Bloggang.com : ลูกคนเล็กของแม่ละเอียด : 4ทุ่ม15 กับ สี่แยกคอกวัว

4ทุ่ม15 กับ สี่แยกคอกวัว

4ทุ่ม15 กับ สี่แยกคอกวัว

เมื่อวันพฤหัสที่ 25ไปดูงานที่ลพบุรีกับเจ้านาย...อยากจะบอกว่า
ไอ้อาการโก๊ะ ของปอย ขี้หลงขี้ลืม ซุ่มซ่าม ที่รู้ๆกันอยู่เนี่ย
...
มันยังไม่ได้ครึ่งของเจ้านายปอยเลยนะ...จะบอกให้
....
ไปลพบุรี หลงทางมันทั้งๆที่เคยไปมาไม่ต่ำกว่า 4 ครั้ง นัดลูกค้า เที่ยง ไปถึงบ่ายโมง เจริญพรเถอะโยม
"เฮ้ยปอยๆ เฮียงงแล้วว่ะ ไปทางไหนวะเนี่ย ทำไงดีวะๆ"
"อ๊าววว...เฮียไม่เคยมารึไง ปอยเห็นเฮียมาหาลูกค้าหลายครั้งแล้วนะ"

"เคย...แต่..เฮียไม่เคยมาทางนี้ว่ะ นี่มากะปอยเฮียเลยลองมาทางใหม่"
อยากจะร้องกรี๊ดดดด..."ทะมัยไม่ไปทางเดิมมมมมม"....ต้องแวะถามทา งที่ร้านก๋วยเตี๋ยวอีก

แวะยุดยาดูงานอีกที่ หลงอีก เพราะมัวแต่แวะซื้องูเห่า
"ปอยๆนั่นๆเค้าขาย นก หนู งูเห่า เดี๋ยวเฮียแวะซื้องูเห่าก่อน"...ซื้อเสร็จ เอ้าาาาา...ปอยเมื่อกี้เราเลี้ยวมาจากทางไหนกันวะ
แห่งววว...จะไปรู้เรอะ ไม่ได้มองทางนี่ เดี๋ยววิ่งให้รถชนตายซะเลย

กลับมาออฟฟิศเคลียงาน ออกไปกรมศุล หลงอีก ทั้งๆที่เคยไปดูงานที่นั่นมาแล้ว
ออกจากกรมศุล ไปคุรุสภา หลงซะ...วนไปวนมาอยู่ตรงราชดำเนิน 3 รอบ จนพี่ตุ๋ยโทรมา บอกเดี๋ยวมึงได้กินข้าวลิงกันพอดีว่ะ...
....
มีคนเคยบอกว่า ปอยโก๊ะแบบนี้ ทำงานมาขนาดนี้ได้ไง ดูเอาเถอะ เจ้านายยังไม่รอดเลย
เค้าไม่ใช่คนธรรมดาค่ะ เค้าเป็นคนบ้า ถึง บ้าที่สุด
....
เสร็จจากดูงาน ที่คุรุสภา ปอยก็จะขึ้นรถเมลล์กลับบ้าน เพราะไม่ไว้ใจอีกต่อไป ที่จะให้ท่านเจ้านายไปส่งที่บ้าน
"ปอยเดี๋ยววันนี้เฮียไปส่งที่บ้าน มันดึกแล้ว"(ตอนนั้น 4 ทุ่ม)
"ไม่ต้องอ่ะ ขอบคุณเฮีย ปล่อยปอยไปตามมีตามเกิดเถอะ"นึกในใจ เดี๋ยวกรูได้ถึงบ้านตี 3 พอดี

ขณะที่กำลังรอรถ (ซึ่งไม่รู้จะขึ้นสายอะไร) อยู่นั้น ก็มีคุณแม่ คุณลูกคู่หนึ่ง
คุณแม่ ใหู้ลูุกชาย วัยประมาณ 4-5 ขวบ ไปซื้อน้ำใน 7-11 ให้ แม่บอกให้ลุกไปซื้อ น้ำโพลาลิส ฝาสีเขียว
(มันยี่ห้อไรอ่ะ) ลูกชายซื้อมาเป็นน้ำแร่ออร่า เถียงกันใหญ่
แต่แม่ก็ตำหนิลูกไม่ได้ ก็ออร่าฝามันสีเขียว...แม่ผิดเองลูก
เดี๋ยววันหลังแม่จะหัดให้หนูใหม่นะว่าแบบไหนน้ำแร่ แบบไหนน้ำธรรมดา

