จิ้นคุณพี กับน้องก้อง เวอร์ชั่น ติดเกาะค่ะ

จิ้นฉากติดเกาะของคุณกับน้องก้อง (โฮกกกก)

พีกับก้อง ด้วยความเป็นห่วงพี่แก้วจึงนั่งเรือออกมาด้วยกัน เพื่อตามหาพี่แก้ว ซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ที่เกาะไหน เวลาใกล้มืด พีกับก้องที่แวะเกาะแล้วเกาะเล่าก้อยังไม่เจอพี่แก้ว จนเริ่มมืด

พี: “ก้องเรากลับกันก่อนมั้ย วันนี้ใกล้มืดแล้ว เดี๋ยวเราจะขับเรือต่อไปไม่ได้นะ”

ก้อง: “แต่พี ก้องว่าเราอีกซักเกาะดีกว่านะ เวลายังพอมีอยู่”

พี: หันไปมองฟ้า พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ ตกลงเชื่อก้อง “โอเค ก้อได้”

ทั้งคู่ก้อขับเรือแล่นไปยังเกาะต่อไป เมื่อถึงเกาะร้างแห่งหนึ่งพีกับก้องก้อลงไปเที่ยวตามหาพี่แก้วและปอ แต่เกาะมีขนาดใหญ่ และมีชายหาดหลายฝั่งมากจึงเสียเวลาเดินหากันอยู่นานทำให้พระอาทิตย์ตก (หน้าหนาวค่ะพระอาทิตย์ตกเร็วมากกก บรรนากาศมันต้องเป็นใจ)

พี: วิ่งหอบมา “ก้อง มืดแล้วล่ะ เราจะขับเรือกลับกันยังไงดี” ถอนหายใจ “เรื่องขับเรือผมไม่ว่า แต่เส้นทางเรือนี่สิผมไม่คล่องซะด้วย”

ก้อง: ทำหน้ากังวล “หา จิงเหรอ แต่ยังไง เราลองขับกลับกันดูก่อนมั้ย”

พี: “ไม่ไหวแน่คุณ ผมว่าแทนที่เราจะได้กลับเราได้ลอยกลางทะเลทั้งคืนแน่”

ก้อง: “งั้นคืนนี้เราต้องค้างที่นี่ไปก่อน งั้นเหรอ”

พี: พยักหน้า “อืม ผมว่าคงต้องเป็นอย่างงั้นน่ะ”

ตัดภาพ มีกองไฟอยู่กองนึงตรงริมหาด และทั้งสองกำลังช่วยกันหาข้าวของบนเรือเพื่อนำมาใช้เป็นเครื่องมือในการพักแรม หาไปก้อเจอเตนท์เล็กๆๆ 1 อัน กับถุงนอน 1 ชุด (กรี๊ดด) ตอนเจอของก้องและพีก้อแอบสบตากันเล็กน้อยอย่างเขินๆ แต่ก้อไม่มีใครกล้าพูดอะไร

พี: “เดี๋ยวผมไปกางเตนท์ให้นะ”

ก้อง: “เดี๋ยวผมจะลองไปหาดูว่ามีอะไรพอกินได้นะ” (ต๊ายยย...คนนึงจัดบ้าน คนนึงช่วยทำอาหารค่ะ)

เมื่อกางเตนท์เสร็จ สองคนก้อลงมานั่งกินอะไรที่พอหาได้แถวนั้นริมกองไฟ กินเสร็จ

ก้อง: “ป่านนี้ไม่รู้ว่าแม่จะเป็นห่วงรึเปล่า ผมกลัวจังเลยอ่ะพี” (กลัวอีกแล้วอ่ะ น่ารักก)

พี: “ไม่เป็นไรนะก้อง แม่คุณก้อรู้ว่าเราออกมาหาพี่แก้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเราก้อรีบกลับไปหาป้าฟองก่อน แล้วค่อยกลับมาหาพี่แก้วกันอีกทีละกัน แม่คุณจะได้ไม่เป็นห่วง” ว่าแล้วก้อเอามือโอบก้องไว้เพื่อปลอบโยน

