ตอนที่ ๒ เผชิญปัญหา

ชายร่างกำยำหยุดนิ่งอยู่กับที่เมื่อเห็นอาวุธในมือของหญิงสาวตรงหน้า เมื่อเห็นท่าทางเอาเรื่องของเธอคนทั้งสามต่างหันไปมองหน้ากันและกันเหมือนขอมติว่าจะรุกไปข้างหน้าหรือล่าถอยเพื่อดูสถานการณ์ แต่ก่อนที่จะมีใครทันได้ตัดสินใจเสียงของผู้เป็นนายก็แผดขึ้น “ไอ้พวกเฮงซวยฉันบอกให้ไปลากตัวนังนั่นมาพวกแกหูแตกหรือยังไง” “แต่...คุณดนุ..ผู้หญิงคนนั้นมีอาวุธนะครับ” ลิ่วล้อหนึ่งในสามหันไปบอกเจ้านายด้วยน้ำเสียงอันนอบน้อม “อะไรกัน..อย่าบอกนะว่าพวกแกกลัวขวดในมือแม่นั่น” ดนุเดชปรายตามองลูกน้องทั้งสามประกายตากราดเกรี้ยวและดูแคลน “ผมไม่ได้กลัวหรอกครับคุณดนุแต่ที่ไม่อยากทำอะไรรุนแรงเพราะกลัวเธอมีบาดแผลต่างหาก” ชายคนเดิมตอบกลับน้ำเสียงอ่อยๆ เพราะพวกเขารู้ดีว่าถ้าพลั้งมือทำเรือนร่างของสตรีที่เจ้านายพึงใจมีริ้วรอยผลที่จะได้รับมันจะเป็นเช่นไร “ฉันไม่สนหรอกว่าพวกแกจะได้ตัวแม่นั่นมาสภาพไหน...ไปลากมันมา” เสียงเกรี้ยวกราดของชายหนุ่มยังคงดังดีไม่มีตก “แล้วแกคิดเหรอว่าฉันจะยอมให้พวกแกลากไปง่ายๆ ไอ้พวกหน้าตัวเมีย” และเสียงใสๆ ของสตรีผู้เป็นเป้าหมายก็แผดขึ้นมาบ้าง “ไอ้ดาว....แกจะไปต่อล้อต่อเถียงกับมันทำไม๊” วิกานดาถลาเข้าไปเอามืออุดปากเพื่อนไว้แทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าวาจาของเจ้าหล่อนกำลังเพิ่มดีกรีของความขัดแย้งให้ระอุขึ้น “แกจะบ้ารึไงไอ้ต้อย” หญิงสาวสะบัดตัวพร้อมกับแกะมือของเพื่อนออก “พวกแกจะยืนรอให้แม่นั่นด่าแม่แกก่อนรึไง...ฉันบอกให้ไปลากมันมา...” และดีกรีความรุนแรงก็เริ่มขึ้นเมื่อชายร่างใหญ่ทั้งสามพุ่งทะยานเข้าหาเป้าหมายทันทีที่คำสั่งของผู้เป็นนายจบลง เสียงหวีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นเมื่อเห็นชายร่างใหญ่สามคนพุ่งเข้ารุกรานหญิงสาวร่างเปรียว ไม่มีใครกล้าขยับเพราะเกรงอาวุธร้ายที่อีกฝ่ายถือคุมเชิงอยู่ หลายคนยกมือปิดหน้าเพราะไม่อาจทนดูภาพหญิงสาวผู้น่าสงสารถูกรังแก มีเสียงจิ๊จ๊ะและสบถอย่างมีอารมณ์ของผู้ชายเมื่อเริ่มทนไม่ได้กับการกระทำของบุรุษเพศที่กำลังใช้กำลังกับสตรีผู้อ่อนแอ ถึงจะมีเสียงที่ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของชายหนุ่มร่างโย่งแต่ก็ไม่มีใครกล้าแสดงตัวเป็นพระเอกเพราะคนส่วนใหญ่รู้ดีว่าคนที่กำลังกร่างมีอิทธิพลขนาดไหน ผัวะ!...โครม!....