ซีรียส์หวานเป็นเพลา ตอนหวานยามค่ำคืน

เมื่องานเลี้ยงหลังงานแต่งงานจบ พีและก้องก้อพากันกลับที่พัก ก้องชวนพีเดินรับลม สูดอากาศดีไปตลอดทาง วันนี้เป็นวันที่ยาวนานแต่ว่ามีความสุขที่สุดในชีวิตของก้อง เค้าไม่อยากรีบให้วันวันนี้จบลง ระหว่างเดินใกล้จะถึงห้องพัก

พี: สายตาลอบมองแต่คนที่เดินอยู่ข้างๆ มาตลอดทาง ยิ้มเมื่อเหนก้องมีความสุขกับวันวันนี้ เพราะพีเองก้อมีความสุขกับวันแต่งงานของทั้งคู่ไม่แพ้กัน

น่าแปลกจิงๆ วันวันนี้เริ่มต้นขึ้นอย่างไม่มีอะไรพิเศษ แต่กลับกลายเป็นวันที่เค้าจะต้องจดจำไปตลอดชีวิต ภาพงานแต่งงานในโบสถ์ การเต้นรำ ค่อยๆ ย้อนกลับมาทีละฉาก เหมือนละคร เหมือนฝันไป เมื่อนึกขึ้นมาอีกก้ออดที่จะทำให้เค้ายิ้มกว้างอีกขึ้นมาจนได้

ก้อง: หันไปเห็นพีเดินไปยิ้มไป แล้วอยู่ๆ ก้อยิ้มกว้างขึ้น อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ “พี คุณยิ้มอะไรอ่ะ”

พี: รู้สึกตัวว่าโดนจ้อง หันมามองหน้าก้อง “อ่อ...ป่าวหรอกก้อง...ผมนึกถึงงานแต่งงานของเราวันนี้น่ะ....เฮ้ออ....ก้องคุณรู้มั้ย...วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย” พูดจบก้อยิ้มกว้าง

ก้อง: ยิ้มกว้างตามพี “ผมก้อเหมือนกันนะพี วันนี้เป็นวันที่ผมจะจำไปตลอดชีวิตเลย”

พี: หันมามองก้องส่งสายตาหวาน ตอนนี้ทั้งคู่เดินถึงหน้าห้องพักแล้ว พีจึงหยุดเท้า แล้วหันหน้าเข้าหาก้อง “ผมก้อเหมือนกันก้อง” พูดแล้วก้อทำตาวิบวับ เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “ก้อง...ก่อนจะเข้าห้อง...ผมว่า...เราต้อง...มีพิธีส่งตัวเข้าหอมั้ย”

ก้อง: จากที่ยิ้มๆ อยู่ พอได้ฟังพีพูด ก้อหุบยิ้ม ขมวดคิ้วน้อยๆ “อะไรนะ....ส่งตัว...เข้าหอ” พูดจบหน้าก้อแดงขึ้นมาถึงหู “บ้า...ไม่ต้องหรอก...คุณพูดอะไรของคุณ”

พี: เห็นก้องเขินก้อยิ้มเอ็นดู “อ้าวคุณ...ก้อเราเพิ่งแต่งงานกันมานะ แล้วก้อกลับมาจากงานเลี้ยงหลังงานแต่งด้วย...ต่อไปก้อต้องเข้าหอสิ” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้อง แล้วกระซิบ “ก้อง...นี่คุณไม่รู้พิธีเหรอเนี่ย...งั้นเดี๋ยวผมบอกให้มั้ยว่าเค้าเข้าหอกันยังไง”

ก้อง: เขินมาก ไม่รู้จะทำยังไง หาทางเหวี่ยงผลักพีออกเบาๆ “ฮึ้ยยยยส์...พี...คุณนี่นะ” มองไปที่มือพีเห็นพีถือกุญแจห้อง เลยเอิ้อมมือไปคว้ากุญแจห้องที่พีถืออยู่ในมือ แล้วไขเข้าห้องเอง โดยไม่รอพี

