จิ้นคุณพี กับน้องก้อง เวอร์ชั่น คุณพีสุดแมนนน (กรี๊ดดด)

วันนี้จะขอประเดิมด้วยฟิคที่เราเวิ้่นเว้อมาตั้งกะเช้าตอนรถติด (อีนี่เป็นเอามาก) ไม่รุว่าจะมีใครเข้ามาอ่านกันรึป่าว เพราะวันนี้ละครก้อจะมาแระ แต่เก็บไอเดียบรรเจิดไม่ไหวจิงๆ ต้องระบายอย่างด่วน

ณ สนามแข่งรถของพี

ก้องมายืนดูพีที่กำลังจะเริ่มแข่งรถอยู่ที่แสตนด์ วันนี้ไม่มีสาวๆ มากรี๊ดเหมือนเคย ทำให้ก้องรู้สึกโล่งใจ อาจจะเป็นเพราะว่าจัดกะทันหัน จึงมีแต่พวกนักแข่งรถด้วยกันที่ไม่ได้แข่งรอบนี้ มายืนดูอยู่

นายA: หันไปพูดกับเพื่อนข้าง "เฮ้ย รอบนี้มีไอ้พีมันแข่งด้วยใช่มั้ยวะ"

นายB: "ใช่ดิ เฮอะ อย่างนี้ไม่ต้องดูก้อได้มั้ง"

นายA: "ก้อนั่นอ่ะดิ เสียเวลาว่ะ ยังไงก้อพีมันก้อชนะอ่ะ น่าเบื่อ"

ตอนแรกก้องยิ้มออกมาเพราะนึกว่าคนพวกนี้ชื่นชมพี แต่เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น จนจบแล้วพีก้อเข้าเส้นชัยเป็นคนแรก (โชว์แฟนตัวเอง) ก้องยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้างบน

นายA: "เฮ้ย ไอ้พีมันทำได้ไงวะ มันต้องโกงแน่ๆเลย มันแอบไปวางยารถคู่แข่งแน่ๆ ดูๆ แล้วมันไม่น่าจะชนะได้เลยอ่ะ ฝีมือการขับรถมันก้องั้นๆอ่ะ"

นายB: "เออดิ คงจะจิงอ่ะ มันออกจะดูมีพิรุธ โธ่เอ้ย ป๊อดนี่หว่า ต้องโกงกันด้วย"

ก้อง: ทนฟังมาได้ซักพักเริ่มฉุน หันไปหาสองคนที่คุยกันอยู่ "นี่คุณ เอาอะไรมาพูดอ่ะ ไม่รู้อะไรอย่ามาพูดไปเองดีกว่า คนเค้าเสียหายนะ"

นายA นายB หันมาทางก้อง เหนผู้ชายหน้าหวานก้อยิ้ม

นายA: "อะไรอ่ะ คุณ เป็นอะไร ผมไม่ได้ว่าคุณซักหน่อย จะเดือดร้อนทำไม"

ก้อง: รู้สึกตัวว่า ลืมตัวโมโหออกไป เลยร้อนตัว "ก้อพีเค้าเป็นเพื่อผม คุณมาว่าเพื่อนผมทำไม"

นายA: "อ่อ เพื่อนเรอะ ทำไม ทำไมผมจะว่าไม่ได้ ก้อมันโกงจิงๆนี่" พูดพร้อมกับผลักไหล่ก้อง

ก้อง: โกรธสุด “อะไรของคุณเนี่ย อย่างงี้มันหาเรื่องกันชัดเลยนี่นา”

นายA: “ทำไม ถ้าผมหาเรื่องแล้วจะทำไมเหรอ” ทำหน้าตากวนประสาท ว่าแล้วก้อผลักก้องจนล้มหงายลงไปกับพื้น

ก้อง: “ฮึ้ยส์...” โมโหสุดๆ ทำท่าจะลุกขึ้น

อยู่ดีๆ มีชายคนนึงวิ่งมาจากไหนไม่รู้ เข้ามาต่อย นายA จนล้มหงายลงไป ซูมออกมา เป็นพีที่เปลี่ยนชุดแล้วกำลังเตรียมตัวจะกลับนี่เอง (อร้ากกก แมนมากค่ะพี่พี)

ก้อง: “พี”

พี: “เฮ้ย A แกอย่ามาแตะต้อง ‘คนของชั้น’ นะเว้ย”

