Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๑๓ ข้อแลกเปลี่ยน

ตอนที่ ๑๓ ข้อแลกเปลี่ยน

วิกานดารู้สึกใจชื้นขึ้นอีกเป็นกองเมื่อเห็นนายล่ำหน้าดุเดินตรงมาที่เธอ ใบหน้าเฉี่ยวเหลือมองร่างสูงสง่าของชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกไปอย่างชื่นชม เท่าที่ดูจากบุคลิกเธอบอกได้เลยว่ากฤตยชญ์เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากคนหนึ่ง

“คุณวิกานดาพอจะมีเวลาให้ผมสักครู่ไหม”

ชายหนุ่มหน้าดุถามขึ้นเมื่อเดินถึงตัว

“อ้าว...คุณปกรณ์มีอะไรกับวิกกี้เหรอคะ”

วิกานดาทำหน้าเหรอหรา

“ผมไม่มีหรอกแต่คิดว่าเจ้านายผมน่าจะมีท่านให้ผมมาเชิญคุณไปพบที่ห้องพักสักครู่...ท่านรออยู่ที่ห้องพัก...คุณพอจะปลีกตัวไปได้ไหม”

“ตอนนี้เลยเหรอคะ”

“ถ้าคุณไม่อยากเดือดร้อนผมคิดว่าควรจะรีบไปตอนนี้เลย”

เจ้าล่ำหน้าเข้มใช้วิธีเชิญแกมขู่ตามความถนัด

“แล้วคุณกฤตยชญ์พักอยู่ห้องไหนเหรอคะวิกกี้จะได้รีบไป”

วิกานดาอดค้อนขวับไม่ได้เมื่อถูกอีกฝ่ายบีบบังคับ

รอยยิ้มยินดีผุดออกจากมุมปากหยักหนาเมื่อเห็นว่างานที่ได้รับมอบหมายประสบความสำเร็จ ปกรณ์บอกหมายเลขห้องและกำชับอะไรอีกสองสามอย่างแล้วจึงผละออกไป

เมื่อตกลงกันเรียบร้อยวิกานดาจึงผุดรอยยิ้มออกมาเมื่อปลาตัวใหญ่กลับมางับเหยื่อที่ใช้ล่ออีกครั้ง แม้จะนึกห่วงเพื่อนรักที่กำลังลงเล่นกับไฟแต่ด้วยการตระเตรียมที่ค่อนข้างรัดกุมเธอจึงเบาใจ

เสร็จงานนี้คงเป็นหน้าที่ของพริบพันดาวที่จะก้าวเข้าไปอยู่ในอาณาจักรของผู้มีอิทธิพลเต็มขั้น แม้จะรู้ว่าเสือหนุ่มที่เธอกำลังส่งเนื้อนางสิงห์ไปให้เป็นคนยังไงแต่เธอก็มั่นใจว่าแม่เสือสาวแห่งกองทัพไทยจะเอาตัวรอดได้และอยู่รอดปลอดภัย

ร้อยตำรวจเอกราชนั่งอยู่ในมุมมืดมองสถานการณ์อยู่เงียบๆ อย่างหวั่นใจเมื่อเห็นความปรารถนาฉายออกจากดวงตาของกฤตยชญ์ ด้วยความที่เป็นผู้ชายเขาบอกได้เลยว่าสายตาที่กฤตยชญ์จ้องพริบพันดาวมีความหมายมากกว่าต้องการเธอไว้ในเวลาแค่ชั่วข้ามคืน

ใบหน้าคมเข้มเคร่งขรึมเมื่อรู้สึกหวงแหนเรือนร่างอรชรเหลือกำลัง สายตาคมวูบไหวเมื่อความห่วงใยที่กำลังทวีขึ้นกำลังทำให้เขาว้าวุ่นจนแทบระงับความพุ่งพล่านของอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ทำไมความรักต้องมาเกิดพร้อมกับหน้าที่...ทำไม...ความรักที่เกิดยากเย็นถึงมาพร้อมกับหญิงงามที่เอื้อมถึงยากเย็นเช่นนี้...พริบพันดาว...เป็นเหมือนดวงดาวที่สกาวสุกใสแต่อยู่ไกลจนเกินเอื้อม...รักอยากเป็นเจ้าของแต่จับต้องไม่ได้...