พี: “อ้าว...ก้อง” เดินตามก้องเข้าไป ใบหน้ายิ้มเจ้าเลห์ “ก้อง...ก้อง....เดี๋ยวก่อนสิ” วิ่งตามก้องเข้าไปในห้องแล้วรีบเข้าไปสวมกอดก้องไว้จากข้างหลัง “โอ๋ๆๆ อย่าโกรธผมเลยน้า....ผมแค่แกล้งคุณเล่นนะก้อง”

ก้อง: หน้ายังแดงจัดอยู่ พีง้อต่อ พูดขอโทษไม่ขาดปาก ก้องจึงหายเหวี่ยงลง “อืมๆๆ ผมรู้แล้วว่าคุณล้อเล่น...ปล่อยผมได้แล้ว”

พี: ยิ้มกว้างเมื่อก้องหายโกรธ จับก้องให้หันหน้ามาหาเค้า “ก้อง...คุณไว้ใจผมนะ...ผมจะไม่มีวันทำอะไรคุณ...ตราบใดที่คุณยังไม่พร้อม” เอื้อมมือมาประคองใบหน้าของก้อง ส่งสายตาหวานซึ้งจิงจังให้ก้อง “ผมรักคุณนะก้อง....รักมากกว่าชีวิตของผมเองซะอีก...ผมพร้อมจะรอคุณเสมอ...จนกว่าวันที่คุณจะพร้อม...สำหรับคุณ....ตลอดชีวิต...ผมก้อรอได้”

ก้อง: รู้สึกซาบซึ้งในคำพูดของพีเป็นอย่างมาก โผตัวเข้ากอดพีแน่น ซบหน้าลงกับอกพี “ขอบคุณนะพี”

พี: ลูบผมก้องเบาๆ แล้วยิ้ม “ไม่เปนไรก้อง...ไม่ต้องขอบคุณอะไรนะ” สักพักพีก้อคลายกอด “ไป...ไปอาบน้ำกันเถอะ...แล้วจะได้พักผ่อน...วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

ก้องพยักหน้ารับ แล้วทั้งคู่ก้อเดินแยกย้ายเข้าห้องน้ำคนละห้อง

พีอาบน้ำเสร็จออกมาก่อน ก้องตามออกมาเห็นพียืนง่วนเตรียมยาให้เค้าอยู่ ก้องค่อยๆเดินมาหาพี อย่างช้าๆ ทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่อย่างหนัก

พี: ยื่นยาให้ก้อง พร้อมน้ำ อย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน ก้องทานยาอย่างว่าง่ายกว่าปกติ พีเลยเริ่มกังวล “ก้อง...เป็นอะไรรึป่าว...คิดอะไรอยู่ทำหน้าเครียดเชียว...บอกผมได้มั้ย”

ก้อง: กินยาเสร็จได้ยินพี่ถาม ก้อหน้าแดงขึ้นมาอีก “เอ่อ...คือว่า...ผมคิดเรื่อง...เรื่องที่เราคุยกันเมื่อกี้”

พี: ทำท่านึกสักพัก แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ก้อง ยื่นมือไปขยี้หัวก้อง “อะไร...นี่คุณยังคิดมากอยู่อีกเหรอ...ผมบอกแล้วว่าผมล้อเล่น...เลิกคิดมากได้แล้ว” ลดมือข้างเดิมมาจับมือก้องไว้ “ไม่ต้องคิดแล้วนะก้อง...ผมบอกแล้ว...ว่าผมรอได้”

ก้อง: พยักหน้าลอยๆ กับคำพูดของพี “อืม...ผมรู้”

พี: “เลิกคิดมากแล้วก้อไปพักผ่อนได้แล้ว...ปะ” พีจับมือก้องทำท่าจะเดินหันหลังไปที่ห้องนอน

ก้องรั้งมือพีไว้ พีหันกลับมาอย่างงงๆ

พี: “หืม...อะไรเหรอก้อง” พีหันมาก้อเห็นก้องหน้าแดง ก้มหน้างุด พีค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้อย่างเป็นห่วง “ก้อง...คุณเป็นอะไรรึป่าว”

ก้อง: ซุกหน้าเข้ากับอกพี กอดเอวพีไว้อย่างหลวมๆ ยังคงก้มหน้างุดไม่สบตาพี

พี: ประคองกอดก้องไว้ อย่างงงๆ สับสนว่าก้องเป็นอะไร “ก้อง...”

