BlogGang.com : : patthanid : Love Mom เพจนี้เพื่อศรีพันวา

ดาราหน้ากล้องไม่มีใครยอมใครกันเลยทีเดียว สมเป็นครอบครัวบันเทิงจริงๆ สร้างความสนุกสนานนานกว่าครึ่งชั่วโมงกับสิบแอ็คของเด็กน้อยสองคน เออ.. เค้าให้ถ่ายรูปคู่แม่ลูกเหอะ เอาใหม่เตี่ยเปลี่ยนตำแหน่งโดยด่วน กว่าจะสอนเตี่ยถ่ายรูปกล้อง DSLR ปาไปเกือบยี่สิบนาที ยิ้มกันจนเหงือกแห้งแระเตี่ยก็ยังกดไม่ติดเลยเหอะ สุดท้ายกว่าจะได้สามรูปปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง (ปกติชอบเป็นนายแบบไม่ชอบเป็นตากล้องเพราะกลัวถ่ายเป็นแล้วไม่ได้ถ่ายรูปเหอะ ) คริคริ.. เม้าส์อ่ะ

หนึ่งชั่วโมงกับกิจกรรมบันเทิง จะว่าไปคนจัดกิจกรรมเค้าก็เข้าใจคิดนะ มันเป็นกิจกรรมทำให้เรารักกันนะ กว่าจะจับแม่ถ่ายรูปได้ก็ยากอยู่นะ โชคดีที่สองเด็กน้อยบ้าน จขบ. เค้าบ้ากล้องกันเป็นทุน ถ่ายกันไปขำกันไปกลายเป็นเรื่องสนุกของบ้านเราไปซะงั้น หากใครเป็นแฟน Blog จขบ. ก็จะทราบกันดีกว่าสองเด็กน้อยมักจะติดสอยห้อยตามไปเที่ยวกับ จขบ. อยู่เสมอๆ

หลายคนคงสงสัยว่าทำไม จขบ. จึงเรียกเตี่ยกับแม่ว่า "เด็กน้อย" สาเหตุก็เพราะว่าตั้งแต่ จขบ. ได้มีโอกาสกลับมาใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัว ได้สังเกตุพฤติกรรมของทั้งสองคน ทำให้เรารู้สึกว่าพ่อแม่พอแก่ชราลง เค้าก็เหมือนย้อนวัยกลับไปเป็นเด็ก ทำอะไรก็ช้าลง คิดช้าลง จำได้น้อยลง การปรับตัวระหว่างคนสองวัยจึงเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร แต่มันก็ไม่ใช้เรื่องยาก เพียงแต่คิดย้อนกลับไปว่า ในอดีตเมื่อเราเป็นเด็กน้อยนั้น ใครจูงมือเรา ใครพาเราไปเที่ยว ใครคอยสอนหนังสือเรา ใครเคยบอกเล่าเรื่องต่างๆ ใครเลี้ยงเรามาจนเติบโต นั่นแหละให้คิดแค่นี้แล้วเราจะเข้าใจในกันและกัน พ่อแม่เมื่อแก่ชราลงเค้าก็หวังเพียงมีลูกเป็นที่พึ่งพิงไม่ว่าจะเป็นทางกายหรือทางใจนั่นแหละ

หากพูดถึง "คุณนายแม่" ของ จขบ. แม่เป็นไอดอลผู้หญิงแกร่งคนหนึ่งที่สู้ชีวิตมาตลอด แม่เคยเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟังว่า "ออกจากบ้านมาตั้งแต่เล็กๆ มาทำงานเป็นลูกจ้างในเมืองกรุง ทำงานทุกอย่างเพื่อส่งเงินไปจุนเจือทางบ้าน จนมามีครอบครัวแม่ก็ยังคงทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือเตี่ย ลำพังเงินเดือนข้าราชการไม่พอส่งลูกสามคนเรียนหรอก กว่าจะส่งลูกเรียนจบอายุก็ปาเข้าไปเกือบจะห้าสิบกว่าแล้ว วันสุดท้ายที่แม่ต้องขายก๋วยเตี๋ยวส่งเงินให้น้องชายคนเล็กเป็นงวดสุดท้าย แม่บอกว่าวันนั้นเหมือนแม่ได้ทำในสิ่งที่แม่หวังสำเร็จแล้ว แม่เรียนมาแค่ ป.4 แต่แม่ก็ส่งลูกของแม่จนจบปริญญาตรีทุกคน เป็นสิ่งที่แม่บอกว่าแม่ภูมิใจที่สุดในชีวิตแล้วล่ะ"