“คุณห่วงดาวมากเลยเหรอคะ”

วิกานดาถามขึ้นเบาๆ หญิงสาวมองใบหน้าเครียดขรึมของนายตำรวจหนุ่มด้วยประกายตาชื่นชมระคนเจ็บลึก หลังจากร่วมงานกับร้อยตำรวจเอกราชมาหลายอาทิตย์ทำให้ร้อยเอกหญิงวิกานดาเริ่มปลื้มและชื่นชอบเขาขึ้นเรื่อยๆ แม้จะรู้ว่าราชกำลังมีความรู้สึกที่พิเศษต่อพริบพันดาวแต่หญิงสาวก็ไม่อาจละวางความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้

“ผมเป็นห่วงเธอ”

นายตำรวจหน้าเข้มตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่คนฟังรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งใจ ใบหน้าสวยเฉี่ยวเหลือบมองเสี้ยวหน้าคมเข้มด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยวพิกล ถึงจะพยายามหักห้ามความรู้สึกให้หยุดอยู่แค่เพื่อนร่วมงานแต่วิกานดากลับไม่อาจถอยออกจากสถานการณ์รักสามเศร้า...ที่...สุดท้ายจะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งเป็นผู้ล่าถอย...และคนที่ถอยออกมาคงไม่พ้นเป็นตัวเธอ...หญิงสาวบอกตัวเองเงียบๆ

“ดาวจะปลอดภัยเราไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นอันตรายแน่คุณอย่ากังวลเลย”
หญิงสาวบอกเสียงเรียบแล้วหมุนตัวเดินออกไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บหนึบไปทั้งใจ

ราชมองตามเรือนร่างเย้ายวนไปด้วยความรู้สึกที่ปวดใจไม่ต่างกัน เขาจะต้องยืนอยู่ในที่มืดแบบนี้ไปอีกนานสักเท่าไหร่กว่าจะได้ดาวดวงนั้นมาประดับอยู่เคียงกาย เสี้ยวหน้าคมเข้มเหลือบมองไหล่ตัวเองแล้วพ่นลมหายใจออกมาอย่างร้าวราน ดาวบนบ่ากว่าจะได้มาว่ายากเย็นแต่ก็ยังง่ายกว่าดวงดาวที่พราวแสงอย่างพริบพันดาว...หญิงสาวที่สุกสกาวอยู่ในจักรวาลที่เขาไม่อาจเอื้อมไปถึง

วิกานดาที่พกความมั่นอกมั่นใจมาตลอดทางเริ่มประหม่าจนมือเท้าเย็นเฉียบเมื่อต้องเผชิญหน้ากับชายหนุ่มรูปหล่อที่ยืนกอดอกพิงโต๊ะไม้ข้างผนังห้องแล้วจ้องเธอด้วยสายตาคมกริบราวสายตาเหยี่ยวในยามจ้องมองเหยื่อ

“เชิญนั่งสิ...ผมมีเรื่องจะตกลงกับคุณ”

กฤตยชญ์พยักหน้าไปยังเก้าอี้นวมตัวหรูที่อยู่ข้างเตียงนอน

“คุณกฤตยชญ์มีเรื่องอะไรจะตกลงกับดิฉันเหรอคะ”

วิกานดาแทบควบคุมความประหม่าไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นประกายตาของชายหนุ่มดูสุขุมนุ่มลึกและเด็ดขาดหญิงสาวถอยลังทรุดลงนั่งอย่างว่าง่ายเพราะแข้งขาเริ่มอ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่

...ดาวเอ๋ย...แกจะไหวไหมเนี่ย...หญิงสาวนึกห่วงใยเพื่อนขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นชัดว่ายามเผชิญหน้ากับอีกคนแล้วทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายดายเหมือนอย่างที่คิดไว้

“ผมสนใจเพื่อนของคุณ...”