เพล้ง! เมื่อชายร่างใหญ่พุ่งเข้ามาพริบพันดาวอาศัยความคล่องตัวจากการฝึกฝนหลบหลีกก่อนจะทั้งเตะทั้งต่อยทั้งทุ่มอีกฝ่ายด้วยอาวุธที่พอจะหยิบฉวยได้ ในขณะที่วิกานดาอาศัยความว่องไวและพละกำลังคว้าหมับไปที่เก้าอี้แล้วกระหน่ำฟาดลงบนตัวของผู้รุกราน หญิงสาวทั้งสองใช้ความรวดเร็วและแม่นยำเข้าห้ำหั่นกับคู่กรณีจนแต่ละคนเริ่มร่วงลงพื้น เสียงผัวะและเสียงวัตถุหนักๆ ที่กำลังปลิวกันให้ว่อนสร้างความรู้สึกหดหู่ใจให้กับคนที่ยืนปิดหูปิดตาแล้วซุกตัวอยู่ในมุมมืดเป็นอย่างมาก หลายคนคิดว่าสุภาพสตรีหน้าตาน่ารักคงถูกอัดจนยับเยินไปแล้ว “โอ๊ย....!” หลายคนรู้สึกฉงนใจไม่น้อยเมื่อเสียงโครมครามเงียบลงแต่เสียงร้องโอดโอยกลับไม่ใช่เสียงสุภาพสตรีอย่างที่คิด มีเสียงหึ...และรอยยิ้มจากคนที่ยืนลุ้นอยู่โดยรอบเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ที่ต่างกังวลไม่ได้เป็นอย่างที่นึกภาพไว้ พอได้ยินเสียงคล้ายโล่งใจพ่นออกมาจากรอบทิศหลายคนที่ยืนหลับหูหลับตาเริ่มใจชื้นขึ้นเพราะคิดว่าอาจจะมีอัศวินมาดเข้มกระโดดลงไปช่วยคลี่คลายสถานการณ์ เมื่อเสียงร้องแสดงความเจ็บปวดของผู้ได้รับบาดเจ็บที่ดังขึ้นเป็นเสียงทุ้มของผู้ชายถึงสามคน หลายคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างแอบปรบมือให้กับหญิงสาวร่างเปรียวหน้าหวานกับหญิงสาวอีกคนที่ดูจัดจ้านไปทั้งตัวที่กำลังยืนหอบน้อยๆ เมื่อสอยพ่อร่างใหญ่สามคนลงไปกองบนพื้นได้สำเร็จ ดนุเดชถึงกับกัดกรามแน่นเมื่อเห็นลิ่วล้อร่างใหญ่กลิ้งโค่โร่อยู่ตรงพื้นในสภาพที่เห็นแล้วบอกได้คำเดียวคือ...เซ็ง!.... “ไอ้พวกใจเสาะไม่ได้เรื่องสักคน...แค่ผู้หญิงคนเดียวพวกแกไม่มีปัญญาทำอะไรเลยหรือไง” ชายหนุ่มหน้าเข้มตวาดเสียงดังจนลั่นผับเมื่อเห็นบรรดาลิ่วล้อทั้งหลายนอนระเนระนาดจนน่าอนาถใจ ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวเดินเข้าไปถีบร่างของลูกน้องที่นอนโอดโอยขวางทางอย่างเดือดดาล “ถอยไปให้พ้น” พอได้รับคำสั่งให้ล่าถอยบรรดาหนุ่มล่ำทั้งหลายก็ถึงกับพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วถอยร่นไปด้านหลัง “เธอรู้มั้ยว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร...รู้มั้ยว่าคนอย่างฉันถ้าจะฆ่าใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องยากเลย” พริบพันดาวหันไปคว้าขวดเบียร์ที่วางอยู่โต๊ะข้างๆ ขึ้นมากระชับไว้ในมือ “เธอคิดเหรอว่าไอ้ขวดนั่นมันจะทำอะไรฉันได้” ดนุเดชปรายตามองขวดเบียร์ในมีเรียวเล็กอย่างดูแคลน “วางไอ้นั่นลง” ชายหนุ่มเล็งวัตถุสีดำทะมึนไปทางหญิงสาวผมหยิกพร้อมกับออกคำสั่ง “แน่จริงอย่าใช้เครื่องทุ่นแรงสิ” วิการดากระชับเก้าอี้ในมือไว้แน่นก่อนจะท้าทายอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ไม่เต็มร้อยสักเท่าไร “ฉันยังไม่อยากฆ่าเธอถอยออกไป...