รัก..ไม่ได้ออกแบบ2 “ กานต์ ดาวเต็มฟ้าเลยอยากให้ได้เห็นจัง ” “ จิราอยู่ไหน โทร.หาสองสามครั้งทำไมไม่ติด ที่ร้านก็ไม่แวะมา แล้วนี่โทร.มาจากไหน ดาวที่ไหนเต็มฟ้า ” “ โห ถามซะยาว ตอนนี้นอนดูดาวอยู่บนดอยที่สูงเป็นอันดับสองของประเทศนะ รู้ปะที่ไหน ติ๊กตอก ติ๊กตอก ผิดค้าบ อ้าวยังไม่ตอบเหรอ รู้ปะๆ ” ฉันนอนหัวเราะล้อกานต์เล่น “ ไม่รู้ บอกมาเลยยัยเบอะ ” “ ดอยฟ้าฮ่มปก หรือดอยผ้าห่มปกไง อยู่ที่อำเภอฝาง อุทยานแห่งชาติแม่ฝาง เคยมายัง ยังล่ะซี้ อุ๊ยๆๆๆ ดาวตกๆ ว้า!ยังไม่ทันได้อธิษฐานเลย ว้าๆๆ ” “ หา..ดอยผ้าห่มปก ไปกับใคร ยังไง จิรา ” “ อย่าทำเสียงอย่างนั้นสิกานต์ เดี๋ยวคิดนะ คนยิ่งกำลังโลนลี่อยู่นะ เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวคิดจริงๆด้วย ” เสียงกานต์จุ๊ปาก “ อุ๊ยๆๆดาวตก ขอให้โลกสงบสุข ขอให้คนไทยรักกัน เพี๊ยง ” หลังคำอธิษฐาน ฉันได้ยินเสียงใครสองสามคนทำเสียงโอ๊กอ๊าก และตามมาด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนาน ฉันคงอธิษฐานเสียงดังไปหน่อยหลายคนคงอิจฉา “ ไปกันหลายคนเหรอได้ยินเสียงหัวเราะ ไม่ชวนเลยนะจิรา ” “ ไม่มีแผนไงกานต์ อยากมาก็มาเลยชวนไม่ทันขอโทษนะกานต์กานต์ พอดีเจอกลุ่มนักท่องเที่ยวกลุ่มนึง มีอยู่สักสิบคนน่าจะได้ ทุกคนน่ารักมาก ” “ แล้วไปเจอกับเขาได้ไง ” “ ขับรถมาไงจอดไว้ข้างล่างแล้วก็ขอเกาะขึ้นมา ” “ โถ กานต์จะห่วงอะไรนักหนา พรุ่งนี้เย็นๆก็กลับแล้วนะ พรุ่งนี้จะต้องตื่นแต่เช้าจะไปเก็บตะวันบนยอดดอยโน่น ต้องนอนแล้วนะกานต์ พรุ่งนี้จะโทร.หาอีกละกันนะ ฝากจุ๊บแก้มคุณทศทีนึง ห้ามเกินนี้นะ อิอิ ” แล้วฉันก็ตัดสายไม่ปล่อยโอกาสให้กานต์ถามอีก ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนตีสามตามที่เพื่อนใหม่ที่เกาะมาด้วยบอก ไหว้พระไหว้เจ้าป่าเจ้าเขา ซุกตัวเข้าถุงนอนนอนอุ่นๆในคืนที่หนาวเย็น ใครนะใครถึงได้เข้าใจมาตั้งชื่อ “ ม่อนวัดใจ ” เส้นทางเดินขึ้นเขาเส้นนี้ ม่อนวัดใจ ถ้าใจไม่ถึงก็ถอยกลับไปซะเถิด เดินมาแค่ไม่กี่สิบเมตร ฉันก็หอบลิ้นห้อยเส้นทางมืดๆ มีสองสามคนเดินนำอยู่ข้างหน้า และมีคนอีกสี่ห้าคนกำลังเดินตามมาข้างหลัง“ คิดถึงกานต์กับคุณทศจัง ” ถ้าสองคนหรือคนใดคนหนึ่งมาด้วยก็คงจะดี คงไม่เหงาอย่างนี้ นี่ฉันตัดสินใจผิดอีกแล้วรึไงนะยัยจิรา หลังจากที่โดนแสนบอกเลิก ชีวิตของฉันก็ดำเนินไปตามปกติ มีขาดๆเกินๆบ้างเช่น ต้องทานข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว บ่นคนเดียว แต่จะว่าไปกิจกรรมที่ว่ามาก่อนหน้านั้นก็เป็นอย่างนี้ น่าขำ คบกันกับแสนยังไงทำมั้ยทำไม ชีวิตมันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทั้งก่อนและหลัง .. มืดตึ๊ดตื๋อเลย พอเดินขึ้นมาถึงข้างบนมองไปที่ไหนก็มืด ต้นไม้ใหญ่ปกคลุมไปทั่ว สามคนที่เดินออกก่อน หายไปตรงโค้งข้างหน้า ฉันหยุดยืนพักเหนื่อยและลังเลว่าจะเดินไปยังไงดี รอกลุ่มข้างหลังก่อนดีกว่า หันกลับมองไปด้านหลังก็ทำเอาใจหายวูบก็จู่ๆก็มีคนยืนอยู่ข้างหลัง มาเมื่อไหร่ไม่รู้เงียบเชียว “ ช่วยแบกเป้มั้ยครับ ” “ ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณ เป้ไม่หนักแต่คนน่ะ..เหนื่อย ” ฉันยิ้มให้ความมีน้ำใจของเขา จะมองเห็นรึเปล่าไม่รู้สิก็มันมืด “ รอกลุ่มหลังก่อนก็ได้ หรือจะเดินต่อ เดินตามทางไม่หลง แต่อาจจะหลอนนิดหน่อยเพราะมืด ” ฟังเขาว่าสินั่น แล้วฉันจะกล้ามั้ยเนี่ย ทำหน้าเริ่ดเชิดไว้ “ เหรอคะ งั้นฉันค่อยๆเดินไปก่อนละกัน เพราะฉันเดินช้า เดี๋ยวกลุ่มข้างหลังก็ตามทัน ” ฉันส่องไฟฉายนำทางแล้วออกเดินต่อ เดินไปสักพักมีเสียงสัตว์และแมลงกลางคืนร้อง ฉันตกใจเลยต้องหยุดยืน เดินถอยหลังสองสามก้าวและชนเข้ากับใครบางคนที่เดินตามหลังมา ได้ยินเสียงหัวเราะอยู่ข้างหลัง หึ หึ พอหันกลับไปดูก็เจอผู้ชายคนเมื่อกี้ยืนอยู่ คนอะไรตัวก็ออกจะโตแต่เดินเบายังกับผี เฮ้ย..หรือจะไม่ใช่คน คิดเลอะเทอะไปได้ขนาดนั้นยัยจิรา เฮ้อ..ยัยจิราคิดอะไรเนี่ย “ มาเถอะเดี๋ยวผมเดินนำ ” เขาว่าแล้วส่องไฟฉายเดินนำ ฉันมองไปข้างหลังเห็นลำแสงของไฟฉายหลายลำ เสียงพูดคุยแว่วมาให้ได้ยิน “ สิครับ เดี๋ยวไม่ทันดูแสงแรกของวันนะ ” เขาหันกลับมาเรียกเมื่อฉันยังไม่เดินตาม ฉันจึงฉายไฟส่องทางและเดินตามหลังเขาไป มีเสียงอะไรสักอย่างร้องขึ้นนั่นทำให้ฉันรีบก้าวตามเขา “ระวังรากไม้นะครับ ระวังหัว หนามนะครับ ” เสียงบอกระวังนั่นนี่อยู่ตลอดเวลา ยิ่งเดินยิ่งสูง ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยิ่งสูงยิ่งเหนื่อย สาบานได้ว่าพยายามหายใจเบาๆแล้วแต่มันก็หอบดังจนคนเดินนำหน้าได้ยิน ก็เร่งเดินตามคนขายาวนั่นทำให้ฉันเหนื่อยมากๆ และเขาคงได้ยินเสียงหอบหายใจจึงหยุดพักและหันมาบอกกับฉันว่า “พักก่อนก็ได้ครับพ้นดงไม้ข้างหน้าจะถึงที่โล่งแล้ว และเราจะเริ่มมองเห็นแสงรำไรบ้างแล้วล่ะ ฉันหยุดพักกำลังจะยกน้ำขึ้นมาดื่มนึกขึ้นได้จึงยื่นส่งให้เขาก่อนแต่เขาปฏิเสธ ท่าทางเหมือนไม่เหนื่อยเลย “ คุณเหนื่อยมั้ย ” เสียงถามขาดห้วง เขาหัวเราะหึ หึ ในคอ “ นิดหน่อยครับ ” ฉันพยักหน้าบอกเขาว่าไปต่อได้ เขาจึงเดินนำ พอพ้นดงไม้ก็เจอที่โล่งไม่กว้างเลย เป็นต้นหญ้าต้นใหญ่ๆ ท้องฟ้าเบื้องบนเริ่มมีแสงสว่างบ้างแล้ว เขาเดินนำขึ้นไปอีกไม่กี่เมตรก็ถึงที่หมาย จุดสูงสุดของยอดเขา จุดชมพระอาทิตย์และทะเลหมอก มีป้ายที่เจ้าหน้าที่ปักไว้เป็นหลักฐาน เราเจอสามคนที่เดินออกก่อน หลังจากทักทายกัน เขาเดินสำรวจสันเขารอบๆและเลือกพื้นที่ที่จะนั่งชมพระอาทิตย์ได้อย่างชัดเจนและเดินมาเรียกให้ฉันนั่งพัก เขาดึงผ้ายางผืนไม่ใหญ่มากพอนั่งได้สองสามคนออกมาปูและชวนฉันนั่ง ถึงเวลานี้ไม่มีอิดออด เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว เราดับไฟฉาย ลง เพราะเริ่มมีแสงสว่างบ้างแล้วแม้จะไม่ชัด ตีห้าครึ่ง พรายน้ำบนหน้าปัดนาฬิกาบอกอย่างนั้น บนท้องฟ้ายังมีดาวบางดวงกระพริบ ดาวประจำเมืองสุกใส เสียงลมพัดใบไม้คล้ายเสียงดนตรี เสียงเฮของนักท่องเที่ยวที่ตามมา แต่ละคนต่างก็เดินหามุมนั่งพักรอชื่นชมการแสดงแสงสีของธรรมชาติ เสียงพูดคุยกันเบาๆ ฉันกับเขาเรานั่งกันเงียบๆฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาชื่ออะไร ไม่บอกก็ไม่ถามล่ะนะ ถึงแม้จะอยากรู้ก็ตาม ฉันเปิดเป้หยิบกระติกเก็บความร้อนที่ชงกาแฟใส่เมื่อเช้ามืด ไม่สิเมื่อตอนตีสามออกมา รินกาแฟใส่ในฝากระติกและยื่นให้เขา เขามองหน้าก่อนยิ้มออกมาและเปิดเป้หยิบกระติกออกมาเหมือนกัน แปลได้ว่าต่างคนต่างพกมา กลิ่นกาแฟหอมๆกาแฟร้อนๆที่ตอนนี้ช่วยให้บรรยากาศเย็น อุ่นขึ้น เราต่างนั่งกันเงียบๆ คนแปลกหน้าไม่มีเรื่องราวใดๆจะพูด บนเทือกเขาผีปันน้ำ ผู้คนหนึ่งหยิบมือนั่งเฝ้ารอการแสดงของธรรมชาติ มีแสงสีแดงระเรื่อที่ปลายฟ้า มีปุยนุ่นหนาล่องลอยไปมา แสงสีส้มแสดแดงค่อยๆกระจ่างตา อยากจะเป็นนักกวี อยากจะเป็นนักเขียน จะเก็บความงดงามเหล่านี้ไปฝากกานต์กับคุณทศ กล้องเล็กๆของฉันถูกหยิบขึ้นมากดเก็บความงดงามไว้ ฉันยิ้มให้ความงามที่เห็นเบื้องหน้า “ สวยจัง ” “ ใช่ สวยจัง ” คนที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้นเบาๆ ฉันหันหน้าไปมองเขาก็พบว่าเขามองจ้องอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าของฉันยังคงเปื้อนยิ้ม และยังยิ้มค้างเอื้อเฟื้อไปให้เขาด้วย เสียงกดชัตเตอร์ เสียงพูดคุยเสียงของความสุขดังทั่วยอดเขา รอจนหมอกเริ่มสลาย และพระอาทิตย์ดวงโตโผล่ขึ้นเต็มดวง เหล่านักท่องเที่ยวก็ชวนกันถ่ายรูปกับป้าย “ คุณช่วยถ่ายรูปให้ฉันหน่อยสิ ” ฉันยื่นกล้องตัวเล็กให้ก่อนจะเดินเข้าไปขอรวมหมู่กับคนอื่นๆ เขาถือกล้องของฉันไปยื่นให้ใครอีกคนแล้วเดินเข้ามายืนข้างฉันและบอกว่า “ ถ้าผมกดให้แล้วเราจะมีรูปคู่กันได้ยังไง ” เขาว่ายิ้มๆ ฉันทำเสียงบางอย่างในคอ “ เหอะ..” เขายิ้มอีกแล้วคนอะไรยิ้มเก่งชะมัด “ มองกล้องครับมองกล้อง จะมามัวมองหน้าผมทำไม ” แล้วเสียงใครบางคนในกลุ่มก็พูดขึ้นว่า “ เอ้า ชีสสสสสส ” เป็นอันว่ารูปหมู่รูปนั้นฉีกยิ้มกันทุกคน ทั้งที่สายแล้วแต่อากาศก็ยังเย็นจับใจ ขากลับมี กลุ่มเพื่อนใหม่ที่แสนจะน่ารักพากันเดินลงอีกด้านของเทือกเขามีเจ้าหน้าที่นำทาง ฉันเดินไปดูทางค่อนข้างชัน “ คุณจะไปด้วยมั้ย ” คนตัวโต ผิวเข้ม ยิ้มสวย ใช่ๆยิ้มสวยยิ้มเก่ง เดินมายืนข้างๆฉัน และมีเพื่อนในกลุ่มชวนให้เขาไปด้วยกัน ฉันส่ายหน้า เขาจึงบอกเพื่อนๆว่าไม่ไปและชี้มาที่ฉันและบอกว่า “ เดี๋ยวไม่มีเพื่อนเดินกลับ ” เพื่อนๆในกลุ่มของเขาหัวเราะและส่งเสียงแซว ฉันจึงรีบหันหลังเดินกลับทางเดิมที่เดินขึ้นมา และรู้สึกหน้าร้อนผ่าวทั้งที่อากาศเย็น และเพราะรีบจึงได้ลื่นไถลล้มบริเวณที่เป็นต้นหญ้า เขารีบเดินตามและยื่นมือให้ฉัน ฉันมองมือที่ยื่นให้และมองหน้าเจ้าของมือ ก่อนเหนี่ยวตัวลุกขึ้นยืน “ ถ้าคุณยิ้มหรือหัวเราะฉันจะโกรธคุณจริงๆด้วย บอกไว้ก่อนเลย ” ฉันว่า “ อ้าว ไหงงั้นล่ะคุณ ” ฉันลุกขึ้นได้และเดินต่อนำหน้าเขา ได้ยินเสียงหัวเราะหึ หึอยู่ข้างหลัง “ บ้า น่าอาย สุ่มซ่ามที่สุดยัยจิราเอ้ย ” ถ้ากานต์รู้มีหวังพูดอย่างนี้แน่ๆ . เราเดินลงเขาเงียบๆ ได้ยินเสียงนกร้องไพเราะมาก แต่มองหาตัวไม่เห็น “ คุณรู้มั้ยที่นี่เคยพบผีเสื้อหายากผีเสื้อไกเซอร์แต่ทุกวันนี้เข้าใจว่าคงสูญพันธุ์แล้ว ถ้าคุณอยากเห็นว่าหน้าตาเป็นยังไงเดี๋ยวเข้าไปดูที่ที่ทำการฯข้างล่างนะ มีสต๊าฟไว้ให้ดู คุณเห็นนั่นมั้ย นั่งร้านเก่าๆไม้ผุพัง นั่นน่ะเอาไว้จับผีเสื้อ น่าเสียดายต่อแต่นี้เราจะไม่มีโอกาสได้เห็นผีเสื้อสวยงามชนิดนั้นแล้ว ” “ ราคาคงแพงน่าดู น่าเสียดายเนอะโดนจับหมดแล้วไม่เหลือเผื่อเรา ” ฉันว่าและมองหน้าคนข้างๆ เขาส่ายหน้า ระหว่างทางขากลับเขาชี้ให้ฉันดูดอกไม้ ต้นไม้และอธิบายให้ฟัง เสียงทุ้มนุ่มหูน่าฟัง ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักไปเสียทุกอย่าง จนฉันสงสัยอยากรู้ว่าเขาทำงานอะไรกันแน่ อ๊ะ หยุดเลยยัยจิราเธอจะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็แยกจากกันแล้ว รู้เรื่องราวให้น้อยๆเป็นดี ภูติจิราตัวน้อยๆร้องเตือนจากข้างในใจ “ ทำไมมาคนเดียว ” จู่ๆคนที่เดินด้วยก็เปลี่ยนเรื่อง “ คุณมาคนเดียวอย่างนี้แฟนไม่ห่วงแย่หรือไง ” อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่านั่นเป็นคำถามที่ต้องการมากกว่าคำตอบที่จะตอบ แสดงว่าเมื่อคืนตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์กับกานต์เขาไม่ได้ยิน ฉันตอบเขาอย่างสะใจตัวเองว่า “ ไม่ว่า ใครจะกล้าว่า ” ก็เลิกกับแฟนแล้วนี่นา อย่างหลังฉันพูดต่อในใจ ความจริงต้องบอกว่าแฟนบอกเลิก เฮ้อ..