ชีวิตม.ปลายเป็นชีวิตช่วงที่มีความสุขมากช่วงนึง แต่ยังไงเราก็หยุดเวลาไม่ได้ คงเหลือแต่ความทรงจำเท่านั้นที่จะอยู่กับเราไปตลอดกาล

  

เราก็คิดถึงเพื่อนเก่าเราเหมือนกาน ไมได้คุยไม่ได้กวนเท้าเพื่อนเก่าๆมานานมากๆเละ คิดถึงตอนเรามีความสุขด้วยกัน ตอนเรานั่งทำรายงานด้วยกัน(ก่อนวันส่ง) คิดถึงตอนเพื่อนถูกแฟนบอกลิก เราก็ต้องมานั่งปลอบใจมาน เป็นช่วงเวลาที่มีทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ประจวบกับมีทั้งรอยความเศร้า เคร้าน้ำตา อิๆ แต่ยังงัย ถึงแม้ไม่ได้เจอกัน ก็ขอใด้แค่คุยกันทางโทรศัพท์ก็พอ ใช้ไหมจ๊ะ อิๆ

  

ชีวิต ม.ปลาย เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขสุดยอดแล้วคับ

อีกไม่นาน ชีวิต ม.ปลาย ของผมก้อจะจบลงแล้ว

คงคิดถึงพื่อนๆน่าดู

  

ชอบอ่านที่พี่เขียน ตลกดี แต่ฉายภาพชัดแจ๋วในมโนคิดค่ะ จองไว้ก่อนเด๋วเย็นกลับมาอ่าน

  

บันทึกลืมเขียนไปอย่างหนึ่งหรือเปล่า...
ตอนเข้าแถวหน้าเสาธงตอนเช้าๆ ที่ปลายแถวห้องไหนสักห้องชะเง้อมองหาสาวขอนแจ๊นแล้วไม่ช้านานก็มีจดหมายพับเล็กๆฝากใครที่ไหนก็ไม่รู้มา แล้วลงท้ายาจดหมายว่า "คนแอบมอง"
เขียนมาสี่ห้าฉบับตอบกันไปตอบกันมา...พอแอบไปมองหน้าก็เลิกเขียนตอบ...หรือเปล่า
ปลายแปรงยังเก็บไว้เลย..ตอนนี้เอามาอ่านแล้วยังชอบ แล้วไปเปิดหาในสมุดเฟรนด์ชิบ...มันเป็นไอ้คนไหนหว่า
แล้วมานั่งหัวเราะตัวเอง..ตายถึงว่าสายตาเราสั้นมาตั้งกะเด็ก ตอบจดหมายอีตานี่ไปได้ยังไงหว่าตั้งหลายฉบับ...ถ้าตอนนั้นได้เป็นแฟนคงดูไม่จืด...
แต่น่ารักดี...วันเวลาแบบนั้น ผ่านวัยขึ้นมาเราจะรู้ว่าเป็นช่วงเวลาที่น่าถนอมที่สุด

คนเราโตขึ้น ยิ่งมีครอบครัวเพื่อนก็จะยิ่งน้อยลงเพราะราต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ในการดูแลครอบครัว เพื่อนจึงเหลือคนรอบข้างไม่กี่คน และเหลือเพื่อนทางใจที่นานวันเราพานพบกันครั้งก็อิ่มใจ

ต๊าย....เมื่อกี้จำคำพูดเขามาเล่าให้ฟังนะ ปลายแปรงยังไม่มีเล้ยวันเวลาแบบนั้น.....จริ๊ง

แอดบล๊อคสาวขอนแจ๊นไว้บ้านปลายแปรงแล้วจ๊ะจะได้มาค้นสมุดเฟรนด์ชิปเก่าให้ชุ่มชื่นใจได้อีก