ซีรีส์หวานเป็นเพลา ตอนหวานยามเย็น
หลังจากงานแต่งงานแสนหวานได้ผ่านไป ตอนนี้ก้อเป็นเวลาเย็นแล้ว พีเดินจูงมือก้องออกมาจากโบสถ์

พี: กุมมือก้องกระชับแน่น หันหน้าไปมองก้อง “ก้อง คุณรู้มั้ย วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย” พูดพร้อมส่งยิ้มกว้างไห้ก้อง

ก้อง: หันหน้าไปมองพี อดยิ้มตอบไม่ได้ “อื้ม...ผมก้อเหมือนกันนะพี...วันนี้ผมมีความสุขที่สุดเลย” พูดจบก้อก้มหน้าลงมองแหวนในมือซ้ายของตน

พี: มองตามสายตาก้องไปแล้วอมยิ้ม แล้วก้อเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “ก้อง งั้นเราไปฉลองกันเถอะ เราต้องมีงานเลี้ยงหลังงานแต่งนะ ไปฉลองกันนะก้อง....แค่เราสองคน”

ก้อง: เงยหน้าขึ้นมามองพี ใบหน้ายิ้มแย้มไปตามคนตรงหน้า “เอาสิพี...แล้วเราจะไปที่ไหนกันล่ะ”

พี: “ไม่ต้องห่วงก้อง...ผมรู้จักร้านดีๆ ไปกันเถอะก้อง”

แล้วพีก็พาก้องไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่ง ด้านหน้าดูเป็นร้านอาหารเรียบๆ ร้านใหญ่พอสมควร เมื่อเปิดเข้าไปข้างในร้านข้างในร้านบรรยากาศร้านน่ารัก อบอุ่น เริ่มมีคนนั่งอยู่หลายโต๊ะแล้ว

พีเดินเข้ามาได้ไม่เท่าไหร่ ก้อมีพนักงานของร้าน เดินมาทักทายอย่างคนรู้จัก แล้วสักพักผู้จัดการร้านก็เดินมาทักทายพีอย่างสนิทสนม พียืนคุยกับผู้จัดการร้าน ท่าทางเหมือนอธิบายอะไรบางอย่าง ชี้มือมาทางก้อง ผู้จัดการมองมาทางก้องแล้วยิ้ม หัวเราะน้อยๆ พร้อมตบหลังพี ด้วยท่าทางแสดงความยินดี พยักหน้างึกงัก แล้วสั่งให้พนักงานคนแรก พาพีกับก้องเดินไปที่โต๊ะ

พีเดินจูงมือก้องตามพนักงานคนนั้นไป แทนที่พนักงานจะพาไปนั่งโต๊ะที่ตั้งค่อนข้างชิดกันด้านล่าง พนักงานกลับพาก้องและพีเดินขึ้นชั้นสอง มีประตูเรียงกันอยู่หลายประตู เหมือนห้องพักในโรงแรม พนักงานเปิดประตูบานนึงเข้าไป และเชิญก้องกับพีเข้าห้อง

ก้องเดินเข้ามาให้ห้องแบบตะลึงๆ ข้างในเป็นห้องค่อนข้างกว้าง มีโต๊ะอาหารอย่างหรูที่ตั้งไว้ มีเชิงเทียน และจานอาหารอย่างหรูบนโต๊ะ มีเตาผิงอยู่ในห้องเป็นส่วนตัว ก้องไม่เคยเห็นร้านอาหารมีห้องอย่างนี้มาก่อนเลย

เมื่อพนักงานจุดเทียนให้แล้วเดินออกไป โดยบอกว่าอีกสักพักจะกลับมารับออเดอร์ ก้องก้อถามพีทันที

ก้อง: “พี นี่มันอะไรกันเนี่ย ร้านอาหารมีแบบนี้ด้วยเหรอ แล้วคุณรู้จักคนในร้านนี้ด้วยเหรอ แล้วเราได้ห้องนี้ได้ยังไงเนี่ยดูท่าทางจะแพงนะเนี่ย” พูดจบก้องก้อมองไปรอบๆ อีกครั้ง

