จิ้นคุณพีกับน้องก้อง ซีรียส์หวานเปนเพลา ตอนหวานยามบ่าย 2

ณ ร้านกาแฟ ที่ก้องเพิ่งโพล่งคำพูดขอแต่งงานกับพี

พี: ตกใจ เงียบไปห้าวินาที คำขอแต่งงานของก้องยังก้องอยู่ในหัว “ก้อง...คุณว่าอะไรนะ”

ก้อง: “พี...ผมบอกว่าเราแต่งงานกันเถอะ...วันนี้...ตอนนี้เลย”

พี: แทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง “ก้อง...แต่ผมขอคุณไปกี่ครั้งคุณก้อบอกว่าคุณยังไม่พร้อมนี่ แล้วทำไมวันนี้ถึงได้...”

ก้อง: “ก้อวันอื่นผมไม่พร้อม...แต่วันนี้ผมพร้อมนี่พี...แหวนคุณก้อซื้อมาแล้วใช่มั้ย”

พี: พยักหน้าตอบก้อง พูดไม่ออก

ก้อง: พยักหน้าตอบพีอีกที เพื่อความมั่นใจ “งั้นเราก้อไปกันเถอะพี...ผมเห็นโบสถ์อยู่ตรงนั้น” ก้องชี้ไปที่โบสถ์ที่เค้าเห็นคู่แต่งงานเพื่งออกมาเมื่อกี้นี้

พี: ตกใจที่ก้องตัดสินใจรวดเร็วขนาดนี้ แต่ก้อกลัวว่าจะเสียโอกาสไป เพราะเป็นสิ่งที่เค้ารอคอยมาตลอด พีจึงพยายามตั้งสติให้ได้ แล้วหันไปมองตามมือก้องที่ชี้ไปที่โบสถ์ ยกแก้วดื่มน้ำเย็นๆ หนึ่งอึก แล้วลุกขึ้นยืน “ไปกันก้อง...ผมพร้อมแล้ว” ยื่นมือให้ก้องจับ

ก้อง: ยิ้มให้พี เอื้อมมือไปจับมือพีที่ยื่นมา ลุกขึ้นยืน เดินไปพร้อมกัน ที่โบสถ์

พีและก้องไปเจรจาขออนุญาตกับทางโบสถ์ โดยจริงๆแล้วพีเป็นคนพูดทั้งหมด โบสถ์นั่นเปนโบสถ์เล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โต ผู้ดูแลเป็นบาทหลวงใจดี หลังจากพีทั้งอธิบายทั้งขอร้อง บาทหลวงก้อตกลงที่จะทำพิธีทางศาสนาคริสต์ให้อย่างง่ายๆ เพื่อเป็นหลักฐานของความรักของคนทั้งคู่ ก้องกับพีก้อตกลง

พีกับก้องต้องไปเตรียมตัวแยกกันคนละห้อง ทางโบสถ์ให้ยืมเสื้อนอกกับทั้งคู่ แล้วยังไปหาคนมานั่งเป็นสักขีพยานให้ทั้งคู่อีกด้วย

เมื่อถึงเวลา ก้องกับพีตกลงว่าจะไม่ให้คนใดคนหนึ่งเดินไปตามทางเดินเข้าแท่นพิธีเพียงคนเดียว แต่ทั้งคู่จะเดินไปพร้อมๆ กัน

พีเตรียมตัวเสร็จก่อนออกมารอก้องด้วยชุดทักซิโด้หูกระต่ายสีขาว สักพักก้องก้อออกมาในชุดสูทสีเข้มกับเนคไทสีอ่อน

พี: เหนก้องเดินออกมาแว้บแรก พียิ้มกว้าง ทั้งเสื้อผ้าที่แปลกตา ทั้งท่าทางที่เขินอายเล็กน้อย ทำอะไรไม่ถูก และทั้งหน้าตาที่อมยิ้ม แก้มแดง เปี่ยมไปด้วยความสุขของก้อง ทุกสิ่งทุกอย่างของก้องเป็นสิ่งที่เค้ารัก ยืนจ้องก้องไม่วางตา

ก้อง: เงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาของพีที่มองเค้าสื่อความรักออกมาจากดวงตา เค้ารู้สึกได้ถึงความรักของพีออกมาจากดวงตาและรอยยิ้มของพีที่มอบให้เค้า ก้องยิ้มกว้างตอบออกไป