ก้อง: “อืม” ทำเนียนเอนตัวเข้าไปซบไหล่ที่พีโอบมา พร้อมกับกระชับแขนรอบตัวเอง

พี: “ก้องคุณหนาวเหรอ ลมที่นี่เย็นกว่าที่บ้านพักมาก ผมว่าเราเข้าไปในเตนท์กันเถอะ”

ก้อง: “อืม ก้อดีเหมือนกัน ผมก้อเพลียแล้ว”

ดับไฟเสร็จ พีเดินจูงมือก้องไปที่เตนท์ เปิดเตนท์มาก้อมีถุงนอนวางอยู่ 1 อัน ทั้งสองสบตากันเล็กน้อย

พี: “คุณนอนในถุงนอนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย ผมไม่เป็นไร ผมไม่หนาวเลย” (สุภาพบุรุษมาเองค่ะ)

ก้อง: “ไม่หนาวตรงไหน มือคุณเย็นออกอย่างเงี้ย” ว่าแล้วก้อยกมือพีขึ้นมา

พี: โดนจับได้ “เอาน่าผมไม่เปนไรหรอก ถุงนอนมีอันเดียวคุณนอนไปเถอะ”

ก้อง: เดี๋ยวนี้วิชารุกแก่กล้า “ไมต้องหรอก ก้อนอนมันด้วยกันนี่แหละ”

พี: ตกใจ แต่ก้อเข้าทาง “หะ เอางั้นเหรอ”

ว่าแล้วทั้งคู่ก้อพยายามเข้าไปอยู่ในถุงนอนเดียวกัน

พี: นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาก้อง ค่อยๆ ช้อนแขนรองหัวก้องไว้ เพื่อแทนหมอนหนุน อีกมือนึงก้อกอดกระชับก้องไว้ เพื่อให้ไออุ่น

ก้อง: เห็นพียกเขนก้อค่อยยกหัวขึ้นอย่างรู้กัน ให้พีสอดแขนเข้ามารองรับไว้แทนหมอน เมื่อพี่ตวัดมือกอดเค้า เค้าก้อค่อยๆ ซุกหน้าเข้าไปในอ้อมอกพีอย่างเหมาะเจาะ พร้อมกับยกแขนอีกข้างของตนโอบกอดพีไว้เช่นกัน

ณ ตอนนี้ ที่นี่ ไม่มีอะไรมากั้นกลางระหว่างความรู้สึกของเค้าทั้งสอง ไม่มีใครมาขัดขวาง ไม่ต้องคิดถึงใคร ไม่ต้องกังวลถึงอะไรอีกต่อไป ทั้งสองจึงปล่อยให้ความรักของทั้งคู่อบอวลอยู๋ในบรรยากาศรอบเตนท์ (อย่าคิดลึกค่ะ เค้าแค่กอดกันนอนค่ะใจเย็นๆ นะคะ)

พี: “ก้อง”

ก้อง: เงยหน้าไปมองพี ส่งสายตาหวานอย่างมีความหมาย “หืม”

พี: ก้มลงจ้องตาก้องอย่างมีความหมายเหมือนกัน เอื้อมมืออีกข้างมาจับใบหน้าของก้องไว้ “ผมรักคุณนะ เราจะอยู๋ด้วยกันตลอดไป จะไม่มีอะไรมาทำให้เราแยกจากกันได้” พูดเสร็จก้อจ้องตาก้องอย่างมีความหมาย จับมือก้องข้างนึงขึ้นมาประทับริมฝีปาก

ก้อง: เห็นสายตาที่สื่อความจริงใจของคนรัก จึงส่งสายตาแสดงความรักตอบอย่างท้วมท้น มีความรู้สึกอยากแสดงออกถึงความรักที่ตัวเองมีอย่างหมดหัวใจ (ประกอบกับเห็นริมฝีปากของพี มันไม่ไหวแล้ว) ทนไม่ได้ จึงค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไป เพื่อประทับริมฝีปากของตนไปบนริมฝีปากของคนรักอย่างแผ่วเบา พร้อมกระชับอ้อมกอดของตัวเองเพื่อตอกย้ำความรัก (น้องก้องรุกฆาตค่ะ)

พี: ตกใจเล็กน้อยที่ก้องเป็นฝ่ายเริ่มแต่ก้อตอบรับด้วยความรักทั้งหมดที่มี ลดมือลงจากใบหน้า เพื่อกลับมากระชับกอดของตนให้แน่นขึ้นเหมือนกัน

