มิ่งสมิต
เพียงแรกพบมิ่งก็รู้ทันทีว่าหัวใจของเขาตกเป็นทาสรักของแพร ลูกสาวผู้แสนบอบบางของเจ้าสัวใหญ่ แต่คนที่มีดีแค่ร่ำรวยเพราะสมบัติติดตัว และยังเป็นนักเลงหัวไม้ขึ้นชื่อของพระนคร ใครหรือจะอยากให้มายุ่งเกี่ยวด้วย แต่เพราะความรักที่มากล้น ต่อให้เธอเมินเฉยสักเพียงใด มิ่งก็จะต้องใช้ทุกหนทางเพื่อครอบครองตัวเธอ
ใช่ว่าแพรจะไม่รู้ว่า มิ่งคือผู้ชายที่เธอไม่ควรใกล้ชิดเลย ทว่าจะให้ทำเช่นไรได้เล่า เมื่อกุลสตรีที่อยู่ในกรอบเช่นเธอไม่อาจเท่าทันเล่ห์เหลี่ยมของผู้ชายเช่นมิ่งได้ ซ้ำร้ายหัวใจของเธอเองก็ไม่อาจปฏิเสธว่าตกเป็นของเขาตั้งแต่แรกพบเช่นกัน
แม้จะรักสักเพียงใด หากแต่สิ่งที่เหนือกว่านั้นคือต้องให้ยอดรักได้ในสิ่งที่คู่ควรที่สุด เมื่อตอนนี้เขาเป็นได้แค่ไอ้มิ่ง นักเลงหัวไม้ แต่เมื่อแพรคือสุดที่รัก เขาจะต้องให้เธอได้เป็นคุณหญิงแพรอย่างแน่นอน แต่ชะตาของมนุษย์ล้วนแต่ไม่มีความแน่นอน สิ่งที่มิ่งไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นก็กำลังจะเป็นไป เมื่อคนที่เขาหมายมั่นจะมอบตำแหน่งเมียรักให้กลับไม่ใช่แพร หากเป็นหญิงอื่นที่มารดาคิดว่าคู่ควรกับเขา
หรือคำรักจะเป็นเพียงแค่ลมปาก ท้ายที่สุดแพรก็ไม่พ้นชะตากรรมเดียวกับมารดา เป็นได้เพียงแค่เมียน้อย แต่ใช่ว่าทุกอย่างที่ควรจะเป็นไปกลับสู่หนทางที่ควรเป็น ความหวานชื่นของความรักจากชายเดียวในดวงใจ กำลังจะถูกพรากไปเพราะแรงริษยาของใครบางคนที่ต้องการทำลายความรักครั้งนี้
ชาตินี้รักเราช่างเต็มไปด้วยอุปสรรคยิ่งนัก ความรักที่มากล้นก็ยังไม่อาจฉุดรั้งทุกอย่างเอาไว้ได้ รวมทั้งชีวิตของหญิงที่รัก แม้วาสนารักต่อกันจะแสนสั้น หากมิ่งก็สาบานแล้วว่า ชาตินี้ ชาติหน้าหรือชาติใดๆ เขาจะไม่คลายรักที่มีต่อแพร และเขาจะต้องตามหาความรักที่หลุดลอยไปในชาตินี้ให้พบอีกครั้งหนึ่ง แม้มันจะแสนลำบากสักเพียงใดเขาก็จะทำให้ได้ และจะปกป้องเธอเอาไว้ไม่ให้ความรักที่มีต่อกันจบลงด้วยความเศร้าอีกครั้ง
เป็นเรื่องของมิ่ง ที่มีชีวิตในยุคต้นของรัตนโกสินทร์ แม้จะเกิดมาพร้อมไปทุกอย่าง มีฐานะดี ควรจะได้ดิบได้ดีเป็นขุนน้ำขุนนาง แต่เปล่าเลย เมื่อเขากลับถูกลุงแท้ๆกดไว้ในบ้าน เพียงเพราะไม่ชอบนิสัยของเขา จนกลายเป็นความกดดัน จากคนที่น่าจะได้รับราชการ ไปเป็นนักเลงหัวไม้ แต่ใช่ว่าพระเอกอยากจะเป็น เขาก็อยากรับราชการใช้ความรู้ที่มีให้เกิดประโยชน์แต่ก็ยังไม่มีหนทางเสียที หากแต่ก่อนจะได้ดิบดีทางราชการ หัวใจก็เกิดพิษไข้จับใจ เพราะไปตกหลุมรัก ลูกสาวเจ้าสัวใหญ่ในพระนคร ที่พระเอกก็รู้ว่านางเอกดูจะไม่เล่นด้วย แต่งานนี้ถ้าเขาปักใจ อะไรจะขวางได้ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล จนนางเอกก็รักเขาไม่ต่างกัน หากความรักก็ใช่ว่าจะราบรื่น ชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีงามของพระเอกจะเหมือนเป็นอุปสรรคใหญ่ เขาจึงหมายมั่นไว้ว่าต้องเติบโตทางราชการเพื่อให้นางเอกไม่รู้สึกว่าน้อยหน้าใคร มีผัวเป็นขุนนางใหญ่โต ได้เป็นคุณหญิงกับเขา หากแต่รักก็ต้องอุปสรรคมากมาย ทั้งแม่พระเอกที่รังเกียจนางเอกซึ่งเป็นแค่ลูกเมียสาม พี่สาวนางเอกที่จงชังนางเอก และท้ายที่สุดก็เป็นโศกนาฏกรรมรัก ซึ่งทำให้พระเอกถึงกับสาบานว่าจะตามหานางเอกให้เจอในชาติหน้า
เรื่องนี้บอกได้เลยว่าตอนท้ายมันจบเศร้าค่ะ แต่ดีว่าออกภาคจบสมบูรณ์มาคู่กันไว้เลย ทำให้ไม่เศร้ามาก เพียงแต่จะรู้สึกว่านางเอกเนี่ยจะเป็นนางเอกแสนดีที่ถูกกระทำไปถึงไหนกันค่ะ สมเป็นนางเอกละครหลังข่าวมากกก เพราะเธอได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บไว้ แม้จะโชคดีว่าพ่อและพี่ชายรักมาก ไม่ได้เป็นลูกเมียน้อยที่ถูกรังเกียจ แต่พี่สาวคนละแม่ถูกสอนให้หยิ่งยโสและเกลียดนางเอกคอยกลั่นแกล้ง นางเอกที่บอบบางขี้โรคเลยต้องอดทนกันไปค่ะ แต่ให้เทียบกันแล้ว นางเอกกก็อาจจะไม่ได้เป็นพวกชีวิตบัดซบมาก อย่างที่บอกว่าคนในครอบครัวนางเอกรัก ยกเว้นแค่พี่สาวคนละแม่กับแม่ของเจ้าหล่อน ถ้านางเอกไม่ใช่คนบอบบางก็อาจจะไม่เคราะห์ร้ายนักก็ได้ค่ะ
สำหรับพระเอก ขอให้ฉายาว่าไอ้มิ่ง คลองผดุงก็แล้วกัน เป็นพวกเก่งแต่ใจร้อน เพราะถูกลุงขัดขวางความก้าวหน้าตลอด พระเอกเลยเกือบจะกลายเป็นอันธพาลแทนข้าราชการ และแน่นอนว่าพระเอกของแอลลี่มักจะเป็นพวกแบดบอย เรื่องนี้ก็ไม่ต่างกันค่ะ บางเรื่องก็แบบว่านิสัยพระเอกนี้น่าอัดสักที แต่ให้เทียบกับความรักที่มีให้นางเอกแล้ว ก็ถือว่าหักล้างกันได้ค่ะ เพราะพระเอกรักนางเอกมาก มากที่สุด เขาเลือกนางเอกคนเดียว ไม่สนใจใครเลย ตัวอิจฉาจะใส่ไฟหรือเป่าหูอะไรก็ไม่เคยเชื่อ เขาเชื่อแต่นางเอกเท่านั้น
เป็นพีเรียดเรื่องแรกของแอลลี่ค่ะ ไม่คิดว่าจะเขียนพีเรียดด้วย เพราะพีเรียดเป็นอะไรที่เขียนยากมาก เพราะไหนจะภาษาที่ใช้ในในเรื่องที่เราไม่รู้ว่าเขาพูดกันยังไงในสมัยนั้น มองโดยรวมก็จัดว่าโอเคค่ะ เพราะธีมหลักของแอลลี่คือพระเอกรักนางเอกมากๆ เล่มนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น แต่ถ้าดูในส่วนพีเรียด ฟีน่าก็ยังรู้สึกติดๆในบางอย่าง อาจจะเพราะเวลาอ่านนิยายพีเรียด การใช้ภาษาจะดูมีความเก่าหรือมีคนบัญญัติให้ว่าเป็นคำประเภทลิเก พอมาเจอพีเรียดสำนวนแบบแอลลี่เลยไม่รู้สึกชินเท่าไรค่ะ ในบางครั้งฟีน่าเลยจะไม่ค่อยอินเท่าที่ควร
