เล่มใหม่ของแอลค่าพี่น้อง แต่ขออภัยสั้นมากกกกก อ่านยังไม่ทันอารายเลยจบล่ะ คนเขียนอย่ามาบอกนะว่า เรื่องสั้นมันสั้นกว่า นั่นมันเรื่องสั้น แต่นี้นิยายเรื่องยาวเฟ้ย ไม่สะใจเลยจริงๆ เล่มนี้เป็นนิยายที่ดัดแปลงมาจากภาพยนต์เรื่องรักละไมล์ที่ยังไม่ได้ฉายนะคะ จำนางเอกไม่ได้ จำได้แต่พระเอกว่าคือโป๊บเท่านั้นเองค่ะ จำได้แต่ชายหนุ่มจริงๆฉัน

เรื่องราวสั้นๆของเรื่องนี้ก็คือ นางเอกเป็นลูกครึ่งที่แทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับประเทศไทยเลยยกเว้นสิ่งที่แม่ตัวเองเล่าให้ฟัง และเธอก็อยากจะไปเมืองไทยอีก หลังจากเคยไปตอนเด็กๆ จนแทบจำอะไรไม่ได้ หากแต่เธอกลับได้กลับประเทศไทยเพียงลำพัง เมื่อพ่อและแม่จากเธอไปอย่างรวดเร็ว นางเอกจะต้องพาอัฐิของแม่กลับบ้านและเป็นจุดเริ่มต้นของการได้รู้จักประเทศไทยในแบบความจริงที่เธอไม่รู้ หากในความผิดหวังบางประการที่นางเอกเคยคิด เธอก็ได้รับการช่วยเหลือจากพระเอกที่ยื่นมือแบบไม่เต็มใจในตอนแรก แต่เพราะความสงสารลูกครึ่งสาวที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ให้เดินทางกลับไปบ้านยาย ครอบครัวที่เหลือของเธอ แล้วการเดินทางของคนต่างวัฒนธรรมก็กลายเป็นความรัก และนางเอกก็เป็นกำลังใจให้พระเอกต่อสู้กับอุดมการณ์ของเขา แต่ความรักที่เกิด อุปสรรคสำคัญคือระยะทาง ในเมื่อนางเอกไม่ได้มีชีวิตอยู่ในไทยมาเลย อะไรจะทำให้นางเอกเปลี่ยนใจได้ว่า สุดท้ายเธอควรเลือกจะใช้ชีวิตที่เหลือในประเทศแห่งนี้

ตั้งแต่อ่านนิยายแอลมา รู้สึกว่าพระเอกคนนี้ของแอลจะเป็นแนวศิลปินไส้แห้ง ไม่ได้โปรไฟล์เริ่ด ประเภทรวย จบนอก มีชื่อเสียงโด่งดัง การงานดี เป็นผู้ชายธรรมดาแบบบ้านๆมากกก จะเก่งกาจก็คงเรื่องเชิดหุ่นนี้ล่ะ เรียกว่าเป็นศิลปินไส้แห้งของแท้ ก็เลยดูเป็นคนธรรมดาประเภทจับต้องได้ เดินดินกินข้าวแกงแบบเราๆ ท่านๆ หล่อไหม ตอบไม่ได้เพราะตอนอ่าน หน้าคุณโป๊บก็ลอยอยู่ในหัว เพราะเราดูตัวอย่างหนังก่อนอ่านละคร

อิๆๆ พูดในแง่ของนิสัยใจคอ พระเอกก็ไช่คนประเภทดีเลิศสุดๆ เพราะแรกเริ่มเขาก็ไม่คิดว่าจะยื่นมือเข้าไปยุ่งกับนางเอกแต่แรก ตามประสาเรื่องของชาวบ้านหากแต่นางเอกมันน่าสงสารนี้ล่ะ เลยต้องยุ่ง แต่จริงๆแล้วพระเอกเป็นคนมีน้ำใจมากที่เคยดูแลเอาใจใส่ต่อเด็กสาว ขอย้ำว่าเด็กสาวค่ะ เพราะในเรื่องนางเอกแค่สิบแปดเอง ให้ได้กลับบ้าน ทั้งๆที่ธุระไม่ใช่เลย

ส่วนนางเอกจะเป็นคนที่เข้มแข็งมาก เพราะเธอต้องสูญเสียครอบครัวไปอย่างกระทันหันทั้งพ่อและแม่ และต้องเดินทางมาประเทศที่เธอไม่รู้อะไรเลยนอกจากคำบอกเล่าของแม่ว่าดีเช่นไร แต่แล้วมันก้อไม่ได้สวยงามแบบที่เธอคิด