A: ล้มลงไปก้อโกรธจัด B ลงไปประคองเพื่อน “เฮ้ย ไอ้พี แกกล้าต่อยชั้นเหรอวะ” ลุกขึ้นพร้อมต่อยพีกลับ ทำพีปากแตกเลือดออกซิบๆ (กรี๊ดดด ทำพี่พี ได้ไง)

พี: สู้สุดชีวิต ต่อย อี A ลงไปกองอีกรอบ อี B เหนก้อพีแข็งแรง ก้อไม่กล้าเข้ามาช่วยเพื่อนอีก

ก้อง: “พอเถอะ พี พอเถอะ เราไปกันเถอะ” พูดแล้วก้อเข้าจับแขนพีที่ง้างจะต่อยอีกหมัด “เราไปกันเถอะ นะ”

พี: “ฮึ้ยส์...” หันไปมองหน้าก้อง “แก จำไว้นะ ถ้ามีอีกแกตายแน่” แล้วก้องก้อกึ่งลากกึ่งจูงพีออกไป

เมื่อก้องลากพีมาถึงรถ พีก้อสะบัดมือก้อง

พี: “โธ่เว้ย น่าจะได้อัดมันอีกซักที มันจะได้จำ”

ก้อง: “พอแล้วน่าพี กลับกันเถอะ ไปที่คอนโดคุณก้อได้ เดี๋ยวผมจะทำแผลให้” มองไปที่มือพีที่มีรอยแตกนิดหน่อยตอนชกไอ้A และที่ปากพีที่เลือดออก

พี: มองเห็นสายตาก้อง ก้อยกมือเช็ดเลือดที่ปากแล้วก้อยอมขึ้นรถขับกลับคอนโดแต่โดยดี

กลับมาถึงคอนโดพี ก้องก้อพาพีมานั่งที่โซฟา แล้วเอาน้ำแข็งมาประคบหน้าพี พร้อมกับทำแผลที่มือให้

พี: “ว่าแต่คุณไปทะเลาะกะพวกมันเรื่องอะไรล่ะ ถึงโดนมันผลักล้ม”

ก้อง: เขินที่จะบอกว่าเค้าโกรธแทนแฟนตัวเอง “ก้อ....ไม่มีอะไรหรอก ก้อพวกนั้นอ่ะ มันมาสบประมาทคุณ มันหาว่าคุณเล่นขี้โกงอ่ะ” พูดไปก้อหลบสายตา

พี: ตกใจเล็กน้อย “นี่..คุณโกรธพวกมันแทนผมเหรอ” ยิ้มกว้าง “จิงๆ เหรอคุณ” รู้สึกเอ็นดูก้องเป็นที่สุด แต่แล้วก้อต้องหุบยิ้ม “แต่คุณไปหาเรืองพวกมันทำไม ทีหลังห้ามทำนะ ตอนผมไม่อยู่อ่ะ”

ก้อง: เขินเหวี่ยง “โธ่ ถ้าคุณไม่เข้ามาผมจะจัดการเองอยู่แล้ว แค่นี้ทำไมผมจะจัดการไม่ได้”

พี: “ไม่รุแหละ คุณจะจัดการเองได้ไม่ได้ ผมไม่รู้ รู้แต่ว่าผมไม่ปล่อยให้คุณจัดการแน่ ถ้าคุณเป็นอะไรนะ ผมจะฆ่ามัน” หน้าโกรธสุดๆ

ก้อง: “เดินมานั่งข้างๆ พี กุมมือพีไว้ “คุณ พอได้แล้ว ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย คุณน่ะแหละที่เจ็บ”

พี: หันไปสบตาก้อง “เจ็บแค่นี้อ่ะ มันเล็กน้อย” เอื้อมอีกมือไปกุมมือก้องไว้อีกที “คนที่มันรังแกคนที่ผมรักอ่ะ มันต้องเจ็บหนักกว่าผม” จ้องตาก้องอย่างมีความหมาย “ว่าแต่คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย” ยกมือที่กุมก้องมาจับใบหน้าของก้อง พร้อมกับสำรวจมองใบหน้าอย่างใกล้ชิด

ก้อง: ตกใจที่พีเอาหน้าเข้ามาใกล้ แต่ก้อตั้งตัวได้ เอื้อมมืออีกมือมาจับมือพีที่จับใบหน้าเค้าไว้ “ผมไม่เป็นไร คุณไม่ต้องห่วงผมหรอก คุณสิเจ็บ” ว่าแล้วก้อเอามือน้นไปแตะริมฝีปากพีที่เลือดออก “คุณเจ็บมากมั้ย ผมเป้นห่วงนะ รู้มั้ยว่าไม่ว่าคุณจะเก่งขนาดไหน แต่คุณเจ็บผมก้อเจ็บเหมือนกันนะ”

