จิ้น คุณพีกับน้องก้อง ฉากไปเดินเล่นดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้าค่ะ

ฉากต่อจากคืนที่นอนด้วยกัน #99 ทู้จิ้นภาค 8

พีและก้องตื่นกันตั้งกะเช้ามืดเพราะเมื่อคืนนอน (กอด) กันเลยไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ เจ๋งกับนุติยังไม่ตื่น พีกับก้องจึงตกลงกันว่าจะลุกออกไปเดินเล่นยามเช้า ดูพระอาทิตย์ขึ้น เพราะอยากอยู่กันตามลำพัง จึงพากันเดินออกมาจากบ้าน

เดินออกมาไกลจากตัวบ้านไม่มาก ฟ้ายังสางอยู่

ก้อง: “พี เห็นเขาเล็กๆนั่นมั้ย ก้องว่าเราไปดูพระอาทิตย์ขึ้นตรงนั้นกันเถอะ น่าจะสวยนะ นี่ยังพอมีเวลาเดินแปปเดียวก้อน่าจะถึงยอดอ่ะ ต้องสวยมากแน่ๆ” พูดพลางชี้ไปที่เขาเล็กๆ เต็มไปด้วยต้นไม้ ข้างหน้า

พี: “ได้สิ คุณอยากไปไหนผมพาไปได้ทั้งนั้นแหละ ว่าแต่...คุณจะเดินไหวเร้อ” ยิ้มยียวนส่งสายตาไปให้ก้อง

ก้อง: เหวี่ยงเล็กน้อย “นี่คุณแค่นี้เอง สบายมาก ทำไมจะไม่ไหว เดี๋ยวจะเดินให้ดู” ว่าแล้วก้อเดินนำลิ่วขึ้นเขาไป

พี: ยิ้มแฟนตัวเองที่เหวี่ยง พลางค่อยวิ่งๆ ตามไป “ก้อง...รอผมด้วยสิ”

ก้อง: เดินดุ่ยๆ หมั่นไส้ที่โดนสบประมาท ไม่หยุดเดิน หันหน้ากลับมาพูด “ก้อไหนคุณว่าผมเดินไม่ไหวไง แค่นี้คุณก้อเดินตามให้ทันสิ”

พี: ยิ้ม พร้อมกับวิ่งรวดเดียวก้อถึงตัวก้อง ดึงแขนก้องไว้ “ที่ผมบอกให้รอเนี่ย ไม่ใช่เพราะว่าผมตามคุณไม่ทันนะ แต่ผมกลัวคุณจะล้มหัวฟาดพื้นไปก่อนต่างหาก” เปลี่ยนจากที่จับแขนมาจับมือก้อง สอดประสานนิ้วไว้ด้วยกัน “ปะ เดินไปด้วยกัน” แล้วก้อลากก้องเดินต่อ

ก้อง: “นี่คุณ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไม่ต้องจูงมือก้อได้” เหวี่ยงเล็กน้อย

พี: “ผมรู้....แต่คุณเป็น ‘แฟน’ ผมนะ ผมก้อต้องดูแลให้ดีสิ”

ก้อง: เขินที่ได้ยินคำว่าแฟน เหวี่ยงกลับ “นี่คุณพูดอะไร...เสียงดัง” พร้อมมองซ้ายมองขวา

พี: “จะมามีใครได้ยินน่ะคุณ อยู่กันในป่าแบบนี้” พูดแล้วก้อยิ้ม เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ หยุดเดิน หันหน้า ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมยิ้มเจ้าเลห์ “อย่าว่าแต่พูดกันเลย จะทำอะไรอย่างอื่น ยังไงก้อไม่มีใครรู้”

ก้อง: “....คุณ...คุณหมายถึง...อะไรอ่ะ” ทำหน้าไม่ถูก

พี: ยิ้มที่เห็นก้องทำท่าเขิน “หึหึ” แล้วเดินนำก้องไป

ก้อง: หยุดยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นพักนึง ไปต่อไปถูก ใจเต้นตึกตัก

พี: หันหน้ามาเรียก หัวเราะที่แกล้งก้องได้ “เอ้าคุณ ไม่รีบเดินเดี๋ยวก้อไม่ทันพระอาทิตย์หรอก ฟ้าสางแล้วนะ”

ก้อง: หันตามเสียง ทำหน้าเหวี่ยงเล็กน้อย แต่หน้ายังแดงอยู่ “รู้แล้วล่ะน่า”

เดินกันไปซักพักใกล้ถึงยอดเขา แต่มีทางชันที่ต้องใช้แรงปีน ก้องเดินมาถึงก่อน ทำท่าจะปีนขึ้นไปด้วยตัวเอง

