ซีรียส์หวานเป็นเพลา ตอนพิเศษ หวานยามบ่ายหลังเข้าหอผิดเวลา

ณ ห้องนอน แสงแดดยามบ่ายทอเข้ามากระทบเตียง ที่มีผ้าห่มคลุมร่างสองร่างนอนอยู่ ทำให้เห็น ร่างหนึ่งนอนคว่ำ เอียงหันหน้ามาทางที่อีกคนนอนอยู่ ส่วนอีกร่างนอนตะแคง แขนพาดอยู่บนหลังของคนนอนคว่ำ

คนนอนตะแคงเป็นคนลืมตาขึ้นมาก่อน พีลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าก้องอยู่ตรงหน้าห่างไปไม่ถึงคืบ แก้มฝั่งนึงโดนนอนทับจนตุ่ย ริมผีปากของก้องเผยอออกมาอย่างน่ารัก พีเห็นใบหน้าคนรักก้ออดอมยิ้มออกมาไม่ได้

พีค่อยๆ ยกมือที่พาดหลังของก้องไว้ขึ้นมา เอานิ้วเขี่ยข้างแก้มที่ไม่โดนทับ แล้วลากไปสัมผัสริมฝีปากที่เผยอออกมาอย่างแผ่วเบา

ก้องเหมือนจะรู้สึกถึงสัมผัสแต่ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้เค้ายังไม่ตื่น แสดงอาการเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยและส่งเสียงครางในลำคอเท่านั้น

พียิ่งยิ้มกับอาการของคนรักตรงหน้า ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ บรรจงประทับริมฝีปากลงบนข้างแก้มที่เค้าเพิ่งสัมผัสนั้นอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆ ดันตัวเองลุกออกจากเตียงไม่ให้ก้องตื่น

พีออกไปนอกห้องเพื่อเตรียมอาหารยามบ่าย ด้วยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ทั้งคู่ไม่ได้ทานอะไรกันมาตั้งแต่เช้า แถมยังใช้พลังงาน(?) ไปเมื่อเช้าค่อนข้างเยอะ พีจึงบรรจงจัดอาหารง่ายๆ ลงบนโต๊ะขนาดเตี้ยเล็กๆ เพื่อให้ก้องสามารถทานบนเตียงได้

พีค่อยๆ ยกโต๊ะ เข้าไปในห้อง วางโต๊ะลงบนเตียงฝั่งที่เค้านอนก่อน แล้วลงนั่งบนเตียง นั่งจ้องหน้าก้องที่ยังคงหลับสนิทส่งลมหายใจสม่ำเสมอ จะต่างกับตอนเค้าออกไปนิดเดียว คือตอนนี้ก้องเปลี่ยนมานอนหงายแล้ว

พีนั่งอมยิ้ม กำลังคิดหาวิธีปลุกก้อง แล้วก้อนึกอะไรออกมาได้ยิ้มออกมา มองไปที่ผ้าห่มที่ก้องถีบลงไปกองอยุ่ที่ขา ตอนนี้ก้องอยู่ในชุดนอนที่ใส่ตั้งแต่เมื่อคืนโดยไม่มีผ้าห่มคลุมตัว เสื้อนอนที่ใส่อยู่ก้อยับยู่ยี่ไปคนละทาง

พีค่อยๆ โน้มหน้าลงไปใกล้ก้องเรื่อยๆ เหมือนจะขโมยหอมแก้มก้องเหมือนอย่างเคย แต่แทนที่จะหยุดที่ใบหน้าของก้อง พีกลับไล้เลื่อนริมฝีปากลงไปตามลำคอของก้อง เป่าลมหายใจเบาๆ ตั้งใจจะแกล้งให้ก้องค่อยๆ รู้สึกตัว เหลือบมองหน้าก้อง ก้องเพียงขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ยังไม่รู้สึกตัว

พียิ้ม ยิ่งนึกสนุกขึ้นอีก ค่อยๆ เป่าลมหายใจลงบนซอกคอของก้อง แล้วยกมือขึ้นมาที่กระดุมเม็ดแรกของเสื้อนอนก้อง เหมือนจะปลดออก แต่กลับสอดมือเข้าไปในเสื้อนอนเล็กน้อยแทน พร้อมกับบรรจงประทับริมฝีปากลงบนต้นคอของก้องพร้อมๆ กัน

ก้องค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นจากสัมผัสทั้งจากมือและจากริมฝีปากของพี ลืมตาขึ้น มองเห็นด้านข้างของใบหน้าพีหลับตาพริ้ม จรดอยู่ที่คอของตน และมือพี่ที่กำลังสอดเข้าไปในเสื้อเค้าเรื่อยๆ ก้อตกใจเล็กน้อย

ก้อง: หน้าแดง ผงกหัวขึ้น "พี!! คุณทำอะไรอ่ะ"

พี: รู้สึกตัว ยกหน้าขึ้นมาหยุดมือ ยกหน้าขึ้นมาจากคอก้อง แต่ยังคงยันตัวอยู่บนตัวก้อง ส่งยิ้มเจ้าเลห์ไปให้ "อ้าวก้อง...ผมก้อปลุกคุณไง"

