Bloggang.com : ศศิกัณห์ : ...นึกขึ้นได้...

...นึกขึ้นได้...

...ฝันอีกแล้วเรา...

เมื่อคืนวันพฤหัสที่ผ่านมา เราขึ้นไปนอนบ้านน้าที่ภูเก็ตมา เพราะว่าต้องเรียนพิเศษตอนเย็น ขี้เกียจกลับบ้านค่ำมืด เลยหอบผ้าผ่อนไปนอนที่โน่นซะเลย นอนยาวสามคืนรวด พฤหัส-ศุกร์-เสาร์ เพิ่งกลับมาตอนสิบเอ็ดโมงนี่เอง

คืนวันพฤหัส ไม่มีอะไร เพราะนอนห้องเดียวกับพี่ป๋อม แต่พอคืนวันศุกร์-เสาร์ พี่ป๋อมกลับบ้าน เราเลยต้องนอนคนเดียวในห้อง

เย็นวันศุกร์ เรียนพิเศษเสร็จตอนเกือบๆ ทุ่มนึง มายืนรอรถเมล์ เพราะดันโทรไปบอกน้าที่จะมารับว่าไม่ต้องมารับแล้ว จะกลับเอง แล้วเราก็เกิดบ้าคิดฟุ้งซ่านขึ้นมาจนได้ เฮ้อ...

มองโทรศัพท์ในมือ แล้วสงสัยว่า ทำไมพ่อยังไม่โทรมาสักทีฟะ? ทุกทีต้องโทรมาตาม โทรมาถาม โทรมาเช็คแล้วนี่หว่า ว่าจะกลับบ้านไหม อยู่ไหนอะไรยังไง

แล้วเราก็ได้คำตอบของข้อสงสัยในตอนนั้นเอง...

เฮ้อ... หลุดไปเลยอ่ะเรา นั่งเศร้าน้ำตาคลออยู่คนเดียว

ดีนะ ตรงป้ายรถเมล์ไม่มีใครเลยสักคน มีแต่พวกวินมอเตอร์ไซค์อยู่ถัดจากนั้นอีกนิดนึง แล้วที่รอรถก็ไม่มีไฟ แต่ติดถนน พอมีแสงไฟรางๆ จากไฟเกาะกลางและไฟรถที่แล่นไปมาน่ะ (เพื่อนบอกว่าน่ากลัวมากมาย แต่โทษที ข้าน้อยบ้าระห่ำไปยืนรอรถเมล์คนเดียวที่นั่นตอนสองทุ่มมาแล้วหลายครั้ง ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง เพราะเคยเล่าให้เพื่อนฟังครั้งนึง โดนสวดยับเลยอ่ะ) ไม่มีใครเห็นว่าอีนั่งนี่บ้านั่งร้องไห้อยู่ข้างถนนคนเดียว ไม่งั้นเราได้โดนจับเข้ารพ.แน่เลยว่ะ

ไม่อยากเกิดความนึกคิดแบบนี้ขึ้นมาเลยจริงๆ ให้ตายสิ ถ้าปล่อยให้สมองมันนึกได้เกินสองสเต็ปเมื่อไหร่ เราก็ไม่ไหวแล้วเมื่อนั้น แบบวันนั้น อยู่คนเดียว เงียบ มืดด้วยไง อารมณ์เลยพาไปซะงั้น เฮ้อ...

แล้วพอรถเมล์มา แทนที่อารมณ์จะหาย กลับไปนั่งหันหน้าเข้ามุมน้ำตาซึมบนรถต่อ กรรมจริงๆ

แต่นั่งไปสักพักก็หายแล้วล่ะ กลับเข้าบ้านแบบไม่มีร่องรอยอะไรเลย โล่งไป

พอกลางคืน นอนหลับไปก็ฝัน...

