ชีวิตเด็กดอย...สามเดือนที่ผ่านมา

ทิ้งร้างห่างบล็อกไปนานเลยแฮะเรา แหะๆ ก็นะ คนมันเปลี่ยนที่ซุกหัวนอนใหม่นี่นา เลยต้องสำรวจ ต้องปรับตัวอะไรเยอะแยะมากมาย ...และเหตุผลสุดท้ายที่จะสารภาพก็คือขี้เกียจค่ะ

ได้เป็นเด็กดอยมาสามเดือนแล้ว เพิ่งสอบกลางภาคมหาโหดเสร็จไปเมื่อวันศุกร์นี่เอง หลังจากที่อ่านหนังสือทรหดติดต่อกันทุกคืนมาสัปดาห์กว่าๆ ทำได้บ้างไม่ได้บ้างตามสติปัญญาอันน้อยนิดที่มีอยู่ ซึ่งต้องจำใจยอมรับความจริงนั้นพร้อมกับต้องรีบหาปี๊บมาคลุมหัวไว้เวลาคะแนนออก แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ คะแนนออกมาแล้วตัวนึง

Man & Society เต็ม 40 ได้ 31.5 คะแนนค่ะ

ก็โอเคแหละเนอะ ^^ (เข้าข้างตัวเองซะงั้น ทำนองปลอบใจตัวเอง ฮา)

เปิดเทอมแรกๆ กิจกรรมเยอะแยะมากมาย เพิ่งจะได้หยุดกิจกรรมก็ตอนสองสัปดาห์ก่อนสอบนี่ล่ะค่ะ กิจกรรมเด็กปีหนึ่งมีทั้ง รับน้องทุกเย็น เสาร์-อาทิตย์จะเป็นกิจกรรมรับน้องแบบงานใหญ่ๆ ไม่ก็ประเพณีของมหาลัย วันสำคัญก็มีกิจกรรม ประเพณีอุ้มพระขึ้่นดอย สักการะพระเจ้าล้านทอง พิธีสัตย์ปฏิญาณต่อสมเด็จย่า งานเฟรชชี่ไนท์ ฯลฯ เยอะแยะมากมาย

...ถึงจะเหนื่อยยังไง แต่ในความรู้สึกก็คุ้มค่าและยินดีที่ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่...ส่วนหนึ่งของลูกแม่ฟ้าหลวง เป็นเด็กดอยแง่มที่น่ารัก 555+


อยู่ที่นี่เรามีรุ่นพี่ที่น่ารักแหละ อิอิ พี่ๆ สายรหัส พี่เทคของเรา น่ารักทั้งนั้น

เริ่มจากพี่ๆ สายรหัส

พี่แอ้ว... ทวดสายรหัสที่น่ารัก ผู้ที่ออนเอ็มยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่ไม่ค่อยตอบเท่าไหร่ เพราะเล่นเกมส์ ชอบแกล้งอำ แกล้งแซวพี่เค้า พี่เค้าใจดีอ่ะ

พี่เอี่ยว... ปู่รหัสสายตรง ผู้ที่บอกว่า "พี่หน้าตาดี" 555+ ไม่ค่อยเล้ย ปู่รหัสฉัน แต่ก็ยอมรับ พี่เค้าหน้าตาใช้ได้จริงๆ นั่นแหละ แถมใจดีด้วย พี่เค้าให้ตุ๊กตาหมีสีชมพูมาตัวนึง น่ารักมาก ชอบมากเลยแหละ

พี่ฝน... ย่าสายรหัสที่เรียนเก่งมากๆ พอๆ กับค่อนข้างจะเปรี้ยวหน่อยๆ แฮะ กำลังจะคว้าปริญญาพร้อมแนบเกียรตินิยมซะด้วยสิ เก่งเนอะ พี่เค้าใจดี พูดเก่ง เราชอบแซว ชอบกวนพี่เค้าบ่อยๆ อ่ะ แหะๆ หนุกดี