พี: เมื่อก้องเดินมามายืนข้างๆ พียื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้อง กระซิบ “ก้อง...คุณดูหล่อมากเลย”

ก้อง: อมยิ้ม แล้วกระซิบตอบไป “คุณก้อเหมือนกันนะพี.....ดู....หล่อมาก”

พียิ้มรับคำพูดของก้อง แล้วเสียงดนตรีก้อเริ่มขึ้น ทั้งคู่ค่อยๆ เดินเข้าโบสถ์ไปสู่แท่นพิธี ตามจังหวะดนตรี ทั้งคู่เดินจับมือกันแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

โบสถ์เล็กๆ มีพยานนั่งอยู่ไม่กี่คน มีแสงอาทิตย์ยามบ่ายทอลงมาในโบสถ์รำไร เป็นสถานที่ที่งดงาม ประกอบกับเสียงดนตรีอันไพเราะ ทำให้ทั้งคู่มีความสุขมาก

ก้อง: หันมามองหน้าพีบ่อยๆ เพราะความเขินที่ต้องเดินตามทางเดิน แต่เมื่อหันไปก้อเจอแต่ใบหน้าของพีที่เปี่ยมไปด้วยความสุขและความรัก ทำให้ก้องเขินหนักกว่าเดิม จนต้องเอาแต่มองไปข้างหน้า

ในที่สุดก้อเดินมาถึงแท่นพิธี เสียงดนตรีหยุดลง พระเริ่มพูดตามบทสวดที่คุ้นเคย

พี: ฟังพระพูดบทสวด จนได้ยินชื่อของตัวเองเป็นประโยคคำถามเมื่อพระถามจบ เค้าตอบอย่างหนักแน่นว่า “I DO”

ก้อง: ได้ยินเสียงพีตอบอย่างหนักแน่น ทำให้เค้าซาบซึ้ง แล้วใจเต้นแรง เค้ามีความสุขมาก น้ำตาเริ่มปริ่มริมขอบตา เมื่อได้ยินชื่อตัวเองและคำถามแบบเดียวกัน เค้าก้อตอบไปด้วยเสียงอันหนักแน่นเช่นกัน “I DO”

จากนั้นพระสั่งให้สวมแหวน ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน

พี: จ้องมองหน้าก้อง สายตาเต็มไปด้วยความรักที่ล้นเอ่อ เค้าดีใจเป็นอย่างมากที่มีวันนี้ มันสื่อออกมาทางใบหน้าและรอยยิ้ม จนก้องยิ้มตามไปด้วย พีค่อยๆ ล้วงกระเป๋าหยิบแหวนคู่ทองคำขาวประดับเพชรเม็ดเล็กที่เค้าเพิ่งซื้อมาวันนี้ขึ้นมา จับมือซ้ายของก้องขึ้นมาแล้วบรรจงสวมให้ก้องที่นิ้วนาง แหวนพอดีกับนิ้วก้องเป็นอย่างดี

ก้อง: มองมือที่พีสวมแหวนให้ ยิ้มกว้าง น้ำตาไหลออกมาจากตาด้วยความซาบซึ้งอย่างไม่รู้ตัว เมื่อพี่สวมแหวนเสร็จ หยิบแหวนทองคำขาวอีกวงที่เป็นคู่กันออกมา พีเพิ่งยื่นให้เค้าก่อนที่จะเข้าไปแต่งตัว มันสวยมาก เค้าค่อยๆ จับมือซ้ายพีขึ้นมาแล้วบรรจงสวมแหวนไปที่นิ้วนางของพี เช่นกัน

แล้วบาทหลวงก้อพูดประโยคสั้นๆ ขอประกาศให้ทั้งคู่เป็นคู่สมรสกัน และให้จูบสาบาน

พี: ยิ้มให้ก้อง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ค่อยๆ เอียงหน้า ให้หัวของเค้าบังสายตาจากคนภายนอก

ก้อง: เห็นพียื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใจเต้นแรง หลับตาปี๋ เขินเป็นอย่างมาก

พี: ประทับริมฝีปากข้างแก้มก้อง อย่างแผ่วเบาที่มุด อ่อนโยนที่สุด และเนิ่นนานที่สุด เท่าที่พีเคยทำมา แล้วเลื่อนริมฝีปากไปกระซิบข้างหูก้องอย่างแผ่วเบา กระซิบว่า “ผมรักคุณ”