ส่วนแม่นั่นวันนี้ฉันไม่ปล่อยให้เธอลอยนวลแน่” ดนุเดชปรายตาไปทางวิกานดาและออกคำสั่ง ก่อนจะหันไปตวาดใส่หน้าหญิงสาวอีกคนพร้อมกับส่ายอาวุธในมือข่มขู่ “ดาว! ต้อย!” หนึ่งจันทร์ที่เพิ่งมาถึงตะโกนเรียกน้องกับหญิงสาวอีกคนน้ำเสียงตื่นๆ “ทำไมต้องเอาปืนขึ้นมาขู่กันด้วยมีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ คุยกันสิ” หญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาตวัดสายตาไปจ้องหน้าหนุ่มเลือดร้อนก่อนจะเริ่มเปิดการเจรจา “ถ้าไม่อยากเป็นศพก็ถอยไป ” แต่ดูเหมือนพ่อหนุ่มเลือดร้อนจะไม่นิยมยึดหลังอหิงสาแต่อย่างใด “คุณจันทร์ถอยออกมาก่อนดีกว่าเรื่องแค่นี้น้องดาวคงจัดการได้” กิตติทัตที่พอประเมินสถานการณ์ได้รีบคว้าข้อมือของแฟนสาวแล้วดึงเธอออกห่างจากจุดอันตราย “แต่...พี่กิตผู้ชายคนนั้นมีปืนนะคะ” หญิงสาวบอกอย่างกังวล “ก็แค่ปืนไม่ใช่ระเบิดสักหน่อยเอาน่าไม่คณามือน้องดาวหรอก...” ชายหนุ่มบอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปยืนอยู่อีกด้านแล้วรอดูผลงานของว่าที่น้องภรรยาอยู่เงียบๆ “หึ...ฉันก็อยากจะรู้ว่าไอ้ที่อยู่ในมือเธอกับในมือฉันอันไหนมันจะสร้างหายนะได้มากกว่ากัน” เมื่อด่านหน้าล่าถอยดนุเดชที่เริ่มฮึกเหิมกับอาวุธในมือปรายตามองอาวุธในมือของหญิงสาวอย่างดูแคลน ก่อนจะเข่นเขี้ยวถามอย่างมีอารมณ์ขณะย่างเท้าเข้าไปหาหญิงสาวหน้าหวานด้วยท่าทางที่มาดมั่นในชัยชนะ ผัวะ....โอ๊ย! ชายหนุ่มที่กำลังฮึกเหิมในความเก๋าของตัวเองถึงกับชาวาบไปทั้งศีรษะเมื่อมีบางอย่างฟาดลงมาอย่างแรง “แก....แกกล้าดียังไงถึงมาตีหัวฉัน...หาที่ตายชัดๆ” มือหนากำปืนแน่นพร้อมกับส่องปลายกระบอกไปทางหญิงสาวหน้าหวานที่เพิ่งใช้ขวดแพ่นกระบาลของเขาด้วยความโกรธที่พุ่งจนทะลุปรอท แต่ก่อนที่จะทันลั่นไกปลายเท้าของแม่สาวหน้าหวานก็ตวัดฟาดเข้ากับแขนของเจ้าหนุ่มเลือดร้อนด้วยความเร็วที่ไม่มีใครคาดคิด หญิงสาวเตะปืนที่ตกลงพื้นไปอีกทางก่อนจะตวัดปลายเท้าเข้ายอดคางของชายหนุ่มหน้าเข้มแบบจังๆ ไปอีกหนึ่งที “คุณดนุ! “ บรรดาลิ่วล้อร่างใหญ่ถึงกับเบิกตาโพลงแล้วเรียกชื่อผู้เป็นนายเสียงดังลั่นเมื่อเห็นร่างโปร่งของเจ้านายทรุดฮวบลงพื้น และจากสภาพของเจ้าหนุ่มเลือดร้อนที่ศีรษะอาบไปด้วยเลือดสร้างความหวาดผวาให้กับหนุ่มล่ำทั้งสามจนไม่มีใครกล้าคิดที่จะต่อกรกับแม่สาวตรงหน้าอีก “พาคุณดนุไปโรงพยาบาลก่อนเร็ว” ชายร่างใหญ่หนึ่งในสามหันไปบอกเพื่อนน้ำเสียงร้อนรน “ไม่ต้อง...