จิ้นคุณพีกับน้องก้อง ซีรียส์หวานเปนเพลา ตอนหวานยามบ่าย1

ณ ห้องพักที่อเมริกา พีกับก้องกำลังเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก เป็นครั้งแรกที่ก้องจะได้ออกไปข้างนอกในเวลากลางวัน พีไม่ยอมให้ก้องออกไปให้ตาของก้องเจอแสงแดดมาก เนื่องจากการผ่าตัดตาเพิ่งผ่านมาไม่นาน แต่ตอนนี้อาการของก้องหายดีแล้ว ก้องจึงขอร้องให้พีพาออกไปข้างนอกได้สำเร็จ

พีพาก้องออกไปเดินเล่นในสวน เพื่อให้สูดอากาศบริสุทธิ์และพบเจอผู้คนมากมาย พีเอื้อมมือไปจูงมือก้องเดิน

ก้อง: เพราะไม่เคยเดินจูงมือกันมาก่อน จึงเขินมาก “พี ไม่ต้องจูงมือผมก้อได้...อายเค้า ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ”

พี: หันมามองหน้าก้อง ทำหน้าสงสัย “ก้อง...ผมไม่ได้จูงมือคุณเพราะคุณเป็นเด็กนะ ผมจูงมือคุณเพราะคุณเป็นแฟนผมต่างหาก” พีพูดโดยไม่คิดจะลดเสียงให้เบาลงเหมือนแต่ก่อน

ก้อง: หันมองซ้ายขวาอย่างระแวง “พี...คุณจะพูดเสียงดังทำไมเนี่ย..จะให้คนเค้ารู้กันหมดเลยรึไง”

พี: ขมวดคิ้วน้อย ๆ อมยิ้ม “ก้อง ผมจะพูดเสียงดังแค่ไหน แถวนี้จะมีใครฟังรู้เรื่อง...อีกอย่างนะ....” กระชับมือที่จับก้องให้แน่นขึ้น แล้วชูขึ้นมาระดับสายตา “การจับมือกันเนี่ย...เป็นเรื่องธรรมดาของที่นี่นะคุณ ไม่มีใครเค้าสนใจเราเป็นพิเศษหรอก” พูดจบก้อหันมองซ้ายมองขวา “คุณดูรอบๆ ให้ดีสิ”

ก้อง: หันไปมองรอบๆ ตัว เห็นคนเดินกันขวักไขว่ มีคู่รักหลายแบบ และขนาดแค่ในสวนแห่งนี้ ยังมีหลายคู่ที่เป็นแบบเค้า แถมยังสวีทกันเปิดเผยมากกว่าจับมือซะอีก เค้าหันมายิ้มให้พีแหยๆ “ผมลืมไปอ่ะพี...ผมนึกว่าเรายังอยู่เมืองไทยอยู่”

พี: ยิ้มกว้าง เอามืออีกข้างมาขยี้ผมก้องอย่างเอ็นดู “ไม่เป็นไรก้อง...งั้นวันนี้คุณก้อทำใจให้สบายนะ...อยากทำอะไรก้อทำเลย...ไม่ต้องคิดมาก”

ก้อง: ยิ้มกว้าง พยักหน้ารับคำพี รู้สึกมีความสุขมากที่เค้าสามารถแสดงออกถึงความรักที่มีต่อพีโดยไม่ต้องกังวลสายตาใครอีก วันนี้ก้องเลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เค้าเลยตั้งใจว่าวันนี้จะงดเหวี่ยงหนึ่งวัน แล้วจะหวานกับพีให้มากๆ เพื่อเป็นการตอบแทนพีที่ดูและเค้ามาตลอด

ทั้งคู่เดินเล่นในสวนซึ่งเต็มไปด้วยคู่รักและครอบครัวที่มาพักผ่อนกันยามบ่ายในวันหยุด สวนเต็มไปด้วยบรรยากาศร่มรื่นและอบอวลไปด้วยความรัก เมื่อเดินออกมาจากสวนก้อเป็นย่านร้านค้าเล็กๆ ตลอดริมทางเดิน พีพาก้องเดินดูของตามหน้าร้านต่างๆ อย่างสนุกสนาน

