จิ้นคุณพีกับน้องก้อง ซีรีส์หวานเปนเพลา ตอนหวานยามเช้าตรู่

เวลาเช้าตรู่ ณ บ้านพักที่อเมริกา ที่ก้องและพีมาอาศัยอยู่ระหว่างช่วงที่ก้องต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาล การผ่าตัดตาของก้องเปนไปโดยราบรื่น ก้องกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านพัก อีกไม่นานก้อจะสามารถเดินทางกลับไทยได้

ก้อง: ตื่นขึ้นมาบนเตียง ในท่านอนตะแคง ลืมตาขึ้นก้อมองเห็นหน้าคนรักนอนหลับอยู่ข้างๆ ไม่ใกล้ไม่ไกล มีมือของพีและเค้าจับกันไว้เปนสิ่งที่คั่นกลางระหว่างคนทั้งสอง

เช้าวันนี้ก้องตื่นเช้าเป็นพิเศษ ด้วยความรู้สึกดี เพราะได้พักผ่อนเต็มที่ ตาของเค้าก้อมองเห็นได้อย่างชัดที่สุดตั้งแต่พักฟื้นมาเป็นเวลาหลายวัน นี่แสดงว่าตาของเค้าเข้าสู่ภาวะปกติแล้ว และอีกไม่นานก้อจะกลับบ้านได้

พียังนอนหลับสนิท อาจจะเป็นเพราะว่าพีเหนื่อยมากจากการดูแลก้อง ทั้งต้องคอยจัดการเรื่องหมอ เรื่องโรงพยาบาล เรื่องค่ารักษา เรื่องยา เรื่องการเดินทาง แล้วก้อต้องคอยดูแลก้องให้กินยาครบทุกมื้อ และหยอดตาครบตามที่หมอสั่งอีก

ก้องจ้องมองพีด้วยความรัก พีดูแลเค้าไม่ขาดตกบกพร่องเลยซักนิด จัดการทุกเรื่องได้อย่างดี ก้องไม่เคยกินยาขาดไปซักมื้อ หรือหยอดตาขาดไปซักหยดเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ก้อง: เมื่อตาของเค้ากลับมาเป็นปกติแล้ว เค้ารู้สึกว่าเค้าไม่อยากพลาดรายละเอียดใดๆ ของคนรักที่เค้าสามารถมองเห็นได้อีก เค้าจ้องมองพีเนิ่นนาน เก็บรายละเอียดโครงหน้า รูปคิ้ว ขนตาเป็นแพ จมูกคม และปากได้รูป ของพีไว้ทุกรายละเอียด เพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าเค้ามองเห็นแล้ว และเค้าจะมองแต่คนๆ นี้เพียงคนเดียวเท่านั้น

พี: ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา เค้านอนหลับไม่สนิททุกคืนตั้งแต่ก้องออกจากโรงพยาบาล เพราะว่าเค้าต้องคอยตื่นมาดูก้อง และปลุกให้ก้องหยอดตาทุกคืน เค้ารู้ตัวว่าเค้าอ่อนเพลียมากแต่เค้ายังไม่อยากพัก ไม่ใช่ตอนนี้ ก้องต้องหายดีก่อนเค้าถึงจะพัก

พีลืมตาขึ้นมาเห็นก้องนอนจ้องหน้าเค้า ส่งสายตาหวานมาให้ พียิ้มออกไปโดยไม่รู้ตัว

ก้อง: ตกใจเล็กน้อยที่พีตื่น แต่ก้อยังจ้องหน้าพีต่อไป ส่งยิ้มให้ “พี รีบตื่นทำไม ยังเช้าอยู่เลย พักต่อก่อนก้อได้นี่” ดึงมือออกจากมือที่จับพีอยู่ เอาหลังมือไล้กรอบหน้าพีเบาๆ

พี: ยิ้มตอบก้อง เอื้อมมือตามมาจับมือก้องให้แนบกับใบหน้าเค้า “ผมชินน่ะก้อง ต้องตื่นเช้าทุกวัน มันเลยตื่นเอง” พูดจบก้อหลับตาพริ้ม ประทับริมฝีปากไปที่มือของก้อง แล้วนึกขึ้นได้ “เออ ก้องแล้วคุณรีบตื่นทำไม คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ นะ หมอบอกให้คุณนอนไม่ต่ำกว่าแปดชั่วโมงนะ”

