ต้นไม้ในสวนแห้งตายไปทีละต้น

ฤดูแล้งยาวนานมาเกือบสองปี

ต้นไม้ที่พ่อรักนักหนา จะลิดกิ่งเล็มใบพ่อยังไม่คิดทำ

บานประตูเหล็กใหญ่หนักมากขึ้นจนคนแก่ดึงไม่ไหว

ต้นหญ้าขึ้นเต็มลานสวน ทิ้งร้าง คนแก่ผลัดกันไม่สบาย

พร้อมกับก้าวย่างที่ไม่มั่นคง มือสั่น เรี่ยวแรงที่ถอยลง

ในวันวัยคนอายุเจ็ดสิบปลายมีความอ่อนล้าอยู่ทุกอาการ

ลูกทำความเข้าใจและเตรียมรับกับความเปลี่ยนแปลงที่คืบคลานเข้ามา

รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง พ่อก็ยิ่งวิตกหวั่นไหว

ไม่ใช่ความกลัววาระสุดท้าย แต่ยิ่งทวีความห่วงใยในตัวลูกที่จะขาดหลักพึ่งพิง

ลูกจะอยู่ได้อย่างไร ลูกตัวน้อยๆ ของพ่อ

ลูกจะดูแลแม่ไหวมั้ย ถ้าแม่ไม่สบายใครจะอุ้มประคองเดิน

ลูกจะอยู่คนเดียวได้ไหม หากวันข้างหน้าสิ้นไร้ทั้งพ่อและแม่

ฉันยิ้มและให้คำตอบพ่อซ้ำ ๆ ให้มั่นใจ

ถามตอบกันกี่ครั้ง ฉันก็ยังมีความมั่นใจ

ยิ่งพ่อวิตกกังวลมากเท่าไร ฉันก็ยิ่งต้องเข้มแข็งให้พ่อมั่นใจได้ยิ่งขึ้น

ลูกอยู่ได้พ่อ แม้ลูกเป็นเพียงคนตัวน้อย ๆ

พ่อก็รู้ใจของลูกแกร่งกล้าเกินกว่าร่างกายมากมาย

วันหน้าลูกจะอยู่ได้ด้วยสัมมาอาชีวะที่มี

และมีคุณธรรมความดีเป็นเกราะรักษาตัว

ผู้หญิงของพ่อลูกจะไม่ทิ้งขว้างเธอ

ต้นไม้ในสวนของพ่อลูกจะดูแลให้

ลูกจะดูแลบ้านของพ่อให้ดีที่สุด

พ่อไม่ต้องเป็นห่วง