เดินมาสักพักก้องบ่นหิวน้ำ พีสังเกตเห็นว่าฝั่งตรงข้ามมีร้านค้า พีจึงบอกให้ก้องรอเค้าอยู่ตรงนี้แล้วตัวเองวิ่งข้ามถนนไปซื้อน้ำ

ก้อง: จุดที่ก้องยืนรอเป็นหน้าร้านขายเครื่องประดับ หน้าร้านโชว์แหวนคู่แต่งงาน ก้องมองเข้าไปเห็นแหวนทองคำขาวสองอันวางคู่กัน มีรอยสลักเป็นถ้อยคำด้านในวงแหวนก้องรู้สึกว่ามันสวยมาก คืดภาพพีกับเค้าใส่แหวนคู่กันคงจะดีไม่น้อย

พี: เดินข้ามถนนกลับมาเห็นก้องยืนจ้องอยุ่หน้าร้าน เลยเดินเข้าไปเงียบๆ เพื่อจะดูว่าก้องมองอะไรอยู่ เห็นก้องจ้องแหวนคู่ก้อยิ้ม เรียกก้อง “ก้อง...คุณอยากได้เหรอ” พีพูดพร้อมทำหน้าชี้ไปทางแหวน แล้วทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “จิงๆ ผมว่าเรามีไว้ซักคู่ก้อดีเหมือนกันนะ จะได้ใช้บอกคนอื่นไงว่า....เราน่ะ...มีเจ้าของแล้ว...คุณว่าดีมั้ย” พูดจบก้อยิ้มให้ก้อง

ก้อง: วันนี้เค้าจะไม่เขินไม่เหวี่ยงพีแล้ว เค้าจะทำตามความรู้สึกตัวเอง จึงส่งยิ้มกลับให้พีแล้วตอบ “ผมว่าก้อดีเหมือนกันนะ...คุณอ่ะยิ่งมีคนเข้ามาจีบเยอะๆ อยู่”

พี: “อ่าว...ผมเรอะ...ผมว่า...คุณต่างหากล่ะ ชอบทำตัวน่ารักน่าเอ็นดู ใครๆ ก้ออยากเข้ามาดูแล” พูดจบก้อทำหน้าเครียดกับคำพูดตัวเอง กลัวว่ามันจะเป็นจริง รีบจับมือก้อง “งั้นผมว่าเราไปซื้อกันเลยมะ ถือว่าผมหมั้นคุณไว้ก่อนละกัน”

ก้อง: “เฮ้ย...เอางั้นเลยเหรอพี...ไม่เอาอ่ะ...ผมไม่เข้าไปด้วยนะ” พูดจบก้อสะบัดมือตัวเองออก

พี: “งั้นคุณรอผมอยู่นี่แป๊บนึงนะ แป๊ปเดียว” พูดจบก้อวิ่งเข้าร้านไป ก้องอ้าปากจะเรียกแต่ไม่ทัน

ผ่านไปไม่กี่นาที พีก้อเดินกลับออกมาพร้อมถุงใบเล็กๆ ใบหน้ามีความสุข

ก้อง: ทำหน้าตกใจเห็นพีเดินถือถุงออกมา “พี...คุณซื้อจิงๆ เหรอเนี่ย”

พี: “อ้าว...คุณก้องครับ...เห็นผมเป็นคนพูดอะไรแล้วไม่ทำจริงเรอะไงครับเนี่ย”

ก้อง: “งั้นผมขอดูหน่อยสิ” ก้องทั้งรู้สึกเขินและตื่นเต้น อยากเห็นไปด้วย

พี: “อ้ะ...อ้ะ...ไม่ได้ๆ สิคุณ เดี่ยวถึงเวลาเมื่อไหร่ผมจะให้ดูละกัน” พูดพร้อมกับเก็บถูกเข้ากระเป๋าสะพาย เค้ากะว่าจะให้ก้องคืนนี้พร้อมบรรยากาศสุดโรแมนซ์

ก้อง: ทำหน้าเสียดายเล็กน้อย แต่แอบคิดว่าถ้ากลับห้องไปแล้วพียังไม่ให้ดู เค้าจะแอบเอาออกมาดูให้ได้เลย

พีพาก้องมานั่งพักที่ร้านกาแฟเล็กๆ ที่โต๊ะด้านนอกติดริมทางเดินเท้า เพื่อให้ก้องเปิดหูเปิดตามองสิ่งต่างๆ ได้สะดวก

