|
ในวันที่พ่อป่วย ตอนที่ 7 โรงพยาบาลแห่งความหวัง
ตอนที่แล้วเล่าถึง "อาการของพ่อกับการรักษากว่าห้าเดือน" มาแล้ว .. เดือนนี้เป็นเดือนที่หกในการรักษาเตี่ย พวกเราย้ายบ้านมาอยู่โรงพยาบาลปรับเปลี่ยนชีวิตครั้งใหญ่ แม่ผู้ที่ปฏิเสธการมาของพวกเราตั้งแต่ต้น ยังไงก็ไม่ไปแน่นอนก็ต้องมาเป็นคนเฝ้าเตี่ยจนได้ จขบ.เองก็ย้ายที่ทำงานมาอยู่โรงพยาบาลดอนตูมเลยทีเดียว Wifi ที่นี่แรงมากเป็นกองบัญชาการได้อย่างดีทีเดียว เท่ากับว่าการไปทำงานแต่ละครั้ง ต้องบวกการเดินทางเพิ่มขึ้นอีก 1 ชั่วโมงครึ่งมันฟังดูไม่ยาก แต่พูดเลยว่าเหนื่อยมาก
ทุกๆ เช้าหกโมงครึ่งแม่ต้องตื่นมาเช็ดตัวเตี่ยเพื่อเตรียมพาไปยังห้องกายภาพ ห้องฝังเข็ม ซึ่งตามโปรแกรมมีนวดด้วย เป็นอย่างงี้ทุกเช้าตลอดเวลาสองเดือนที่เราอยู่ที่โรงพยาบาลดอนตูม ที่นี่ทำให้ จขบ.ประทับใจมาก หมอและพยาบาลที่นี่พร้อมที่จะช่วยเหลือคนไข้เป็นอย่างดี ไม่มีขึ้นเสียงไม่มีตะคอก บริการด้วยความเป็นมิตร จึงไม่แปลกใจเลยว่าโรงพยาบาลต่างอำเภอแห่งนี้จะมีคนมาใช้บริการเยอะมาก ทุกคนที่มาอยู่ที่นี่มาด้วยความหวังว่า ชั้นจะต้องหาย หรือญาติชั้นต้องหาย
นี่ก็เป็นห้องพักของพวกเราที่มาอยู่ที่นี่อัตราค่าใช้บริการเดือนละ 9,000 บาท สำหรับสิทธิ์ข้าราชการที่เบิกได้ เบิกไม่ได้เดือนละ 10,000 บาท ไม่รวมค่ารักษา ตอนแรก จขบ.ไม่เห็นความสำคัญของข้าราชการเลย เงินเดือนก็น้อย แต่มันดีตรงสิทธิ์รักษาเนี่ยแหละพอเบิกได้ก็ช่วยได้เยอะมาก ไม่งั้นคงต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากในการรักษา จขบ.ได้ชั้น 4 ซึ่งก็โชคดีมากที่พวกเราได้เพื่อนร่วมชั้นที่น่ารัก ทุกคนช่วยเหลือกันและกัน และมีน้ำใจต่อกันทำให้โรงพยาบาลแห่งนี้น่าอยู่มาก สำหรับผู้ป่วยทางสมอง
หลังจากอยู่ที่นี่.. เราได้เห็นเพื่อนในชะตากรรมที่แตกต่าง แต่ทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันคืออยากให้ผู้ป่วยดีขึ้น หากใครท้อๆ ลองมาดูที่โรงพยาบาลแห่งนี้มีทั้งเคสหนักและไม่หนัก เคสหนักก็ทำให้เรามีกำลังใจขนาดหนักๆ เค้ายังสู้เลย เคสไม่หนักก็ดูไว้เป็นอุทาหรณ์ ส่วนใหญ่คนผ่าตัดสมองอาการเริ่มแรกคืออาการขาดยาความดัน ในผู้สูงอายุเนี่ยเป็นเรื่องสำคัญมาก หมั่นตรวจสอบคนใกล้ชิดว่าเค้ากินยาครบไหม ต้องหมั่นสังเกตุจริงๆ นะ อย่างเตี่ยเนี่ยไปหาหมอทุกครั้งตามนัด แต่ความที่ไม่ชอบรอจึงไม่เคยได้ตรวจสักครั้ง แต่มียาของโรงพยาบาลกลับบ้านตลอด
ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ขึ้น พวกเราก็ไม่รู้เลยว่าเตี่ยไม่เคยได้พบหมอเลย ตามประวัติการมารักษาจะเขียนกำกับว่า "ไม่อยู่รอหมอเนื่องจากติดธุระ" ทำให้พวกเราไม่รู้เลยว่าเตี่ยกินยาความดันไม่ต่อเนื่อง มันสำคัญมากเลยนะคะเรื่องยาความดันอันนี้ฝากไว้ถึงทุกคน หากมีผู้ป่วยสูงอายุต้องเช็คยาความดันนะคะอย่าให้ขาด เพราะถ้าขาดเมื่อไหร่เรื่องใหญ่เลยทีเดียว อย่ากรณีเตี่ยพอความดันสูงหมอไม่สามารถทำการผ่าตัดได้เลยต้องรอเวลาให้ความดันคงที่เสียก่อน ซึ่งก็กินเวลามากว่าหนึ่งวันกว่าจะได้ผ่าตัด