พี: “โห ก้องมาซะหลายคำถามเลยนะเนี่ย” พูดไปอมยิ้มไป “คืองี้...ห้องแบบนี้อ่ะ ร้านอาหารดีๆ เค้าจะมีไว้ต้อนรับแขก VIP น่ะก้อง ร้านส่วนใหญ่ในเมืองก้อต้องมีไว้สักห้องสองห้องแหละ แล้วผมก้อเคยรู้จักกับผู้จัดการร้านที่นี่นิดหน่อยตอนอยู่ที่นี่น่ะ เค้าบอกว่าเค้าจะคิดแต่ค่าอาหารไม่คิดค่าห้อง เพราะยังไงคืนนี้ก้อว่างอยู่แล้ว เลยไม่แพงเท่าไหร่หรอก” พูดจบก้อแกล้งถอนหายใจเล็กน้อย “นี่ผมตอบคุณครบมั้ยเนี่ย”

ก้อง: ตวัดสายตายิ้มๆ มาให้พี “ครบแล้วคร้าบบ คุณพีรวิชญ์”

พียิ้มเดินไปจูงมือก้อง มาที่โต๊ะ แล้วลากเก้าอี้ด้านนึงให้ก้อง ก้องลงนั่งอย่างเขินๆ แล้วพีก้อเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งอีกฝั่ง พนักงานเข้ามารับออเดอร์อาหารพอดี ก้องและพีสั่งอาหาร และอาหารมาเสิร์ฟ ทั้งคู่นั่งทานอาหารกันอย่างมีความสุข

เมื่อทานอาหารเสร็จ พีเริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในใจขึ้นมาก่อน

พี: “ก้อง...ที่เรา...เอ่อ...เข้าพิธีแต่งงานกันวันนี้...ผมรู้นะว่า...คุณอาจจะไม่ค่อยสบายใจที่ครอบครัวคุณไม่ได้มาร่วมงาน...ไม่ได้แม้แต่รับรู้และเป็นสักขีพยานให้เรา”

ก้อง: ได้ยินคำว่าพิธีแต่งงานก้อหน้าแดงวูบ แต่เมื่อได้ยินประโยคหลัง ก้องก้อซึมๆ ไป แต่ก้อเงยหน้ามายิ้มให้พี “ไม่เป็นไรหรอกพี...ขอบคุณนะที่คุณเป็นห่วงผม...ผมเป็นคนตัดสินใจเอง เพราะว่าผม...เอ่อ...อยากแต่งงาน...กับคุณ ในที่ที่คนยอมรับเรา แบบที่นี่ ผมเลยไม่อยากปล่อยโอกาสให้มันผ่านไปน่ะ”

พี: ยิ้มกว้างรับคำของก้อง “ก้อง...ผมก้ออยากแต่งงานกับคุณนะ...ผมมีความสุขมากที่เรามีวันนี้ได้...ผมรักคุณนะก้อง...คุณจะเป็นคนสุดท้าย...ที่ผมจะรัก...ตลอดชีวิตที่เหลือของผม” พีพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือก้องข้ามโต๊ะ “กลับไปเมืองไทยเมื่อไหร่ ผมจะไปขออนุญาตการแต่งงานของเราอย่างเป็นทางการจากแม่ฟอง...ผมอยากให้ท่านรับรู้และอนุญาตเรื่องของเรา...และถ้าเป็นไปได้...ถ้าครอบครัวคุณต้องการ...เราจะจัดงานกันอีกครั้งที่เมืองไทย...ดีมั้ยก้อง”

ก้อง: ยิ้มกว้าง หน้าแดงที่ พีขอแต่งงานอีกครั้งกลายๆ พยักหน้ารับ รู้สึกรักพีมากยิ่งขึ้นอีก เฮ้อ นี่เค้าจะสามารถรักคนคนนี้ได้มากขึ้นอีกเท่าไหร่กันนะ