เซ็ง! หลังจากนั้นก็ไม่เห็นเขาพูดอะไรต่อ เราเดินกันเงียบๆลงมาถึงลานกางเต็นท์ กลุ่มเพื่อนๆของเขายังกลับมาไม่ถึง บริเวณนี้จึงมีเพียงเขา ฉัน เจ้าหน้าที่สองสามคนและเจ้าของรถกระบะที่พาเราขึ้นมาเมื่อวาน มีฉันเป็นผู้หญิงคนเดียว ถึงนาทีนี้อดที่จะรู้สึกหวั่นหวาดไม่ได้ ไม่เป็นไรสว่างแล้ว แดดแจ๋และมีเขาอยู่ด้วยทั้งคน เฮ้ย !นี่ฉันไปหวังพึ่งเขาได้ไงเนี่ย ดูเหมือนเขาจะรู้ถึงความรู้สึกของฉัน เขาส่งยิ้มมาให้ มัน..อืม..อุ่นใจ ใช่รู้สึกอุ่นใจ วันนี้จะกลับกันแล้ว ดั้นด้นมาไกลเพียงเพื่อชมพระอาทิตย์และทะเลหมอก อ้อ..ไม่สิ ทะเลดาวด้วย ก็เมื่อคืนดาวเต็มฟ้า เขาลงมือเก็บเต็นท์และสัมภาระของเขา ฉันเก็บเต็นท์และสัมภาระของฉันบ้างเหลือเตาแก้สกระป๋องเล็กๆไว้จุดเตาต้มน้ำร้อนและเปิดบะหมี่คัพสองถ้วย รินน้ำร้อนใส่ และถือไปให้เขา “ ทานรองท้องก่อนลงไปทานหนักๆข้างล่าง ” เขายิ้มอีกแล้วและไม่ปฏิเสธ สัมภาระถูกวางเรียงไว้ เรานั่งทานบะหมี่สำเร็จรูปเงียบๆในศาลา รอเพื่อนๆกลุ่มนั้นเดินกลับมา “ คุณมาจากเชียงใหม่ ? ” ฉันมองหน้าเมื่อเขาพูดขึ้นลอยๆแต่ลอยมาถามฉัน “ ผมเห็นทะเบียนรถ ” “ อ้อ ” ไม่รู้สิ ควรจะตอบด้วยคำนี้แหละ “ ถ้าไม่เจอกลุ่มเราคุณจะขึ้นมาที่นี่มั้ย ” “ คงไม่มั้ง ไม่รู้สิฉันไม่ได้เตรียมคำตอบไว้เผื่อคำถามนี้ เพราะยังไงซะตอนนี้ก็อยู่ที่นี่แล้ว ” ฉันตอบเขาอย่างที่ฉันคิด เอ่อไม่สิไม่คิดต่างหาก “อืม..คุณนี่แปลกดี ” เขาว่ายิ้มๆ “ ชมใช่มั้ยนั่น ฉันถือว่าเป็นคำชม ” เรานั่งด้วยกันเงียบๆ เขาเอาโปสการ์ดออกมาเขียน ส่วนฉันเอาสมุดบันทึกออกมาเขียน บางทีบางครั้งก็เงยหน้าขึ้นมาเจอกัน หลบรอยยิ้มไม่ทัน กลุ่มเพื่อนๆของเขากลับมาใกล้ๆเที่ยง ต่างแยกย้ายเก็บเต็นท์เก็บสัมภาระ เขาเดินไปถามไถ่เพื่อนๆ มีบ้างบางคนที่หันมามองฉันและยิ้มให้ ทะยอยเก็บสัมภาระและขึ้นรถเตรียมตัวโขยกโยกเยกลงเขาไปยังที่ทำการฯข้างล่าง ฉันถูกหนุ่มๆจับเข้าไปนั่งในที่ว่างตอนหน้ากับสาวๆอีกสี่คน นั่งเบียดกันนิดหน่อยอุ่นดี ฉันฟังสาวๆพูดคุยถึงเส้นทางที่เดินลงจากยอดเขาขากลับ ฟังเพลินบางทีก็เผลอยิ้ม มีบางครั้งที่หันกลับมองไปด้านหลังรถกระบะที่บรรดาหนุ่มๆนั่งอยู่ ก็จะพบสายตาและรอยยิ้มที่คุ้นตาตั้งแต่เช้ามืดส่งยิ้มมาให้ ต้องรีบเก็บรอยยิ้มและสายตากลับคืนไม่กล้ามองอีก หวังว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นใบหน้าที่น่าจะแดงของฉัน ก่อนจากกัน ฉันขอบคุณเพื่อนร่วมทางครั้งนี้ด้วยความซาบซึ้งใจ กลุ่มนี้จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ เพื่อทำงานพรุ่งนี้ ฉันยืนส่งพวกเขาโบกมือลา สอดส่ายสายตามองหาคนตัวสูง เข้ม ยิ้มฟันขาวแต่ไม่เห็นคงนั่งอยู่ด้านใน รู้สึกน้อยใจนิดๆ บทจะไปก็ไปไม่มีโอกาสร่ำลา เป็นอะไรจิราเป็นอะไรของเธอเนี่ย.. ฉันฝืนยิ้มให้จนรถตู้เคลื่อนออกไป คนบ้า บทจะไปก็ทิ้งกันเลย คำเอ่ยลาคำขอบคุณยังไม่ได้บอกสักคำ มีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ปลายตาฝั่งตรงข้าม ผู้ชายสูงเข้มคนนั้น ยืนยิ้มอวดฟันขาวให้ฉัน “ อ้าว คุณ ” “ ผมอยู่เชียงใหม่ และขับรถมารอเพื่อนๆที่นี่ โน่นรถผม ”ฉันมองตามเมื่อเขาชี้ไปที่โฟร์วิลส์สีดำที่จอดใต้ต้นไม้ “ ไม่ได้ถามสักหน่อย ” “ ประโยคอยากเล่า ผมแค่อยากบอก รถคุณอยู่ไหน กลับกันเถอะ ผมจะขับตามหลังคุณนะ ” ก่อนแยกไปที่รถ เขายืมโทรศัพท์ของฉันบอกว่าจะโทรหาเพื่อนแต่บังเอิญเครื่องของเขาแบตหมด เห็นกดหมายเลขอยู่เป็นครู่แต่ไม่เห็นพูดว่าอะไร ยื่นคืนให้ฉันและบอกว่า “ สงสัยไม่มีสัญญาณ เดี๋ยวผมชาร์ตแบตในรถแล้วค่อยโทรใหม่ก็ได้ขอบคุณครับ ” แล้วก็เดินยิ้มๆไปขึ้นรถ ตลอดทางจากฝางเข้าเชียงใหม่ ทุกครั้งที่มองกระจกหลัง ฉันจะเห็นโฟร์วิลส์สีดำขับตามด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ไม่แซงหน้า จนกระทั่งอีกไม่กี่กิโลเมตรจะเข้าตัวเมือง เขาส่งสัญญาณไฟให้จอดข้างทาง ฉันรอให้เขาลงจากรถแต่เขาก็ไม่ลง ฉันกำลังจะลงไปถามเขาว่ามีอะไรแต่เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าพอดีจึงรับโทรศัพท์ก่อน หมายเลขไม่คุ้น “ สวัสดีค่ะ ” “ ผมเอง ถึงทางแยกข้างหน้าผมคงต้องแยกไปทางแม่สา คงส่งคุณได้แค่นี้ ” รู้เบอร์โทรของฉันได้ไง อ๋อ..ตอนนั้นน่ะเอง ร้ายนะยะ “ ค่ะ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากมายสำหรับความช่วยเหลือตลอดสองวันที่ผ่านมา ” “ ผมเจอคุณอีกได้มั้ย ” “ หอมกรุ่น กลิ่นกาแฟ ถ้าอยากเจอฉันคุณต้องหาร้านหอมกรุ่น กลิ่นกาแฟให้เจอ ฉันมักไปที่นั่นทุกเย็น เชียงใหม่คงไม่กว้างใหญ่จนคุณหาไม่เจอ ” ฉันบอกเขา เสียงหัวเราะหึ หึ ดังมาตามสาย เกลียดจริงเสียงอย่างนี้ เชื่อได้เลยตอนนี้คงยิ้มเต็มหน้าด้วยกระมัง “ ผมหาเจอแน่ สัญญากับคุณได้เลย ” อุปทานหรือเปล่า รู้สึกถึงความมุ่งมั่นในน้ำเสียง “ ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน โชคดีนะครับ ขับรถดีๆนะ แล้วเจอกัน ” “ ค่ะ แล้วเจอกัน คุณรู้แล้วนี่นาว่าจะหาฉันเจอที่ไหน ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ” กดวางสาย เคลื่อนรถออกพร้อมกัน จนถึงทางแยกที่เขาว่า ฉันเลี้ยวซ้าย และเขาเลี้ยวขวา ฉันลดกระจกรถลงและโบกมือให้เขา เขาลดกระจกลงและส่งยิ้มให้ฉัน ใครนะว่า “ ความสัมพันธ์ที่พบขณะเดินทางมักไม่ยั่งยืน ” คราวนี้ฉันคงได้พิสูจน์ประโยคที่ว่านั้นด้วยตัวเอง เอ แล้วเขาชื่ออะไรนะ ทำไมไม่ถามยัยจิรา แล้วคนบ้านั่นไม่ยักจะบอก แปลกคน! ไม่เป็นไร ไว้เจอกันคราวหน้าค่อยถามก็ได้ โห ยัยจิราคิดจริงๆเหรอว่าเขาจะหาร้านกาแฟเจอ เอ ถ้าเขาหาไม่เจอล่ะจะทำไง ก็ไม่ได้เจอกันสิยัยบื้อ เสียงภูติจิราตัวน้อยที่แอบอยู่ในใจของฉันว่าให้ ไม่เป็นไรๆ มีเบอร์โทรศัพท์เขานี่นา โทร.ไปบอกเขาดีมั้ย เป็นเอามากๆ ยัยภูติจิราส่ายหน้า ไม่ดีกว่า เขาก็มีเบอร์โทรศัพท์เราเหมือนกันนี่ ถ้าเขาอยากสานต่อความสัมพันธ์ก็คงติดต่อมาเองล่ะ กานต์คงแปลกใจพิลึกที่มีหนุ่มหล่อ คมเข้ม ยิ้มเก่งฟันขาว ไปนั่งรอฉันที่ร้าน ตายแล้ว แล้วกานต์จะปิ๊งเขารึเปล่าเนี่ย คงไม่มั้ง . อ้ากกกก ตายแล้ว ๆๆ ยัยจิราดันเลี้ยวผิดซอย สติหายไปไหนเนี่ย เพราะนายคนเดียวนายเข้มที่ทำให้ฉันเป็นอย่างนี้ . . ปล.1.อันที่จริง “ เขา ” มีชื่อนะคะ แต่บอกจิราไม่ทันอ่ะ 2.เรื่องนี้ไม่น่าจะหวาน เป็นเล่าไม่หวือหวาของจิรา มุขแป้ก สมองตื้อ ขอโทษนะคะถ้าไม่สนุก   Create Date : 06 สิงหาคม 2551 43 comments Last Update : 23 มีนาคม 2554 19:30:51 น. Counter : 502 Pageviews. Share Tweet

โอ้...ภาพงามแต้ๆเจ้า...มาอ่านค่ะคุณ สิงห์ คิดถึงๆ ด้วย   โดย: teansri 7 สิงหาคม 2551 3:21:59 น.

... เป็นภาพที่เพื่อนถ่ายไว้น่ะค่ะ เอาสถานที่ที่เคยไปเยือนมาเป็นฉาก แล้วใส่ตัวละครลงไป เฮ้อ...เสียดายตอนเราไปไม่เจออย่างจิรา...แง สวัสดีค่ะคุณเทียนสี :-)   โดย: สิงห์อมบ๊วย IP: 61.7.133.47 7 สิงหาคม 2551 11:19:27 น.

อยากไปเที่ยวบ้างจังเลยค่ะ   โดย: บู้บี้ IP: 133.82.251.202 7 สิงหาคม 2551 11:59:15 น.

อ่านจบแล้วค้า..น่ารักดีออก มุกไม่แป้กหรอก..เอ หรือเราหามุกไม่เจอก็ไม่รู้ เรื่อยๆไม่หวือหวา..แต่น่ารักเล็กๆ..ชอบค่ะ เมื่อกี้..กลับไปอ่านตอนแรกมาด้วย.. แอบเสียดาย ..หักมุมนิดหน่อย..นึกว่า หนุ่มกานต์จะเป็นพระเอก ..แบบว่าเพื่อนสนิท..แอบคิดไม่ซื่อ ทำนองนั้น..อิอิ   โดย: nikanda 7 สิงหาคม 2551 20:34:37 น.

