Bloggang.com : ลูกคนเล็กของแม่ละเอียด : เช้าวันใหม่ กับสิ่งไม่คาดฝัน

เช้าวันใหม่ กับสิ่งไม่คาดฝัน

.....
.....

เช้าวันที่ 23 มีนาคม ปอย พี่แพท อาเซ
ตื่นขึ้นมารับแสงอาทิตย์ กับบ้านหลังใหม่
หลังจากที่ซิโด้ มาแสดงความยินดีกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง

ปอยตื่นเช้ามาด้วยอาการ ยังไม่สร่าง ... หูยยย ปวดหัวตึ๊บ
อาเซก็งัวเงียไม่แพ้กัน..ท่าทางจะเมาช็อคโกแลต

เราสามคน เดินออกจากบ้านด้วยความ ชื่นมื่น โดยไม่รู้เลยว่า
อุบัติภัยกางเล็บรอเราอยู่ข้างหน้า
เจ้าอุบัติภัยที่ว่า มันแฝงตัวอยู่ในรถตู้....

เราตกลงกันว่า จะเดินทางออกไปพร้อมๆกัน
พี่แพทตรงเข้าออฟฟิศ แต่ปอยจะไปส่งอาเซที่บ้านก่อน
เพราะสะดวกกว่า และต้องผ่านทางนั้นอยู่แล้ว....

อาทิตย์หน้าอาปอยไปรับมาใหม่นะลูก...ค๊าบบบบบ
อาเซรับคำอย่างว่าง่าย ...

เราตัดสินใจโดยสารรถตู้ของหมู่บ้าน เพราะเห็นว่าคงเร็วกว่ารถเมล์
ที่อาเซชอบนักชอบหนา

เราเลือกที่นั่งด้านหลังคนขับที่คิดว่า สบายที่สุด สะดวกที่สุด ...
แต่สิ่งที่เป็นที่สุดยิ่งกว่านั้น มันกลับกลายเป็นความเจ็บปวด ของพี่แพท

ขณะที่เราสามคน กำลังพูดคุยถึงงานเมื่อวานอย่างมีความสุข
เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ มากันเต็มบ้าน ....
เจ้าเอกอัพขาหื่น จับรถทัวร์มาจากระยอง ... น้องมันตั้งใจมา
คุณอาทิตย์ได้จังหวะกลับมาเมืองไทย ถือโอกาสเปิดตัวพร้อมเรือสำเภา
ป๋าว่านขับรถมาจากอยุธยา พร้อมป้ายบ้าน ปอย-แพท
บอยแทงแรงๆยากูซ่าเมืองไทย มาช่วยขนของ
ทั้งที่ไม่ค่อยจะเจอหน้าได้บ่อยๆ...
พี่จุ๋ยฉีกกฎตัวเองมากินเหล้าวันอาทิตย์ แล้วเมาเหมือนวันศุกร์

และอะไรอีกมากมาย ที่เพื่อนๆทุกคน มาทำให้เรา มีความสุข
ขอบคุณทุกคนจริงๆ ....

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...ขณะที่รถตู้วิ่งออกจากหมู่บ้าน
เลี้ยวซ้ายเพื่อวิ่งเส้นคลองหลวง เพื่อเลี่ยงรถติดมาได้ 2กิโล
สันดานรถตู้ ความใจร้อน ความเร่งรีบ หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่เข้าสิงอยู่ตอนนั้น
รถตู้แซงขวา เร่งความเร็วเพื่อจะตบเข้าซ้าย ในช่องทางของตัวเอง

แต่การณ์กลับไม่เป็นดั่งคาด ... ปอยได้ยินเสียงดัง ปุ้ง!
แล้วรถก็ส่าย รถตู้เสียหลัก
ไม่สามารถบังคับได้อีกต่อไป ช่องซ้ายที่ว่าจะเข้าก็เข้าไม่ได้

ปอยนึกในใจ เอาแล้วกู ...หันไปดูอาเซเห็นพี่แพทกอดเค้าแน่น
หุ้มห่อด้วยแขนตัวเอง
ปอยเตรียมพร้อมรับการประทะ ยึดที่นั่งไว้มั่น ....

รถตู้วิ่งตะบึง เป้าหมายอยู่ที่รถกระบะข้างหน้า เหตุการณ์ตอนนั้น
เหมือนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลดละ .... กูจะแลกกับมึง
เหมือนคนโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน...
หมือนวัวกระทิง2ตัว..กำลังจะวิ่งเข้าขวิดกัน
เพื่อแย่งชิงตำแหน่งจ่าฝูง ....