พี: ยิ้มให้ก้อง เสียงเพลงที่ดังคลออยู่เรื่อยๆ นั้น เล่นเพลงโปรดของเค้าพอดี เค้าจึงค่อยๆ ลุกขึ้น เดินอ้อมโต๊ะไปหาก้อง

ก้อง: งงที่จู่ๆ พีลุกขึ้นจากโต๊ะ เงยหน้ามองตามพีไปอย่างงงๆ ยังไม่ทันจะได้อ้าปากถาม พีก้อมาหยุดยืนตรงหน้าเค้า

พี: ยืนตรงหน้าก้อง ผายมือข้างนึงมาให้ก้อง โค้งตัวน้อยๆ “ให้เกียรติเต้นรำในงานฉลองงานแต่งงานของเรา กับผมนะครับ...คุณก้องบดินทร์”

ก้อง: หน้าแดงไปถึงใบหู ยิ้มอาย แต่ว่าไม่สามารถหลบตาพีได้ ค่อยๆ ยื่นมือของตนไปวางไว้ในมือของพีที่รออยู่

พี: ยิ้มให้กับอาการของก้องเมื่อก้องยื่นมือมา ก้อจูงมือก้อง เดินไปกลางห้อง บริเวณหน้าเตาผิง แล้วก้อหันหน้าเข้ามาประจันหน้ากับก้อง จับมือก้องยกไว้ข้างนึง แล้วเอื้อมมืออีกข้างไปโอบรอบเอวของก้องให้เข้ามาประชิดตัวเค้าให้มากที่สุด

ก้อง: รู้สึกถึงอ้อมกอดกระชับแน่นตัว เอื้อมมือข้างที่ว่างอยู่จับที่ไหล่ของพี การยืนชิดกันขนาดนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่การยืนชิดกันในบรรยากาศแบบนี้สิ เปนครั้งแรกจิงๆ มันทำให้ก้องใจเต้นไม่เปนจังหวะ

พี: กอดก้องกระชับ แล้วค่อยๆ เคลื่อนตัวตามจังหวะเพลงช้าๆ จรดสายตาไปที่ก้อง จ้องตาก้องอย่างลึกซึ้ง

ก้อง: เงยหน้าขึ้นมองสบตาพี สายตาพีสื่อความรักออกมาอย่างเต็มเปี่ยม แค่มองสายตาของพีที่จ้องเค้า โดยที่ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ หน้าของก้องก้อแดง ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เหมือนพีบอกรักเค้าผ่านทางสายตา เหมือนมีคำว่ารักอย่างไม่รู้จบสื่อออกมาทางดวงตาของพี

พี: เห็นอาการของก้องที่จ้องตอบเค้า เค้าก้อรู้ว่าคนตรงหน้าเขินมากแค่ไหน แต่ก้องก้อไม่ได้หลบตาไปไหน ก้องจะรู้ตัวมั้ยนะ ว่าเวลาที่เค้าเขินและยังคงสบตาไม่ถอยอย่างนี้ มันสื่อถึงความรักความต้องการของก้องได้มากกว่าเวลาอื่นๆ มันเหมือนจะสื่อว่าก้องรัก และต้องการแต่เค้าคนเดียวเท่านั้น

ก้อง: ในที่สุดก้องก้อเป็นคนสู้สายตาพีไม่ไหว จึงค่อยเบนสายตาหลบ ไปซบหน้าอยู่ที่บ่าของพี

พี: พียิ้ม เมื่อก้องซบหน้าที่บ่า ค่อยๆ กอดก้องกระชับยิ่งขึ้นเมื่อก้องเข้ามาใกล้ ตอนนี้มือของพีทั้งสองข้าง โอบอยู่รอบตัวก้องแล้ว และมือของก้องทั้งสองข้างโอบรอบคอของพี แต่ทั้งคู่ยังเคลื่อนตัวตามจังหวะเพลงที่คลอเบาๆ อยู่

