จิ้นคุณพีกับน้องก้อง ซีรียส์หวานเปนเพลา ตอนหวานยามเที่ยง

ณ ห้องพักที่อเมริกา เป็นเวลาเที่ยงแล้ว พีไม่อยากให้ก้องออกไปตากแดดมากยามเที่ยง เพราการผ่าตัดตาเพิ่งประสบผลสำเร็จ ทั้งๆ ที่ก้องชวนออกไปทานข้าวข้างนอกเพราะเบื่ออุดอู้ในห้อง แต่พีขอต่อรองให้ก้องออกไปกินข้าวเย็นตอนหัวค่ำแทน

ก้องจึงจำใจต้องยอมเพราะรู้ว่าพีเป็นห่วง อาหารเที่ยงมือนี้ เลยเพิ่งรูมเซอร์วิสตามเคย

ก้อง: “โหหยย เบื่อจะแย่แล้วอ่ะพี....อาหารที่นี่มีแต่ อาหารฝรั่งกับจีน แพงก้อแพง….จ่ายทุกมื้ออย่างนี้ไม่ไหวมั้งคุณ” ก้องนั่งบ่น อยู่ที่โซฟา พลางเปิดเมนูไปมา

พี: นั่งลงข้างก้อง หันมายิ้ม “เอาน่า...ก้อง เราไม่ได้กินทุกมื้อซะหน่อย...มื้ออื่น ผมก้อไปซื้อข้างนอกมานี่”

ก้อง: “หึ...แต่ผมอยากออกไปข้างนอกนี่พี” หันมาทำหน้าอ้อน แล้วก้อทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “เอางี้...ผมยอมกินข้าวเที่ยงในห้องก้อได้...แต่ว่าพอแดดเริ่มร่มหน่อย ไม่ต้องรอถึงเย็น เราออกไปข้างนอกเลยได้มั้ยอ่ะ...นะ...น้า...พีนะ” เริ่มเข้ามาใกล้เอามือสองข้างเขย่าแขนพี

พี: ยิ้มเอ็นดูก้อง แต่ก้อยัง เสียงเข้ม “ก้อง...ผมไม่อยากให้ตาคุณออกไปเจอแสงมากนะ หมอเค้าก้อบอกให้ระวัง...ผมไม่อยากเสี่ยงนี่” เอามือไปจับมือของก้องที่จับแขนเค้าอยู่ “คุณเข้าใจผมหน่อยนะ”

ก้อง: “พี..แต่ว่าที่หมอบอกอ่ะ...เค้าบอกแค่ 5 วันไม่ใช่เหรอ...ที่ให้ระวังอ่ะ นี่มันเปนอาทิตย์เข้าไปแล้วนะ..ผมว่าตอนนี้ผมออกได้แล้วแหละ...แถมออกตอนเย็นด้วยไม่เท่าไหร่หรอก...น้า...น้า..พี” เอามือทั้งสองจับมือพีไว้ ส่งสายตาอ้อน

พี: อดยิ้มไม่ได้กับท่าอ้อนของก้อง “อ่ะ...อ่ะ...ก้อได้ๆ...คร้าบ...คุณก้อง” แล้วก้อหันมาทำหน้าจิงจังอีกที “แต่ต้องออกตอนแดดร่มนะ”

ก้อง: “คร้าบบบ...รู้แล้วคร้าบบบ...คุณพี” ยื่นหน้าอย่างรวดเร็วไปหอมแก้มพีฟอดใหญ่ด้วยความดีใจ แล้วถอยหน้าออกมากระซิบข้างหู “ขอบคุณนะพี” แล้วก้อวิ่งไปที่โทรศัพท์

พี: ไม่ได้ตั้งตัวที่ก้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วขโมยหอมฟอดใหญ่ หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว เมื่อก้องถอยหน้าไป ก้อยกมือขึ้นมาลูบแก้มงง อมยิ้มด้วยความสุข ลุกเดินตามก้องไป คว้าโทรศัทพ์ไว้ก่อนก้อง “ก้อง...คุณจะทานอะไรเดี๋ยวผมสั่งให้เอง”

เมื่ออาหารมาถึง พีลากโต๊ะมานั่งใกล้ประตูระเบียงที่สุด แล้วเปิดประตู รับอากาศภายนอก เพื่อไม่ให้ก้องรู้สึกอุดอู้ในห้อง แล้วพีก้อเดินไปล้างมือ ก้องจึงเดินมาช่วยจัดโต๊ะต่อ ก้องยืนอยู่ข้างโต๊ะเพื่อรินน้ำใส่แก้วทั้งสองใบเพิ่งเสร็จ

พี: เดินมาจากข้างหลัง เห็นก้องยืนอยู่ เลยเดินเข้าไปสวมกอดก้องจากข้างหลัง “ก้อง... ผมขอโทษนะที่ยังไม่อยากพาคุณออกไปข้างนอก แต่นั่งริมประตูอย่างนี้ พอจะรับลมได้บ้าง น่าจะทำให้คุณหายอุดอู้ขึ้นเนอะ”

ก้อง: ตกใจที่พี่เข้ามาสวมกอดเค้าแน่น คำพูดของพีแต่ละคำแทบฟังไม่รู้เรื่อง เพราะลมหายใจของพีเป่าอยู่ที่คอของเค้า แต่ก้องก้อกลั้นใจตอบไป “อื้ม...แค่นี้ก้อดีขึ้นเยอะเลยแหละพี”