แกกล้าดียังไงถึงมาทำกับฉันแบบนี้....ก็ได้ถ้าแกอย่างมีเรื่องเดี๋ยวฉันจัดให้...” ดนุเดชที่ความโกรธพุ่งขึ้นจนทะลุจุดเดือดปัดมือลูกน้องออกก่อนจะผุดลุกขึ้นชี้หน้าคู่กรณีแววตาเอาเรื่อง “ดาว! พี่ว่าพอเถอะ” หนึ่งจันทร์รีบเข้าไปดึงแขนน้องสาวเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์กำลังบานปลายขึ้นทุกขณะ “จะให้กลับยังไงพี่ดูไอ้นั่นสิ” พริบพันดาวชี้มือไปยังชายร่างโย่งที่ยังคงเฮี้ยนไม่เลิก “พี่กิต! เราจะทำยังไงกันดีคะจันทร์ว่าเราโทรไปแจ้งความดีกว่าไหม” หนึ่งจันทร์ปรายตาไปทางคู่กรณีของน้องสาวสีหน้าหวาดหวั่นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมเลิกราง่ายๆ “ตำรวจจะเอาอยู่ไหมนั่นจันทร์คงไม่รู้จักเจ้านั่นล่ะซี” กิตติทัตส่ายหน้าไปมาอย่างหนักใจด้วยความที่เป็นนักเที่ยวเขาจึงพอรู้ว่าชายหนุ่มหน้าเข้มเป็นใครและร้ายกาจขนาดไหน... แต่ก่อนที่จะมีการเจรจาสงบศึก เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ได้รับแจ้งเหตุทะเลาะวิวาทก็เดินแหวกฝูงชนเข้ามาพอดี นายตำรวจชั้นประทวนทั้งสองถึงกับหน้าเผือดซีดเมื่อเห็นคนที่ยืนหน้าตาถมึงทึงชัดๆ เต็มตา ทั้งสองพ่นลมหายใจออกมาเมื่อรู้ว่าตนกำลังเผชิญอยู่กับอะไร ถึงจะหวั่นๆ กับความร้ายกาจของชายหนุ่มตรงหน้าที่มักจะสร้างปัญหาอยู่เนืองๆ แต่นายตำรวจทั้งสองก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะพยายามไกล่เกลี่ยให้ทั้งคู่หันหน้าพูดคุยกัน แต่ชายหนุ่มผู้เสียเลือดกลับไม่ยอมยุติความเดือดดาลและยืนยันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด เมื่อไม่รู้จะทำยังไงผู้พิทักษ์สันติราษฎ์ทั้งสองจึงเชิญทั้งหมดไปตกลงที่สถานีตำรวจ ร้อยเวรหนุ่มหน้าแฉล้มนั่งมองบันทึกในมือพลางเหลืบตามองดวงหน้าหวานละมุนที่กำลังยิ้มน้อยๆ อยู่เบื้องหน้าด้วยหัวใจที่ไหวระทึก ตั้งแต่เป็นตำรวจเขายังไม่เคยพบผู้ต้องหาหน้าตาสะสวยแบบนี้มาก่อน นายตำรวจหนุ่มนั่งกระสับกระส่ายเหมือนเก้าอี้ที่นั่งอยู่ร้อนรุมดังถูกสุมด้วยไฟเมื่อปรายตาไปมองหน้าผู้เสียหายที่กำลังกดผ้าสีขาวห้ามเลือดบนศีรษะ ดนุเดช พิทยะสรชาติ บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของนักการเมืองระดับชาติที่กำลังกุมอำนาจด้านกลาโหมกำลังทำให้เขาหนักใจจนทำอะไรแทบไม่ถูก นายตำรวจหนุ่มช้อนตามองหญิงสาวรูปร่างเปรียวใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งอีกครั้งแล้วถามตัวเองว่า...