Bloggang.com : เจ้าทานตะวัน : ที่สุดของหัวใจ

ที่สุดของหัวใจ

ใกล้วันพ่ออีกแล้ว ในวันนั้นฉันไม่ทราบหรอกว่า
จะเขียนอะไรได้หรือเปล่า แต่วันนี้ฉันอยากเขียน

ถึงพ่อ.............. พ่อของฉัน...

จำได้...ฉันเคยบอกใครคนหนึ่งเมื่อวันเริ่มสนิทกันว่า
วันพ่อเป็นวันทรมานใจของฉัน...เขานิ่งฟังสิ่งที่ฉันเล่า
ฉันไม่รู้หรอกเขาคิดอะไร และแบบไหน ทราบแต่
ตัวหนังสือสนุกนั้นเงียบไป และ พยายามชวนฉัน
เปลี่ยนเรื่อง.......จนสุดท้ายก็ปล่อยให้ฉันเล่าให้ฟัง
ถ้าไม่ใช่คุยกัน ฉันก็เล่ายาวให้ฟังทางอีเมล์เสมอ

พ่อกับฉันใช้เวลาร่วมกันเพียงแค่ ๑๙ ปี
เป็นเวลาที่หากทำอย่างอื่นคงนานมาก
แต่สำหรับฉันกับพ่อแล้ว ฉันมองว่ามันสั้นเหลือเกิน
สั้นจน ในชีวิตหลังจาก ๑๙ ปีของฉัน
มีแต่รอยยิ้มและน้ำตาเสมอ ยามคิดถึงพ่อ

ฉันคิดถึงพ่อได้มากกว่ามาก คิดถึงได้ตลอดเวลา
แม้ยามเขียนหนังสือหรือมีความสุขกับการอ่าน
ไม่ว่าจะอ่านหนังสือเรียน อ่านหนังสือเกี่ยวกับงาน
อ่านหนังสือนิยาย เพราะพ่อกับฉัน เวลาที่อยู่ด้วยกัน

สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันมากคือ ชอบอ่าน
เรานอนขลุกอยู่ด้วยกัน แต่ว่าไม่คุยกัน
ต่างคนต่างอ่านหนังสือ นานนานทีฉันจะไปกอด
ไปหอมพ่อ แต่ก็ กลับมาอ่านหนังสือเหมือนเคย

พ่อไม่เคยจำกัดการอ่านการ์ตูน
ไม่เคยจำกัดการอ่านนิยาย
พ่อมักจะบอกว่า ความรู้มีอยู่ทั่วไป
ไม่เว้นแม้แต่บนถุงกระดาษที่ไม่มีค่า ถ้าลูกรู้จักอ่าน
ฉันติดนิสัยช่างอ่านมาจากพ่อ
อ่านได้ทุกอย่าง หนังสือที่อยู่ในบ้าน หากมีเวลา
ฉันอ่านไม่เว้นหน้าเลยด้วยซ้ำไป......

ประโยคบางประโยค
ที่ตื่นเช้ากว่าเขาชั่วโมงหนึ่ง ได้เรียนรู้โลกมากกว่าเขา
อีกชั่วโมงหนึ่ง นับเป็นเดือนนับเป็นปี คูณไปน่ะลูก
ประโยคบางประโยคในวันที่ฉันอยากเอาชนะ
ใครสักคน ด้วยการแข่งเรียน แล้วล้า
พ่อบอกว่าในขณะที่เรานั่งดูทีวี
คนที่ลูกท้าแข่งอ่านหนังสือ
เข้าใจไปแล้วหลายบท คำเย้ากึ่งแกล้ง กึ่งยั่วนั้น
จี้ฉันถูกจุดเสมอ ฉันเลิกดูการ์ตูนตรงหน้า
และอ่านหนังสือแบบเอาตาย..
และสุดท้ายพ่อเป็นคู่ซ้อมในการถาม
และฉันตอบเสมอ

วันนี้ฉันคิดถึงพ่อมาก ไม่เพียงแค่ใกล้วันพ่อ
แต่ฉันเจ็บที่ข้อเท้า ฉันเคยเป็นแบบนี้ครั้งหนึ่ง
เมื่อตอนแข่งบาส...มัธยมต้น
เพื่อนบางคนมาคอมเม้นท์แล้วทำให้ฉันคิดถึงพ่อมาก
ท่ามกลางคนมากมาย พ่ออุ้มฉันออกจากสนามบาส
ที่หลายคนตะโกนว่าให้นวด ให้ดึง ส่งสารพัดยามาให้
พ่อบอกว่าไม่......ผมจะพาลูกไปหาหมอ .....