หากแต่ฟีนาชอบความคิดนางเอกที่เริ่มคิดได้ว่า การเจอในสิ่งที่ไม่สวยงามและย่ำแย่เพียงจากคนไม่กี่คนเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินว่าคนทุกคนจะต้องเป็นแบบนั้น ในความทุกข์ ความลำบาก นางเอกก็มีพระเอก มีคนแปลกหน้าหลายคนที่ช่วยเหลือเธอ มุมมองแบบคนที่ไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับประเทศไทยเลยทำให้สิ่งที่ดูเหมือนน่าเบื่อกลับน่าสนใจ ก็อาจเพราะว่านางเอกเป็นคนมองโลกในแง่บวกก็เป็นไปได้

ส่วนตัวฟีน่าว่ามันสั้นมากไปค่ะ ช่วงแรกๆจนถึงกลางเรื่อง โอเคอยู่กับการปูทางให้พระเอกนางเอกได้รอนแรมมาด้วยกัน จากกรุงเทพสู่หมู่เกาะสุรินทร์ หากแต่เพราะระยะทางในการเดินทางมันสั้นมากไป แม้จะมีวิบากกรรมไปบ้าง หากแต่มันก็ระยะเวลาไม่กี่วันเองที่พระเอกนางเอกรู้จักกัน และกลับกลายว่านางเอกก็ได้รู้จักอารมณ์หึงหวงพระเอกล่ะ อาจจะไม่ได้ถึงขนาดงอนสุดๆ แต่ก็ดูออก เข้าใจว่าเป็นนิยาย รักแรกพบเกิดได้ แต่มันเร็วไปหน่อยค่ะ ก็เลยรู้สึกลึกๆว่า อาจจะเพราะนางเอกไม่เหลือใครแล้วในชีวิต มีพระเอกนี้ล่ะคือขอนไม้ให้คนใกล้จมน้ำแบบเธอเกาะ

เมื่อทุกอย่างมันจำกัดอยู่ในหน้าที่ค่อนข้างน้อย รายละเอียดที่จะทำให้เราอินไปด้วยเลยน้อยค่ะ พอนางเอกรู้ว่าตัวเองมาผิดที่ ก็ต้องกลับลำใหม่และคราวนี้ก็ถูกจังหวัดเสียที และเมื่อวัตถุประสงค์ของเธอเสร็จสิ้น ก็ถึงเวลาต้องจากกัน คราวนี้ก็ได้ทีพระเอกคิดได้แล้วว่าเขารักนางเอก มันก็เร็วไปอีกค่ะ เรายังไม่ทันได้เห็นความสัมพันธ์อันใดที่จะทำให้เชื่อได้อย่างสนิทใจและไร้ข้อกังขาว่ามันคือความรัก

ด้วยความว่าเนื้อความของเรื่องโดนแบ่งไปที่เป้าหมายของพระเอกคือทำไมคนไทยถึงไม่รักวัฒนธรรมของตัวเองด้วย เนื้อหาความสนใจก็ถูกหารไปครึ่งหนึ่งแล้วว่า พระเอกจะเลิกเชิดหุ่นไหม ถ้าไม่เลิกเขาจะทำไงดีที่ทำเป็นอาชีพได้ และนั่นล่ะเป็นปัญหาว่า ท้ายเรื่องรวบรัดมากค่ะ ถ้าเกิดไม่ได้ดูข่าวมาก่อนว่า การเชิดหุ่นของเราได้ก้าวมาสู่การยอมรับระดับโลกได้ยังไง ก็คงจะไม่ค่อยเก็ท แต่ถ้านิยายยาวขึ้นได้ให้รายละเอียดมากขึ้น ซึ่งจะเท่ากับระยะเวลาที่พระเอกกับนางเอกตกลงคบหากัน ก็จะทำให้เราเชื่อได้ว่า มันคือรักจริงๆ ไม่ใช่แค่ความประทับใจแล้วตีความไปว่ารัก

