จิ้น คุณพีกับน้องก้อง ตอนบุรุษพยาบาลดีเด่น

ณ คอนโดพี วันนี้หลังจากก้องเลิกงานพีไปรับก้องที่โรงพยาบาล วันนี้ก้องนัดว่าจะมาทำกับข้าวที่คอนโดกินด้วยกัน พีอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่จะได้กินฝีมือก้อง

เมื่อซื้อของสดเสร็จแล้วกลับเข้าคอนโด ก้องก้อลงมือทำกับข้าวทันที ก้องเริ่มลงมือเตรียมอาหาร โดยมีพีคอยเป็นลูกมือที่ไม่รู้ว่าช่วยให้ง่ายหรือช่วยให้ยุ่งกว่าเดิม เพราะพีคอยตามเกาะแกะก้องตลอด

ก้อง: กำลังง่วนอยู่ที่โต๊ะเตรียมอาหาร โดยมีพีคอยเกาะแกะป้วนเปี้ยน เอามือโอบเค้าจากด้านหลัง “ฮึ้ยส์...พี คุณไปหยิบผักในตู้เย็นเลยไป ผมจะได้เอามาหั่น”

พี: ยิ้มกว้าง “คร้าบ...คร้าบ...ที่รัก” ยอมปล่อยมือจากเอวก้อง เอาหน้าลงจากไหล่ก้อง แล้วเดินไปที่ตู้เย็น

ก้อง: เขินที่อยู่ๆ พีก้อเรียกเค้าที่รัก เตรียมของไปอมยิ้มไป ซักพักพีก้อเอาผักมาวางข้างๆ

พี: “นี่คร้าบ...ที่ร้ากก” เอาผักมาวางข้าง ก้องแล้วก้อยืนพิงเคานท์เตอร์ ยิ้ม กว้างมองก้องหยิบผักมาหั่น

ก้อง: โดนจ้องมากๆ ก้อเริ่มเขินเหมือนกัน สมาธิเริ่มกระเจิง “พี…คุณไปนั่งรอที่โซฟาไป มายืนจ้องกันอยู่ได้”

พี: เลิกคิ้วสูง ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ “อ้าว...คุณ...คุณก้อทำไปสิ...ผมอยากยืนอยู่ใกล้ๆ คุณ...เผื่อคุณมีอะไรให้ช่วยไง”

ก้อง: ถอนหายใจ ยิ้มๆ “คุณอ่ะ...ไม่ได้ช่วยอะไรเลย...ไปนั่งรอเลยไป๊...อยู่ตรงนี้เกะกะ”

พี: “ไม่เอาอ่ะ...ผมจะอยู่กับคุณนี่...ให้ผมอยู่นะ นะ” เดินเข้าไปอ้อนก้อง เอามือโอบรอบเอวก้องอีกครั้ง เอาคางเกยไหล่ก้องไว้

ก้อง: เกือบหลุดหัวเราะกับอาการงอแงของพี ส่ายหัวเล็กๆ “คุณนี่น้า...”

ก้องหยิบผักมาหั่นต่อไปได้สักพัก “โอ้ยยยย!!!!” ทิ้งมีด สะบัดมือซ้ายออกอย่างแรง

พี: ได้ยินเสียงก้อง ตกใจ “ก้อง!!” ปล่อยเอวก้อง จับตัวก้องให้หันหน้ามาประชันเค้า “ก้อง...เปนอะไร มีดบาดเหรอ” มองเห็นแผลที่มือก้อง เลือดไหลออกจากนิ้วชี้ข้างซ้ายของก้อง ไม่หยุด ดึงมือก้องไปที่อ่าง แล้วล้างด้วยน้ำสะอาด เมื่อเหนแผลชัดๆ ก้องโดนมีบาดเป็นแผลยาว แต่ไม่ลึก

ด้วยความที่ตกใจและเป็นห่วงอย่างมาก แทนที่พีจะจูงก้องไปใส่ยาที่ห้องรับแขก พีกลับหันไปกวาดของบนเคานท์เตอร์ให้ไปรวมกันอยู่ปลายโต๊ะข้างนึง แล้วหันไปดึงตัวก้องให้มายืนตรงเคาน์เตอร์ แล้วเข้าชิดตัวจับเอวก้องกึ่งยกกึ่งอุ้มให้ก้องขึ้นไปนั่งบนเคานท์เตอร์ แล้วก้อดึงมือก้องมาดูแผล

