จิ้นคุณพีกับน้องก้อง ซี่รีส์หวานเปนเพลา ตอนหวานยามสาย

ก้องและพี ณ บ้านพักที่อเมริกา หลังจากก้องผ่าตัดตามาหายเรียบร้อย และอาการหลังพักฟื้นก้อดีขึ้นมากจนจะหายดี พีกับก้องวางแผนการเดินทางกลับบ้านกัน

ในห้องนอน ก้องนั่นอยู่บนเตียง วางโทรศัพท์ลงบนแป้น ที่โต๊ะหัวเตียง หลังจากคุยกับแม่และพี่แก้วเสร็จ ก้องหันมาหาพีด้วยหน้าตาดีใจ

ก้อง: “พี พี่แก้วบอกว่า งานแต่งงานของพี่แก้วกับพี่ปอจะจัดทันทีหลังจากเรากลับไปเลยล่ะ พี่แก้วรอเราอยู่เลยนะเนี่ย…ผมดีใจจิงๆ ที่พี่แก้วรอให้ผมผ่าตัดตาก่อน ผมจะได้มองเห็นพี่แก้วในชุดเจ้าสาวได้”

พี: เดินยิ้ม มานั่งข้างๆ ก้อง เอามือจับหัวก้องขยี้เล่น “พี่แก้ว เค้าก้อต้องอยากรอคุณอยู่แล้ว เค้าต้องอยากให้คุณเห็นเค้าในวันที่เค้สวยที่สุดในชีวิตสิ”

ก้อง: พยักหน้ารับอย่างดีใจ “อืม ผมตื่นเต้นจังเลยอ่ะพี อยากให้ถึงวันงานเร็วจังเลยเนอะ…อยากรู้จังว่าจะเป็นแบบไหน”

พี: ยิ้มให้กับความน่ารักของก้อง “อืมม...แล้ว....ถ้าเกิดว่าเป็นงานของเราล่ะ...คุณอยากให้เป็นแบบไหน” หันไปส่งยิ้มกว้างให้ก้อง

ก้อง: ยิ้มหุบลง แต่หน้าแดงเมื่อได้ยินว่างานของเรา “เอ่อ...งานของเรา....งานอะไรของเราน่ะพี” หลบวสายตาพีด้วยความเขิน

พี: “อ้าว...ก้อคุณพูดถึงงานอะไรล่ะ...ก้องานแต่งงานน่ะสิ...ถามได้” แล้วก้อหันหน้ามาทำหน้าคิด “อืมมม..ผมว่าผมชอบแบบง่ายๆ นะ แต่งงานในโบสถ์ เชิญเฉพาะญาติสนิท และเพื่อนสนิท งานเลี้ยงก้อทำเป็นงานเล็กๆ เลี้ยงกันในสวน” แล้วก้อหันมาหาก้อง “คุณว่าดีมั้ยก้อง”

ก้อง: หน้าแดงเขินหนักไปอีก ยังไม่กล้าสบสายตาพี “จะบ้าเหรอ...งานต่งงานแต่งอะไรของคุณน่ะ”

พี: “อ้าว...ก้อง...ที่พูดอย่างนี้นี่...คุณ...ไม่ได้คิดจะแต่งงานกับผมงั้นเหรอ....แต่เราเคยคุยกันแล้วนี่” พีทำหน้างง

ก้อง: ยังเขินอยู่ “ไม่รู้แหละ ผมไม่คุยกับคุณแล้ว ผมจะไปอาบน้ำแล้วนะ” พูดจบก้อลุกเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่หันมามองพีอีก

เมื่อก้องอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำ เหนพีนั่งอยู่กลางเตียง เอาหลังพิงหัวเตียงหน้านิ่ง สายตามองทีวี แต่ไม่มีแววตารับรู้ เหมือนคนนั่งเหม่อไปทางทีวีมากกว่า

ก้อง: เดินมานั่งข้างเตียง “พี แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันดีล่ะ ผมรู้สึกดีมากเลยนะ เราออกไปหาอะไรทานข้างนอกดีมั้ย ผมเริ่มเบื่ออยู่แต่ในห้องพักแล้วล่ะ”