แต่ความเป็นจริง มันคือรถตู้คันนึง กำลังจะประสานงากับรถกระบะ รูปร่างกำยำ
ปอยรู้สึกได้เลยถึงคำว่า...หายใจไม่ทั่วท้อง
ใจเต้นตึกตั่กๆๆๆ .... ชนแน่ ชนแน่ ชนแน่ๆ ... โครม!!!
แล้วรถก็ส่าย และยังวิ่งต่อไปไม่หยุด เป๋ซ้าย เป๋ขวา

อย่านะ อย่านะ ปอยภาวนาในใจ อย่าลงน้ำๆ ขอร้อง ....
ด้านซ้ายเป็นแถวจราจรที่คับคั่ง ด้านขวาเป็นคลอง ... อย่าลงน้ำนะได้โปรด
ปอยเชื่อว่าการภาวนาของคนในรถตู้ทุกคนคงเป็นผล ทำให้รถมาหยุดกึกตรงหน้าต้นไม้ต้นหนึ่ง
ถ้าคนขับบังคับรถไม่ได้อีกต่อไป...โอกาสลงไปในน้ำมีสูงพอๆกับการที่รถจะออกถนนใหญ่

หลังความบ้าคลั่งของรถตู้สงบลง เสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องบอกว่า
เปิดประตูด้วยค่ะ ช่วยเปิดประตูด้วย
อาเซร้องไห้จ้า เพราะตกใจมากและเสียขวัญ

"อาเซไม่เป็นไรแล้วลูก พ่อเจ็บแทนอาเซแล้วลูก"

พี่แพทเลือดออกเต็มขากางเกง ไหลลงมาในรองเท้า
ปอยเอาอาเซมาอุ้มไว้ ปลอบขวัญ
"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไรน๊า พ่ออยู่นี่ อาปอยอยู่นี่"
แล้วเปิดดูแผลพี่แพท .... เนื้อตรงหน้าแข้งหายไป
เห็นแต่กระดูขาวๆขึ้นมาแทนที่ ... ปอยตกใจ แต่ต้องเก็บอาการไว้ให้มากๆ

"ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะค่ะ..เดี๋ยวแผลติดเชื้อนะคะ"
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
"นี่ครับๆ เอาห้ามเลือดไว้ก่อน ของแฟนผมเอง สะอาดครับมันซับเลือดได้ดี"
ผู้ชายคนหนึ่งยื่นแผ่นอนามัยแคร์ฟรีมาให้ปอย
"นี่ค่ะ...เอาผ้าพันคอพับทับไว้มั๊ยคะ"
ผู้หญิงคนหนึ่ง สละผ้าพันคอที่คอตัวเองให้ ด้วยความมีน้ำใจ

ปอยรับไว้ทุกความช่วยเหลือ

เราเรียกแท็กซี่ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่แท็กซี่กลับพาเราไปโรงทรมานแทน
"โรงพยาบาล ภัทร-ธนบุรี"...โรงพยาบาลที่มี จรรยาบรรณแพทย์สูงที่สุดเท่าที่เคยเจอมา

มีประกันสังคมที่นี่มั๊ยคะ ถ้ามีของที่อื่นต้องจ่ายเงินสดเองนะคะ

อุบัติเหตุเหรอครับ ผมเช็คไปที่ สน.คลองหลวงแล้ว ยังไม่มีการแจ้งอุบัติเหตุเลยนะครับ
ญาติจะตัดสินใจยังไงดี รักษาที่นี่ ต้องจ่ายเงินสดเองนะครับ

ทุกคำถาม ปอยตอบว่าค่ะ ไม่เคยบอกมันสักคำว่าจะไม่จ่ายตังค์ แต่มันถามย้ำ ซ้ำๆ ซ้ำๆ
ปอยขอให้ตรวจอาเซด้วย กลัวว่าถ้าเค้าเป็นอะไรตรงไหน เค้าจะบอกเราไม่ถูก เพราะเค้ายังเล็ก

น้องไม่เป็นอะไรค่ะ ถ้าไม่ได้รับยา งั้นหมอก็ไม่คิดเงิน...
นี่กรูอยู่กับแม่ค้าหรือแพทย์ผู้เชี่ยวชาญกันแน่...ดีนะที่อาเซไม่เป็นอะไร
ไม่อย่างนั้น ปอยก็ไม่รู้จะเอาชีวิตปอยไปไว้ที่ไหน

แล้วตกลงแฟนดิฉันต้องทำอะไรบ้างคะ แผลลักษณะนี้...
ปอยถามหมอที่นั่งทำหน้านิ่งไม่ขยับเขยื้อนไปไหนสักที
เดี๋ยวต้องพาไปห้องผ่าตัดค่ะ แผลแบบนี้เย็บแบบธรรมดาไม่ได้
เดี๋ยวญาติเชิญรอด้านนอกนะคะ....ไม่ต้องตามไปค่ะ

ปอยโดนหลอกให้พออาเซไปรอข้างนอก เพื่อมาพบกับความจริงที่ว่า
พี่แพทยังนอนอยู่เตียงเดิมในห้องฉุกเฉิน ใส่ชุดเปื้อนเลือดชุดเดิม
แตกต่างขึ้นมาบ้างตรงที่ ... ที่ขามีผ้าพันแผลอยู่

"ญาติเชิญทางนี้ครับ คนไข้จะคุยด้วย"