สาวงามที่เห็นเป็นคนเดียวกับแม่สาวเลือดร้อนที่เพิ่งสร้างหายนะมาหมาดๆ จริงหรือ.... “หมวดลื้อจะจ้องหน้าแม่นั่นให้มันท้องเหมือนปลากัดรึไงรีบจัดการเอาไปเข้าซังเตสิ” ชายหนุ่มร่างโย่งผู้มีอิทธิพลอยู่เต็มมือตะคอกออกมาเมื่อเห็นทางเจ้าหน้าที่ยังคงนั่งเฉย “ใจเย็นๆ ก่อนซีครับคุณดนุเดชทางเราต้องฟังคำให้การของอีกฝ่ายด้วยเพื่อให้เกิดความยุติธรรมกับทั้งสองฝ่าย” “โธ่เว๊ย! จะไปฟังคำแก้ตัวมันทำไมลื้อตาบอดเรอะ...ไม่เห็นหรือไงว่าแม่นั่นมันแพ่นกบาลอั๊วะซะแทบแยก” ร้อยเวรหนุ่มหน้าแฉล้มชักเริ่มหนักใจเมื่อเห็นความงี่เง่าของพ่อหนุ่มเลือดร้อนลูกชายของผู้มีอิทธิพลที่อาจจะทำให้ตนก้าวหน้าหรือถอยหลังได้ทุกเมื่อ “ดิฉันแค่ป้องกันตัว” พริบพันดาวโต้แย้งข้อกล่าวหาเมื่อเห็นว่าเจ้าโย่งยังแสดงอำนาจบาตรใหญ่ “ป้องกันตัวบ้าอะไรใครไปทำอะไรให้เธอเรอะ” “ช่างกล้าถาม...โดนฟาดกบาลแค่นี้ถึงกับความจำเสื่อมเลยเหรอ...หรือจะลองอีกสักครั้งถึงจะจำได้” ร่างเปรียวผุดลุกขึ้นแล้วทำท่าจะถลาเข้าไปอัดเจ้านั่นอีกสักหมัดให้หายหมั่นไส้ “เฮ้ย! ไอ้ดาวใจเย็นๆ สิ” หญิงสาวผมหยิกที่นั่งเงียบมาพักใหญ่หันไปคว้าข้อมือเรียวแล้วยึดไว้ ใบหน้าสวยเฉี่ยวที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงเหลือบแลไปทางคู่กรณีของเพื่อนสีหน้าหนักใจเมื่อเริ่มนึกได้ว่าใครเป็นใคร “เห็นไหม...ว่ายัยนั่นมันอารมณ์ร้อนขนาดไหนนิสัยอันธพาลชัดๆ จับมันเข้าซังเตไปเลย” “แกมันนิสัยดีนักนี่พ่อแม่ใหญ่คับฟ้าหรือยังไงถึงได้หาเรื่องชาวแบบนี้” แม่สาวเลือดร้อนยังคงต่อล้อต่อเถียงไม่เลิกรา “ดาว...ฉันถามแกจริงๆ เหอะแกไม่รู้จักอีตานั่นจริงๆ เหรอ” วิกานดาสะกิดแขนเพื่อนแล้วโน้มตัวลงกระซิบถาม “หึ...ทำไมแกรู้จักมันเรอะ” คนถูกสะกิดส่ายหน้าแล้วเหลือบตาจ้องคู่กรณี “แกไปอยู่โลกไหนมาฮึไอ้ดาว...นั่นน่ะลูกชายรัฐมนตรีกลาโหมคนที่กุมลูกไก่อย่างแกกับฉันอยู่ในมือยังไงเล่า” วิกานดาถึงกับส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นชะตากรรมของเพื่อนดูท่าจะโดนราหูอมจนดำไปทั้งชาติ “หา!...ไอ้ต้อยแกว่าอะไรนะ” พริบพันดาวถามย้ำน้ำเสียงกึ่งตกใจกึ่งไม่เชื่อ “นั่นน่ะลูกโคตรผู้บังคับบัญชาของเรา” และคำตอบก็ย้ำชัดจนหญิงสาวหน้าสวยเปลี่ยนเป็นหน้าซีด “แกล้อฉันเล่นใช่ไหมฮึ....” ถึงจะรู้สึกใจเสียแต่พริบพันดาวยังมีความหวังเล็กๆ ว่าเพื่อนอาจจะกำลังล้อเธอเล่น “ใครมันจะกล้าเอาเรื่องบ้าๆ แบบนี้มาล้อเล่นฉันก็ว่าทำไมรู้สึกคุ้นๆ หน้าอีตานั่นพิกลตอนเห็นอยู่ในผับมันมองไม่ถนัดแต่ตอนนี้สว่างซะนาดนี้มันชัดแล้วแกเอ๋ย...” พริบพันดาวถึงกับเสียวสันหลังวาบเมื่อรู้ว่ากำลังเล่นกับอนาคตด้านการงานของตัวเอง หญิงสาวเหลือบตาไปจ้องหน้าคู่กรณีที่ตอนนี้หัวซีกหนึ่งมีผ้ามีขาวโป๊ะอยู่ด้วยสีหน้าที่ทั้งสะใจและหวั่นใจ กรี๊ง!...... แต่ก่อนที่ใครจะทันได้ทำอะไรเสียงกริ่งโทรศัพท์ก็ดังขึ้นราวกับรู้ว่านักมวยที่กำลังถูกต้อนจนแทบถูกน็อคกำลังต้องการเสียงระฆังมาช่วยต่อลมหายใจ “สถานีตำรวจ......