พี่นัด... ป้ารหัสสายตรงที่ซ่า แสบ ฮา น่ารักมากๆ เลยพี่คนนี้ ชอบพี่นัดอ้ะ ซ่าได้ใจมากๆ เลย โอ๊ย... ชอบพี่นัดอ่ะ พี่นัดใจดีกะเราอ้ะ เป็นนักกิจกรรมตัวยง งานไหนๆ พี่แกแจมตลอด เป็นพี่ในสายคนแรกที่โผล่ออกมาให้เราได้รับรู้ว่าอิฉันก็มีพี่สายกับเค้าเหมือนกันนะคะ ครั้งแรกที่รุ้ว่ามีป้ารหัสก็ตอนที่พี่นัดให้พี่ดั๊มพ์เอาน้ำผลไม้มาให้แล้วบอกว่าป้ารหัสฝากมาให้ครับ ดีใจมากๆ เลยแหละ พองานเปิดซุ้มก็ได้เจอพี่นัดเป็นเจ้าแม่อยู่ด้วย นั่นคือเจอหน้ากันครั้งแรกนะ แต่จำหน้าพี่เค้าไม่ได้ เพราะพี่เค้าแต่งหน้าซะ... นะ ฮ่าๆๆ แล้วเพราะไม่ได้คุยกันด้วยแหละ แต่พอตอนหลังก็เจออีกหลายครั้ง เจอพี่นัดบ่อยที่สุดในสายรหัสเลย งานเปิดสายพี่นัดก็ไป งานจุดเทียนรับขวัญน้องพี่นัดก็เป็นคนผูกสายข้อมือให้ ฯลฯ สรุปแล้ว ...รักพี่นัดจัง

พี่โจโจ้... พี่รหัสสายตรงที่หน้าดุ แต่ใจดี เป็นคนที่ทำให้เราตกใจมากๆ เมื่อจู่ๆลองเสิร์ชชื่อจริงตัวเองกับกูเกิลแล้วเจอประกาศตามหาตัวเราหราอยู่ในเว็บบอร์ดมหาลัย แรกๆ กลัวพี่เค้านะ เพราะว่าพี่เค้าดุนี่นา หลังจากคุยกันไปนานๆ เล่นเอ็มคุยกันแทบทุกวัน ตอนนี้ไม่กลัวแล้วแหละ แต่พอเจอหน้าจริงๆ ก็อดกลัวในตอนแรกๆ ไม่ได้อ่ะ พี่เค้าหวังดีนะ เป็นพี่จริงๆ เลยอ่ะ เตือนให้อ่านหนังสือ ดุเรื่องเที่ยว ตีสองตีสามก็ยังอุตส่าห์นั่งติวให้เราทางเอ็ม สอนเรื่องต่างๆ คุยกันได้หลายเรื่อง ขนาดเรื่องหัวใจพี่เค้ายังมาปรึกษาเราเล้ย (แต่เราก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก เพราะไม่มีประสบการณ์ เหอๆ)

พี่หยุมหยิม... พี่สายรหัสที่น่ารักมากมาย พี่หยิมใจดี แรกๆ ที่เจอกันประหลาดใจเหมือนเคยรู้จักพี่หยิมมาก่อน ทั้งหน้าตา นิสัย กิริยาท่าทาง รู้สึกคุ้นอย่างประหลาด ไม่รู้สึ เกิดความรุ้สึกนี้ขึ้นมาอ่ะ จะว่าเหมือนใครที่เคยรู้จักมาก่อน ก็อาจใช่ คล้ายๆ อ.จริยาพร แต่ว่า...ไม่รุ้อ่ะ รุ้สึกคุ้นเคยมากกว่านั้น ง่ะ หาคำตอบไม่ได้อ่ะ ยิ่งเจอพี่เค้าหลายครั้งเข้า รู้จักกันนานเข้าก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อนมากขึ้นอ่ะ ทั้งๆ ที่ชีวิตนี้ไม่เคยเจอกันมาก่อนเลยนะ พี่เค้าเป็นคนเชียงราย แต่เราอยุ่พังงานะเฟ้ย เฮ้อ... เพราะอะไรหว่า