ปอยได้รับทราบความจริงจากพี่แพทว่า เค้าไม่ได้ถูกเข็นไปที่ไหนเลย นอนอยู่ที่เดิม
พร้อมกับฟังคำถามของหมอ ว่าจะรักษาที่นี่มั๊ย ถ้ารักษาที่นี่ ต้องจ่ายตังค์นะ

สัฏ....นี่โรงพยาบาลใช่มั๊ย...กรูนึกว่าเขียงหมูซะอีก
ปอยตัดสินใจ ย้ายพี่แพทไปเปาโล...ไม่เอาแล้วโรงพยาบาลนี้
พยาบาลยังมาพูดอีกว่า...แหมน่าจะรักษาที่นี่ไปเลย ไหนๆก็มาแล้ว
อีเวน...นี่ไม่ใช่ร้านขายกางเกงยีนส์นะเว๊ย...
แล้วพวกเมิงปล่อยให้แฟนกูนอนเจ็บอบยู่ทำไม เป็นนานสองนาน
แถมยังมาหลอกกูให้ไปที่อื่นอีก .....

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจะไปเปาโล ช่วยเรียกแท็กซี่ให้ด้วย"

พี่แพทเริ่มเจ็บแผลขึ้นมาทุกทีๆ..สีหน้าท่าทางบ่งบอกว่าเจ็บมาก
ปอยก็เจ็บ ที่เห็นพี่แพทเจ็บ ใจยังนึกขอบคุณอะไรก็ได้ ที่ทำให้เราเจ็บกันเพียงเท่านี้

มีพี่คนหนึ่งบอกว่า ...
"เฮ๊ย...ไม่อยากจะพูดเลย ไหนๆมึงก็ซื้อบ้านไปแล้ว กูว่าบ้านมึงต้องมีอะไรสักอย่าง"
"ไม่พูด ไม่ต้องพูด มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ" ปอยตอบไปแบบนี้

และเชื่อมั่นในคำพูดตัวเองแบบสุดๆ .... บ้านหลังนี้มีน้ำพักน้ำแรงของปอยและพี่แพท ร่วมกัน
เป็นบ้านหลังแรกในชีวิต ที่หามาได้ด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของตัวเอง
ก้าวแรกที่ปอยเดินเข้าบ้าน...ปอยนึกในใจ นี่แหละบ้านกู .... บ้านของเรา
บ้านหลังนี้จะเป็นที่รวมความสุข และสิ่งละอันพันละน้อยที่ดีดี จะเกิดขึ้นเรื่อยๆที่บ้านหลังนี้

ปอยไม่เชื่อเรื่องโชคร้าย .... แต่ปอยเชื่อในน้ำมือมนุษย์
จะดีจะร้าย ขึ้นอยู่ที่มือเราทำ..ไม่มีใครสามารถมาเสกให้เราพบเจอ
....สิ่งดี สิ่งร้ายได้....
แต่น้ำมือมนุษย์ ความประมาท ความสะเพร่า ความใจร้อน
จะนำสิ่งร้ายๆมาสู่ตน และคนรอบข้าง

เหมือนกับเหตุการณ์ที่ทำให้พี่แพท ต้องพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านขณะนี้
มันเกิดจากความมักง่าย รีบเร่ง ใจร้อน ของคนๆเดียว

"เบรคผมแตก เข้าไปทางซ้ายก็ไม่ได้ คันหน้าเค้าเบรคมีชนแน่
ผมเลยตัดสินใจประสานงากับคันตรงข้ามเลยดีกว่า
ยังไงก็มีแค่คนเจ็บ แต่ไม่มีคนตาย"

นี่คือการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้วใช้มั๊ย..ผู้ใช้รถใช้ถนนวานบอก
ทั้งคันรถ มีคนเจ็บคือพี่แพท คนเดียว นอกนั้นแค่ฟกช้ำดำเขียว
คนขับเซ็นชื่อยอมรับว่าประมาทในคำให้การ..ปอยยังจะต้องดำเนินการต่อไปเรื่องค่าเสียหาย

พี่แพทต้องเจ็บขนาดนี้ ต้องเสียงานเสียการแบบนี้ ....
เจ็บครั้งนี้ ต้องมีคนชดใช้ เหมือนเฆี่ยนให้หลาบจำ ว่าครั้งหน้าต่อไปอย่าประมาทแบบนี้อีก
หลังพวกมาลัยของคุณ คือชีวิตนับสิบ ที่มีพ่อแม่พี่น้อง คอยที่จะเสียน้ำตา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

จงจำไว้ ....

ขอบคุณสะพานที่ให้ปอยเดินข้ามมาจนถึงวันนี้ และยังจะเดินต่อไปให้ถึงจุดหมายอื่นให้ได้
ขอบคุณเหตุการณ์ร้ายๆที่ผ่านมา ... ที่ทำให้เรารู้ว่า เรายังมีกันและกัน

ขอบคุณจริงๆ

Create Date : 02 เมษายน 2552

Last Update : 3 กันยายน 2552 12:06:36 น.

0 comments

Counter : 986 Pageviews.