และอีกประการที่มีเม้นท์ไปยาวคือ มุกการแต่งงานบนภูกระดึงนี้ล่ะ สงสารญาติโกโหติกานางเอกมากก ต้องปีนไปร่วมงานบนภูกระดึง ใครเคยไปคงเข้าใจดีว่าภูกระดึงน่ะมันโหดมาก คนหนุ่มคนสาวบางคนยังปีนไม่ถึงเลย งานแต่งนี้มีทั้งยายและน้าสาว น้าเขยด้วย ทรมานมาก แม้จะนั่งเสลี่ยงก็ตามที แถมงานก็จัดต้นเมเปิ้ล ฟีน่านะจำเลยว่าเมเปิ้ลอยู่ในป่าปิดต้องบากบั่นเข้าไป ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่คนเขียนบอกว่าก่อนเข้าไปในป่าปิดก็พอมี แต่เราเคยขึ้นรู้สึกอย่างเดียวว่าภูกระดึงไม่เหมาะกับการแต่งงานเอาเสียเลย แค่ไปถ่ายภาพงานแต่ง คนรับถ่ายภาพก็คงอยากด่าล่ะ ทำไมไม่เอาง่ายๆอย่างภูเรืออะไรแบบนั้น อิๆๆ คนอ่านแบบฟีน่าเป็นคนเจ้าปัญหา เพราะเคยไปแล้วจำติดใจว่าตัวเองหมดสภาพ เจอแต่ทาก ขึ้นไปถึงก็ปวดขาจะตาย หนาวอีกต่างหาก ไร้อารมณ์สุนทรีทุกชนิด ลงมาปวดหน้าขา เล็บถอดอีกต่างหาก แบบนี้พระเอกนางเอกมันจะโรแมนติคไหมฟะ นอนที่ไหน แต่สรุปว่าจองบ้านได้ แต่หน้าหนาวนี้เป็นเวลายอดฮิต ส่วนใหญ่นอนเต้นท์ แถมคนยังกะหนอน บ่นจนคนเขียนชักงงว่านี้ เพราะงานแต่งภูกระดึงเท่านั้น คุณพี่เธอบ่นยาวกว่าที่จะบอกว่านิยายหนุกหรือไม่หนุก กร๊ากส์มันเป็นนิสัยที่ไม่ดี หากมีประสบการณ์ฝังใจอะไรสักอย่างจะยึดแน่นมาก

กลับมาสรุปเรื่องสำคัญค่ะ เรื่องนี้ฟีน่าเฉยๆนะคะ เพราะว่ามันสั้นอ่ะ ไม่ทันอะไรจบล่ะ แล้วเนื้อหามันน้อยไป ความอินในนิยายเลยมีน้อยกว่าเล่มอื่นๆค่ะ การแบ่งความสำคัญทั้งการตามหาบ้านของยายและการที่จะทำเช่นไรให้พระเอกประสบความสำเร็จกับสิ่งที่ตัวเองรักมันเยอะเกินกว่าหน้ากระดาษ ยิ่งทำให้เรื่องมันห้วนไปอีกค่ะ แต่เพราะความลำเอียงรักกันอยู่จึงต้องอ่านกันต่อไปค่ะ เรื่องหน้านี้ปกมาล่ะ ชื่อเรื่องแพรอาภรณ์ (คล้ายนางเอกเรื่องรักละไมล์เลย ผ้าๆเหมือนกัน) ไปรอลุ้นกันว่าเล่มหน้าจะเป็นยังไงนะคะ คาดว่าเนื้อหาคงเยอะเพราะเห็นคนเขียนบอกว่าใช้หนังสือประกอบการเขียนเยอะ

ถามพี่เจนมาแล้ว จุดที่ไปถ่ายใบเมเปิลแดงแจ๋ คือที่นำ้ตกเพ็ญพบใหม่ ไม่ได้เข้าไปในป่าปิดแต่อย่างใด ถ้าดูจากในหนังจะคิดว่าเป็นการจัดฉากกันเลยทีเดียว แต่จริงๆ แล้วของจริง 100% แล้วที่สำคัญก็คือ มันต้องไปให้ถูกเวลา ปีหนึ่งมีแค่หนเดียวเท่านั้น 1 สัปดาห์ สวยเมิ่ก

ขอดูแต่ในรูปแล้วล่ะแอล เจ้ปีนภูกระดึงไม่ไหวล่ะ

ฟีน่าคะ นิยายของคริสตีน ฟีแฮน ชุดคาพาเธียน ที่แปลเป็นไทยแล้ว ยังมีขายอยู่ไหมคะ มีเรื่องอะไรบ้าง ต้องไปหาซื้อที่ไหนบ้างคะ

ของฟีฮาน ถ้าจำไม่ผิดสนพ.เพิร์ลเขาได้ซื้อลิขสิทธิ์ไปค่ะ ต้องไปตามซื้อจากเพิร์ลเลยค่า แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้แปลไปถึงเล่มไหนแล้วค่า

ฟีน่าคะ เรื่องหิมพานต์นิรมิตร หนุกมั๊ย จบแบบไหนคะ
แล้วฟีน่าเคยอ่านไปรษณีย์ทำหล่น ( กาญจนา นาคนันท์ )รึยัง สนุกดีนะ อ่านแล้วนึกถึงฟีน่าค่ะ ก้อพระเอกสูงวัยกว่านางเอก ซัก 30 ปีได้ อ่านแล้วได้อารมณ์นิยายยุคเก่า
แถมสอดแทรกธรรมะอย่างแนบเนียนไม่น่าเบือเลย
หวานๆดีลองอ่านดูนะคะ










































































ผ กาญจนารึยัง

ตอนนี้เมเปิ้ลที่ภูกระดึงกำลังสวยเลยค่ะ เพิ่งไปมาเมื่อวานนี้เอง

เรื่องหิมพานต์นิรมิตยังไม่เคยอ่านค่าคุณเอื้อย