..หนาวแล้ว...
ลมที่เคยโชยพัด
กลับเอื่อยเชื่องช้าลง
มดตัวน้อยที่เคยตั้งแถวเดินหนีฝน
..สงบนิ่ง..เกาะกลุ่มเป็นเงาดำ
..นิ่ง..แต่กลับผลักใจฉันให้รู้สึกเหว่ว้า...
หัวใจที่ร่าเริง..ถูกสะกดให้หยุดนิ่งตามเวลา
..แม้นเสียงลมหายใจ..ที่ทอดถอน..
..ค่ำแล้ว..
ตะวันถูกกะชากพรากไปจากฟ้า..
แสงส้มพร่า..สาดสลับ..กับเมฆขาว
เจือม่วงมืด..ปะปนกับเหลืองพราว..
ดูราว..องค์พระอินทร์ป้ายด้วยมือ..
..ดึกแล้ว..
จันทร์สาดแสงกระทบขอบยอดไม้
เป็นเงาคล้ายใครคนนึงที่ฝันหา....
นอนพลิก..เพ่งพิศ..ซาบกระซิก..คอยท่า
กาลเวลา กลับไม่หยุดเปลี่ยนเหมือนฤดู
สายมากแล้ว...
สายเกินกว่าใช้เวลารอใคร...
ป่านนี้...รักอยู่ที่ใด...
จะรู้ไหมว่าฉันรอ..
รอ......
รอ..จนเธอจะมา
"ครั้งนึงฉันเคยนั่งรอใครคนนึง ที่ลานใต้คณะอยู่เพียงคนเดียว ทั้งมืด ทั้งหนาว
มือฉันเย็นจนชาไปหมด รู้สึกเหมือนว่าเสื้อหนาวตัวใหญ่มันช่างเล็กบางเหลือเกิน...
แต่ฉันก็นั่งรอ รออย่างมีความหวัง..ความรู้สึกตอนนั้นที่ถ่ายทอดออกมาอาจจะเปลี่ยนแปลง
แต่เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึก ยังคงเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนไป"