BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 5545933 : โคลงที่ ๗

ชำเลืองแลเหว่ว้าง เวียนวน
จากเพื่อนยากยากทน    เปลี่ยวเศร้า
ครามีเพื่อนเหมือนมนต์   รมย์รื่น เบิกบาน
ยามห่างยังแฝงเฝ้า       ห่วงให้ ชัยศรี

อุรมาลีชำเลืองดูความอ้างว้างวนเวียนอยู่รอบกาย นางรู้สึกเปลี่ยวเหงาและโศกเศร้าจนยากจะทานทนได้ที่พระธิดาเพื่อนยากจำต้องจากไป อุรมาลีรำพึงถึงความหลังเมื่อครั้งได้พบพระธิดาเป็นครั้งแรก ทรงลอบออกจากวังมากเท่าที่จะทำได้เพียงเพื่อมาเล่าเรื่องสนุกสนานพอให้นางเบิกบานคลายเหงา วันที่พระมารดาพระราชทานแหวนทิพย์ให้ พระองค์ทรงรีบมาที่สระอุรมาลีเป็นอันดับแรกและคลายมนต์ที่คุมขังนางได้สำเร็จ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พระธิดาวิมานมาศกับอุรมาลีก็กลายเป็นสหายรักที่เฝ้าห่วงใยและคอยอวยพรให้อีกฝ่ายโชคดีมีชัยแม้ในยามที่ต้องไกลห่างกัน

ระหว่างที่นางกินนรีผู้เลอโฉมกำลังรำพึงถึงพระธิดาวิมานมาศ เสียงฝีเท้าสะเทือนดินกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาประชิดขอบมนต์กำบังที่กางไว้รอบสระ พวกหนุ่มสาวไม่คุ้นหน้ากำลังยืนจ้องด้วยท่าทีสนใจเพราะไม่อาจมองเห็นหรือเหยียบเท้าเข้ามาได้ แต่ทว่า! ชายหนุ่มท่าทางอหังการกลับเดินทะลุเกราะเข้ามาหน้าตาเฉย!!

“นางยักษ์ทั้งสองนั่นจะพาเจ้าไปที่นครของเรา จงตามพวกนางไปเพื่อความปลอดภัยของตัวเจ้าเอง”

ทันใดนั้น! มนต์เกราะกำบังก็เปิดทางให้นางยักษ์สองตนเข้ามาประชิดตัวอุรมาลีตามสั่ง ชายหนุ่มผู้นั้นก็คือพระเชษฐาผู้สง่างามของพระธิดาวิมานมาศนั่นเอง พระโอรสทัณฑสารตรัสแค่เพียงสั้นๆ แล้วก็จากไปอย่างรีบร้อนพร้อมกับท่านพ่อเฉพาะกิจที่อุรมาลีเพิ่งสังเกตเห็น นางกำนัลขรรคาและมาสะมีสีหน้าโศกเศร้าไม่ต่างจากอุรมาลี พวกนางแจ้งให้ทราบว่ามนต์เกราะกำบังกำลังจะเสื่อมสลายเนื่องจากพระโอรสจะเสด็จออกจากป่าอุคหคีรีพร้อมกับแหวนทิพย์เพื่อติดตามพระธิดาไปยังงานประลองตามพระราชดำรัสของพระนางเนตรอัคคี ด้วยเหตุนี้ อุรมาลีจึงตัดสินใจตามขรรคาและมาสะไปรอพระธิดาที่อสุรนคร