ลูกชายถาม แล้วทำไมน้ำอันนี้ไม่ดีล่ะแม่...ไม่ใช่ไม่ดีูลูุก แต่มันแพง เราไม่จำเป็นต้องกินน้ำแร่ครับ น้ำธรรมดาก็สะอาดเหมือนกันลูก

คุณแม่แกช่างสังเกตุ หรือ ปอยดันทำตัวเป็นจุดสนใจก็ไม่ทราบ
ปอยเดินวนไป วนมาอยู่แถวนั้น ตาก็มองดูรถ เพื่อที่จะอ่านข้างๆรถว่าคั นไหนมันไป อนุสาวรีย์
จำได้ลางๆ ว่าเคยมาขึ้นรถตรงนี้ อ้อ ป้ายที่ปอยรอมันอยู่หน้า7-11ตรง แยกคอกวัว

นึกในใจ ทะมัยกรูไม่ถามเค้าวะ...แต่คิดแระ มะอาวอ่ะ
หน้าตาคนที่ยืนรออยู่ ท่าทางเค้าจะ บ่อจอย

ระหว่างที่รอไป ปอยก็ดูเด็กคนนั้นวิ่งเล่น กระโดดไปมา แกน่ารักดีูร่าเริง มาก
แม่แกนั่งอยู่ที่เก้าอีกยาว ปอยเลยไปขอนั่งด้วย

อยู่ๆก็มีนิ้วเล็กๆมาจิ้มที่หลัง นึกว่านิ้วเด็ก หันไปมอง อ้าวเป็นคุณแม่เด็กนี่เอง แกถาม

น้องจะขึ้นรถสายอะไร...
ยังไม่ทราบเลยค่ะนี่หนูก็อ่านๆข้างรถมันอยู่

แล้วจะไปไหนล่ะ เดี๋ยวพี่บอกให้...
อ๋อ ไปอนุสาวรีย์ค่ะ
อนุสาวรีย์เหรอ ขึ้นสาย 59 สิเดี๋ยวมันก็มา สายนี้มันมาช้าแต่รถเค้าเยอะนะ

ขอบคุณมากค่ะพี่...
แล้วน้องมาทำอะไรแถวนี้ ดึกแล้วทำไมเพิ่งกลับ(น๊านสัมภาษณ์กรูอีก)
มาทำงานค่ะพี่ แล้วพี่ล่ะจะไปสายอะไรคะ หนูเห็นนั่งอยู่ตั้งนานแระ...ไปสายอะไรจ๊ะรูปหล่อ ปอยหันไปถามเด็ก

รู้ตอนหลังว่าชื่อน้อง นิว...แม่เด็กบอกว่า ไม่ได้จะไปสายอะไร คืนนี้จะอยู่ตรงนี้
อ้าวทะมัยจะอยู่ตรงนี้ล่ะคะพี่....
พอดีพี่เข้าบ้านไม่ได้ นี่ก็เพิ่งไปหาเณรลูกชาย ที่วัดมังกรมา รู้จักมั๊ัี๊ยวัดเนี้ย

รู้จักค่ะ วัด เล่งเน่ยยี่ ทำไมพี่จะมานอนตรงนี้ล่ะ....
พี่จะไปหาเพื่อน บ้านเพื่อนอยู่คลองเตย แต่ไปตอนนี้ไม่ได้มันดึกแล้ว
กะว่านั่งอยู่ที่นี่จนเช้า แล้วค่อยเข้าไปหา บ้านเค้าเป็นอิสลาม เราเข้าไปตอนนี้ไม่ได้...
มันเกี่ยวด้วยเหรอเนี่ย ไรฟร๊ะ แระถ้ากะลังจะตาย ขอเข้าบ้านหน่อยได้มั๊ย

ปอยนึกในใจ แล้วลูกแกล่ะ ยุงไม่กัดตายชักเหรอเนี่ย
คนที่เดินผ่านไปมาอีก หน้าตาน่าไว้ใจกันทั้งนั้น