อาจารย์พยาบาล วิ่งมา พ่อยังอุ้มฉันปลิวขึ้นรถ
ไม่มองหน้าใคร ตั้งแต่นั้น ฉันจำไม่ได้อีกว่า
หยุดเล่นบาสเล่นบอล หรือเล่นกีฬาที่ต้องปะทะ
กันไปนานเท่าไหร่ อาจารย์ต้องขอพ่อแล้ว
ขอพ่ออีกด้วยซ้ำไป เรื่องให้ฉันเล่นกีฬา

พ่อส่งเสริมมากมากให้ฉันเล่นกีฬา
พ่อเป็นส่วนใหญ่ที่ทำให้ฉันติดที่จะออกกำลังกาย
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ฉันต้องหาบริเวณวิ่ง หาที่เล่น
กีฬาที่ฉันชอบ พ่อมักหาอะไรที่เล่นคนเดียวได้
สนุกแม้แต่ถ้าอยู่คนเดียว..พี่กับฉัน ติดนิสัยพ่อมาเต็มๆ
คล้ายกับเราไม่ได้ต้องการใครเลย แค่มีกันและกัน
ในครอบครัวก็เพียงพอ...ฉันมีพ่อ มีพี่ก็ไม่ต้องมีใครอีก

ในวันที่พี่ชายเข้าโรงเรียนเตรียมนายร้อย ฉันก็ยังมีพ่ออยู่
เสมอ พอแล้วสำหรับฉัน พอแล้ว...... เกินจะพอ

พ่อส่งเสริมมากกับการให้เรียนศิลปะการป้องกันตัว
ไม่ต้องไปชวนใครทะเลาะ แต่อย่างน้อยเอาไว้ป้องกันตัว
พ่อมักบอกว่า ...วันไหนที่พ่อปกป้องคุ้มครองฉันไม่ได้
พี่ชายอยู่ไกล หรือมีครอบครัว เลือดในกายของฉัน
ที่มีแม่ครึ่ง และพ่อครึ่ง จะป้องกันตัวเอง จากคนพาล
หรืออย่างน้อย ก็ปกป้องแม่ที่สำคัญกับพ่อที่สุด

พ่อมักจะเตรียมทุกอย่างพร้อมเสมอ ทั้งที่ไม่เจ็บป่วยเลย
สอนฉันเสมอเรื่องการทำดีกับทุกคน สอนฉันเสมอเรื่อง
ความรับผิดชอบต่อหน้าที่และจิตใจของคนในครอบครัว
ไปจนถึงคนรอบข้าง พ่อชอบพูดคำว่า เผื่อว่า
วันพรุ่งนี้เราไม่เจอกันไงลูก

ฉันเองต่างหากที่มักหัวเราะ เพราะยึดพ่อไว้เหมือนแผ่นฟ้า
เงยหน้าเมื่อไหร่ต้องเจอ เพราะมองพ่อเหมือนพระอาทิตย์
จะไม่เห็นกันก็ตอนหลับตา พระอาทิตย์พักผ่อนเดี๋ยวก็มา
แต่ระหว่างนั้นถ้าฝัน พ่อก็ยังเป็นดวงดาวทอประกายในฝัน
ฉันเสมอ ...ฉันจึงเป็นเด็กที่ไม่เคยขาดความรัก ทั้งที่ไม่ค่อย
ได้อยู่กับแม่ เพราะแม่ไปทำงานและเรียนอีกแผ่นดิน
ที่มีน้ำทะเลกั้น มันอยู่ไกลซ่ะจน ฉันเคยลืมแม่ด้วยซ้ำไป

ฉันเรียนรู้วิธีการได้มาของสิ่งที่อยากได้จากพ่อแบบไม่ยาก
ไม่เคยยากเลยสำหรับฉัน...มีเกณฑ์ มีงาน มีเป้าหมาย
และแลกกับความสามารถเสมอ
ไม่ใช่ได้เปล่า อยากได้อะไรต้องทำงาน
แต่ไม่ต้องไปทำงานนอกบ้าน ทำงานที่บ้านนี่หล่ะ พ่อบอก
พ่อจ่ายเป็นชั่วโมง พ่อจ่ายเป็นวัน พ่อจ่ายเป็นค่าแรง...