ก้อง: นั่งรอพีไปซื้อกาแฟ มองโน่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย ได้ยินเสียงดังมาจากอีกฝั่งถนน มองตามเสียง ก้องมองเห็นโบส์ถหลังสวย มีเสียงดนตรีและเสียงผู้คนโห่ร้องดีใจ จากงานแต่งงานที่คู่แต่งงานเพิ่งออกมาจากโบสถ์ มีผู้คนร่วมยินดีมากมาย สีหน้าของคู่แต่งงานช่างมีความสุข ดวงตาเปล่งประกาย ก้องนั่งมองจนทั้งคู่นั่งรถออกไป ตัวเค้าก้อเผลอยิ้มตามบรรยากาศไปไม่รู้ตัว แล้วเผลอคิดไปถึง ถ้าเค้ากับพีได้...แต่ง....

พี: “ก้อง ขอโทษทีนะ รอนานมั้ย คิวยาวมาก แถมเค้ารับออเดอร์ผิดอีก” พีเดินมาที่โต๊ะ พร้อม กาแฟสองแก้ว และขนมปัง

ก้อง: หลุดจากภวังค์ หันมามองหน้าพี “ไม่เป็นไรพี...ผมดูโน่นดูนี่ไปเพลินๆ น่ะ”

พี: “ผมไม่อยากปล่อยคุณไว้คนเดียวบ่อยๆ น่ะก้อง ผมเป็นห่วงคุณน่ะ”

ก้อง: ยิ้มรับซาบซึ้ง “ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกพี ผมไม่เปนไรแล้วนะ แล้วผมก้อสัญญากับคุณแล้วนี่ว่าจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง ตอนที่ผมรักษาตัวอยู่ที่นี่อ่ะ เพราะงั้นคุณไม่ต้องห่วงผมเลยนะ”

พี: ยิ้มกว้าง คิดในใจทำไมก้องถึงน่ารักอย่างนี้นะ “อืม...จิงๆ ที่ผมไม่อยากห่างคุณอ่ะ ไม่ใช่เพราะผมเป็นห่วงคุณอย่างเดียวหรอก แต่เพราะผมทนห่างคุณมากไม่ได้ด้วยแหละ...มันคิดถึงอ่ะ”

ก้อง: เขินนน อดเหวี่ยงไม่ได้ “บ้า...คุณไปแปปเดียวเองจะคิดถึงอะไรของคุณ”

พี: “อ้าวว...ก้อง...แปปเดียวผมก้อคิดถึงคุณนะ...ก้อคุณน่ะ เป็นทั้งชีวิตของผมนี่ จะไม่ให้ผมคิดถึงคุณได้ไงล่ะ” พูดจบก้อยิ้มให้ก้องด้วยสายตาอ่อนโยน

พีค่อยๆ เอื้อมมือไปกุมมือก้องที่วางอยู่บนโต๊ะ ส่งสายตาจริงจังให้ก้อง “ก้อง...ผมน่ะรักคุณ...มากกว่าที่ผมรักตัวผมเองซะอีก...คุณเป็นหัวใจของผมนะ...ผมจะไม่มีวันยอมเสียคุณไปเด็ดขาด”

ก้อง: รู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของพีอย่างมาก แล้วอารมณ์เค้าตอนนี้เต็มไปด้วยความรักที่มีอยู่เต็มหัวใจ

จะมีใครรักเรามากขนาดนี้.....

จะมีใครที่เรารักมากขนาดนี้.....

จะมีใครที่เราอยากอยู่เคียงข้างไปตลอดชีวิตแบบนี้….

นอกจาก....คนคนนี้....พีรวิชญ์

คิดเสร็จ ก้องจึงพูดโพล่งออกไปว่า “พี...เราแต่งงานกันเถอะ...ตอนนี้เลย”


-------------------------T B C--------------------------

ตอนนี้ไม่รู้ทำไมแต่งไปแต่งมาถึงได้ยาว เดี๋ยวมีต่อนะคะ

Create Date : 31 มกราคม 2553 Last Update : 9 พฤษภาคม 2553 11:21:38 น. Counter : 391 Pageviews.		5 comments
Share Tweet