ก้อง: เห็นหน้าพีที่เปนห่วงเค้ามาก ก้อยิ้ม จิงๆ เจ็บแผลมากอยู่เหมือนกัน แต่ทึ่งกับอาการตกใจของพีมากกว่า จึงยอมตามแรงดึงของพีไปโดยง่าย แล้วก้อต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อตอนที่พีเข้ามาประชิดตัวเค้า แล้วจับเอวอุ้มเค้าขึ้นบนเคานท์เตอร์ โดยไม่ได้ตั้งตัว เลยยอมตอมแรงของพีอย่างง่ายดาย แต่เมื่อมาขึ้นมานั่งได้ หน้าก้องก้อแดงระเรื่อ

พี: ไม่ทันได้สังเกตอาการเขินของคนรัก เพราะเป็นห่วงมาก มองดูแผล หน้าเครียด “เจ็บมากมั้ยก้อง….แผลไม่ลึกมาก...เดี๋ยวผมไปเอายาก่อนนะ” แล้วก้อรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหยิบยา ครู่เดียวพีวิ่งกลับมาพร้อมยาและผ้าพันแผล เดินเข้าไปหาก้องแล้วตั้งอกตั้งใจทำแผลอย่างเป็นห่วงสุดๆ

ก้อง: นั่งมองหน้าพีที่ทำหน้าเครียดเป็นห่วงเค้าเพลิน ลืมความเจ็บปวดที่แผลซะสนิท ใบหน้าของคนรักที่เป็นห่วงเค้ามากมายขนาดนี้ มันช่างน่ารักน่าเอ็นดู ความรักของพีที่มีต่อเค้าช่างมากมายจนเค้าสัมผัสได้

พี: ทำแผลเสร็จเช๊คความเรียบร้อยครั้งสุดท้าย “ก้อง...เรียบร้อยแล้วนะ ไม่เจ็บมากใช่มั้ย” เงยหน้าขึ้นมองก้องด้วยสีหน้าเป็นห่วง เอามือข้างนึงประคองใบหน้าก้องไว้

ก้อง: ยกมือขึ้นมาดูผ้าพันแผลที่พีพันให้อย่างแน่นหนา “ผมไม่เปนไรแล้วล่ะพี...ขอบคุณมากนะ” ตอนนี้ก้องรู้สึกรักและอยากตอบแทนพีมากๆ จึงเอามือข้างที่ไม่เจ็บไปจับมือพีไว้ แล้วจูงให้พีมายืนอยู่ตรงกลางระหว่างขาสองข้างของเค้า แล้วเอามือทั้งสองข้างกอดเอวพีไว้

พี: ตกใจเล็กน้อยที่ก้องให้เค้าไปยืนตรงกลางระหว่างขาสองข้างของก้อง และเอามือโอบรอบเอวเค้าไว้ “ก้อง...มีอะไรเหรอ”

ก้อง: “ไม่มีอะไรหรอก...แค่อยากให้รางวัล...บุรษพยาบาลดีเด่นของผมอ่ะ” ว่าแล้วก้องก้อค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้พี หอมแก้มพีทั้งสองข้างฟอดใหญ่

พี: ตกใจเหมือนกันที่ก้องกล้าทำกับเค้าขนาดนี้ แต่ก้อมีความสุขมาก ยิ้มกว้างตอนโดนก้องหอมแก้ม เมื่อก้องถอยหน้าออกไปแล้ว พีก้อยิ้มเจ้าเล่ห์ “อืม...ผมว่าแค่นี้คงไม่พอมั้ง...เพราะว่าผมทั้งวิ่งไปเอายา...ไหนจะพันแผลอีก...ผมว่า...น่าจะต้อง....” แล้วพียื่นทั้งตัวทั้งหน้าเข้าไปใกล้ก้อง เอามือสองข้างไปเท้าเคานท์เตอร์ ลอคตัวก้องไว้