ก้อง: ซาบซึ้งกับบรรยากาศและความรักล้นใจที่พีมีให้เค้า จึงกระซิบออกมาเบาๆ ที่ข้างหูพี “ผม...รักคุณ” แล้วค่อยๆ กดริมฝีปากเบาๆ ลงบนข้างแก้มของพี แล้วไล่ริมฝีปากกลับมาที่หูพีอีกครั้ง “ผม...จะเป็นของคุณตลอดไปนะ...คุณพีรวิชญ์”

พี: หันไปมองหน้าก้องอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าก้องจะพูดออกมา เมื่อเค้าอ้าปากจะพูดออกมาบ้าง ก้องเอานิ้วชี้ของก้องมาจรดปากพีไว้ซะก่อน

ก้อง: เอานิ้วชี้มาปิดปากพีไว้ แสดงท่าทีว่าเค้ายังพูดไม่จบ สูดลมหายใจเข้าก่อนพูดออกมาว่า “แล้วคุณล่ะ...จะเป็นของผมตลอดไปได้มั้ย” แล้วก้อค่อยๆ เอามือออกมาจากปากของพี

พี: เมื่อก้องลดมือลงจากปากเค้า เค้ารีบเอื้อมมือมาจับมือก้องข้างนั้นไว้ ดึงมือของก้องมาจรดริมฝีปากไปที่หลังมือ แล้วยิ้มให้ก้องอย่างอ่อนโยน “ผม...เป็นของคุณมานานแล้วนะครับคุณก้องบดินทร์...แต่ถ้าจะให้พูดอีกทีก้อ....ครับ...ผมจะเป็นของคุณตลอดไป...เหมือนกับที่คุณจะเป็นของผมตลอดไปเหมือนกัน”

ทั้งคู่จ้องตากันเนิ่นนาน ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กันและกัน พีค่อยๆ เอียงหน้าเข้าไปหาก้องเรื่อยๆ ก้องเอียงหน้าตอบรับ ทั้งคู่หลุบสายตาลงต่ำ แล้วค่อยๆ หลับตาพริ้ม

เสียงเพลงดังคลอเบาๆ แต่เท้าของทั้งคู่ หยุดเคลื่นตามจังหวะไปนานเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ได้

--------------------------------------------------------



Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 9 พฤษภาคม 2553 10:49:36 น.
Counter : 565 Pageviews.

6 comments
  
โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:55:43 น.
  
หวานเจี๊ยบทีเดียวเชียวค่ะ....
แอบสูบมานาน แต่เพิ่งจะมีโอกาสมาเม้น

ไม่ว่ากันนะคะ....
โดย: dao_load IP: 124.121.214.102 วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:22:36:42 น.
  
.........ตอนเย็นหวานขนาดนี้แล้วคืนนี้จะหวานขนาดไหน
..........หูยยยยยยยยยยยยยยยย...........คิดแล้ว........
.........................................................................
...........หั...ว.....ใ.....จ.....จะ.....YYYYYYYYYYYYYYYY
........................................................................
...............................................................................^________________________________^.........
โดย: moonbeam IP: 76.243.138.202 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:09:04 น.
  
ขอบคุณมากๆ นะคะ พูดไม่ออก..... รู้แต่ว่ามีความสุขเหลือเกิน...
อย่างมากมายยยยยย....
โดย: เป็นปลื้ม IP: 119.42.101.125 วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:30:42 น.
  
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หวานช่ำ น่ารักมว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

โดย: AuMAiM IP: 183.89.76.57 วันที่: 12 มีนาคม 2553 เวลา:3:02:35 น.
  
โดย: นนนี่มาแล้ว วันที่: 20 มีนาคม 2553 เวลา:2:14:15 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

StayOnYourSide
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]



New Comments
กุมภาพันธ์ 2553

 
1
2
3
4
5
6
7
9
10
12
13
14
15
16
17
18
20
21
22
23
24
25
26
27
28
 
 
All Blog