ชายหนุ่มบอกจุดประสงค์ออกมาตรงๆ จนคนฟังนั่งนิ่งไม่กล้าขยับ

“คุณกฤตยชญ์คะดิฉันกับดาวเป็นเพียงเพื่อนสนิทกันเท่านั้น...เห็นใจด้วยเถอะค่ะ”

วิกานดาขอร้องเสียงสั่นอย่างไม่ต้องเสแสร้งเพราะเริ่มหวาดหวั่นกับความต้องการของอีกฝ่าย

“ผมไม่สนใจ...ผมอยากได้นั่นก็เท่ากับว่าต้องได้...จริงๆ ผมไม่จำเป็นสักนิดที่จะออกปากขอร้องจริงไหม”

ชายหนุ่มไหวไหล่อย่างเป็นต่อเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวเริ่มเผือดซีด

“มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นมังคะบ้านเมืองมีขื่อมีแปคุณจะมารังแกกันง่ายๆ ไม่ได้หรอก”

วิกานดาข่มความกลัวเชิดหน้าขึ้นจ้องชายหนุ่มตาเขม็ง

“ที่อื่นกฎหมายอาจจะสำคัญแต่ที่นี่กฎหมายไม่ได้สำคัญอะไรกับผม...ผมคิดว่าคุณน่าจะพอรู้มาบ้างว่าผมเป็นใคร”

ใบหน้าคมสันผุดรอยยิ้มเยาะหยันเมื่อนึกขบขันผู้หญิงร่างเล็กๆ ตรงหน้าที่ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าคนอย่างเขาจะพลิกกฎหมายให้เป็นสีใดก็ได้หากจำเป็นต้องทำ

“คุณกำลังขู่ฉันเหรอคะ”

“ผมไม่ได้ขู่ผมแค่อยากให้คุณช่วย...ผมอยากให้เธอไปกับผมอย่างนุ่มนวลที่สุดไม่ใช่บีบบังคับด้วยอำนาจและกำลัง”

วิกานดาถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย...หญิงสาวเหลือบมองใบหน้าคมสันที่กำลังจ้องเขม็งมาที่เธอแล้วนึกค่อนขอด...หนอยจะพาไปอย่างนุ่มนวลช่างกล้าพูด...อีตานี่ไม่รู้จริงๆ เหรอเนี่ยว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้เขาเรียกการบีบบังคับด้วยอำนาจที่มี...

“คุณต้องการเพื่อนฉันไปทำอะไร...และต้องการเธอนานแค่ไหน”

หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นประกายตาของชายหนุ่มแข็งกร้าวจนรู้สึกหนาวยะเยือกไปทั้งใจ

“ผมต้องการเธอมากกว่าคู่นอนและไม่มีกำหนดว่าจะอยู่นานเท่าไหร่”

กฤตยชญ์คลายมือออกยืดตัวเต็มความสูงแล้วจ้องมองคนตรงหน้าประกายตาจริงจัง

“คุณหมายความว่ายังไง”

วิกานดาเอียงหน้าอย่างฉงนเพราะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการพริบพันดาวให้ไปอยู่ในฐานะอะไร

“...คุณอย่าเพิ่งถามว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ...เพราะผมตอบไม่ได้ตอนนี้ผมแค่พอใจถูกใจและเธอมีความหมายมากกว่าผู้หญิงชั่วคราว...ตอนนี้ผมบอกได้แค่ผมต้องการตัวเธอจนไม่อาจละวางเธอได้”

พอได้ยินคำนิยามของอีกฝ่ายวิกานดาก็แทบลุกขึ้นหยิบรองเท้าฟาดปากเจ้าหนุ่มหน้าหล่อให้หายเจ็บใจ ดูเถอะผู้ชายมันคิดว่าตัวเองเป็นเทพมาจากสวรรค์หรือยังไงถึงคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ขนาดชี้ใครก็ได้ให้สิโรราบ...ยิ่งคิดก็ยิ่งเคือง...