ก้อง: เมื่อโดนพียื่นหน้าเข้ามา มือที่โอบเอวพีอยู่ก้อหลุด แถมโดนพี ลอคตัวไว้ไปไหนไม่ได้ ค่อยๆ เอนตัวถอยหลังเล็กน้อย อมยิ้ม แต่ก้อเหวี่ยงเขิน “อะไรของคุณน่ะ...พี...ไม่ต้องเลยนะ แค่นี้ก้อพอแล้ว”

พี: “แต่ผมว่าไม่พอน้า...ผมเป็นบุรุษพยาบาลส่วนตัวไม่ใช่เหรอ...ค่าจ้างต้องแพงหน่อยสิคุณ” ว่าแล้วก้อค่อยเอียงหน้าเข้าไปใกล้ก้องเรื่อยๆ

ก้อง: เขินมาก เบี่ยงตัวหลบ เอาแขนดันพีไว้ “อะไรของคุณอ่ะพี” เมื่อพียังไม่หยุด ก้องก้อเบนหน้าหนีไปด้านข้างหลับตาปี๋

พี: เห็นก้องเขินหนี ก้ออมยิ้ม ที่แกล้งก้องได้ เอียงหน้าเข้าไปขโมยหอมแก้มก้องฟอดใหญ่ แล้วถอยหน้าออกมาเห็นก้องหลับตาปี๋อยู่ ก้อหัวเราะเบาๆ “ก้อง...คุณเป็นอะไรเนี่ย”

ก้อง: โดนหอมจนแก้มยุบ ลืมตาขึ้นมาจับแก้มตัวเอง “พีอ่ะ...คุณแกล้งผมเหรอ”

พี: ยิ้มมม “โถๆ ใครจะกล้าแกล้งคุณล่ะคร้าบ...ผมเจ็บขนาดนี้ผมจะไปแกล้งคุณได้ยังไง”

ก้อง: ยังงอนอยู่ “คุณน่ะ เห็นผมเจ็บแล้วยังแกล้งได้อีกนะ” ทำหน้าบูด

พี: ยิ้มเอ็นดู แล้วยื่นหน้าผากไปจรดก้อง ส่งสายตาจริงจังหวานซึ้ง “ก้อง...เห็นคุณเจ็บแล้วผมยิ่งเจ็บกว่าคุณอีกนะ...คุณรู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน”

ก้อง: เลิกงอนแล้ว มองสบตาพี ทุกคำพูดของพีสื่อออกมาทางสายตา ว่าทุกคำเป็นความจริง ก้องรู้สึกตื้นตัน อมยิ้ม ยกมือข้างที่ไม่เจ็บมาจับใบหน้าพีไว้ “ผมรู้นะพี ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงผม”

พี: ยกมือมาจับมือของคนรักบนใบหน้าของเค้า จับมือของก้องออกมาประทับริมฝีปากที่หลังมือ เอามือก้องมาวางทาบที่อกข้างซ้ายของเค้า แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาก้องอย่างลึกซึ้ง “ก้อง คุณคือหัวใจของผมนะ....ผมรักคุณ”

ก้อง: แบมือทาบหน้าอกซ้ายของพี สบตาพี ส่งสายตาที่ลึกซึ้งตอบไปให้ “พี...คุณก็เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของผมเหมือนกันนะ” ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูของพีอย่างแผ่วเบา “ผมก็รักคุณ” แล้วก้อประทับริมฝีปากแผ่วเบาที่ข้างแก้มพีอีกครั้ง ถอยหน้าออกมายิ้มหวานให้พี

พี: ส่งยิ้มตอบให้ก้อง แล้วลดมือสองข้างไปจับเอวก้อง “ป่ะ...เราโทรสั่งพิซซ๋ากันดีกว่า มือคุณเปนอย่างนี้แล้ว ไม่ต้องทำอาหารแล้วแหละ” กึ่งยกกึ่งอุ้มก้องลงจากเคานท์เตอร์ แล้วจูงมือก้องไปที่ห้องรับแขก

แล้วตกลงอาหารเย็นวันนั้น ก้อเป็นพิซซ่าถาดใหญ่แทน

--------------------------------------------------------------

Create Date : 13 มกราคม 2553 Last Update : 13 มกราคม 2553 19:56:32 น. Counter : 650 Pageviews.		6 comments
Share Tweet