ภาคต่อของกวินมาภามาอย่างรวดเร็วค่ะ แต่เล่มนี้บอกกันได้เลยว่า ชีวิตคนเขียนดรามาไม่ต่างจากนางเอกกันเลยทีเดียวค่ะ อิๆๆๆ มาพูดเรื่องนิยายดีกว่านะคะ ถ้าใครอ่านกวินมาภาไปแล้วคงจะรู้กันดีว่า เล่มต่อต้องเป็นคุณาและอาโปแน่นอน ความรักของคนในโลกสีเทา ธุรกิจกลางคืนจะเป็นเช่นไร เมื่อสาวเจ้าแม้จะเป็นสาวสวยดูท่าทางจะซื่อๆ ไร้พิษสง หากซ่อนความร้ายกาจแบบคุณหนูเอาแต่ใจไว้อย่างเต็มเปี่ยม แต่นี้ล่ะสิ่งที่เขาต้องการ ผู้หญิงร้ายๆ ที่น่ารักกว่าผู้หญิงเรียบร้อยทั่วไป แต่ในความเอาแต่ใจมันซ่อนเร้นผู้หญิงที่มีปมซับซ้อนของอารมณ์ขี้น้อยใจ ปรารถนาการเอาอกเอาใจ ให้ความสนใจแต่เธอเท่านั้น และเมื่อรักที่เคยได้รับถูกแบ่งให้เป็นสอง เด็กที่แฝงตัวอยู่หญิงสาวก็เริ่มออกอาการ เธอต่อต้านความรู้สึกที่เธอควรเป็น เธอไม่ควรริษยา ทำให้ทุกคนอึดอัด แต่เธอทำไม่ได้ และหนทางที่จะปลดปล่อยมันก็คือ หาความรักของเธอเอง ความรักที่ไม่ต้องแบ่งกับใครและมีเธอเป็นแค่คนสำคัญในสายตาของผู้ชายคนนั้น แต่คนที่เข้ามากลับไม่ใช่คนที่ควรรักเลยแม้แต่น้อย มันก็เลยเกิดปัญหาระหว่างกันที่ดีว่าหากเขาไม่มั่นคงพอ ปักใจพอ และยืนหยัดว่าคนนี้คือเมียและแม่ของลูก มันก็คงจบลงด้วยการจากลา

จริงๆแล้วก่อนจะอ่าน ฟีน่าน่ะโดนขู่มาก่อนเลยว่า ระวังนะจะไม่รอดกับนางเอกคนนี้ เพราะเธองี่เง่ามาก อารมณ์คุณหนูเอาแต่ใจสุดๆ มีปมบ้าๆ ที่อาจจะไม่โดนใจคนเรื่องมากแบบฟีน่า ฟังมาแบบนี้ ก็เริ่มมีอคติกับผู้หญิงคนนี้แล้วว่าหล่อนจะแผลงฤทธิ์อะไรใส่ฉัน จนทำให้ตำแหน่งลูกชังฝ่ายหญิงของนิยายแอลลี่อาจจะถึงคราวเปลี่ยนมือกันในวันนี้ แต่พอได้อ่านจริงๆ กลับไม่ใช่เลยค่ะ ขออภัยหนูชมพูที่ยังต้องดำรงตำแหน่งอันยากเย็นนั้นต่อไป

เพราะว่าความจริงแล้วอารมณ์บ้าบอแบบที่นางเอกเรื่องนี้เป็น ฟีน่าเข้าใจนะคะ ถ้าเราคิดในแบบที่นางเอกเป็น ฟีน่าเองที่เป็นคนขี้น้อยใจอยู่ อาจจะไม่ถึงขั้นนางเอกเลยไม่คิดว่าหล่อนจะบ้าไปไหน มีคนคิดแบบนี้ด้วยหรือ งี่เง่ามากๆ ไม่น่าใช้ชีวิตได้ แต่ความจริงมันเป็นแบบนี้ค่ะ คือคนประเภทนี้จะสนใจแต่คนที่ตัวเองรักเท่านั้น ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองแบบไหน จะรักหรือชัง เพราะไม่มีความสำคัญอะไรกับชีวิต แต่กับคนที่เรารัก เขาคือคนที่เราต้องการที่สุด การกระทำที่เรียกว่าสิ้นคิดของนางเอกในบางฉากอาจจะขัดใจบางคน แต่กับฟีน่ารู้สึกว่าก็นี้ล่ะตัวตนของคุณา ผู้หญิงแบบนี้ ทางออกแบบประชดประชันของเธอก็ถูกต้องแล้ว แต่แม้ว่าเธอจะดูเยอะสิ่งในเรื่องบ้าๆของเธอ หากแต่สิ่งหนึ่งที่คุณาไม่เสีย คืองาน ฟีน่าจะเป็นคนชอบผู้หญิงทำงาน ซึ่งต่อให้เป็นไง ต้องแยกให้ออกระหว่างงานกับเรื่องอื่น ถ้าคุณแยกไม่ได้จนทำมันพังทั้งคู่ ฟีน่าจะไม่ปลื้มนะคะ เมื่อนางเอกรู้สึกลึกๆว่าพ่อไม่ได้ยอมรับงานที่ทำ ดังนั้นเธอต้องทุ่มเทกับมัน แม้ว่าจะอยู่ในวิกฤตชีวิตแค่ไหน