ก้อง: เริ่มยันตัวขึ้นนั่ง "ฮึ้ยยส์...วิธีปลุกอะไรของคุณเนี่ยพี"

พี: "โธ่ก้อง...ก้อวิธีปลุกแบบหลังจากที่เรา...........กัน..ไง...เป็นวิธีปลุกแบบเฉพาะเลยนะเนี่ย"

ก้อง: หน้าแดงถึงหูเมื่อพีพูดเรื่องที่ผ่านมา "บ้า...มีที่ไหนกัน"

พี: "ก้อง..." เขยิบเข้าไปใกล้ก้อง เอื้อมมือโอบไหล่ก้องไว้ "ไม่เห็นต้องเขินเลย ก้อเมื่อเช้าเรายัง...."

ก้อง: "พอเลยพี ไม่ต้องพูดแล้ว" หน้าแดงมากกว่าเดิม

พี: แกล้งก้องได้ ก้อยิ้มกับอาการเขินของคนตรงหน้า ยิ้มอย่างอ่อนโยน เอื้อมมือไปช้อนหน้าก้องให้สบตาเค้า "ก้อง เมื่อเช้าผมมีความสุขมากเลยนะ ผมรักคุณนะ....ก้อง เราเป็นของกันและกันแล้วนะ" ส่งสายตาหวานซึ่งจิงจังให้ก้อง

ก้อง: สบตากับคนตรงหน้า ใจเต้นแรง "อืม...ผม....ก้อมีความสุข...เหมือนกัน" พูดไม่จบประโยคดีก้อทนเขินไม่ไหว ก้มหน้าหลบตาพีอีกครั้ง

พี: ยิ้มให้ก้อง แล้วดึงก้องเข้ามากอดแนบอก "ผมดีใจมากเลยนะก้อง ตอนนี้คุณก้อเป็นของผมจิงๆ แล้ว"

ก้อง: โอบเอวพีตอบเบาๆ กระซิบตอบข้างหูพี "ผม..ก้อเป็นของคุณอยู่แล้วนี่" แล้วค่อยๆ ถอยใบหน้า จงใจให้ริมฝีปากสัมผัสกับแก้มพีเบาๆ

พี: ได้ยินสิ่งที่ก้องบอก รับรู้ถึงสัมผัสริมฝีปากของก้องได้ ยิ้มรับ แล้วจรดริมฝีปากของตนเองข้างแก้มก้องตอบเบาๆ กระชับกอดก้องแน่น แล้วค่อยๆ ผลักตัวก้องออก "มาก้อง...ทานอะไรหน่อยนะ ผมเตรียมมาแล้ว..คุณคงหิวนะ...ใช้พลังงานเยอะนี่" พูดไปยิ้มไป

ก้อง: หน้าแดง ดันตัวออกมาจากอกพี "บ้า!!"

พียกอาหารมาให้ตรงหน้าก้อง พอดิบพอดี แล้วตัวเองก้อลงไปนั่งข้างๆ ก้อง

ก้อง: มองอาหารตรงหน้า "พี..ขอบคุณมากนะอุตสาห์ลุกไปทำมาให้"

พี: "ไม่เป็นไรหรอกก้อง...กินเยอะๆ นะ" ยื่นหน้าเข้ากระซิบข้างหูก้อง "เผื่อจะได้มีแรงต่อ...อีก..."

ก้อง: ได้ยินเสียงกระซิบ ขนลุกซู่ทั้งแขน หน้าแดง ใจเต้นแรง แต่ทำไมมุมปากกระตุกยิ้มนะ "บ้า...ต่อ..เต่อ...อะไรของคุณน่ะพี"

พี: หัวเราะร่วน "ก้อง...ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ คุณแหละคิดไปเอง หรือว่า...คุณก้อ..อยาก...." ยิ้มเจ้าเลห์

ก้อง: "ฮึ้ยย...พอได้แล้วพี...กินข้าว!!"

พี: ยิ้มกว้าง "คร้าบบ...ทานข้าว...คร้าบบ" เหลือบตามองก้องอย่างรู้ทัน

ทั้งคู่ทานอาหารบนเตียงกันอย่างมีความสุข

---------------------------------------------
ว่าจะเขียนให้จบตอนทำไมมันไม่จบ หรือว่าเราหมดมุก -_-"

เขียนแบบว่างๆ เลยมาเขียนอ่ะ สภาพแวดล้อมและเวลาไม่ค่อยเอื้อเท่าไหร่เลย -_-"

ถ้าไม่โฮกอย่าว่ากันน้า เค้าแค่ไม่อยากอู้นานๆ เอิ้กกๆ เลยแต่งสดซะเล้ย ไม่ต้องมีพลอต กร๊ากกกกกกกกกกกก

Create Date : 05 มีนาคม 2553 Last Update : 9 พฤษภาคม 2553 11:39:21 น. Counter : 773 Pageviews.		9 comments
Share Tweet