“มันจะไม่เห็นแก่ตัวไปเหรอคะกับความต้องการของคุณ”

หญิงสาวปรายตาจ้องชายหนุ่มอย่างเอาเรื่องเมื่อความรู้สึกฮึกเหิมเริ่มกลับมา ผู้ชายถึงจะหน้าตาดีเก่งและแกร่งขนาดไหนสุดท้ายก็เห็นแก่ได้เห็นแก่ตัว...วิกานดานึกชิงชังคนเบื้องหน้าเหลือกำลัง...

“ถ้าผมเห็นแก่ตัวคงไม่มานั่งเสียเวลาตกลงกับคุณหรอก...ที่ผมเชิญคุณมาก็เพราะอยากให้เราพอใจกันทั้งสองฝ่ายผมยินดีรับทุกเงื่อนไขของคุณขอแค่บอกมา...ผมถอยให้ถึงขนาดนี้คุณก็เลือกเอาว่าจะยอมรับข้อเสนอของผมหรือจะกลับไปมือเปล่า...เพราะยังไงผู้หญิงคนนั้นก็ไม่พ้นมือผมอยู่ดีหากผมต้องการ”

กฤตยชญ์ยังเหลือทางให้หญิงสาวได้เลือกแม้ทางเลือกที่ยื่นออกไปจะเป็นการข่มขู่แกมบังคับก็ตาม

“คุณแน่ใจเหรอว่าจะยอมรับเงื่อนไขของฉันจริงๆ”

วิกานดาปรายตามองใบหน้าคมสันที่กำลังจ้องเธอเขม็งอย่างมีเลศนัย

“ผมบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ถ้าเงื่อนไขของฉันคือทะเบียนสมรสล่ะคุณจะว่ายังไง”

วิกานดายื่นเงื่อนไขที่คิดว่ายังไงอีกฝ่ายต้องปฏิเสธออกไปอย่างท้าทาย

“เงื่อนไขคุณมีแค่นี้เองเหรอ”

กฤตยชญ์เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยัดมือลงกระเป๋ากางเกงแล้วปรายตามองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนไม่เดือดร้อนสักนิดกับข้อเสนอของเธอ

“ใช่...”

“ก็ได้”

พอได้ยินความต้องการของหญิงสาวกฤตยชญ์ที่พร้อมกับทุกเงื่อนไขจึงรีบตอบในทันทันที พอได้รับคำตอบที่อีกฝ่ายตอบรับแบบไม่ต้องหยุดคิดให้เสียเวลาวิกานดาถึงกับพูดไม่ออก

“พรุ่งนี้ผมจะจดทะเบียนสมรสกับเธอทันที...แต่คืนนี้เธอต้องอยู่กับผมและจะไม่มีข้อแม้หรือแต่อะไรทั้งนั้น”

วิกานดาถึงกับใบ้กินเมื่อคำพูดสุดท้ายของชายหนุ่มสรุปอยู่ที่ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไงเขาก็พร้อมเสมอแต่คืนนี้เธอต้องพร้อมและความพร้อมของเธอจะต้องแลกกับพริบพันดาว ใบหน้าสวยเฉี่ยวเครียดขรึมเมื่อถูกอีกฝ่ายต้อนให้จนมุมด้วยอำนาจที่มีมากล้นจนกฎหมายยังสั่นคลอน หญิงสาวเหลือบมองเสี้ยวหน้าคมแล้วข่มความขัดเคืองไว้ภายใน...

ภายในห้องเงียบกริบเมื่อชายหนุ่มให้เวลาคนตรงหน้าตัดสินใจ วิกานดากัดริมฝีปากเพื่อสะกดกลั้นแรงอารมณ์ที่เริ่มปะทุ...เธอประมาทผู้ชายคนนี้เกินไป...กฤตยชญ์ร้ายกาจมากกว่าที่ใครๆ คาดคิด...ขนาดผู้หญิงแค่คนเดียวเจ้านี่ยังแสดงอำนาจและทุ่มสุดใจขนาดนี้แล้วถ้าเป็นอะไรที่มากกว่าเขาจะทุ่มขนาดไหน...

“ก็ได้คืนนี้ฉันจะพาเธอมา...แต่...”

