Bloggang.com : เจ้าทานตะวัน : เพราะคุณแน่แน่………….^ ^

เพราะคุณแน่แน่………….^ ^

เช้านี้ อากาศเย็นจนไม่อยากพิมพ์อะไรเลย

เดินไปเดินมาให้ไอเย็นจับตัว อยู่แถว ๆ บริเวณงานนั่น

พูดคุยกับคนที่ทำงานเดียวกัน

หลายคนที่ไม่เคยกล้าคุยกับฉัน ก็ได้คุยกัน

มีเสียงป้าคนหนึ่งบอกว่า เวลาฉันยิ้ม ดูเด็กและไม่ดุ

อ้าว ป้าคะ หนูยังเด็ก ได้หัวเราะกันดัง

งานของฉันดูวนวน งานตรงโน้นเสร็จ

งานตรงนี้เริ่ม เป็นแบบนั้นซ้ำซ้ำ จนฉันเริ่มชินกับ

งานที่คล้ายเดิม แต่ว่ายังสนุกอยู่ เพราะมีเรื่องแปลก ๆ

ให้สนุกกับการทำงานเข้ามาเรื่อยๆ

แปลก แบบ เวลาเรียนไม่เคยเจอ เวลาเจอ ต้องมานั่งคิด

ทำไมมันเป็นงั้น 55 แปลกๆ ดี ปัญหาที่เกิด

ฉันสนุกเวลามีปัญหากับงาน

ไม่สนุกเวลามีปัญหากับคนที่ทำงาน

แต่มาอยู่ที่นี่ ปัญหาอย่างหลังไม่มีค่ะ

มีแต่ปัญหาของงานให้แก้ไข แล้วก็ผ่านไป ด้วยรอยยิ้ม

ของหลายคนหลายฝ่าย บางทีฉันรู้สึกว่า สิ่งที่ฉันได้รู้

หรือเตรียมมา มันน้อยมากกับงานจริงๆ ที่ได้เจอ

สิ่งที่เหมือนพี่ชายเอาประสบการณ์มาไว้ในกระเป๋าฉันเป็นทุน

และพร่ำบอกว่า ของจริงน่ะ มันมากกว่านี้ น้องต้องเรียนรู้จาก

ประสบการณ์มันวนเวียนมาซ้ำๆ ให้ฉันนึกอยู่เสมอว่าพี่พูดถูก

เบอร์โทรศัพท์ที่ฉันโทรออกบ่อยสุดยามนี้เป็นเบอร์พี่ชาย

กับเบอร์อาจารย์ แมสเสจยี่งไม่ต้องพูดถึง

นาน..มาก....ที่จะจับมากดส่งหาใคร

และคนที่ฉันส่งหา หรือเป็นแรงบันดาลใจให้หยิบ

โทรศัพท์มาหาตัวหนังสือ ได้ ก็เป็นคุณ คนเดียวจริงๆ

ฉันไม่ชอบส่งแมสเสจ คุณคงจำได้ ฉันรู้ว่าคุณก็เป็น

ฉันรู้สึกถึงความทรมานเวลาหาตัวหนังสือ

มันไม่เหมือนคีย์บอร์ด คอมพิวเตอร์

มันไม่เหมือนการเขียนตัวหนังสือลงบนกระดาษ

แต่มันเป็นอะไรที่ ฉันคิดว่าต้องอดทน

แต่

เวลาที่ฉันเจอคุณ ฉันทำได้

จำได้ว่า ตอนเจอคุณใหม่ ๆ..เคยกระทั่งรู้ว่า

คีย์นี้ มีตัวอักษรอะไรซ่อนอยู่

ฉันกดแมสเสจแบบสัมผัส

คล้ายพิมพ์คอมนี่เลย ตอนนั้น

คุณรู้มั้ย เวลาคุณมีเวลาว่าง(ที่ไม่ค่อยมี)

แล้วอารมณ์ดี คุณช่างยั่ว และ เย้า ฉันได้บ่อยๆ

ฉันจำเวลาเราไม่ยอมแพ้และกดแมสเสจ

ส่งกันไปมา เหมือนแชทบนมือถือ

คนละสิบกว่าครั้งนั่นได้ 5555 ยังยิ้มได้เวลานึกถึง

ฉันจำประโยคสุดท้ายของการจบบทสนทนา

ทางตัวอักษร บนโทรศัพท์มือถือนั่นได้

คุณสารภาพว่า คุณตาลาย และฉันก็ตอบไป

ว่าอาการคล้ายกัน เพียงแต่มี พี่ขา และน้องขา

อยู่ในประโยค

บางหน ฉันคิดว่า เวลาเราอารมณ์ดี

เราช่างยั่วเย้า คล้ายกัน และเวลาเราอารมณ์ไม่ดี

ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้เรา แต่ฉันว่า รังสีอำมหิต

ของคุณคงมากกว่า 5555 ส่วนของฉันนั้นแค่ หน้าหงิก

และ หากใครพูดอะไรมา ในยามปกติ ประโยคนั้น

ฉันอาจถนอมน้ำใจ แต่ยามอารมณ์ไม่ดี เขาจะได้ฟัง

อะไร ที่ตรงไปตรงมา ในแบบต้องหันมามองซ้ำ

ว่า คนเดียวกันพูดไหม

รู้อะไรไหม ไอ้อารมณ์ส่งแมสเสจเนี่ย

ฉันไม่เคยทำเลย 55 ยิ่งถ้าลงท้ายแบบที่ฉันลงเมื่อคืนนั่น

คุณทราบไหม ฉันอยากงอแง แต่มันทำไม่ได้

รู้ว่า คุณทำงาน รู้ว่าคุณก็มีเรื่องของคุณให้ต้องแก้ไข

ประโยคนั้นมันเลยเป็นแบบนั้น

เช้านี้ฉันเปิดเนตมาแบบยังไม่ทราบจะพิมพ์อะไร

แวะไดอารี่คุณก่อน แล้วก็คิดอยากหยอกคุณ

ด้วยเรื่องของไดอารี่ แล้วก็เล่าเรื่องต่างๆ เหมือนเคยเล่า

ให้คุณได้อ่าน

มีบางคนบอกว่า ไดอารี่ของฉันเหมือนจดหมายรัก

ฉันมองเหมือนกัน แต่มองแล้วได้แต่คิดว่า

อยากให้ไดอารี่ของฉันเหมือนอะไรก็ได้

ไม่ว่าหรอก ฉันขอแค่ให้คุณได้อ่าน

ในสิ่งที่ฉันอยากเล่าให้คุณฟัง

แบบนี้ ตลอดไป....นะคะ

คิดถึงค่ะ

ไม่รู้จะหนาวหรือร้อน
ไม่รู้จะอ้อนกับใคร
จะคิดถึงฉันบ้างไหม
เมื่อใจเปลี่ยวเหงา.
..

ไม่รู้เลย

คนเกเร - 25 พ.ย. 2547 เวลา 09:54 น.

Create Date : 05 ธันวาคม 2548

Last Update : 5 ธันวาคม 2548 12:44:29 น.

0 comments

Counter : 177 Pageviews.