Bloggang.com : แมวเซาผู้น่าสงสาร : เชียงคาน เมืองสงบเวลาเดินช้าริมน้ำโขง

บางครั้งแหล่งท่องเที่ยวที่เราไปเยือนบิดเบี้ยวผิดจากจินตนาการ อาจเป็นเพราะคาดหวังไว้มากแล้วสิ่งที่เห็นไม่ใช่ตามนั้น อย่างไรก็ตาม ผมเชื่อว่าทุกการเดินทางมีคุณค่าเสมอ อยู่ที่เราจะค้นหาเจอหรือไม่ เมื่อไม่นานมานี้ ปายเป็นเมืองท่องเที่ยวในบ้านเราที่โด่งดังอย่างรวดเร็ว ผู้คนแห่กันเที่ยวจนปายเปลี่ยนไป ตามมาด้วยเชียงคาน หลายคนเป็นห่วงที่นักธุรกิจเข้าไปลงทุนเปิดบริการที่พัก ร้านอาหารกินดื่มเพิ่มมากขึ้น อาจทำให้สเน่ห์ของชุมชนโบราณจางหายไป

เชียงคานเมืองสงบเงียบที่ผมอยากไปเยี่ยมหลายครั้งแล้ว เพิ่งสบโอกาสหนแรกเมื่อสายการบิน low cost ยักษ์ใหญ่เปิดเส้นทางบินจังหวัดเลยในราคาประหยัด คราวนี้ผมไม่พลาดจับจองตั๋วแม้เป็นช่วง low season เข้าหน้าฝนก็ตาม

หลังจากเดินออกมาหน้าท่าอากาศยานเลย (มิ.ย.2558) ตามข้อมูลใช้บริการ taxi ถูกที่สุด ทว่าจำนวนรถกลับมีจำกัดต้องรอคิวนานพอสมควร ผู้ประกอบการสกายแลป (สามล้อรับจ้าง) พยายามไซโคให้ผมใช้บริการเข้าสถานีขนส่งเลยเพื่อต่อรถไปเชียงคานในราคา 100 บาท ผมดูจาก google map ระยะทางประมาณ 3 กิโลฯ สัก 60-80 บาทน่าจะเหมาะสม โชเฟอร์คงเห็นหมูกรุงเทพฯ มาให้หามถึงถิ่นยืนยันไม่ลดให้ จนชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างสะกิดผมบอกว่ามีรถที่บ้านมารับ ให้ติดรถไปลงหน้าสถานีขนส่งด้วยกัน ขอบคุณในน้ำใจคนเมืองเลยทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกัน

อำเภอเชียงคานห่างจากตัวเมืองประมาณ 50 กิโลฯ จากสถานีขนส่งสามารถขึ้นรถทัวร์ของบริษัทนครชัยขนส่ง (38 บาท) ตามรอบเวลาที่กำหนด ผมไปถึงเที่ยงรถเที่ยวต่อไปออกบ่ายสองซึ่งรอนานเกิน ตัดสินใจโดดขึ้นสองแถวใหญ่ไปเชียงคาน ค่ารถ 35 บาท แล่นได้หวานเย็นชื่นใจใช้เวลาเกือบ 1 ชั่วโมงครึ่ง ขากลับเข็ดความเชื่องช้ารีบไปท่ารถนครชัยฯ จองตั๋วรถทัวร์แต่เช้า แอร์เย็นนั่งสบายกว่าแถมใช้เวลาแค่ 45 นาทีถึงตัวเมือง

ผมถึงเชียงคานตอนบ่ายแดดร้อน ลงจากสองแถวมุ่งตรงไปทางวัดศรีคุณเมืองเพื่อหาถนนชายโขงที่ตั้งโรงแรมก่อน ประทับใจเกินคาดกับวิถีชีวิตผู้คน บ้านเรือนไม้โบราณริมแม่น้ำโขง แม้บางส่วนเป็นที่พักและร้านอาหารสร้างขึ้นใหม่ แต่ยังดูกลมกลืน ไม่เกิดทัศนียภาพอุจาดแต่อย่างใด อยากบอกว่ารู้สึกผ่อนคลายตั้งแต่แรกพบจนถึงวันรุ่งขึ้นลาจากกลับเมืองกรุง หรือนี่คือ slow life ที่ผมค้นหา

สัญญากับตัวเองยามเหมันตฤดูมาเยือนต้องกลับมาสัมผัสเมืองเชียงคานอีกครั้งให้เนิ่นนานกว่ารอบนี้