หลังจากอยู่โรงพยาบาลดอนตูมมาเกือบเดือนเตี่ยและแม่มีเพื่อนเพียบ เวลาเราได้มาอยู่ที่ที่มีความรู้สึกเหมือนกัน สนิทกันได้เร็วนะทั้งคนไข้และคนเฝ้าไข้ โดยเฉพาะแป๊ะกิมชอบมาช่วยเตี่ยกินผลไม้ตลอด แป๊ะกิมแต่ก่อนเป็นคนพูดน้อย ก็เปลี่ยนเป็นคนพูดเยอะขึ้นเป็นสีสันให้กับชั้นสี่เลย ส่วนเตี่ยคนเคยพูดมากก็กลายเป็นคนไม่พูด เนี่ยแหละมันจะสลับกัน
ผ่านไปหนึ่งเดือน .. พวกเราได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของเตี่ย เริ่มดีขึ้นมีการตอบสนองที่ดีขึ้น ขยับขาขยับแขนได้ดีขึ้น จากคนที่คอพับๆ เวลามาหาหมอก็เอียงซะเหมือนโลกเอียง ก็คอตรงขึ้นเริ่มรู้เรื่องมากขึ้น มีการพูดบ้าง แม้จะฟังไม่ค่อยเข้าใจเหมือนเค้าบ่นอะไร ก็ยังดีทีมีเสียงออกมาด้วย ทำให้พวกเรารู้สึกดีขึ้นมาแต่เท่าที่ดูอาการเตี่ยคงไม่น่าจะกลับมาได้ปกติ 70% ก็ยังดูหวังมากเกินไปเลยสำหรับเคสของเตี่ย
จนมาสิ้นเดือนที่สอง ผอ.ลงความเห็นว่าอาการเตี่ยได้แค่นี้แหละทรงๆ ซึ่งต้องใช้เวลาและกายภาพเข้าช่วยเพื่อฟื้นฟูร่างกาย ครั้นจะให้เดินได้คงยาก ตลอดระยะเวลา 9 เดือนพวกเราทำอย่างเต็มที่และเต็มกำลังในการดูแลรักษาเตี่ยอันเป็นที่รักของพวกเรา เราไม่รู้หรอกว่าอุบัติเหตุจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องลองดูหลายๆ ทางที่จะรักษาให้ดีที่สุด
หลังจากกลับจากโรงพยาบาลดอนตูมมาอยู่บ้าน พวกเราก็ช่วยกันทำกายภาพแล้วก็พาไปขึ้นเครื่องยืนที่โรงพยาบาลดอนตูมอาทิตย์ละ 2 ครั้ง
แต่ด้วยอาการเตี่ยเป็นปกติที่เส้นจะยึด ตอนแรกเราไม่เข้าใจว่าทำไมคนไข้ติดเตียงถึงขางอ เพราะมาเจอกับเตี่ยเลยเข้าใจว่ามันเป็นอาการปกติของมัน เราก็ยังไม่เลิกที่จะพยายามดึงขาเค้าให้ตรง แต่ดูความหวังก็เลือนลางลงทุกที พอไม่ผูกขาไว้ขาก็กลับมางอเหมือนเดิม
พวกเราก็พยายามดูแลเตี่ยกันอย่างดี ทำให้เตี่ยเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็ถอดสายยางออกได้สำเร็จ เตี่ยกินข้าวได้ปกติแต่ยังคงนั่งไม่ได้ การรับรู้ก็ตอบสนองได้ดีขึ้นแต่ไม่รู้ว่าเตี่ยจำพวกเราได้ไหม พวกเราก็พยายามพาเค้าออกมานอกบ้าน จะได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
โดยรวมแล้วสำหรับการพยายามของพวกเราก็ถือว่าเต็มที่แล้ว แต่การผ่าตัดผ่าเนื้อสมองออกไปเยอะ ทำให้สูญเสียการสั่งการไป .. การจะกลับมาเดินคงยากไปสำหรับเตี่ย แต่ถ้าเป็นการนั่งก็ยังพอมีหวังอยู่ เพราะเหมือนเค้าสูญเสียการทรงตัวไปเลย
ซึ่งหากย้อนกลับไปถ้าหมอให้คำแนะนำที่ถูกต้องตั้งแต่แรก เตี่ยก็น่าจะยังเดินหรือนั่งได้เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมากของการรักษา หลังจากที่ไปโรงบาลจนชำนาญ ปัญหาสำคัญคือคนไข้ไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง หมอก็ให้แต่ยาพื้นฐานเพราะต้องทำเวลาเมื่อเทียบกับปริมาณคนไข้ที่มีมากขึ้นทุกวัน ก็จะไม่ให้มากได้อย่างไรในเมื่อ มันไม่หายพวกเค้าก็ต้องกลับมาใหม่ วนเวียนเข้าออกโรงบาลกันเป็นว่าเล่น
กลายเป็นว่าตอนนี้ไปหาหมอคุณต้องมีความรู้ไปด้วย จขบ.จึงเขียนบล็อกนี้ขึ้นมา เผื่อว่าใครผ่านมาเจอจะได้นำประสบการณ์ที่พวกเราเจอไปใช้แก้ไขสถานการณ์ค่ะ ไว้จะมาอัพเดทให้ฟังใหม่นะคะ
Photo and Story By Patthanid C.
| Create Date : 02 เมษายน 2558 |
|
2 comments |
| Last Update : 2 เมษายน 2558 8:44:54 น. |
| Counter : 2576 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 47 คน [