อย่างเช่นเวลาพระเอกเรียกนางเอกว่า น้องแพร ฟีน่าไม่คุ้นอย่างมาก เพระอ่านนิยายพีเรียดมาหลายเล่ม ไม่เจอพระเอกเรียกนางเอกว่าน้องแล้วตามด้วยชื่อ อย่าง ดาวเรือง ลำดวน ก็มักจะเห็นพระเอกเรียกชื่อไปเลย หรือไม่ก็เรียกว่าเจ้า ซึ่งอาจจะใช้คำว่าน้องเรียกก็ได้ แต่มันเหมือนเรียกเป็นชื่อเล่นมากกว่าชื่อจริงค่ะ ฟีน่าเลยไม่คุ้นสำหรับตัวเอง
คำสมัย ก็ยังคงเป็นปัญหาเดิมคือ คำที่ใช้ในเรื่องบางคำฟีน่ารู้สึกว่าเป็นคำร่วมสมัยไปหน่อย อย่างเช่น ปรากฏการณ์ธรรมชาติ ถึงแม้ว่าการใช้คำสมัยหรือการบรรยายแบบนิยายร่วมสมัยจะอยู่ในรูปของประโยคบอกเล่า แต่ปัญหาส่วนตัวของฟีน่าคือมันไม่คุ้นเคยค่ะ ฟีน่าคุ้นกับการใช้ลักษณะคำเก่าทั้งในรูปคำพูดและการบอกเล่า มันเลยดูไม่เก่าร่วมสมัยตามเรื่องราวที่เกิดขึ้น บางคนอาจจะไม่มีปัญหาเพราะอาจจะอ่านง่ายขึ้นด้วยซ้ำ แต่นี้คือความบ้าส่วนตัวของฟีน่าเอง ก็ต้องทำใจว่าเราเรื่องมากสุดๆ
และดูเหมือนเรื่องนี้ปัญหาของฟีน่าจะมาจากเรื่องส่วนตัวล้วนๆค่ะ คำแทนตัวพระเอกที่ใช้เรียกนางเอกในบางครั้งว่าเจ้าจันทรา แงๆๆ ฟีน่าติดคำนี้ว่าจะเป็นการแทนตัวนางเอกของนิยายสุดเลิฟหนึ่งเรื่อง พอเจอปุ๊บ ฟีน่าจะคิดถึงเรื่องนั้นทันที แม้ว่าการแทนตัวนางเอกด้วยการเปรียบเทียบเป็นพระจันทร์ ด้วยคำอื่นๆจะเป็นเรื่องปกติในด้านการใช้ในแง่สัญลักษณ์ แต่เพราะฟีน่าเป็นคนบ้าและยึดติดกับสิ่งที่รักสุดๆ ทำให้ฟีน่าไม่อาจจะคิดถึงน้องแพรได้เลยเวลาเห็นคำว่าเจ้าจันทรา
สำหรับเรื่องนี้ แง่รวมเรื่องความสนุก โอเคค่ะ แม้จะรู้ว่าจบเศร้าแต่เรารู้มาก่อนว่ายังไงสองคนนี้ต้องหากันจนเจอ ก็เลยไม่เศร้ามาก แค่อยากรู้เหตุผลของการพลัดพรากเท่านั้น อ่านได้เพลินๆดีค่ะ มีความรู้สอดแทรกเอาไว้ ไม่หนักเกินไป แบบพีเรียดจัดๆเล่มอื่น แต่ก็ไม่ถือว่าเบาจนออกปากว่านี้นิยายพีเรียดจริงๆหรือ คนอ่านพีเรียดสุดๆแล้วไม่เข้าใจอ่านเรื่องนี้น่าจะเข้าใจง่ายขึ้นค่ะ จะมีการแทรกเรื่องขนบธรรมเนียม กฏหมายหรือเรื่องราวในชีวิตประจำวันเอาไว้ให้พอมองสังคม ณ ตอนนั้นได้เห็นภาพมากขึ้น
ความบ้ารักของพระเอก ยังคงเส้นคงวาไม่หายไปไหนค่ะ เผลอๆความบ้ารักนางเอกของภาคมิ่งสมิต จะเยอะกว่าภาคแพรอาภรณ์ด้วยซ้ำไปค่ะ พระเอกภาคอดีตประหนึ่งนักเลงหัวไม้ ห่ามๆอะไรแบบนั้น ตรงข้ามกับนางเอกที่ขี้โรคกันเลย เพราะเธอต้องมีคนคอยดูแลเอาใจใส่ซึ่งสมควรแล้วจะได้พระเอกไปเป็นสามีเพราะเขาเป็นพวกมาก รักสุดหัวใจ ดังนั้นพระเอกก็ยังอยู่ในมาตรฐานพระเอกที่คลั่งรักนางเอกอยู่เสมอไม่เปลี่ยนแปลงค่ะ ความเศร้ามีบ้างแต่จะมีเล่มต่อให้หายเศร้านะคะ