ทั้งสองเกือบจะ ปล่อยอารมณ์ตอนนี้ให้เป็นไปตามความรู้สึกรักล้นใจที่พวกเขามีอยู่ แต่ทั้งคุ่ก้อยับยั้งชั่งใจไว้ได้ก่อน เพราะเรื่องหลายเรื่องยังเป็นปัญหาอยู่ แล้วตอนนนี้พี่แก้วก้อหายตัวไป พีเป็นคนหยุด

พี: ค่อยๆ ถอยออกมาเล็กน้อย ใจเต้นแรง หูอื้อ ตาลาย ไปหมด ไม่คิดว่าก้องจะเป็นคนรุกเขามากขนาดนี้

ก้อง: ยังคงจ้องหน้าพีอย่างสื่อความรักออกมาเต็มดวงตาคู่นั้น

พี: “นอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า เดี๋ยวต้องรีบกลับเพราะทุกคนจะเป็นห่วง” ถอนสายตาออกจากก้องเพราะสู้สายตาไม่ได้

ก้อง: “อืม” ค่อยๆ เบนสายตาออกจากพี แต่ก้อไม่ได้ยอมแพ้ เค้ายังชอบบรรยากาศที่ตลบอบอวลไปด้วยความรักหวานซึ้งอย่างนี้ “พี ผมยังหนาวๆ อยู่เลยอ่ะ”

พี: ได้ยินแล้วรู้สึกเป็นห่วงมากทันที “ยังหนาวอยู่เหรอ” เอื้อมมือไปจับมือก้องขึ้นมาเป่าที่ปาก พร้อมถูไปมา “มากอดผมแน่นๆ นะ” แล้วก้อเอามือก้องมาวางที่เอวตัวเองพร้อมกับกระชับกอดให้แน่นขึ้น

ก้อง: เอาเท้าของตนไปแนบกับเท้าของพีเพื่อลดความเย็นที่เท้า “อื้ม อุ่นขึ้นเยอะเลย” พูดพร้อมกับถูเท้าเปล่าของตนกับเท้าพี จนแทบจะเป็นนอนก่ายกันอยู่แล้ว (กรี๊ดดดด) “สบายจัง” พูดเสร็จก้อส่งยิ้มหวานให้คนรัก (น้องช่างกล้า)

พี: เหนก้องยิ้มก้ออดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ ในใจก้อนึกเอ็นดูความน่ารักของแฟนตัวเอง “ฮึ้ยส์...” เอาหน้าก้องมาแนบชิดอกอย่างแรง (นึกในใจต้องอดใจไว้ๆๆ ให้ได้)

ก้อง: เหนพีแสดงความรัก ก้อกอดตอบแน่นไม่แพ้กัน พร้อมทั้งซุกหน้ารับเอาไออุ่นจากร่างของพี และสูดกลิ่นหอมหวานของคนรัก

พี: เห็นปฏิกิริยาของคนรัก แล้วก้อยิ้ม ก้มลงจูบบนผมของก้อง แล้วสูดเอากลิ่นกายเข้าไปเต็มปอด “หลับฝันดีนะครับ ที่รักของผม”

ก้อง: เขินเล็กน้อย ยิ้มมมมม “อืม...คุณก้อหลับฝันดีเหมือนกันนะครับ......ที่รัก.......ของผม”

แล้วทั้งคู่ก้อนอนหลับไปทั้งที่ยิ้ม ภายใต้บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรัก และภายใต้อ้อมกอดของกันและกัน

------------------------------
เอ่อ รู้สึกว่าไม่ค่อยโฮกเลยอ่ะค่ะ อุตสาห์เขียนโปรยไว้ว่าจะต้องเสียเลือดกัน ยังไงก้อขออภัยนะคะที่ไม่ค่อยโฮกเท่าไหร่ เขียนฟิค ณ ตอนเที่ยงคืนมาสองคืนแล้ว มันเลยตันๆ น่ะค่ะ

Create Date : 03 ธันวาคม 2552 Last Update : 24 ธันวาคม 2552 15:58:46 น. Counter : 576 Pageviews.		3 comments
Share Tweet