ต่อไปมาดูพี่เทคกัน อิอิ

พี่ปุ๊ก... พี่เทคสุดที่รัก ฮา เรียนคอสฯปีสี่ รู้จักกับพี่ปุ๊กผ่านทางเน็ตตั้งแต่ยังเป็นเด็กม.ปลายโน่นแน่ะ ทำไปทำมาก็โดนล่อลวงมาอยู่ม.เดียวกะพี่แกจนได้ ประทับใจพี่เค้ามาก วันแรกที่มาเหยียบที่นี่ก็โทรหาพี่เค้าว่าเข็มม.ติดยังไง หนูจะถ่ายรูปค่ะพี่ พอเข้าหอเย็นนั้น ที่บ้านกลับกันหมดแล้ว พี่ปุ๊กก็โทรมาชวนไปกินข้าว พี่เค้ามารับไปเลี้ยงข้าว เจกหน้ากันครั้งแรกหลังจากที่คุยกันผ่านเน็ตมานาน แต่สักพักพี่เค้าก็ต้องไปฝึกงาน เลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ เพราะพี่เค้าไม่ได้อยู่ม.นี่ แต่เราก็โทรไปกวนพี่เค้าหลายครั้ง ฮา ก็เถียงกับพี่เค้าสนุกนี่นา เนี่ย วันนี้พี่เค้าก็มาที่ม. มาเอาชีสไปอ่านที่ที่ฝึกงาน พี่เค้าก็พาไปเลี้ยงส้มตำมา พี่เค้าเพิ่งมาส่งที่หอตะกี้เอง แต่ว่าพี่เค้าจะลงไปกรุงเทพฯพรุ่งนี้แล้วอ่ะ มาแค่วันสองวันเอง เง้อ... ไม่มีคนเลี้ยงเลยเรา 555+
...ขอบคุณนะคะพี่ปุ๊ก หนูรักพี่ปุ๊กน้า (แม้ว่าหนูจะชอบเถียงกะพี่ก็เถอะ เถียงไม่เคยชนะสักทีอ่ะ)

พี่จอย... พี่เทคที่ตาดุ แต่ใจดี เรียนทัวร์ปีสี่ รู้จักกะพี่จอยก็ตอนจะมาม.เนี่ยแหละ พี่จอยเป็นหนึ่งในเด็กดอยแห่งบ้านสับปะรด คู่หูเด็กดอยกะพี่ปุ๊ก พี่เค้าโทรมาหาตอนที่รู้ว่าเรากำลังจะขึ้นมาที่ม. พอพี่เค้าถึงม.แล้วก็มานั่งคุยกันกับพี่ปุ๊กกับเรา นั่นแหละ เจอหน้าพี่จอยครั้งแรก ครั้งที่สองก็พี่จอยมาพาไปเลี้ยงข้าว แล้วก็เจอกันในม.บ้างบางครั้ง วันนี้ก็เจอพี่จอยเพราะว่าไปกินส้มตำด้วยกัน โดยที่...พี่ปุ๊กเป็นเจ้ามือทั้งโต๊ะ ฮา

พี่เมย์... พี่เทคที่ชื่อเหมือนกัน เรียนพยาบาลปีสอง เป็นเพื่อนพี่โจโจ้ พี่โจโจ้พามาให้รู้จัก พี่เค้าใจดี เป็นคนใต้เหมือนกัน แต่พี่เค้าเป็นคนนครศรีธรรมราชอ่ะ คุยกันได้ คุยกันทางเอ็มทุกวัน เพราะพีเค้าก็เป็นคนติดคอมเหมือนกัน ฮา


นี่แหละ พี่ๆ ของเรา

...ส่วนพี่ๆ เค้า จะเห็นเราเป็นน้องของเค้าไม่นั้น มันก็อีกเรื่องนึง


เฮ้อ...