พียังนั่งนิ่งไม่หันมาหาก้อง ไม่ตอบ ทำท่าเหมือนไม่ได้ยิน

ก้อง: เอื้อมมือไปจับขาพี “พี คุณไม่ได้ยินผมเหรอ” เริ่มรู้สึกเอะใจว่าพีต้องงอนเค้าจากการเดินหนีของเค้าเมื่อกี้แน่ๆ

พีเอาขาหลบมือก้อง ทำให้มือก้องทิ้งลงบนเตียงเปล่าๆ รวบขาไปนั่งชันเข่าไว้ ยังคงไม่ตอบก้อง แต่แสดงอาการงอนออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ก้อง: เริ่มกระเถิบเข้าไปนั่งใกล้ๆ พีมากขึ้น “พี...คุณโกรธผมเหรอ...เรื่องเมื่อกี้...เอ่อ...ผมขอโทษนะพี” ถึงจะเถิบไปใกล้แต่ก้องก้อมองเหน็นเพียงหน้าด้านข้างพีเท่านั้น เพราะพีไม่ยอมหันมามองเค้าเลย

พี: นั่งนิ่ง แต่ก้อยอมพูดออกมา “ขอโทษเรื่องอะไร...ก้อง”

ก้อง: เห็นท่าทางและได้ยินน้ำเสียง ของพีแล้วรู้สึกว่างานเข้า พีงอนเค้าจิงๆ ด้วย เริ่มทำอะไรไม่ถูก แต่ก้อตอบไป “ก้อเรื่องเมื่อกี้...ที่คุณพูดเรื่องแต่งงานแล้วผม...ผม...ไม่พูดกับคุณ” ถอนหายใจหนึ่งเฮือก “ผมขอโทษนะพี...ผมแค่...แค่...ยังไม่ได้คิดเรื่องนี้...พอคุณพูดมา ผมเลยตกใจ...พูดไม่ถูกอ่ะ”

พี: ขมวดคิ้ว นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม “ยังไม่ได้คิดเหรอ...ยังไม่ได้คิดเรื่องแต่งงาน..หรือยังไม่ได้คิดว่าจะแต่งกับใครกันแน่...ก้อง” พีหันหน้ามาหาก้อง หน้าตาหาเรื่อง แล้วก้อสะบัดหน้ากลับแทบจะในทันที หันเพียงหน้าด้านข้างให้ก้อง

ก้อง: เริ่มรู้สึกว่าพีเข้าใจผิด ไม่อยากคุยกันโดยไม่เห็นหน้าแบบนี้อีก จึงปีนขึ้นไปตรงกลางเตียง เข้าไปใกล้พี จ้องหน้ากับพีโดนตรง น้ำเสียงจิงจัง “พี...ผมแค่ยังไม่ได้คิดเรื่องงานแต่งงาน...ไม่ใช่ว่ายังไม่ได้คิดว่าจะแต่งกับใคร....ผมจะไปแต่งกับใครได้…” พอจะพูดต่อ หน้าเริ่มแดง เสียงเบาลงเล็กน้อย “นอกจากกับคุณ”

พี: เงยหน้าสบตาก้อง เมื่อก้องคลานเข้ามากลางเตียงจ้องหน้าเค้า แล้วเมื่อได้ยินก้องพูด คิ้วก้อเริ่มหายขมวด สีหน้าเริ่มดีขึ้น “จริงเหรอก้อง”

ก้อง: เริ่มกลับมางอนพีมั่ง ที่พีไม่เข้าใจเค้าเลยว่าเค้าน่ะไม่ได้ไม่อยากแต่ง แต่แค่เขินเท่านั้น จึงลงนั่งบนเตียงแล้วกึ่งๆ หันหลังให้พี “คุณน่ะ...คิดเอาเองหมดเลย แล้วก้อมาโกรธผม...ผมแค่ไม่ตั้งตัวแค่นั้นเอง...เลยพูดไม่ถูก...แค่นี้ก้อต้องโกรธกันด้วย”