พี่แกเล่าว่า แกตกงานมาเดือนนึงแล้ว ทำงานอยู่โรงแรมแห่งหนึ่ง แล้วแขกเป็นอิเดีย มันจะปล้ำแก...ไอ้ชั่ว
แกเลยเอา ที่เขี่ยบุหรี่ตีหัวแขก แล้วลาออก แกค้างค่าเช่ามาเดือนนึงแล้วต้องจ่ายวันนี้ แกไม่มีเงิน
เดี๋ยวก็ต้องจ่ายค่าเทอมลูกชายอีก เดือนสองเดือนนี่แหละ

แกก็ไม่รู้จะไปเอาเิงินที่ไหนมา ลูกชายคนโตแกก็ส่งไปอยู่วัดแล้ว ให้ไปบวช ฝากหลวงพ่อไว้
แกเล่าไป ยิ้มไป บอกพี่ไม่ท้อหรอก ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ ยังหายใจอยู่นี่ ยังมีลูกที่ต้องดูแลเค้า

เดี๋ยวก็มีทางรอด ไม่ตายกันง่ายๆหรอกคนเราน่ะ ....

อืม...พี่คะ เมื่อวานซืน หนูไปโรงพยาบาสิิริราชมา หนูเห็นคนที่เค้ามาเฝ้าในหลวง
เค้ามานอนกันเต็มเลย ตรงอนุสาวรีย์พระชนกน่ะค่ะพี่

ปลอดภัยด้วย มีเสื่อปูนอน ทหารเค้าเอาเตนท์มากางกันน้ำค้างให้ด้วย มีทหารคอยยืนเฝ้าเป็นจุดๆ...เช้าๆก็มีข้าวให้กินด้วยนะ
พอได้ยิน หน้าตาพี่แกดูดีใจมาก .... เหรอๆ เค้ามีผู้หญิงมานอนกันมั่งมั๊ย

มีมาเป็นครอบครัวเลยค่ะ มีผู้หญิง มีเ็ด็กๆ แบบน้องนิวนี่แหละ ...แล้งจากตรงนี้ไปสิริราชยังไงล่ะ
ปอยรีบบอกทางแกทันควัน ใจไม่อยากให้แกนอนอยู่ตรงนี้

พี่ไปสนามหลวงถูกมั๊ยล่ะ ใกล้แค่นี้ พอไปถึงสนามหลวงนะ พี่เดินไปที่ ท่าเรือวังหลังถามคนแถวนั้นเค ้าก็รู้จัก
แล้วพี่ขึ้นเรือข้ามฟาก ไปลงที่ท่า สิริราช (เอ่อปอยเขียนถูกมะ สิริราช) เดินเข้าไปเลยพี่ ตึกเฉลิมพระเกียรติ นะพี่นะ
แล้วเช้า ค่อยว่ากันใหม่ อย่างน้อยเวลาพี่หลับ ก็ไม่ต้องห่วงน้องห่วงกระเ๋ป๋่า...จ๊ะๆขอบใจ มากนะ

นู่นๆน้อง 59 มาแล้ว รีบโบกเร็วเดี๋ยวไม่ทัน
ขอบคุณค่ะพี่โชคดีนะคะ...
ปอยยกมือไหว้อำลาแกทีนึง

ขึ้นรถได้ ก็นั่งนึก ทะมัยกรูชอบมาเจออะไรแบบนี้อยู่เรื่อยๆวะ

...เจ้าน้องนิว หันมาโบกมือบ๋ายบายปอยซะด้วย แกยิ้มแฉ่ง เหมือนแม่พามาเที่ยว ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ยยย

เห็นพี่แกแล้ว อยากให้คนที่บ่นท้อ ถึงความยากลำบากของตัวเอง
ได้มาคุย มาเห็นเหมือนที่ปอยเห็น ... แล้วจะรู้ว่า ชีวิตน่ะมันไม่ยากอะไรหรอก

ถ้าเรามัวแต่นั่งอมทุกข์ ท้อแท้กับปัญหาที่พบเจอ
เราก็จะมองไม่เห็นแม้กระทั่งทางออก...เพราะสมองเราปิด และตาเราบอด

ถ้าคนเราแค่อ้าปากหาวแล้วอิ่มได้...เราก็คงต้องกินแต่แกงจืด ไปจนตลอดชีวิต...จริงมั๊ย
-----------------------------------------------------

คนเราไม่เคยนึกถึง ตีน ถ้ารองเท้าไม่กัด

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2550

Last Update : 16 พฤศจิกายน 2550 15:06:34 น.

0 comments

Counter : 487 Pageviews.