พี: ยิ้มกว้าง ลืมตัวไปว่าเจ็บหน้าอยู่ ร้อง “โอ้ย”

ก้อง: พี...คุณไม่เป็นไรนะ ระวังหน่อยอย่าเพิ่งยิ้มมากสิ”

พี: “ก้อจะไม่ยิ้มได้ยังไงล่ะ ก้อคุณเป็นห่วงผมขนาดนี้ ผมก้อต้องดีใจสิ รู้งี้เจ็บหนักกว่านี้ดีกว่า”

ก้อง: “ฮึ้ยส์ คุณนี่พูดเป็นเล่นอีกและนะ” ปล่อยมือจากหน้าพี แล้วหันหน้าหนี เหวี่ยงทันที “พูดไม่รู้เรื่องรึไง ว่าผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บ”

พี: รู้ว่าทำเค้างอนซะแระ “แหม..คุณผมก้อพูดเล่นน่ะ” กระเถิบตัวเข้ามาใกล้ พร้อมเอื้อมมือทั้งสองมากอดเอวจากด้านข้าง แล้วเอาหน้าเกยที่ไหล่ของก้อง “ผมสัญญานะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก...ถ้าไม่จำเป้น”

ก้อง: “เอ๊ะ คุณนี่” จะหันหน้ามาเหวี่ยงด้วยความโกรธ แต่หันเมื่อหน้ามาก้อเจอหน้าพี อยู่ใกล้ หลบไม่ทัน โดนพีขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่ ตกใจ แต่ก้อแอบอมยิ้ม สะบัดตัวออก เอามือมาจับแก้มตัวเอง “คุณนี่มัน”

พี: ยิ้มน้อยๆ (ยิ้มมากเดี๋ยวเจ็บ) “ก้อคุณหันหน้ามาองศามันพอดีแป๊ะเลยอ่ะคุณ ผมเลยอดใจไม่ได้น่ะ” ทำหน้ายียวน ส่งสายตาให้ก้อง

ก้อง: “เจ็บแล้วยังไม่วายนะคุณนี่ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวได้เจ็บหนักกว่านี้” (ขู่ค่ะขู่)

พี: “โอ๋ๆ ผมขอโทดนะ อย่าโกรธผมเลยนะ ผมยังเจ็บอยู่เลย คุณมาดูหน่อยสิ ตรงนี้มันจะช้ำมั้ย” พูดพลางชี้ไปที่แก้มของตน

ก้อง: หลงกลอีกและ “เจ็บเหรอ” รีบลงนั่ง แล้วจับหน้าพี “ไม่น่าจะช้ำนะคุณ โดนไม่ตรงมากเท่าไหร่ เอาน้ำแข็งประคบก้อหาย”

พี: แอบมองหน้าก้องที่เป็นห่วง จนลืมตัวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ตนอีกครั้ง “ก้อง...” เอื้อมมือโอบเอวก้องอีกครั้ง “รู้มั้ยว่าแผลผมเนี่ย ผมไม่รู้สึกเจ็บเท่าตอนที่เห็นคุณล้มลงไปเลย ตอนที่เห็นตอนนั้นน่ะ ผมเจ็บมากกว่าตอนนี้หลายเท่า” ถอนหายใจหนึ่งเฮือก พร้อมส่งสายตาหวานมากกว่าเดิม 3 เท่า ให้ก้อง ยกมือข้างนึงขึ้นจับที่ใบหน้าก้อง “ผมรักคุณนะก้อง ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณเจ็บ...ต่อไปนี้ผมจะปกป้องคุณเองนะ ผมสัญญา”

ก้อง: ยิ่มขึ้นมา ด้วยความอาย เอื้อมมือจับมือพีที่อยู่บนหน้าของตน “....อืมม ผมรู้นะ ผมรู้ว่าคุณจะต้องปกป้องผม”

แล้วทั้งคู่ก้อนั่งมองตากันอย่างสื่อความหมาย

--------------------------------
จบค่ะ ความเวิ่นเว้อของดิชั้นได้ระบายออกไปและ โล่งค่ะ

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2552 Last Update : 30 ธันวาคม 2552 17:49:34 น. Counter : 802 Pageviews.		5 comments
Share Tweet