BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 5545933 : โคลงที่ ๙

เห็นแววเนตรจ่อจ้อง ตามเคย
จุดอ่อนใดไหนเลย      ไป่รู้
หญิงพันหมื่นชวนเชย   ยังนิ่ง ดูดาย
ไยไม่ยอมขันสู้   เพื่อเกี้ยว โฉมฉาย

อินทกานต์วิมานมาศออกเดินทางไปพร้อมกัน เนื่องจากอุรมาลีได้ฝากฝังพระธิดาในนาม ‘มาศ’ ยักษ์น้อยลูกอำมาตไว้กับ ‘อิน’ อินทกานต์แห่งป่าอุคหคีรีซึ่งกำลังจะกลับบ้านที่นครจันทรโกศล

พระธิดาวิมานมาศทรงรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงตลอดการเดินทาง แววตาของอินมักจดจ่อจ้องพระองค์ประหนึ่งกำลังมองของประหลาด เค้าไม่เคยเผยจุดอ่อนของตัวเองให้ใครรู้ อีกทั้งยังวางเฉยไม่สนใจหญิงสาวมากมายที่ชวนให้เชยชมอย่างไม่ปิดบัง หลายครั้งที่เกิดศึกชิงนางเนื่องจากชายอื่นเขม่นไม่พอใจที่หญิงสาวต่างพากันหลงใหลในตัวอิน พระธิดาทรงไม่เข้าพระทัยเอาเสียเลยว่าทำไมอินจึงนิ่งเฉยไม่ยอมต่อสู้เพื่อช่วงชิงหญิงงามและเกี้ยวพานางมาเป็นของตน คนที่เดือดร้อนกลับกลายเป็นพระองค์ที่ทรงทนดูไม่ได้จนต้องเป็นฝ่ายลงมือเองทุกที

อินทำให้การเดินทางล่าช้ากว่ากำหนดโดยไม่ต้องสงสัย แม้ในระยะแรกพระธิดาจะทรงเป็นสาเหตุแห่งความล่าช้าเพราะเกรงว่าพระเชษฐากับท่านอำมาตจะตามทัน แต่หลังจากนั้น ทั้งสองก็ต้องเผชิญหน้ากับศึกชิงนางที่เข้ามาไม่ขาดสาย จนบางครั้งต้องเหาะข้ามที่ชุมชนเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ความซุกซนของพระธิดาดูจะลดลงไปมากตามระยะเวลาที่อยู่ร่วมกับอินโดยเฉพาะคืนที่พระองค์ทรงแอบหนีไปเที่ยวกับนางไพรจนพบกองกำลังกลุ่มใหญ่ในป่า ทรงนั่งสนทนากับชายผู้เป็นหัวหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปลีกตัวออกมาเมื่อได้จังหวะ เรื่องน่ากลัวได้เกิดขึ้นหลังจากนั้น!! เมื่อพระธิดาเสด็จกลับมาพบอินทกานต์กำลังนั่งนิ่ง ดวงตาจ้องเขม็งมาที่พระองค์ด้วยแววโกรธกร้าว เค้าซักถามเรื่องราวด้วยเสียงที่เหมือนกำลังสะกัดกลั้นโทสะอย่างสุดขีดซึ่งทำให้พระองค์ทรงหวาดกลัวจับใจ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพระธิดาทรงไม่กล้าออกไปไหนในยามกลางคืนอีกเลยหากไม่ได้รับอนุญาตจาก ‘อิน’

มาศกับอินเดินทางต่อไปด้วยความใกล้ชิดสนิทสนมจนกระทั่งมาถึงนครจันทรโกศล