ผมร้อยตำรวจตรีธิติพล รับสายครับ” ร้อยเวรหนุ่มกรอกเสียงไปตามสายพอปลายสายตอบรับใบหน้าที่เคร่งเครียดถึงเผือดซีดเมื่อรู้ว่าตนกำลังพูดอยู่กับใคร นายตำรวจหนุ่มเหลือบตาไปมองหญิงสาวหน้าหวานก่อนจะเลยไปมองชายหนุ่มอีกคนที่กำลังนั่งจ้องหน้าเขาราวกับจะหาเรื่อง “ครับท่าน” เกือบสิบนาทีบทสนทนาที่มีเพียงร้อยเวรเท่านั้นที่ทราบก็ยุติลง นายตำรวจหนุ่มวางโทรศัพท์ลงบนแป้นแล้วหันไปเผชิญหน้ากับหญิงสาวหน้าหวานอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เห็นชัดว่ากำลังหนักใจมากกว่าเบาใจ “เชิญคุณพริบพันดาวกลับได้เลยครับ....” นายตำรวจหนุ่มหันไปบอกพร้อมกับเตรียมหูกระเพื่อมเมื่อรู้ว่าหากอีกฝ่ายได้ยินจะมีผลสะท้อนกลับมาเช่นไร “อะไรนะ! ให้แม่นั่นกลับงั้นเรอะ...” และก็ไม่ผิดหวังเมื่อเสียงแผดลั่นของคนที่คาดไว้ก็ดังตามมาติดๆ “ใจเย็นๆ ครับคุณดนุเดช...” “ใครมันจะเย็นลง...ลื้อไม่เห็นเรอะว่ายัยนั่นมันตีหัวอั๊วะ....เฮ้ย! ปล่อยซีวะไอ้ตำรวจเฮงซวย...ใครเป็นผู้บังคับบัญชาที่นี่ไปเรียกมาอั๊วะไม่ยอมปล่อยแม่นั่นไปแน่....ยัยตัวแสบ...” ดนุเดชเริ่มกราดเกรี้ยวจนนายตำรวจที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รีบคว้าตัวไว้เพราะเกรงว่าจะเข้าไปทำร้ายหญิงสาวที่นั่งอยู่อีกด้าน เสียงเดือดดาลของชายหนุ่มยังคงแผดลั่นเมื่อเห็นว่าอิทธิพลที่ตนมีไม่อาจเอามาจัดการคู่กรณีได้ “...ขอบคุณมากนะคะหมวดดิฉันขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ” พอหนทางอันมืดมนเปิดกว้างพริบพันดาวที่เริ่มหนาวๆ ร้อนๆ กับอนาคตของตัวเองรีบผุดลุกขึ้นดึงแขนเพื่อนแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรีบๆ เพราะกลัวว่าขืนชักช้าเจ้าโย่งนั่นอาจจะพลิกสถานการณ์ให้เลวร้ายก็เป็นได้ ถึงจะรู้สึกแปลกใจว่าทำไมเธอถูกปล่อยออกมาง่ายๆ ในเมื่อคู่กรณีเป็นถึงลูกชายคนใหญ่คนโตขนาดนั้น แต่ถึงจะสงสัยพริบพันดาวก็ไม่คิดเสียเวลาไปค้นหาคำตอบ เมื่อปัญหาที่กำลังเผชิญคลี่คลายลงอย่างไม่น่าเชื่อเธอจึงรีบเดินออกไปหาพี่สาวที่กำลังรออยู่ด้านนอกทันที....   Create Date : 21 พฤษภาคม 2553 3 comments Last Update : 21 พฤษภาคม 2553 10:57:12 น. Counter : 412 Pageviews. Share Tweet