วิกานดาหยุดพูดแล้วจ้องใบหน้าคมสันตาเขม็ง

“ว่ามา”

กฤตยชญ์แทบระงับความดีใจไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยอมอ่อนข้อให้ ชายหนุ่มหยุดความรู้สึกตื่นเต้นไว้ภายใต้ใบหน้าอันเรียบเฉยแล้วตั้งใจฟังว่าสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการคืออะไร

“ฉันจะพาดาวมาแต่ฉันคงพาเธอมาแบบปกติไม่ได้...คุณสัญญาได้ไหมว่าจะไม่แตะต้องเธอจนกว่าจะลงปากกาในทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว”

หญิงสาวยื่นข้อเสนอสุดท้ายออกไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยสบายใจนัก

“ได้”

“ฉันจัดฉากให้เธอมาอยู่ในอกคุณได้แต่พรุ่งนี้ถ้าเธอตื่นมันก็อยู่ที่คุณว่าจะทำยังไงให้เธอยอมจดทะเบียนสมรสด้วยคุณกฤตยชญ์ถ้าคุณเป็นลูกผู้ชายพอ...ระหว่างที่พริบพันดาวอยู่ในห้องกับคุณตามลำพังฉันหวังว่าคุณจะไม่เอาเปรียบเธอ”

วิกานดาใช้คำมั่นวัดดวงกับอีกคน

“ผมสาบานว่าจะไม่แตะต้องเธอขอให้คุณสบายใจได้ เพราะผมไม่นิยมหลับนอนกับท่อนไม้”

คำตอบของชายหนุ่มทำให้แก้มของวิกานดาแดงขึ้นมาทันที หญิงสาวนึกแช่งชักหักกระดูกคนตรงหน้าอย่างแค้นเคืองเมื่อเห็นชัดว่าชายหนุ่มต้องการอะไร พอได้บทสรุปกฤตยชญ์จึงบอกให้เธอกลับไปโดยให้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวกับทุกสิ่งที่เขาปรารถนา

พอกลับลงมาวิกานดาก็พุ่งเข้าไปหาพริบพันดาวแล้วเล่าความประสงค์ของชายหนุ่มให้ฟังอย่างละเอียด ใบหน้าสวยหวานที่เรียบเฉยเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยวเมื่อได้ยินชัดเต็มสองหูว่าเจ้าหน้าหล่อต้องการสิ่งใดจากเธอ

“แกไหวไหมดาว”

วิกานดาถามขึ้นเมื่อความรู้สึกบอกเธอว่าอย่าวางใจใคร

“เราเลือกได้ไหมล่ะ...พูดแล้วอยากอัดไอ้เวรนั่นชิบเป๋ง”

พริบพันดาวบอกอย่างมีอารมณ์

“ถ้าไม่ไหวแกถอนตัวได้นะ...ฉันว่าแกอย่าเสี่ยงเลยดาวมันไม่คุ้ม”

“ไม่เป็นไรหรอกต้อยแกโทรไปหาคุณน้าให้ประสานอำเภอเปลี่ยนข้อมูลของฉันให้เป็นนางสาวพริบพันดาว นามสกุลอะไรก็ได้ภายในคืนนี้แล้วเอาเอกสารเตรียมไว้ในกระเป๋าฉันพรุ่งนี้เราจะได้ไม่วุ่นวายนัก หนอยมันคิดจะเอาฉันไปเป็นเมียทาสเลยหรือนั่นเจ็บใจจริงๆ แกไปจัดการทุกอย่างได้เลยไม่ต้องห่วงฉันหรอก...ในเมื่อมันบ้ากามนักเดี๋ยวฉันจะสั่งสอนมันเองว่าผู้หญิงไม่ได้มีไว้แค่บำบัดความใคร่ของพวกมัน”

พริบพันดาวบอกเข่นเขี้ยวอย่างแค้นเคือง

“แต่..มันเสี่ยงนะดาว”

“เอาเถอะอย่างมากมันก็แค่....”

