เคยอ่านเหมือนกันค่ะ ผ่านช่วงแรกด้วยความทุกข์ทรมาน

เอาเข้าจริงเราว่าเรื่องนี้มีจุดพีคอยู่แค่จุดเดียวคือความลับตอนจบเรื่อง มันควรจะถูกเขียนเป็นเรื่องสั้นมากกว่า แต่อย่างว่าละ ทมยันตีเป็นพวก "เขียนเรื่องสั้นทำไม เปลืองพลอต" เลยพยายามเข็นมันออกมาให้เป็นเรื่องยาวจนได้

สำหรับเรื่องนี้อ่านได้แค่ครั้งเดียวเช่นกัน
แต่ไม่ใช่เพราะนิยายเรื่องนี้ไม่ดี แต่เป็นเพราะหัวใจเรารับความเจ็บปวดขนาดนี้ไม่ได้

เรื่องนี้เรายอมรับว่าเขียนได้กระชากใจมากค่ะ จบอย่างอึ้งๆแต่มันเป็นเรื่องที่แสนเศร้า ยิ่งกว่าพระเอกหรือนางเอกตายเสียอีก
เราชอบเรื่องนี้น้อยกว่า ล่า นะคะ แต่ถ้าเขาพิมพ์เพิ่มเราคงจะซื้อเก็บ ชีวิตนางเอกน่าสงสารจนคิดถึงแม่มธุสร แต่คนละสไตล์กัน

same คห.3 ค่ะ
เรื่องล่า ก็หดหู่มากเลยค่ะ
พอดูฉากที่สองแม่ลูก ถูกกระทำ แล้ว
กินไม่ได้ นอนไม่ค่อยจะหลับเลยคะ
มันติดตาอ่ะ - - * มันเป็นอะไรที่เครียดมาก
ปล.แต่ อันธกาล : ทมยันตี
ก็น่าสนใจอยู่มิใช่น้อย ♥

แค่อ่านรีวิวก็สะเทือนใจแล้วค่ะ T__________T

คุณ เซม ... เห็นด้วยค่ะ ถ้าเป็นเรื่องสั้น เราว่าอาจจะสะเทือนใจยิ่งกว่านี้

คุณ L ... มันโหดร้ายมาก สุดๆ

คุณ J^_^J ... คงซื้อเก็บทั้งสองเล่มเหมือนกันค่ะ แต่เกรงว่าจะไม่กล้าเปิดเล่มนี้อ่าน 555

คุณ มธุสรมาเอง 555 ... เรื่องล่า เราดูตอนเอากลับมารีรันนี่แหละค่ะ แต่ไม่ดูฉากนั้นนะ เปิดมาดูตอนตามฆ่าเลย รับฉากนั้นไม่ไหว เสียใจ หดหู่

คุณ มทิรา ... เราว่าสิ่งที่ทำให้เราและคนอ่านช็อค คือการมาอ่านที่ทมยันตีบอกอีกครั้งว่า เค้าโครงมาจากเรื่องจริง
ชีวิตมันช่างโหดร้าย

เล่าเรื่อง...ชักชวน...ชี้ชม...สปอยล์นิยายกับเพื่อนๆและน้องๆนักอ่านได้สารพัด แต่มีเรื่องหนึ่งที่ไม่กล้าพูดถึงเลย คือเรื่อง อันธกาล

เวลาผ่านมาเกือบสามสิบปี นึกถึงคราใดหัวใจยังเหมือนถูกกดทับอยู่เลย...

และนี่เป็นครั้งแรกที่พูดถึงค่ะ

เรื่องล่า ไม่เคยกล้าดูเลยค่ะ เพราะหัวใจอ่อนแอ+ขี้แย+ตาขาว
แล้วเรื่องนี้ เพิ่งรู้จักจากบล็อกนี้ ก็ยืนยันว่าไม่กล้าอ่านแน่นอน แต่ต่อมอยากรู้มากเลยว่า ประโยคสุดท้ายเขียนว่าอะไร หงุหงิๆๆๆ ต้องไปค้นล่ะ