ก้อง: ได้ยินแล้วก้อยิ้มกว้าง นึกขอบคุณพีในใจที่ไม่จูบเค้าที่ริมฝีปาก เพราะว่าเค้าเขินเหลือเกิน ขยับปากตอบไปอย่างไม่มีเสียง “ผม...ก้อ...รักคุณ” พียิ้มกว้างรับคำก้อง

เมื่อพีถอนหน้าออกมาก้อเป็นอันเสร็จพิธี คนในโบสถ์ลุกขึ้นตบมือและเข้ามาแสดงความยินดี ซาบซึ้งไปกับทั้งคู่

เมื่อเสร็จพิธีต่างคนต่างแยกย้าย พีและก้องส่งแขกที่เค้าไม่รู้จัก และขอบคุณทางโบสถ์ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พีเปลี่ยนเสร็จก่อนเลยมาเคาะห้องของก้อง

พี: “ก้อง...เสร็จรึยัง”

ก้อง: ประตูเปิดออกมา “เสร็จแล้วล่ะพี...ขอผมใส่แจ๊คเกตอีกตัวก่อนนะ”

พีเดินเข้ามาในห้องนั่งรอก้องที่โซฟายาว มองก้องใส่เสื้อตัวนอกเพลินๆ

ก้อง: ใส่เสื้อเสร็จเดินมานั่งข้างๆ พี “พี...ขอบคุณนะสำหรับแหวน...สวยมากเลย”

พี: ยิ้มจับมือก้องข้างที่สวมแหวนไว้มาดู “เหมาะกับคุณมากเลยนะ...คุณเห็นข้อความที่สลักรึยัง”

ก้อง: ตาโต ส่ายหัว “ก้อของคุณที่ผมถือมันไม่มีข้อความอะไรนี่ ผมก้อนึกว่าของผมก้อเหมือนกัน” เห็นรอยยิ้มของพี รีบถอดแหวนออกมา ส่องด้านในวงแหวน มีตัวหนังสือตวัดเขียนรอบวงว่า

“You are My soul My heart and My destiny”

ก้องอ่านออกเสียงจนจบ เมื่ออ่านจบ น้ำตาเริ่มปริ่มขอบตาอีกครั้ง

พี: ยกมือขึ้นประคองใบหน้าก้อง เอาหลังนิ้วปาดหยาดน้ำตาที่กำลังจะไหลของก้อง “ก้อง...ผมรักคุณนะ...ทุกอย่างที่อยู่ในแหวนคือความจริงทั้งหมด...คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม...แล้วนับจากนี้เป็นต้นไป...เราจะไม่มีวันแยกจากกัน”

ก้อง: เอื้อมมือมาจับมือของพีบนใบหน้าของเค้า พยักหน้ารับ ยิ้มออกมา “พี...ผมก้อรักคุณนะ...เราจะไม่มีวันแยกจากกัน...ผมสัญญา” พูดจบก้องก้อโผเข้ากอดพีอย่างแนบแน่น

พี: กอดก้องตอบ กระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น สักพักจึงค่อยๆ คลายกอด แต่ใบหน้ายังอ้อยอิ่งไม่ห่างจากกัน สบตากันนิ่งนาน สายตาที่สื่อให้กันมีแต่ความรักล้นเปี่ยม พีค่อยๆ เอียงหน้าเข้าไปหาก้องอย่างช้าๆ

ก้อง: คราวนี้เค้าไม่หลัยตาปี๋ ไม่อาย ไม่เขินอีกแล้ว เพราะนี่คือคนที่เค้ารักมากที่สุด คือคนที่เป็นชีวิตของเค้า ก้องค่อยๆ ยกมือขึ้นโอบรอบคอของพี แล้วค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง แล้วเอียงหน้ารับสัมผัสจากพี

แสงแดดยามบ่ายทอแสงเข้ามาในห้องอ่อนๆ ทำให้เกิดเงาของคนทั้งคู่พาดลงบนพื้นห้อง แต่ไม่มีแสงใดเล็ดลอดผ่านช่องว่างระหว่างตัวคนทั้งคู่ได้เลย

----------------------------จบตอน--------------------------------

Create Date : 31 มกราคม 2553 Last Update : 9 พฤษภาคม 2553 10:39:51 น. Counter : 576 Pageviews.		7 comments
Share Tweet