ก้อง: ค่อยๆ เลื่อนหน้าขึ้นมาช้าๆ พยายามไม่สบตาพี กระซิบไปที่ข้างหู เสียงแตกพร่าด้วยความเขิน “พี....ผม...พร้อม....ที่จะ...เป็นของคุณ” พูดจบก้อกลับไปซุกหน้าที่ไหล่พีต่อ

พี: เมื่อได้ยินคำที่ก้องกระซิบ พีอึ้งไปชั่วครู่คิดว่าตัวเองหูฝาด หันไปมองก้องอย่างไม่อยากจะเชื่อหู มือสองข้างที่โอบก้องหลวมๆ คลายออกเพื่อจับก้องให้มาสบตากับเค้า “ก้องคุณว่าไงนะ...คุณพูดจิงเหรอ” ก้องยังคงก้มหน้างุด ไม่ยอมเงยหน้ามาสบตา แต่ก้อพยักหน้าน้อยๆ ให้พีเห็น

พียิ้มกว้าง ดึงก้องกลับมากอดอีกครั้งด้วยความดีใจ แต่พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น

พีจูงมือก้องเข้าไปในห้องนอน เปิดไฟเพียงแค่โคมไฟแสงสีส้มอ่อนๆ ทอไปทั่วห้อง ก้องและพีนั่งลงที่เตียง ต่างคนต่างพูดอะไรไม่ออก ก้องยังคงหน้าแดงก้มหน้างุด พีก้อใจเต้นแรงไม่แพ้กัน

พี: ตัดสินใจเอื้อมมือทั้งสองข้างไปจับไหล่ก้องให้หันหน้ามาหาเค้า “ก้อง...คุณรู้ใช่มั้ยว่าคุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรโดยที่คุณไม่ได้เต็มใจจริงๆ....ผมหมายความอย่างที่ผมพูดจิงๆ นะก้อง...ผมรอได้...นานเท่าไหร่ผมก้อจะรอ”

ก้อง: สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ผ่อนออกแล้วยอมเงยหน้าขึ้นมาหาพี “ผม...พร้อม...จริงๆ...พี...ผมเต็มใจ” พูดจบก้อหน้าแดงซ่าน ร้อนผ่าวขึ้นมาอีกรอบ หัวใจเต้นแรง

พี: พูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง “ก้อง...แต่ตัวคุณสั่นมากเลยนะ” เอื้อมมือไปจับมือก้อง “ดูสิ...มือก้อเย็นเฉียบเลย”

ก้อง: เอามืออีกข้างที่เย็นไม่แพ้กันมากุมมือพีไว้ “พี...ผมแค่...อายน่ะ...แต่ไม่ใช่เพราะผมว่ากลัว....หรือไม่เต็มใจ” กลั้นใจเงยหน้ามาสบตาพี กระซิบแค่พอให้พีได้ยิน “ผม...อยากเป็นของคุณนะ...พี...ไม่มีใครอีกแล้ว...ที่ผมอยากอยู่ด้วย...นอกจากคุณ” พูดจบก้อส่งสายตาหวานซึ้งให้พี

พี: สบตาก้องนิ่ง ใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกจากอก ก้องยังคงสบตานิ่งไม่ยอมถอย พีจึงรู้ว่าก้องพูดจริงแน่ๆ ใจที่เต้นแรงอยู่แล้ว ยังเต้นแรงจนได้ยินเสียงหัวใจสะท้อนในหู

พีสูดหายใจลึก แล้วค่อยๆ เคลื่อนหน้าเข้าไปหาก้องช้าๆ ประทับริมฝีปากที่หน้าผากของก้อง ก้องปิดเปลือกตารับสัมผัส พีค่อยๆ ลากริมฝีปากมายังเปลือกตาอย่างแผ่วเบา จรดริมฝีปากที่ข้างแก้ม แล้วไปหยุดที่ใบหู

พี: กระซิบอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน “ก้อง...ไม่ต้องกลัวนะ...เราจะผ่านมันไปด้วยกัน....ผมรักคุณนะ”