ก้อง: เหยียบไปตรงที่หญ้าลื่น เลยลื่นล้มลงมา “โอ้ยย”

พี: “ก้อง ระวัง” เอื้อมมือมารับก้องไว้ จนตัวล้มลงไปด้วยกันทั้งคู่

ตัดภาพ ก้องนอนทับตัวพีอยู่ทั้งตัว ร่างแนบกันสนิท (กรี๊ดดด) โดยที่หน้าก้องแนบกับอกพีอยู่ โดยเขนทั้งสองของพีกอดก้องไว้แน่น ก้องค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา

ก้อง: “โอยยย” ลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าพี “พี...พี คุณเป็นไรรึเปล่า ผมขอโทดนะ”

พี: “โอย...” สีหน้าเจ็บเล็กน้อย “ผมไม่เป็นไร คุณน่ะเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย”

ก้อง: “ผม ไม่เป็นไร คุณเจ็บมากมั้ย” ทำท่าจะลุกขึ้นยืนเพราะว่านอนทับพีอยู่ทั้งตัว แต่อ้อมกอดพีไม่คลายจากตัวเขา กลับกระชับแน่นขึ้น พีกอดเค้าแน่นจนลุกไม่ขึ้น ก้องหันไปมองหน้าพี เห็นพียิ้มอยู่

พี: “ขออยู่อย่างนี้ก่อนนะ” กอดก้องไว้แน่น

ก้อง: “ฮึ้ยส์...คุณนี่” พูดพลางพยายามฝืนตัวลุกขึ้น แต่อ้อมกอดพีฝืนกำลังก้องไว้ ทำให้มือของก้องที่ยันตัวขึ้นเสียหลัก ล้มลงไปอีกที หน้าของก้องจึงล้มไปซุกที่คอของพี พร้อมกับริมฝีปากของก้องโดนเข้าไปที่ซอกคอของพีเต็มๆ ก้องตกใจ แต่ก้อแอบสูดลมหายใจเข้าจนลึก กลิ่นกายของคนรักของเค้าช่างหอมหวลจิงๆ แต่สักพักก้อรู้สึกตัว ฝืนแรงพีสุด เพราะเขินมาก “นี่คุณ ปล่อยนะ” คราวนี้หลุดออกมาได้ เพราะพีมัวแต่เผลอยิ้มอยู่ ก้องเลยลุกขึ้นมายืน “ฮึ้ยส์” แล้วก้อพยายามปีนขึ้นไปจุดสูงสุดจนได้

พี: รีบลุกแล้วปีนขึ้นตามไป “ก้อง เดี๋ยวสิ”

พีเดินขึ้นมาพอดีก้อเห็นพระอาทิตย์กำลังทอแสงขึ้นที่ปลายฟากฟ้า ทั้งคู่ยืนนิ่งใต้ร่มเงาไม้ เป็นภาพที่สวยงามมากจนเกินบรรยาย ก้องเอื้อมมือไปจับมือพีประสานนิ้วไว้ด้วยกันอย่างลืมตัว

พี: รู้สึกถึงความรักของก้องและของตนที่มากล้นหัวใจ บีบมือนั้นตอบกลับไปเหมือนเป็นคำตอบ

ยืนกันอยู่ซักครู่ ก้องก้อเริ่มจะชวนกลับ

ก้อง: “กลับกันเถอะ ออกมานานแล้ว” ทำท่าจะเดินกลับ

พี: “เดี๋ยวๆ ก้อง” เอื้อมมือไปจับแขนก้อง แล้วดึงก้องไปใต้ต้นไม้ ให้ก้องหันหลังชนต้นไม้ แล้วตัวเองก้อเอามือสองข้างกันก้องไว้ซ้ายขวา “ผม....อยาก....เก็บเวลานี้ไว้เป็นความทรงจำ...ของเราสองคน.....คุณให้ผมได้มั้ย” (กรี๊ดดดดด)

ก้อง: “.....คุณ...คุณ...หมายถึงอะไรอ่ะ”

พี: ค่อยเอามือข้างนึงมาจับใบหน้าของก้องเอาไว้ “ก้อง....ผมรักคุณ” แล้วค่อยๆ เอียงหน้าเข้าไปหา ประทับริมฝีปากไปบนริมฝีปากของคนรัก แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่น เค้าไม่อยากหยุดง่ายๆ เค้าอยากยืดความสุขนี้ให้นานที่สุด ถึงแม้ว่าเค้าไม่รู้ว่า คนข้างหน้าเค้าอยากให้เป็นเหมือนกันรึเปล่าก้อเถอะ

