BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 5545933 : โคลงที่ ๘

อันแววตาตื่นเต้น ตามเคย
จุดอ่อนตนผุดเผย โจ่งแจ้ง
มิทันเล่ห์ใดเลย เปรียบดั่ง ยังเยาว์
มีแต่หลงกลแกล้ง ล่วงด้วย โชคเอย

อินทกานต์วิมานมาศออกเดินทางไปพร้อมกัน เนื่องจากอุรมาลีได้ฝากฝัง ‘มาศ’ ยักษ์น้อยลูกอำมาตไว้กับ ‘อิน’ อินทกานต์รูปงามผู้โด่งดังแห่งป่าอุคหคีรีที่กำลังจะกลับบ้านซึ่งอยู่ที่นครจันทรโกศล

อินทกานต์เฝ้าสังเกตยักษ์น้อยตลอดการเดินทาง เค้าพบว่ามาศไม่ประสากับสิ่งใดในโลกภายนอกเลย เจ้ายักษ์มักมีแววตาตื่นเต้นเมื่อเห็นสิ่งแปลกใหม่ ชอบเอาตัวเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องที่ไม่ควรพัวพัน อีกทั้งยังเปิดเผยจุดอ่อนของตนอย่างโจ่งแจ้งราวกับโลกนี้ไม่มีผู้ประสงค์ร้าย มาศไม่เคยรู้ทันเล่ห์เหลื่ยมใดราวกับยังคงอยู่ในวัยเด็ก อินทกานต์เคยหลอกแกล้งหลายครั้งแต่มาศก็ยังหลงกลทุกทีจนเค้าคิดว่ายักษ์มาศรอดชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้เพราะมีแหวนทิพย์และโชคช่วยด้วยกันทั้งสิ้น

มาศทำให้การเดินทางกลับบ้านของอินทกานต์ล่าช้ากว่ากำหนด ทั้งสองต้องเดินทางด้วยเท้าไม่ได้เหาะเหินเดินอากาศในช่วงแรกเพราะมาศกลัวพี่กับพ่อสังเกตเห็นแล้วจะถูกจับกลับบ้าน นอกจากนี้ มาศยังสวมบทหนุ่มน่ารักนักพเนจร ทำหน้าที่บำบัดทุกข์บำรุงสุขให้บรรดาสาวงามหรือใครก็ตามที่เดินน้ำตาอาบหน้ามาขอความช่วยเหลือ ครั้งหนึ่ง มาศแอบหนีเค้าออกไปตามกลลวงของนางนกต่อจนไปเจอกับพวกโจรป่า แต่ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่หัวหน้าโจรเกิดมีจิตคิดสงสารปล่อยตัวกลับมาโดยไม่ทำอันตราย นั่นยิ่งทำให้มาศเข้าใจโลกในแบบผิดๆ ชะล่าใจในการใช้ชีวิตมากยิ่งขึ้นไปอีก

อินทกานต์จับตามองดูผู้ร่วมทางพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ ....เฮ้อ