เป็นโรคชนิดหนึ่ง

โรคแล้งน้ำใจงัยคะ

เป็นเรื่องธรรมดาของคนเมืองครับ

เพราะเขาเป็นขอทานค่ะ

แต่เค้าก็ไม่โชคร้ายนะค่ะ ที่ยังมีกลุ่มของคนดีๆ เข้ามาช่วยเหลือ ...

สังคม คนดี มีบ้างค่ะ แต่ว่าอาจจะหายากสักหน่อย เราเป็นคนไปช่วย ก็นึกสงสัยแถมโมโหด้วยว่าทำไม ทำไม คนอื่นถึงไม่ช่วยล่ะ ...

เป็นคำถามที่เราต้องคอยตอบค่ะกับเหตุการณ์บางอย่างของสังคมบ้านเราตอนนี้

...

เมื่อวาน โหนรถเมล์กลับบ้าน
ฟังสปอตโฆษณาตัวหนึ่งทางวิทยุบนรถ เนื้อความประมาณว่า...

คนเรากล้าทำทุกอย่าง กล้าขับรถเร็ว กล้าท้าโน่นนี่ กล้าลองโน่นลองนี่
แต่พอถามว่ากล้าทำดีมั้ย...มักจะไม่กล้ากัน

ผมว่าโดยพื้นฐานแล้ว ทุกคนเป็นคนดีนะครับ
สังเกตได้จากตอนเกิดสึนามิ แม้จะมีคนไม่ดีไปบุกปล้นทรัพย์สินในช่วงแรกๆ แต่น้ำใจที่ออกมาจากส่วนลึกของแต่ละคนก็แสดงให้เห็นแล้วว่า...ไม่ว่ายุคสมัยใด คนดีๆยังมีอยู่จริง


เหมือนคุณคูมะไง

น้ำใจของคนเราหายไปหรือเปล่า
เปล่าค่ะ แต่อาจจะเพราะเขาไม่เคยมี
หรือบางคนอาจจะเลือกมีน้ำใจเฉพาะบางเรื่องค่ะ

สังคมเป็นอะไรน่ะเหรอคะ
เป็นปกติค่ะ
ไม่ได้กวนนะคะ
แต่คิดแบบนี้จริงๆ
แต่ที่สังคมเรายังประครองตัวเองอยู่ได้
ก็เพราะยังมีคนแบบคุณๆ หลงเหลืออยู่บ้างนี่ไงคะ
คนที่ไม่เลือกที่จะใช้น้ำใจ
ไม่ว่ากับใคร ที่ไหน หรือเมื่อไหร่ก็ตาม
^^

เป็นคนดี ตบมือให้ แปะๆๆๆ

สังคมก็เป็นงี้แหละ ต่างคนต่างอยู่ไม่ค่อยมีใครสนใจใคร เราเคยช่วยจูงคนตาบอด ขึ้นรถเมล์ ทำแล้วรู้สึกดี รู้สึกว่าชีวิตเราก็มีประโยชน์กับคนอื่นนะ

หาคนดีมีนำใจในสังคมบ้านเราอยากนะค่ะ แต่ว่ายังมีคูม่าคุงกับเพื่อนเหลืออยู่นับว่า ยังมีคนดีมีน้ำใจเหลือให้พอชื่นใจอยู่แถวๆนี้ก็พอละนะ

หุหุ ก็เพราะว่าคนอื่นเค้าเห็นว่าคนนั้นเป็นคนพิการ และเป็นขอทานอ่านะคูมะ

ลองเปลี่ยนใหม่จิ ถ้าเป็นคนแต่งตัวดีๆ ดูมีฐานะ นะ มีแต่คนแทบอยากเข้าไปช่วยเข้าไปอุ้มเลยหละ

คนเราเดี๋ยวนี้ดูกันที่ภายนอกใครไม่มีเงิน ก็โดนดูถูกกันไป

น้ำใจคงมีค่ะ แต่ความกล้าที่จะทำตัวเองให้มีน้ำใจนี้ซิไม่ค่อยมี กลัวที่จะอาย กลัวที่จะโดนมอง กลัวการทำตัวเองให้มีน้ำใจมากกว่า
เจงๆ นะ

พี่ไม่รู้นะ

แต่พี่ว่าถ้าสังคมไหนก็ตามที่การทำดีหาได้ยาก จนต้องตะโกนถามแบบนี้

สังคมนั้นป่วย

การทำดีไม่ควรต้องรอหรือมีเงื่อนไข

เศร้านะ

คนในสังคมสนใจคนอื่นน้อยลง
คิดแต่เรื่องตัวเองมากขึ้นน่ะค่ะ

เป็นอาการที่เรียกว่า"ธุระไม่ใช่"มั้งคะ

หรือไม่ก็กลัวว่ากำลังออกรายการ "ยิ้มหน่อยน่า ดาราจำเป็น"

อรุณสวัสดิ์เช้าวันสีแสดนะจ๊ะ

หรือเค้าเห็นว่า คนเข้าไปช่วยเยอะแล้ว...

หรือว่าอาจยังงงๆๆๆๆ อยู่

วันนี้เบื่อคนแซงคิวมากกว่า....

ก็ยังมีคุณ Qooma ไง คนมีน้ำใจของเรา ขอตบมือให้ ....อุอุ

ก็ต้องทำใจกับสังคมสมัยนี้ค่ะ

แต่ก็ยังโชคดีที่ยังคนอย่างคุณ Qooma เหลืออยู่ไม่น้องในสังคมไทย

เป็นเรื่องของจิตสำนึกอ่ะเนอะ

ย้อนกลับมาถามตัวผม ตอนแรกถ้าผมเห็นบอกตามตรงว่า ตามนิสัยส่วนตัวคงจะอึ้งๆ ชะงักเล็กน้อยไปประมาณ 10 วินาที พอได้สติแล้วคงวิ่งเข้าไปช่วยแน่นอน

ไม่ได้ช่วยเก็บเงินนะ เข้าไปช่วยอุ้ม แต่ถ้ามีคนเข้าไปช่วยแล้ว ก็คงช่วยเก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเองก่อน(เอ๊ะ!) แล้วค่อยเอาไปให้พี่เค้าต่อ (อ๋ออออ...)



ขอให้ได้คอมใหม่ไวๆ นะครับ

คนที่ยืนเฉย ใช่ว่าแล้งน้ำใจนะคะ เพียงแต่ผู้คนในเมืองใหญ่มักจะขาดความกล้าที่จะช่วยเหลือคนที่ไม่รู้จักคุ้นเคยนะค่ะ

คนขี้ระแวงกันมากขึ้น เลยทำให้เวลาจะทำดีมักจะต้องชั่งใจก่อนว่า โดนหลอกอยู่หรือเปล่า