ก้อง: “พี..ผมนอนมากกว่าแปดชั่วโมงแล้วนะ เมื่อคืนผมนอนตั้งแต่ยังไม่สองทุ่มอีก” ดึงมือของพีมาแนบไว้ที่อก “คุณไม่ต้องเปนห่วงผมน่า ผมดีขึ้นเยอะแล้วนะ วันนี้ผมรู้สึกว่าตามองเห็นชัดที่สุดเลย ไม่ปวดเลยด้วย”

พี: ยิ้มกว้าง ผลุดลุกขึ้นมานั่งกลางเตียง ด้วยความดีใจ หันหน้าไปหา “จริงเหรอก้อง!! งั้นก้อแสดงว่าคุณน่าจะหายเป็นปกติแล้วสิ”

ก้อง: เห็นพีลุกเลยค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งตามพี ตั้งหมอนขึ้น เอนหลังพิงหมอน ส่งยิ้มกว้างให้พี “ผมว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นนะ เพราะผมรู้สึกดีขึ้นมากๆ เลย”

พี: ถอนหายใจโล่งอก “ดีจังเลยนะ งั้นเดี๋ยววันนี้เราโทรไปบอกแม่ฟอง กับพี่แก้ว แล้วพอเราจัดการอะไรเสร็จเราก้อเตรียมตัวกลับกันได้เลยเนอะ”

ก้อง: ยิ้มไปกับอาการตื่นเต้นของพี รู้สึกซาบซึ้งกับความเป็นห่วง และการดูแลเป็นอย่างดีของคนรักเปนอย่างมาก จึงค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปหาพี แล้วเอามือสองข้างรวบเอวพีจากด้านหลัง ดึงตัวพีเข้ามาใกล้ กอดพีแน่น กระซิบข้างหูพี “พี...ขอบคุณคุณมากนะ ที่คอยดูแลผมตลอด จนผมหายดี”

พี: กำลังคิดวางแผนการเดินทางอยู่ดีๆ ตกใจที่ก้องเอื้อมมือมากอดจากด้านหลังแล้วดึงเค้าเข้าไปชิดตัวก้อง พร้อมกับได้ยินเสียงกระซิบข้างหู ยิ้มรับคำพูดขิองก้อง หันหน้าไปสบตาก้อง อย่างลึกซึ้ง “ก้อง ผมอยากดูแลคุณนะ คุณคือหัวใจของผม ผมก้อต้องดูแลคุณสิ ผมอยู่ไม่ได้นะ ถ้าไม่มีคุณ”

ก้อง: ยิ้มรับคำพูดของพี จ้องตาพีด้วยสายตาขอบคุณอย่างลึกซึ้ง น้ำตาปริ่มขอบตา กระชับอ้อมกอดที่กอดพีให้แนบแน่นขึ้นอีก

พี: หันหน้าไปหาก้อง เอาสองมือประคองหน้าก้องไว้ บรรจงประทับริมฝีปากที่หน้าผากของก้อง แล้วไล่ริมฝีปากมาประทับที่เปลือกตา แล้วก้อข้างแก้ม ผ่านไปที่ใบหู กระซิบแผ่วเบา “ก้อง ผมรักคุณนะ” แล้วเอามือสองข้างโอบกอดก้องแนบแน่น

ก้อง: กอดพีตอบแนบแน่นเช่นกัน “พี...ขอบคุณนะ...ขอบคุณที่ทำให้ผมมากมายขนาดนี้” สักพัก ค่อยๆ คลายอ้อมกอด จ้องหน้าพี สายตาหวานซึ้ง “ผมก้อรักคุณนะพี...ผมดีใจจริงๆ นะ ที่มีโอกาสได้เห็นหน้าคุณอีกครั้ง ตอนผมมองไม่เห็น ถึงผมจะจำคุณได้ ถึงคุณจะอยู่ข้างๆ ผม...แต่ผมก้อคิดถึงคุณมากเหลือเกิน”

ก้องยกมือข้างนึงขึ้นจับใบหน้าของพี “ผมคิดถึงใบหน้าของคุณ” ไล้นิ้วมาที่ดวงตาของพี “คิดถึงแววตาของคุณ...แล้วก้อ....” ไล่นิ้วต่อมาที่ริมฝีปาก ค่อยๆ บรรจงแตะที่ริมฝีปากนิ่มของพี “คิดถึง.....”