ก้อง: รับรู้เมื่อคนรัก เอียงใบหน้าเข้ามาใกล้ ใจเต้นแรงจนจะทะลุออกมานอกอก ค่อยๆหลับตาลงรอ เมื่อรับสัมผัสที่ริมฝีปาก เค้าก้อรู้ได้ว่าครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม ทั้งเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และเต็มไปด้วยความปรารถนา ใจของเค้าที่เขินอายนั้นก้อได้รับการปลดปล่อย รสสัมผัสทำให้เค้ารู้ว่าเค้าโหยหาคนๆ นี้มากมายขนาดไหน โดยไม่รู้ตัว แขนสองข้างของก้องก็ยกขึ้น โอบรอบคอของพีไปซะแล้ว

พี: รับรู้ถึงอ้อมกอดของคนรัก ก้อปลดมือของตนลงมากอดกระชับร่างของก้องไว้จนแนบสนิทกับร่างของเขา ความรักเอ่อล้นเต็มหัวใจ

เวลาผ่านไป ทั้งคู่แยกออกจากกัน โดยไม่ทิ้งใบหน้าให้ห่างกันเกิน 2 นิ้ว

ก้อง: “พี ผมก้อรักคุณนะ” มือที่โอบรอบคอพีอยู่ยังไม่คลาย เค้าอยากให้คนๆ นี้รู้ว่าเค้ารักคนๆ นี้มากขนาดไหน

พี: ยิ้มกว้าง “ผมรู้นะ ผมรู้ว่าคุณรักผม ผมก้อรักคุณนะก้อง รักมากเท่าชีวิตของผมเลย....ผมอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีคุณ” ว่าแล้วพีก้อเอาปลายจมูกเข้าไปใกล้หน้าก้อง พร้อมกับสูดกลิ่นกายคนรัก ไล้ริมฝีปากวนเวียนอยู่ที่แก้ม ไล่ลงมาเรื่อยๆ ที่ลำคอ และค่อยวนขึ้นมาที่ริมฝีปากของก้องอีกครั้ง แล้วบรรจงประทับรอยจุมพิต อย่างแผ่วเบาอีกครั้ง

ก้อง: เต็มตื้นกับสิ่งที่ได้ยิน เมื่อพีโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง ก้อหลับตาพริ้ม เมื่อพีไล้ริมฝีปากลงที่แก้ม และไล่ไปลำคอ ก้อเขินจนหน้าแดง ลมหายใจหอบเล็กน้อย ใจเต้นแรง แต่ก้อมีความสุข และเมื่อพีไล้มาจนริมฝีปากประทับรอยจุมพิตอีกครั้ง เค้าก้อตอบรับด้วยความเต็มใจ พร้อมกับกระชับอ้อมกอดรอบคอของพีอีกครั้ง

พี: เวลาผ่านไปซักพัก พีค่อยๆ ถอนจุมพิตออกมา แล้วยิ้มกระชากหัวใจ “อืม ผมว่า....เรากลับกันเถอะ....มั้ย...ออกมานานเดี๋ยวคนที่บ้านจะเป็นห่วง”

ก้อง: ยังเคลิ้มอยู่นิด มึนจูบหน่อยๆ หัวหมุนติ้วๆ “หืมม...”

พี: “อืม....แต่ดูท่าทางคุณอยากจะต่อแฮะ งั้นเดี๋ยวต่ออีกซักหน่อยนะ” ทำท่าโน้มตัวมาอีกครั้ง

ก้อง: รู้สึกตัวว่าโดนแซว ปล่อยแขนที่โอบรอบคอพีทันที “ฮึ่ม คุณนี่ ต่อเต่ออะไร พูดไรก้อไม่รุ”

พี: หัวเราะร่วน ค่อยๆ ปล่อยมือจากรอบเอวก้อง มาจับมือก้องไว้ “งั้นปะ กลับกันเถอะ” ทำท่าจะหันหลังกลับ

ก้อง: รั้งมือพีไว้นิดนึง รู้สึกอยากทำอะไรบางอย่าง แต่ว่าลังเล “พี เดี๋ยว” ว่าแล้วก้อตัดใจได้ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้พีที่หันหน้ากลับมาเพราะโดนเรียก แล้วมอบจุมพิตอันหนักแน่นให้อีกครั้ง

พี: ตกใจที่ก้องรุกมาจูบเค้าเอง เมื่อรับรู้สัมผัส ก้อหลับตาแล้วตอบสนองไปทันที แต่ไม่นานก้องก้อถอยออก พีก้อค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างอึ้งๆ

ก้อง: เขินสุดๆ “ปะ กลับกัน” เดินนำไปก้มหน้างุด พร้อมดึงมือพีเดินลงไปด้วย

Create Date : 04 ธันวาคม 2552 Last Update : 24 ธันวาคม 2552 15:58:30 น. Counter : 2360 Pageviews.		4 comments
Share Tweet