สำหรับงานของฉัน..และถ้า ฉันพลาด ตื่นสาย
ทำงานไม่ครบชั่วโมงเหมือนลูกน้องพ่อ
ฉันก้อโดนตัดเงิน งานไม่ทันงานไม่เสร็จ
ฉันโดนปรับตามกติกา
ได้เรียนรู้ความเสียหายแบบลูกโซ่
หากเราไม่รับผิดชอบคนเดียว คนอื่นจะได้รับผลกระทบ
จากเราแค่ไหน ไร้อภิสิทธิมากมาก พ่อบอกว่า
ให้ฉันเรียนรู้ว่าเงินหายาก ให้ฉันเรียนรู้
การทำงานร่วมกับคนอื่น ให้ฉันเรียนรู้การเป็นลูกน้องคน

พ่อเป็นครูคนแรกสำหรับฉันเสมอ พ่อฉันเขียนหนังสือมือซ้าย
เป็นเหตุให้ฉันเขียนหนังสือได้สองมือ...ฉันไม่ทราบว่าคนอื่น
มีความทรงจำสมัยตอนยังเด็กได้เด็กสุดแค่ไหน แต่ฉันจำ
ท่าทางกับน้ำเสียงแหลม ๆ ยังกับนกหวีดของคุณครูตอนอนุบาลได้จนเดี๋ยวนี้ ท่านตกใจเหมือนฉันประหลาด
และเตือนฉันบ่อยสุด จนถึงพยายามทำให้ฉันเข็ด
ไม่ให้จับดินสอข้างซ้าย แต่ฉันก็แอบเขียน
เพียงเพราะอยากเหมือนพ่อ...

ไปโรงเรียนเขียนมือขวา กลับบ้านมาเขียนมือซ้าย
กลายเป็นคนเหมือนเก่งไปโดยปริยาย ที่เขียนหนังสือได้
สองมือในปัจจุบัน

วันพ่อ ฉันชอบวิ่งไปตัดดอกพุทธรักษามาให้พ่อ
ตัดมาตั้งแต่แรก ๆ ไม่เคยทราบหรอกว่า มันเป็นดอกไม้
ประจำวันพ่อ ฉันทำตั้งแต่เด็ก และที่ทำก็เพราะอยากให้พ่อ
แถมไม่ต้องลงทุนอะไรเลย กอพุทธรักษาหน้าบ้าน
สีเหลือง สีแดง สีชมพู เป็นแบบกลีบหนาและดอกใหญ่
เคียงข้างไปตลอดแนวรั้วบ้านฉันมันเยอะมาก

แต่กำลังใจของเด็กที่จะเดินฝ่าไปเก็บนั่นต่างหากที่พ่อมอง
ต้นมันสูงกว่าตัวฉัน และฉันไม่ทำแบบ ตัดทั้งต้น
ต้องเขย่งตัว และทำเบาๆ ด้วยกอมันอ่อน รั้งหรือโน้มมันก็หัก
พ่อเคยเจอลูกสาว นั่งน้ำตาร่วงเพราะต้นไม้หัก และบอกว่า
หนูไม่ได้ตั้งใจ พ่อเสไปเรื่องอื่น

เล่าให้ฟังว่า ต้นพุทธรักษานี่มันรักลูกน่ะ
ลูกของมันเป็นดอก พอมีดอกมันก็ตาย...เขาเรียกว่า
ยอมตายเพราะลูกงัย เหมือนพ่อเลยน่ะ..
พ่อยอมตายเพราะหนู
ฉันบอกว่า ..งั้นหนูไม่ตัดดอกไม้นั่นให้พ่อดีกว่า..
เพราะว่าดอกไม้มันมีพ่อมีลูก...

พ่อว่า ดีค่ะ..เพราะว่าดอกไม้ที่ดีและสวยที่สุด
ควรอยู่กับต้นน่ะลูก

ฉันไม่แปลกใจที่จนบัดนี้
ฉันไม่ชอบดอกไม้ที่ขายตามร้านไม่ใช่ไม่ชอบที่มันไม่สวย แต่ฉันไม่รุ้สึกอยากได้ดอกไม้จากใคร
แต่รู้สึกยินดีเวลาเขาให้ทั้งต้นมากกว่า : )
ดอกไม้ที่ฉันเก็บมาเสมอ วางไว้ในถ้วยบนโต๊ะ
เป็นดอกปีป ที่ทั้งสวยทั้งหอม ร่วงลงมาเองจากบนต้น
ไม่ช้ำ และไม่สร่างความสวย กลิ่นของมันทำให้นึกถึงพ่อ
เพราะพ่อเก็บมาให้ฉันหัดร้อยมาลัยตอนเรียนประถม...
ฉันนี่เหมือนหนุมาน แต่ได้เรียนรำไทยเหมือนลิง
แต่ได้เรียนร้อยมาลัย ทั้งหลายทั้งปวงนั่นพ่อทั้งนั้น