พี: ใจเริ่มเต้นแรง เมื่อก้องเอานิ้วมาแตะที่ริมฝีปาก แถมยังไล่นิ้ววนเวียนอ้อยอิ่งอยู่ และสายตาก้องที่จ้องมาที่ริมฝีปากเค้า มันจะทำให้เค้าห้ามใจไว้ไม่ได้ พีจึงยกมือขึ้นมาจับมือก้องไว้ ให้หยุด ก่อนที่เค้าจะห้ามใจไม่ได้ “ก้อง ได้เวลาอาหารเช้าแล้วล่ะ เดี๋ยวต้องกินยาด้วย”

ก้อง: กำลังตกอยู่ในภวังค์ รู้สึกตัวเมื่อพีจับมือเค้า เมื่อพี่บอกให้กินข้าวกินยา ก้อเริ่มงอแง เค้ายังไม่อยากจบฉากสวีทในยามเช้าแบบนี้ ยิ่งในเวลาที่เค้าอารมณ์ดีมาก และรู้สึกหายดีแล้วขนาดนี้ “พี...ผมยังไม่หิวเลยนี่ เดี๋ยวค่อยกินก้อได้ อีกอย่างนะผมดีขึ้นเยอะแล้วด้วย ไม่เปนไรหรอก” พูดจบก้อซุกหน้าที่อกพี โอบเอวพีไว้ อ้อนเหมือนเด็กๆ

พี: ยิ้ม กับอาการอ้อนของก้อง คิดในใจแฟนใครเนี่ยน่ารักจิงๆ กอดก้องตอบ แต่ก้อเก๊กดุก้องไว้ก่อน “ถึงจะดีขึ้นเยอะแล้วก้อเหอะ ก้อต้องกินยาอยู่ดี ไม่กินไม่ได้นะ อย่างอแงสิครับ...คุณก้อง”

ก้อง: ส่ายหน้ากับอกพี “โหห เข้มงวดไปแล้วอ่ะคุณพี ไม่เอาอ่ะ ก้องยังไม่อยากลุกเลย ขออยู่อย่างงี้ก่อนน้า...น้า...คุณพีน้า”

พี: ยิ้มกว้างกับความน่ารักของก้อง “อ่ะ...อยากอยู่อย่างนี้ต่อก้อได้ แต่ถ้าอยู่นานๆ ผมไม่รับประกันความปลอดภัยของคุณนะครับ....คุณก้อง เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะห้ามใจไม่ให้.....ทำอะไรๆ ไหวมั้ย” ยิ้มเจ้าเล่ห์

ก้อง: ชะงักไป เงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี “พี...ทำอะไรๆ...หมายความว่าอะไรอ่ะ” ค่อยๆคลายอ้อมกอดจากพีเล็กน้อย

พี: ยิ้มกว้าง “ก้อ....ไม่รู้สิ....คุณว่าอะไรๆ น่ะ มันอะไรล่ะ” ค่อยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้อง

ก้อง: เริ่มถอยตัวหนีพีที่ยื่นหน้าเข้ามาหา หน้าเริ่มแดง “บ้า...พี...จะทำอะไรอ่ะ”

พี: ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้องมากขึ้นอีก “ก้อ...จะทำอย่างงี้ไง” แล้วก้อยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้องอย่างรวดเร็ว ขโมยหอมแก้มก้องฟอดใหญ่ แล้วก้อลุกหนี

ก้อง: นิ่งไปจากการโดนหอมแก้ม แก้มยังร้อนผ่าวตรงที่โดนสัมผัส หน้าแดงไปถึงหู ยกมือขึ้นมาลูบแก้มข้างที่โดนหอม ทำไรไม่ถูก เหวี่ยงตอบ “ฮึ้ยยยยส์...พี...อย่าหนีนะ” แล้วก้อลุกตามพีไป

---------------------------------------

ฉากหวานเบาๆ ยามเช้าตรูค่ะ

Create Date : 21 มกราคม 2553 Last Update : 24 มกราคม 2553 21:09:47 น. Counter : 524 Pageviews.		6 comments
Share Tweet