ก้อง: ได้ยินคำบอกรักแสนหวานจากพี รู้สึกเต็มตื้นกับความรักที่พีมีให้ ช่วยทำให้เค้าแน่ใจว่าเค้าตัดสินใจไม่ผิด ก้องจึงโผเข้ากอดพีอีกครั้ง ซุกหน้าแนบอกพี สูดกลิ่นสบู่อ่อนๆ จากอกพี ก้องรู้สึกผ่อนคลายกับอ้อมกอดของพีมากที่สุด เหมือนเป็นที่สำหรับเค้าเท่านั้น เป็นที่ที่เหมาะกับเค้าที่สุด

พี: โอบกอดตอบก้องอย่างนุ่มนวล เค้าไม่อยากเร่งรัดอะไรก้อง อยากให้ไปไปตามธรรมชาติที่สุด เค้าจึงไม่พูดอะไรมาก อยากให้ก้องพร้อมเองมากกว่า

เงียบกันไปสักพัก พีรู้สึกว่ามันเงียบนานไปแล้ว จึงค่อยๆ ก้มลงมองก้องในอ้อมกอด

พี: “ก้อง...” ก้มลงไปเห็นคนในอ้อมกอดหลับตาพริ้ม พีนึกว่าก้องหลับตามีความสุข จึงเรียกอีกทีเบาๆ “ก้อง...” คนในอ้อมกอดตอบด้วยเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาและสม่ำเสมอ พร้อมกับเสียงครางในลำคอ เฮ้ยย!! ก้องหลับสนิท

พี: ช้อคไป พูดอะไรไม่ออก นี่ก้องหลับจิงๆ เหรอเนี่ย เค้านั่งใจเต้นแรงอยู่ตั้งนาน หรือเป็นเพราะก้องได้ยินเสียงหัวใจของเค้าเป็นจังหวะกล่อมกันแน่เนี่ย

ตอนแรก พีเหมือนจะเคืองก้องที่มาหลับเอาตอนนี้ แต่เมื่อก้มหน้าไปมองคนในอ้อมกอดกำลังหลับสนิท ก้ออดยิ้มให้กับความน่ารักของก้องไม่ได้ พีส่ายหัวเอ็นดู ก้องคงจะเหนื่อยมาทั้งวัน ไหนจะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปอีก

พี: กระซิบเบาๆ “เฮ้ออ วันนี้ผมจะยอมปล่อยให้คุณสักวันละกันนะครับ ที่รักของผม” พูดจบก้ออดยิ้มเอ็นดูอีกไม่ได้

พีค่อยๆ ประคองก้องลงนอนบนเตียงโดยให้ก้องนอนหนุนแขนเค้าไว้ กะว่าคืนนี้จะแก้แค้นคนน่ารักที่มาให้ความหวังเค้าแล้วหนีไปหลับซะสนิทซะหน่อย

พีนอนจ้องมองหน้าก้องด้วยความรัก เก็บทุกรายละเอียดบนหน้าคนรัก แล้วก้ออดใจไม่ได้ ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้องเรื่อยๆ เมื่อปลายจมูกแตะใบหน้าก้องแล้วพี่ก็หยุดดูทีท่าว่าคนหลับจะตื่นมั้ย แต่ก้องยังไม่รู้สึกตัว พีเลยเลื่อนปลายจมูกขึ้นไปที่ข้างแก้มของก้อง ประทับริมฝีปากอย่างแผ่วเบาลงที่ข้างแก้ม วนไล่ริมฝีปากไปขึ้นไปที่หน้าผาก และวนมาที่ข้างแก้มอีกข้างของก้อง

แล้วพีก้อหยุด เว้นจังหวะชัวครู่ แล้วก้อค่อยๆ เคลื่อนริมฝีปากไปที่ที่สุดท้าย บนใบหน้าของก้องที่พียังไม่ได้ประทับ พร้อมกับเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ

แสงไฟสีส้มดับวูบลง ห้องมืดสนิท มีเพียงแสงเรืองรางลอดช่องผ้าม่านเข้ามาในห้อง ส่องมา ใครบางคนเคลื่อนไหวอยู่บนเตียงเล็กน้อยเท่านั้น

---------------------------------------

Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2553 Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2553 23:53:40 น. Counter : 622 Pageviews.		8 comments
Share Tweet