แต่ถ้าเทียบระหว่างคุณาและมาภา สองนางเอก ความร้ายของสองคนนี้ก็ต่างกัน คุณาจะแนวฉันต้องการแค่คนที่ฉันรัก แต่มาภาต้องการการยอมรับจากทุกคน ความร้ายและความงี่เง่าของสองคนนี้จึงมาในรูปที่ต่างกัน คุณาอาจจะดูเด็กกว่าแบบลูกเรียกร้องความสนใจจากพ่อ จนเมื่อเธอได้รับสิ่งที่ต้องการแล้วก็อาจจะทำให้สิ่งที่มองดูเป็นลูกสาวอกตัญญูคนหนึ่งที่เห็นความรักของแฟนดีกว่าของพ่อ แต่ลึกลงไปถ้าเธอไม่รักพ่อ เธอก็คงไม่ทำ แน่นอนว่ามันคือการกดดันประเภทหนึ่ง แต่ผลของการกระทำดีกว่าจะปล่อยให้มันดำเนินไปด้วยคำว่าเธอคือลูกที่ดี ทำตามความต้องการของพ่อในวันนี้ แต่วันข้างหน้าความเจ็บปวดที่ไม่สมหวังจะเปลี่ยนจากรักเป็นความแค้นที่บอกว่าเพราะเธอเสียสละให้พ่อ เธอจึงเสียคนรักและคนที่รักเธอที่สุดในชีวิตอีกคนหนึ่งไป จะว่าไปก็เหมือนเรามีลูกนั้นล่ะคะ เมื่อถึงวันหนึ่ง ลูกเราจะโต ปีกกล้าขาแข็ง จนเราเองกักขังเขาไว้ในกรงจนวันตายไม่ได้ เขาต้องไปมีชีวิตที่เขาเลือกเองว่าจะสุขหรือทุกข์ เราไปตัดสินและขีดให้เขาเดินตามที่เราบอกไม่ได้ ต้องให้เขาเลือกชะตาชีวิตด้วยตัวเขาเอง ถ้าผิดพลาดเราก็คอยให้กำลังใจ ถ้าเขาสำเร็จก็ยินดีไปด้วยกัน

ส่วนตัวของอาโปเอง บอกตรงๆว่าเรื่องนี้ทำชื่อสับสนระหว่างพระเอก นางเอกมากค่ะ อ่านทีไร อาโปนี้มันชื่อนางเอกชัดๆ เขาก็คือตัวแทนของหนุ่มที่สมบูรณ์พร้อม ไม่คิดจริงจังกับใคร แต่ดันมาตกบ่วงมายาอะไรของผู้หญิงร้ายๆแบบคุณาก็ไม่รู้นะคะ อันนี้ก็ยังไม่เข้าใจในตอนแรก จนจะมาเข้าใจในตอนเกือบจบว่า แกสมควรได้เมียแบบคุณาจริงๆ