ร้อยเอกหญิงเม้มปากแน่นไม่กล้าเอ่ยสิ่งที่อาจจะต้องสูญเสียออกไป

“เราเดินมาไกลเกินจะถอยฉันไม่เป็นไรหรอกต้อย...จัดการทุกอย่างระหว่างฉันหลับให้เรียบร้อยก็แล้วกันส่วนนายนั่นฉันรับมือเอง”

“ดาว!...”

วิกานดาถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวของเพื่อน

“เพื่อแผ่นดินขนาดชีวิตฉันยังพลีได้เสียสละเพื่อส่วนรวมแค่นี้เรื่องเล็กน่า...พวกเราเหนื่อยกันมามากแล้วอย่าให้ทุกอย่างต้องล้มเพราะความกังวลเล็กๆ น้อยๆ เลยแก”

พริบพันดาวปลอบเพื่อนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว แต่ภายในเธอกลับทั้งหวาดหวั่นและกังวล เมื่อเห็นวิกานดาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้หญิงสาวจึงยิ้มพรายออกมาพร้อมกับกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคนน้ำเสียงทะเล้นเหมือนเคย

“แกลืมไปแล้วเหรอว่าฉันน่ะ...ร้อยเอกหญิงพริบพันดาวเชียวนะ...ไม่ใช่หญิงสาวชาวบ้านที่อ่อนแอเสียเมื่อไหร่”

วิกานดาที่เพิ่งนึกขึ้นได้ถึงกับผุดรอยยิ้มออกมาบ้าง นั่นสินะพริบพันดาวเป็นคนแบบไหนใครๆ ก็รู้ ใบหน้าที่เครียดขรึมในคราแรกเปลี่ยนเป็นแช่มชื่นขึ้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่กฤตยชญ์พลาดไป หญิงสาวทั้งสองหันไปมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา...

“ฉันหวังว่าแกคงไม่เล่นเจ้านั่นจนถึงขั้นกลัวผู้หญิงไปตลอดชีวิตหรอกนะ”
วิกานดาที่เริ่มสบายใจพูดขึ้นเบาๆ

“ถ้าทำได้ฉันจะทำให้อีตานั่นมันขยาดผู้หญิงไปจนถึงชาติหน้าเลยล่ะอยากบ้ากามแบบนี้มันต้องสั่งสอนช่วงฉันไม่อยู่แกต้องอยู่คนเดียวดูแลตัวเองด้วยนะต้อย”

พริบพันดาวกุมมือของเพื่อนไว้แล้วกระชับเบาๆ อย่างห่วงใย หญิงสาวทั้งสองจ้องมองกันและกันอยู่ชั่วครู่เมื่อเห็นว่าได้เวลาวิกานดาจึงเริ่มลงมือทำตามแผนตามลำพัง โดยมีสายตาของราชเฝ้ามองอยู่ห่างๆ อย่างเจ็บปวด...

Create Date : 09 มิถุนายน 2553

Last Update : 9 มิถุนายน 2553 15:41:02 น.

2 comments

Counter : 586 Pageviews.

สนุกดีค่ะ อยากให้ลงหลายตอนแต่ก็เห็นใจคนแต่งค่ะ เพราะกว่าจะแต่งนิยายได้ต้องใช้ทั้งสมองและหวัใจในการเขียนค่ะ ขอบคุณค่ะ

โดย: ดา IP: 80.57.122.92 วันที่: 9 มิถุนายน 2553 เวลา:17:30:33 น.

อ้าว เอ๊ะ พลิกล๊อคกลายเป็นว่าวิกานดาแอบชอบเอกราชซะแล้ว.....อย่าให้เพื่อนรักแตกหักกันเลยนะ ...งานนี้มารอาจจะเป็นพระเอกซะจริง ๆ ..... ขอให้เป็นมารแบบเงาะถอดรูปนะจ๊ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าส่งเสริมคนทำชั่วให้ได้ดีไปซะ....เอิ๊ก เอิ๊ก เอิ๊ก

โดย: ต่างแดน IP: 80.214.253.67 วันที่: 10 มิถุนายน 2553 เวลา:0:11:14 น.