จขบ.เป็นพี่คนโตซึ่งได้มีโอกาสได้เห็นความลำบากของบ้านเรามาโดยตลอด จนทำให้เป็นแรงบันดาลใจว่า "เราจะต้องมีและจะต้องดีให้ได้" จึงได้ตั้งใจในทุกๆ สิ่งที่ทำ จนทำให้มีอย่างทุกวันนี้ จขบ. มีครอบครัวที่เป็นแรงผลักดันสนับสนุนในทุกๆ สิ่งที่คิดและทำ ไม่ว่าจะล้มลงตกต่ำแค่ไหน แม่กับเตี่ยก็เป็นกำลังใจให้สู้มาโดยตลอด จนทำให้เรารู้สึกว่าเพื่อนที่ดีที่สุดก็คือ "ครอบครัว" เรานั่นล่ะ เค้าไม่เคยจากหรือห่างเราไปไหน เค้าจะอยู่ใกล้ๆ เป็นกำลังใจให้เราเสมอ ทุกครั้งที่เหนื่อยเห็นหน้าแม่และเตี่ยมันทำให้เราต้องสู้ ต้องอยู่ให้ได้ และมันจะผ่านไปได้

ทุกวันนี้ จขบ. จึงขอใช้เวลาที่มีอยู่กับสิ่งดีดีที่เรียกว่า "ครอบครัว" หลายๆ อย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมันทำให้ จขบ. เชื่อว่า "ความสุขสร้างได้ด้วยตัวเรา" มันขึ้นอยู่กับว่าเราพร้อมที่จะสร้างมันขึ้นมาหรือเปล่า เรื่องบางเรื่องเถียงกันไปก็ไม่ชนะ ยอมกันบ้างลดละกันบ้างความสงบก็มีความสุขก็มา เป็นปรัชญาที่ จขบ.ใช้ดำรงชีวิตอยู่ทุกวันนี้ และใช้ทุกวินาทีอยู่กับแม่และเตี่ย ซึ่งต้องบอกว่า จขบ.โชคดีที่ได้กลับมาทำงานที่บ้าน ได้อยู่กับพ่อแม่เร็วขึ้น ได้มีโอกาสเรียนรู้ความต่างในสองวัยแต่อยู่กันได้อย่างลงตัว แม่กับเตี่ยก็มีความสุขเพราะมีลูกอยู่ใกล้ๆ ไปไหนก็ไปกัน วันว่างๆ ก็ขับรถพากันไปเที่ยว หาอะไรอร่อยๆ กินกัน

จขบ. มักจะบอกแม่กับเตี่ยเสมอว่า "เวลาพาไปไหนอยากกินอะไรกินเลยไม่ต้องมาเกรงใจ จุดธูปไปกินไม่อร่อยนะจะบอกให้" มันจริงนะ ตอนเวลามีชีวิตอยู่ไม่เคยทำอะไรให้พ่อแม่ พอท่านไม่อยู่แล้วมานึกเสียใจจุดธูปไปก็ไม่รู้ว่าจะถึงหรือเปล่าเหอะ ดังนั้นตอนมีชีวิตอยู่ทำให้เต็มที่ดูแลให้ดีสุดกำลัง แล้วเมื่อวันหนึ่งไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะไม่เสียใจ เพราะเราได้ทำหน้าที่ของลูกดีที่สุดแล้ว .. ครอบครัวเราผ่านความลำบากด้วยกันมาเยอะ ก็เลยทำให้ลูกๆ ทุกคนได้เรียนรู้และเข้มแข็ง อดทนและดิ้นรนในทุกสิ่ง เรามีเตี่ยกับแม่เป็นมายไอดอลของพวกเรา สอนให้เราได้เติบโตกับคำว่า "บทเรียนชีวิต" อย่ารอฟ้าลิขิตชีวิตมันต้องลิขิตด้วยมันสมองและสองมือ .. ขอบคุณเตี่ยกับแม่และรักมากมายนะมายไอดอลของฉัน

"อิ่มใดๆ โลกนี้มิมีเทียบเทียม อิ่มอกอิ่มใจ อิ่มรักลูกหลับนอน น้ำนมจากอก อาหารของความอาทร
แม่พร่ำเตือนพร่ำสอนสอนสั่ง
ให้เจ้าเป็นเด็กดี ให้เจ้ามีพลัง ให้เจ้าเป็นความหวังของแม่ต่อไป"