ทั้งกวินและอาโป สมเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ โฉดพอกันทั้งคู่ ก็งานที่ทำมันไม่ได้ขาวสะอาดเป็นสีเทากึ่งดำๆ ด้วยซ้ำไป ดังนั้นความเอาแต่ใจของอาโปจึงเป็นสิ่งที่ผลักดันให้เขาต้องได้คุณา และมันก็เป็นเรื่องดีสำหรับผู้หญิงที่บ้าอ่านนิยายผู้ชายที่มุ่งมั่นจะได้ครอบครองผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ต่อให้เธอจะหลบ จะหนี จะปฏิเสธเขาแค่ไหน ก็ต้องขอโทษที คนนี้พี่จอง ใครก็ห้ามยุ่ง ห้ามแตะ ว่าที่เมีย ประกาศกันให้รับรู้กันไปเลย แม้สาวเจ้าจะไม่ยอมรับก็ช้าเกินกว่าจะหนีจากกรงทองของเขาได้ และไม่น่าเชื่อว่าคนที่ไม่น่ารักใครจริงจังได้จะมุ่งมั่นแบบอาโปขนาดนี้ จนบางครั้งรู้สึกแกเข้าขั้นขี้หวงจนเป็นโรคจิตมากๆ จากที่ควรจะเป็นเมียมาคุม กลายเป็นมาคุมเมียแทน แต่ผู้ชายแนวพาฝันสุดขีดแบบนี้ล่ะตอบโจทย์สาวบนที่สูงแบบฟีน่าได้นะคะ ซึ่งอะไรทำให้เขาเป็นคนมุ่งมั่นและยึดในความรักเหนียวแน่นแบบนี้ถ้าอ่านจนจบจะเข้าใจว่าทำไม เพราะชีวิตของอาโปมีแบบอย่างอยู่ซึ่งขอบอกว่าน่าทึ่งมากค่ะ

และในจุดนี้ขอบอกเลยว่า ทั้งสองเรื่องนี้ ตัวเอกจริงๆ สำหรับฟีน่าไม่ใช่พระเอก นางเอกในเรื่อง แต่กลับโดนรุ่นพ่อแม่แย่งซีนทั้งสองเล่มค่ะ เล่มนี้ก็พอกัน ความเป็นอาโปและครอบครัวของเขาไม่ใช่เรื่องปกติเลย ออกจะฉาวโฉ่ในวงสังคมด้วยซ้ำไป แต่ความจริงที่เรามารู้ในตอนที่พูดถึงพ่อและแม่ของเขาที่ต้องหย่าร้างกันไป และเป็นเรื่องนินทากันให้สนุกทั้งวงการนี้ล่ะ ความจริงแล้วมันมากค่ะ จะว่าซึ้งไหม ซึ้งมากๆด้วย แต่แซบที่สุด คือถ้าคุณากับอาโปมันจะมีปมประเด็นสุดๆแล้ว ยังสู้เรื่องของพ่อแม่อาโปไม่ได้เลยค่ะ จะบอกว่าเรื่องนี้ทั้งชีวิตครอบครัวของคุณาและอาโปเป็นอะไรที่เด็ดพอๆกันค่ะ แต่ความมัน ฝ่ายชายเอาไปครองค่ะ อ่านแล้วบอกได้เลยว่า ถ้าเขียนเล่มแยกชีวิตรักของเฮียอูและคุณรัชนีเนี่ย น่าอ่านมากกก

และที่สำคัญที่สุดคือฟีน่าชอบคุณรัชนี แม่ของอาโปมากค่ะ ผู้หญิงคนนี้ร้าย เย็นชา โหดเหี้ยมได้ที่สุด อะไรที่เธอรัก เธอจะรักแบบลืมโลก แต่ถ้าร้าย ต่อให้คนนั้นเป็นใครเธอก็เอาตายได้หมด นางพญาตัวจริงค่ะ ชอบผู้หญิงคนนี้ค่ะ และเมื่อมาพร้อมกับความหลังชีวิตรักของเธอด้วยแล้ว งานนี้คุณากับอาโปก็สู้ไม่ได้ค่ะ ต้องไปอ่านเองแล้วอาจจะรู้สึกเหมือนฟีน่าค่ะว่า มาไม่เยอะแต่เรียกเรทติ้งไปเลย