พี: กระเถิบตัวเข้ามาใกล้ก้อง ให้ตัวก้องอย่ระหว่างขาสองข้างของเค้า แล้วเอามือสองข้างมาโอบก้องไว้ ให้ก้องพิงตัวมาที่เค้า “ก้อง...ผมไม่รู้นี่ เห็นคุณไม่อยากพูดถึง ผมก็นึกว่าคุณยังไม่ได้เลือกว่าจะแต่งงานกับผม”

ก้อง: รู้สึกถึงพีกระเถิบเข้ามาใกล้ เอาตัวเขาไว้ตรงกลางระหว่างขาสองข้างของพี รู้สึกถึงสัมผัสที่พีมากอด เมื่อพี่โอบเอาแขนโอบตัวเค้า ก้อเอนหลังพิงตัวพี ตามแรงพีอย่างว่าง่าย “จะบ้าเหรอคุณ...แค่นี้คุณยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมน่ะ...รักคุณ...และอยากจะอยู่กับคุณ...ไปตลอดชีวิต” พูดไปก็ใบหน้าร้อนผ่าว หน้าแดงถึงใบหู

พี: ยิ้มกว้างกับคำพูดของก้อง “พูดยังงี้ตั้งแต่แรกผมก็ไม่งอนคุณแล้วนะ คุณก้องบดินทร์...ปล่อยให้ผมคิดมากอยู่ได้” เอียงหน้าอ้อมจากด้านหลังไปขโมยหอมแก้มก้องฟอดใหญ่ “นี่คือการทำโทษที่ทำให้ผมคิดมาก หึหึ”

ก้อง: โดนหอมแก้มอีกแล้ว ยกมือมาลูบหน้าตัวเอง แต่ก้ออมยิ้ม “บ้า”

พี: กระชับกอดก้องแน่นขึ้น เอียงหน้าไปกระซิบข้างหูก้อง แผ่วเบา “ก้อง...คุณก็เป็นคนที่ผมรักและอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตนะครับ” หยุดเว้นจังหวะ หายใจ แล้วกระซิบด้วยเสียงหวานกว่าเดิม “ถ้าคุณพร้อม...แต่งงานกับผมนะครับ...คุณก้องบดินทร์”

ก้อง: ได้ยินเสียงกระซิบหวานจบแทบจะละลาย ใจเต้นแรงมาก ใบหน้าร้อนผ่าว แต่ก็อยากตอบพีให้จริงจัง จึงพยายามหันหน้ามาสบตากับพีอย่างยากเย็น “ผมจะแต่งงานกับคุณ...คุณพีรวิชญ์” ส่งสายตาจริงจัง ปนหวานหวานซึ้งให้พี

พี: สบตาก้องตอบอย่างหวานซึ้งเช่นกัน ใจเต้นแรง มีความสุขมาก เอาหน้าผากของตัวเองจรดไปทีหน้าผากก้อง “ก้อง...คุณเป็นคนที่ผมอยากใช้ชีวิตที่เหลือด้วยไปตลอดชีวิตนะ...คุณรู้ใช่มั้ย”

ก้อง: ยิ้มกว้าง เอามือมาประคองใบหน้าของพี “พี...ผมก็อยาก...ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับ....คุณ”

พี: ยิ้มกว้าง “แต่จิงๆ เราก้อจะอยู่กันจนเราเป็นตาเป็นยาย อยู่แล้วนี่เนอะ...ยาย”

ก้อง: หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “บ้า...เล่นอยู่ได้...คุณเนี่ย”

แล้วพีก้อค่อยๆ เอียงหน้าเข้าไปใกล้ก้องเรื่อยๆๆๆ

ห้องทั้งห้องโดนกลบด้วยเสียงทีวีเบาๆ ที่เปิดอยู่แต่ไม่มีใครดูซักคน

----------------------------------------

หวานเบาๆ ยามสายค่ะ

Create Date : 24 มกราคม 2553 Last Update : 9 พฤษภาคม 2553 11:08:56 น. Counter : 578 Pageviews.		10 comments
Share Tweet