ฝันว่าอยู่ในบ้านตัวเองนี่ล่ะ แบบเดินเหินใช้ชีวิต ทำกิจกรรมประจำวันในบ้านแบบปกตินี่ล่ะ แล้วก็มีพ่ออยู่ด้วย ในฝันนั้นไม่ใช่ว่าไม่มีใครรู้ว่าพ่อเสียแล้วนะ ก็รู้กันทุกคน แต่พ่อก็ยังอยู่ในบ้าน พ่อเดินตามเราอ่ะ เดินอยู่ในบ้าน ขอบอกว่าในฝันเครียดจัดมากๆ เลย แบบรู้อยู่แก่ใจว่าพ่อเสียแล้ว แต่เราก็กอดพ่อได้ แตะเนื้อต้องตัวพ่อได้ ในฝันเราเข้าไปกอดเอวพ่อร้องไห้อ่ะ พรรณนาอะไรมากมายจำไม่ได้ รู้แต่ว่าไม่อยากให้พ่อไปไหน

ในฝันเหมือนนานเป็นวันสองวันเลยอ่ะ เครียดจัดจริงๆ

สุดท้ายในฝัน แม่ทนไม่ไหว ร้องไห้แล้วก็บอกเราว่า พ่อเสียแล้ว บอกพ่อไปซะ

เราไม่ยอมรับ!!!

ใช่ ในฝันเราไม่ยอมรับรู้เลยว่าพ่อเสียแล้ว แต่ในใจเราก็รู้ตั้งแต่แรกนั่นแหละว่าพ่อไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก

เราร้องไห้ในฝันหลังจากแม่พูดจบ แล้วก็สะดุ้งตื่นเลย

เฮ้อ... ฝันคราวนี้เหนื่อยและเครียดมากมาย ตื่นมาเหมือนยิ่งเหนื่อยกว่าก่อนนอนอีกอ่ะ

และฝันคราวนี้มันคืออะไรกันแน่นะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

แล้ววันนี้จี้อุ๊ก็มารับกลับบ้าน ด้วยรถคันนั้น คันที่เรากับโก๊อุ้มพ่อไปโรงพยาบาลในคืนนั้น สารภาพว่าตอนที่จี้บอกว่าจะมารับน่ะกลัวมาก กลัวรถคันนั้นจะทำเราเสียเซลฟ์ แต่พอเอาเข้าจริงๆ กลับไม่ เพราะมันเป็นกลางวัน คนละอารมณ์กับคืนนั้นด้วยมั้ง นั่งแรกๆ ก็ไม่เป็นไร แต่พอนั่งไปสักพัก ...คิดอีกแล้วว่ะ...

เห็นภาพทุกภาพ เกือบบ้าตาย ดีนะมีเพลงมาช่วยชีวิต แล้วก็ได้แวะลงจากรถคันนั้นไปซื้อพิซซ่าตอนอารมณ์ใกล้หลุดเต็มที ขึ้นรถอีกทีก็โอเคแล้ว

แต่เสร็จจากนั้นก็เดินทางต่อ นั่งร่วมครึ่งชั่วโมง แล้วมะดันเล่าว่าแม๊เล่าว่าวันนั้นไอ้มิ้นท์ร้องไห้ นั่งๆ อยู่คนเดียวในบ้าน ไม่รู้ใครไปธุระที่ไหนกันหมด แม๊ไปเจอมันนั่งร้องไห้อยู่อ่ะ เฮ้อ...

แล้วมะก็นั่งพูดเรื่องพ่อขึ้นมาอีกยาวเหยียด แต่จู่ๆ จี้ก็พูดเปลี่ยนเรื่องกลางปล้องเลยซะงั้น ไปพูดเรื่องหมอดูแทนเลย สงสัยเห็นเราเงียบไปเลยล่ะมั้ง เราก็ไม่รู้จะพูดอะไร ฟุบลงกับเบาะ จี้ก็ปลุกอีก ถามว่าคิดอะไรอยู่น่ะเมย์ ก็เปล่านี่ เฮ้อ...

กลับถึงบ้านไปโยนกระเป๋าทิ้งไว้แล้วก็แจ้นมานอนกลิ้งอยู่บ้านโก๊กับจี้พักนึง ค่อยเข้าบ้านตัวเอง

...ใจหายแฮะ...

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2551

Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2551 15:50:29 น.

0 comments

Counter : 547 Pageviews.