จนทุกวันนี้และจนเดี๋ยวนี้ฉันก็ยังชอบมองฟ้า
เหมือนเคยอยู่กับพ่อมองดาวที่พ่อเคยพาชี้ตรงโน้นตรงนี้
มองแล้วได้แต่คิดถึงยิ่งกว่าคิดถึง
อยากให้พ่อกอดจนต้องกระชับอ้อมกอดตัวเองแน่นแน่น
สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกเสียใจ.. ฉันเสียใจ ฉันพยายามอย่างที่สุด
แต่ฉันจำเสียงของพ่อไม่ได้ มันคล้ายแว่วและอยู่ไกล..
และ.......................ฉันไม่อยากลืม

ภาพความทรงจำของพ่อเหลืออยู่ในสมองกับหัวใจของฉัน
อยู่ในลมหายใจ อยู่ในความคิดถึง อยู่ในสำนึก ถึงแม้ทุกอย่าง
ดูเหมือนแตะต้องและสัมผัสไม่ได้ทั้งสิ้น แต่ฉันรู้ว่า
ฉันรักพ่อ มากเหลือเกิน ฉันรู้ว่า พ่อเองก็รักฉันมากเหลือเกิน

สิ่งของที่เหลือ มีเพียงภาพถ่ายที่มีอยู่น้อยมากหากถามฉัน
มันน้อยและไม่เคยพอสำหรับความคิดถึงของฉัน
เนคไทบางเส้นที่ฉันเคยร้องไห้แทบเป็นแทบตาย
วันแม่จะบริจาค..และฉันแย่งเอาไว้ได้
รอยแผลเป็นของฉันที่ครูดไปกับทาง....วันเขาจะเอาพ่อขึ้นบน
จิตกาธาน...พี่ชายต้องอุ้ม ฉันไม่เคยสนกับแผลเป็นที่ข้อศอก
รู้แต่เพียง จะไม่มีพ่อแล้ว จะไม่มีพ่อ
จะไม่มีพ่อ อยู่บนโลกเดียวกับฉัน และฉันยอมไม่ได้

พี่กอล์ฟเคยบอกในวันที่ฉันร้องไห้คิดถึงพ่อ จนแย่
ในวันที่ลืมตาตื่นในโรงพยาบาล เพราะยัดเยียดและ
เฉียดความตายให้ตัวเอง เพียงความคิดที่กลัว
ไม่มีใครจะคุยกับพ่อ ใครจะอ่านหนังสือกับพ่อ
และใครจะ.....ยิ้มให้พ่อ ใครจะนวดให้พ่อ
ใครจะทำผ้าเย็นให้พ่อ ใครจะแหย่พ่อให้ยิ้มได้
ในวันทำงานหนัก พ่อจะอยู่ยังไง จะหนาวไหม

จะร้อนไหม จะเหงาไหม พ่อจะป่วยไหม พ่อจะหิวไหม
พ่อจะคิดถึงฉันไหม พ่อจะกอดใคร พ่อจะเป็นยังไง
เมื่อฉันมีสติ พี่ชายถามว่า เวลาส่องกระจกเห็นอะไรบ้าง
ฉันได้แต่นิ่งรับสัมผัสที่พี่ลูบผม ลูบหน้าผาก
พูดช้าช้า ชัดชัดให้ฉันได้ยินเต็มเต็มใจ
ตางัยน้อง น้องมีนัยน์ตาที่เหมือนพ่อ
น้องมีหัวใจของพ่ออยู่ในตัว
ถึงวันนี้ ฉันมองหน้าตัวเองทุกครั้ง
ฉันมองเห็นตาของพ่อมองกลับมา
ฉันส่องกระจกตัวเองทุกครั้งฉันเห็นหัวใจของพ่อ

วันนี้...ฉันรับรู้ความรักของพ่อ ที่ถึงแม้
จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันแค่ สิบเก้าปี เติบโต
มาเป็นฉัน...ฉันไม่ได้เก่งกาจกว่าใครนัก
แต่ทุกอย่างที่พ่อฟูมฟัก เจริญเติบโตมาเป็นฉัน
ทุกอย่างของการกระทำ และสิ่งที่ฉันเป็น
ล้วนแล้วได้จากพ่อ.... ล้วนแล้วแต่พ่อปลูกฝัง

พ่อคะ หนูรักพ่อ...รักจนไม่มีคำว่า หมดรัก
รักจนไม่รู้ว่า คำว่ามากที่สุด มันจะใช้กับ
ความรักที่หนูมีต่อพ่อได้ไหม..

พ่อคะ ...หนูจะดูแลหัวใจของพ่อ อย่างดีที่สุด
ไม่ให้เจ็บเหมือนวันนี้อีกแล้ว.......................

พ่อคะ หนูรักพ่อสุดหัวใจ...พ่อคะ ได้ยินบ้างไหม

ลูกสาวของพ่อ

Create Date : 05 ธันวาคม 2548

Last Update : 5 ธันวาคม 2548 21:23:07 น.

0 comments

Counter : 222 Pageviews.