พี: เมื่อได้ยินก้องพูด ก้อยิ้ม กดหน้าลงกับไหล่ของก้อง ใกล้ต้นคอ สูดกลิ่นกายของก้องเข้ามาเต็มปอด แล้วก้อเงยหน้า กระซิบกับก้องอีกที “ขอบคุณนะก้อง...ที่เข้าใจผม”

ก้อง: จับมือพีให้คลายออกจากตัวเค้า หันหน้าไปหาพี เอามือประคองใบหน้าพีไว้ “พี...ผมรู้นะว่าคุณเป็นห่วงผม...ผมต่างหาก...ต้องขอบคุณคุณ...ที่คุณดูแลผมได้ดีขนาดนี้...แล้วก้อ....” ลดมือตัวเองที่จับหน้าพีไว้ลง เริ่มหลบสายตา “เอ่อ...ผมต้อง...ขอโทษคุณด้วยนะ...ที่ผมอ่ะดื้อ...ไม่ค่อยยอมคุณเท่าไหร่เลย”

พี: หัวเราะร่วนเมื่อได้ยินก้อง “หะหะ...ไม่เปนไรก้อง....ผมชินซะแล้วล่ะ...เรื่องคุณดื้อเนี่ย” แล้วก้อยิ้มเจ้าเล่ห์ ให้ก้อง “จิงๆ แล้วมันเป็นเอกลักษณ์ของคุณเลยนะ...ถ้าไม่ดื้อ...จะไม่ใช่ก้องบดินทร์…หึหึหึ”

ก้อง: รู้สึกว่าตัวเองแพ้ เหวี่ยงตอบ “ฮึ้ยส์...พี...คนอุตสาห์ขอโทษดีๆ นะ...มาเล่นอยู่ได้”

พี: “โอ๋ๆๆๆ...ขอโทษคร้าบบบ..คุณก้อง....ผมรู้แล้วคร้าบบ” เข้าไปกอดเอวก้องอีกที ส่งสายตาหวานจิงจังไปให้ “ก้อง...คุณรู้ใช่มั้ย ว่าผมเต็มใจดูแลคุณ....ไปตลอดชีวิต”

ก้อง: ได้ยินคำพูดของพี หัวใจแทบหยุดเต้น ใบหน้าร้อนผ่าว ๆได้แต่พยักหน้าเล็กน้อย

พี: เอียงหน้าเข้าไปใกล้ก้องเรื่อยๆ ริมฝีปากห่างกันแค่คืบ

ก้อง: รู้ว่าพีจะทำอะไร เขินจัด หันหน้าหลบ หยิบสิ่งแรกที่สายตาหันไปเจอ ยัดเข้าปากพี

พี: “เฮ้ย!!!” พูดไม่ชัด กึ่งจะโกรธกึ่งจะอมยิ้ม เพราะมีแครอทแท่งเสียบปากอยู่ แครอทห้อยอยู่คาปาก แต่มือของพียังไม่ยอมปล่อยจากเอวก้อง

ก้อง: หัวเราะคิก “อ้าว เห็นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมก้อนึกว่าคุณหิวนะสิ เลยหยิบให้กินก่อน รองท้อง” พูดจบแล้วก้อยังหัวเราะ

พี: เห็นก้องหัวเราะ ก้อพลอยยิ้มไปด้วย ทั้งๆ ที่ยังมีแครอทแท่งเสียบคาปากอยู่

ก้อง: เห็นพีอย่างยิ้มอย่างนี้ ทำให้เค้าคิดว่าพีน่ารักมากก อยากแสดงความรักให้พีรู้ เลยค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้พีช้าๆ อ้าปากน้อยๆ แล้วกัดปลายแครอทที่โผล่พ้นออกมาจากปากพี ริมฝีปากเฉียดห่างกันแค่ 0.75 เซนต์ แล้วก้อถอยหน้าออกมา เคี้ยวตุ้ย

พี: กำลังหัวเราะอยู่ดีๆ ตกใจที่ก้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ พร้อมกับอ้าปากน้อยๆ ตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก ใจเต้นแรง แล้วเมื่อก้องกัดแครอทจากปากเค้า เค้าแทบจะหยุดหายใจตรงนั้น ทำไมคนๆ นี้ถึงทำให้เค้าเปนได้มากขนาดนี้เนี่ย แครอทที่เหลือในปากแทบร่วงลงพื้น มือที่โอบก้องไว้คลายลงด้วยความอึ้ง

ก้อง: เคี้ยวจนเสร็จ ก้อยิ้มกว้าง “อืม...อร่อยดีเนอะ...ผักที่นี่หวานกว่าปกติรึเปล่าเนี่ย...เอ...หรือว่าเพราะ...เอามาจากปากคุณกันนะ” เห็นอาการพียังอึ้ง ก้อยิ้มชอบใจ “คุณ...เป็นอะไร...ปะ...ไปทานข้าวกัน” แล้วก้อเดินนำไปนั่งโต๊ะโดยไม่รอพี

พี: ผ่านไปหลายวินาทีกว่าจะกลับจากอาการอึ้งที่โดนก้องรุก พีค่อยๆ ยิ้มออกมา แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวฝั่งตัวเอง คิดหาแผนในใจคืนนี้จะแก้แค้นคนน่ารักอย่างนี้ยังไงดีเนี่ย

---------------------------

Create Date : 26 มกราคม 2553 Last Update : 9 พฤษภาคม 2553 11:14:35 น. Counter : 791 Pageviews.		9 comments
Share Tweet