เรื่องนี้ตอนแรกกลัวความงี่เง่านางเอก แต่พออ่านจริงๆ ไม่เยอะมากนัก อยู่ในเกณฑ์รับได้ เหมือนฉากที่คุณาทะเลาะกับเพื่อนรักอย่างมาภาแบบว่าจะไม่เผาผีกัน แต่ทำไมฟีน่าไม่ติดใจหรือรู้สึกว่าสองสาวที่บ้าไปแล้ว ก็เพราะว่าเข้าใจในอารมณ์ของคุณาที่ปกติเธอขี้น้อยใจผสมกับความดื้อรั้นและมองว่าคนที่ตักเตือนเธอไม่ได้ดีไปกว่าเธอเลย เข้าทำนองว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง เผลอๆ จะร้ายกว่าเธอด้วย เมื่อเธอคือคนที่ถูกเพื่อนลืมไปแล้ว เธอก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามปรามให้เธอเล่นกับไฟ ถ้ามันจะเผาเธอ เธอก็เจ็บเอง คนที่หวังดีน่ะอาจจะเจ็บกว่าเธอด้วยซ้ำ เมื่อคุณาและมาภาไม่ใช่ผู้หญิงหัวอ่อน ค่อนข้างจะเจ้าอารมณ์ด้วยซ้ำไป การที่สองคนแสดงออกแบบรุนแรงขนาดนั้นจึงไม่แปลกอะไรนะคะ

แต่สิ่งที่ต่อเนื่องมาตั้งแต่เล่มก่อนคือความแรงของเลิฟซีน เล่มนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นค่ะ แต่ความที่หนังสือบางกว่า ก็เลยรู้สึกว่ามันไม่เยอะมาก หรือไม่ก็เพราะว่าเราชินๆ แต่ถ้าจะให้ดีนะคะ ฟีน่าบอกแล้วว่านิยายมันไม่ได้สนุกตรงเลิฟซีน มันสนุกที่เนื้อหา ต่อให้จะเป็นผีผ้าห่ม มองตารู้ใจกัน แต่ถ้ามันน่าติดตาม เลิฟซีนก็ไม่มีความจำเป็นเลยค่ะ เพราะต้องการอ่านเนื้อเรื่อง ไม่ต้องการอ่านฉากรักค่ะ เพราะสำหรับคนอ่านนิยายแบบฟีน่าต้องการความสนุกมากกว่าอะไรที่เร้าใจ

นิยายชุดพี่โฉด(เรียกเองคนเดียวค่ะ) สองเล่มนี้สนุกค่ะ สนุกและโดนใจตรงพระเอกคอนเซปต์ลอกเลียนกันมาตามแบบฉบับ original Ally รักนางเอกแบบถวายหัว เมื่อรักไปแล้วก็ไม่เลิกรักง่ายๆ ไม่หูเบา งี่เง่า ยังไงก็ต้องทำให้รักหรือรู้ตัวว่ารัก มีอำนาจ อิทธิพลพอจะปกป้องนางเอกได้สบายๆ รักปักใจแบบไม่มีมือที่สามสี่ห้า นางอิจฉามีบทบาททำให้พระเอกระแวงนางเอก ยังคงสไตล์ซวยมากเมื่อคิดจะขัดขวางความรัก ส่วนตัวนางเอกมีงี่เง่าบ้างพอให้อยากซัดแรงๆ ในบางที แต่รับได้เพราะเธอเป็นลูกสาวที่พ่อตามใจมาตลอดเวลา และอีกประการที่ใช่เลย แรกๆ อาจจะดูงี่เง่าในความรักไปบ้าง แต่ฉากวัดใจว่าจะหูเบาเปล่าเนี่ย ตอนแรกคิดว่า แอลลี่เพี้ยนไหมเนี่ย ปรากฏว่าไม่ใช่ นางเอกเด็ดขาดมากๆ และไม่เล่นมุกเชื่อทุกคนยกเว้นพระเอกค่ะ รอดปลอดภัยไป ดังนั้นคะแนนความรักของสองเล่มนี้ตัดสินใจลำบากค่ะ พระเอกโฉดพอกันทั้งคู่ อาจจะชอบกวินมาภามากกว่าตรงที่นางเอกร้ายที่ต้องการไปเป็นผู้หญิงแถวหน้าทะเยอทะยานมากไปสักหน่อย แต่ได้เปรียบที่ไม่มีอารมณ์เด็กๆ แต่เสียตรงที่รักมากจนลืมเรื่องศีลธรรมไปบ้าง ต่างจากคุณา มีความเป็นเด็กแต่เธอยังหวั่นๆในเรื่องอ่อนไหวเรื่องทางด้านสังคมบ้าง สรุปคือคะแนนก็เลยเท่ากันไปนะคะ ทั้งด้านความชอบและความสนุก แต่ถ้าเทียบกับเล่มก่อน ฟีน่าชอบชุดพี่โฉดสองเล่มนี้มากกว่าเหมือนที่บอกไปในเล่มกวินมาภาค่ะ