ถอนหายใจอีกแล้วเรา กลับมา กลับมา

อ้อ เมื่อวันศุกร์ไปเลี้ยงพี่แอ้ว พี่โจโจ้ และพี่เมย์ที่เอ็มเคมา อิชั้นเป็นเจ้ามือเจ้าค่ะ พาพี่ๆ เค้าไปเปียกฝนกันถ้วนหน้านี่เจ้าคะ รู้สึกผิดมากมาย แถมพี่เค้าก็ไม่ค่อยสั่งอะไรด้วยอ่ะ คิดดูสิ สี่คนแค่เกือบเจ็ดร้อยอ่ะ จะอิ่มมั้ยนั่นคุณพี่ๆ ทั้งหลาย มาคิดได้ทีหลัง รู้งี้อิฉันเป็นคนสั่งอาหารเองก็สิ้นเรื่อง ไม่น่าความรู้สึกช้าเลยตู

เมื่อคืนวานก็ไปเลี้ยงสายรหัสมา พี่หยุมหยิมไม่ได้ไปอ่ะ มีสอบละเมิดวันนี้เก้าโมง พี่ฝนมารับเราที่หอ แล้วก็ไปหอพี่แอ้วกัน ไปเจอพี่เอี่ยวที่ร้าน สักพักพี่นัดก็มา รอพี่โจโจ้ที่เพิ่งตื่นตอนทุ่มนึง (อิฉันโทรไปปลุกจนมือหงิกตั้งแต่หกโมงกว่า เฮียแกเล่นรู้สุึกตัวตอนทุ่มนึง อ่ะนะ) กว่าพี่เค้าจะมาได้ เกือบสองทุ่ม กะอิชั้นที่เป็นน้องพี่แกพี่แกจะกลัวทำไม อิชั้นก็ไม่กล้าแว้ดใส่ ต้องให้พี่นัดคุย ถึงจะโอเค สรุป กินกันก่อน ไม่รอพี่โจโจ้แล้ว พอพี่โจโจ้มากินกันจนสองทุ่มกว่า พี่ฝนก็ขอตัวไปก่อน ทิ้งเราซะงั้นทั้งๆ ที่ไปรับเรามาอ่ะ แง้ๆ พี่ฝนจะไปต่อกับเพื่อนในเมือง เชอะๆ ไม่ยอมพาเราไปด้วย ฮา สุดท้ายซ้อนท้ายพี่โจโจ้กลับ โดยพี่นัดก็ซ้อนท้ายพี่เอี่ยวขับตามกันออกมาจากร้าน ถึงหอสามทุ่มกว่าๆ อิ่มมากคับ
...ขอบคุณพี่ๆ มากค่ะ

วันนี้ก็กินอีก จู่ๆ ออนเอ็มตอนเช้าแล้วคุณพี่ปุ๊กที่น่ารักก็ทักแบบออฟไลน์มาว่าไปกินส้มตำหน้าม.กัน เราก็งง เจ๊แกอยู่กรุงเทพฯ นี่หว่า มาไม่บอกเล้ย จู่ๆ ก็โผล่มาไม่ทันได้ตั้งตัวซะงั้น แต่สุดท้ายก็ไป ฮา มีคนเลี้ยงนี่นา พลาดได้ไง ใช่ปะ คิคิ พี่ปุ๊กมารับที่หอ ไปที่ร้าน สักพักเพื่อนพี่ปุ๊กก็ตามมาสมทบอีกสองคน ต่อมาพี่จอยกะเพื่อนก็ตามมา รวมเป็นหกคน อิชั้นนั่งกินไปก็ฟังพี่เค้าเมาท์กันไป ไม่รุ้จะพูดอะไรอ้ะ มัวขำด้วย ขำอ้ะ พี่เค้ากัดกันซะ อ่านะ ก็เหมือนที่เรากับพวกเพื่อนเลิฟทั้งหลายกัดกันนั่นแหละ เออเนอะ นั่งไปนั่งมาทำให้คิดถึงพวกเราซะได้นี่ อยู่ห่างกันไกล โฮ...


คิดถึงบ้านอ่ะ คิดถึงพวกเราด้วย อยากให้ปิดเทอมเร็วๆ แง้ๆ


แต่อยู่ที่นี่ เราก็พอจะมีความสุขดีฮับ ไม่ต้องเป็นห่วง

Create Date : 10 สิงหาคม 2551		1 comments
Last Update : 10 สิงหาคม 2551 15:00:58 น.
Counter : 811 Pageviews.
Share Tweet