ติดใจความน่ารักของเรื่องราว ตามกลับไปแอบอ่านมาอีกตั้งหลายเรื่อง..น่ารักทั้งนั้นเลย ชอบมากค่ะ...อ่านเรื่องสั้นของคุณ..ให้อารมณ์ความรู้สึก คล้ายๆกับเวลาอ่านเรื่องสั้นที่บล็อกคุรกรุ่นกลิ่นกาแฟเลย น่ารัก อบอุ่นเล็กๆ สั้นและเข้าใจง่าย..อ่านแล้วอมยิ้มน้อยๆ   โดย: nikanda 7 สิงหาคม 2551 21:18:41 น.

เขียนผิด..หมายถึงคุณ"กลิ่นกาแฟครับ"ค่ะ   โดย: nikanda 7 สิงหาคม 2551 21:30:12 น.

... คณบู้บี้ ชีวิตคนเรามันสั้นนัก อยากไปเที่ยวก็ไปเถอะค่ะ ถ้าการไปไม่ทำให้ใครลำบาก อ้อ..อย่าลืมเที่ยวแต่พอเพียงนะคะ คุณแจงคะ ปลื้มใจลอยหมดแล้ว(น้ำหนักเยอะตัวลอยไม่ขึ้น อิอิ ) เปิดบล็อกหลังคุณกลิ่นหลายปี บังเอิญที่เรื่องราวที่เคยเขียนไว้ออกแนวเดียวกัน แต่ฝีมือยังห่างคุณกลิ่นหลายขุม กำลังเร่งพัฒนาฝีมือแรงงานค่ะ หนึ่งเม้นต์หนึ่งกำลังใจค่ะ ขอบคุณจริงๆ   โดย: สิงห์อมบ๊วย 7 สิงหาคม 2551 21:35:06 น.

แฟนคลับ ตามมาให้กำลังใจค่ะ ..... ถ้าเป็นอย่างนี้........ อหักก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แถมน่าติดตามด้วยใช่ไหมคะ ........พี่สิงห์ จะว่าไปพูดถึงคุณกลิ่นก็หายไปนานเป็นเดือนแล้วนะเนี๊ยะพี่สิงห์   โดย: mangotip IP: 118.173.239.149 9 สิงหาคม 2551 13:45:32 น.

... อกหักเรื่องเล็ก อกเล็กเรื่องใหญ่...กร๊ากกกกก คุณสิงห์เห็นเขาพูดกันเลยเก็บมาพูดมั่ง อิอิ คุณmangotip ขอบคุณๆจริงๆ ลุงกลิ่นฯข่าวว่ายุ่ง เปลี่ยนงานใหม่ก็งี้   โดย: สิงห์อมบ๊วย IP: 61.7.133.179 9 สิงหาคม 2551 16:25:43 น.

โดย: teansri 9 สิงหาคม 2551 19:40:07 น.

ก๊าก คุณสิงห์อมบ๊วย เจอเรื่องใหญ่ในชีวิตซะแล้ว 5555 โถ ไม่ต้องติดมากนะครับ เสมอต้นเสมอปลายก็ดีแล้ว lol ผมสิกำลังฝึกฝีมือให้ใกล้เคียงคุณสิงห์อมบ๊วยอยู่เนี่ย มีเรื่องสารภาพล่ะ อย่างเรื่อง พวงมาลัยใหมครับนั่นน่ะ ผมลองใช้คาเร็คเตอร์ของนางเอกที่คุณสิงห์อมบ๊วยชอบใช้มาเขียน หุ หุ ลองดูว่าจะเป็นยังไง เพราะ ไหนๆก็ชอบกาแฟเหมือนกันแล้วนี่เนาะ ภาพสวยจริงๆด้วยล่ะ ไปเที่ยวภูเขาก็บ่อย แต่ก็ไม่ยักเจอจิราสักทีเหมือนกัน ส่วนใหญ่จะเจอที่ไปเป็นคู่ๆๆๆๆๆๆ ดูแล้วให้อิจฉา วุ้ย เจ้าแมวข้าวโพด ไปแอบวางเรื่องเศร้านะเราน่ะ   โดย: กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ ) 9 สิงหาคม 2551 21:45:53 น.

เรื่องน่ารักดีอ่ะ   โดย: โก้ (เซโก้4 ) 10 สิงหาคม 2551 1:06:54 น.

... คุณเทียนสี คิดถึงเหมือนกัน ข่าวว่าเปลี่ยนกุญแจใหม่หมดทั้งบ้านเหรอคะ คราวนี้ก็ปั้มกุญแจไว้สัก10 ดอกเลย หายอีกให้มันรู้ไป ฝากตู้เซฟธนาคารไว้ด้วย ใส่รหัสไว้แบบ Davici code เลย อิอิ คุณกลิ่นฯ.. ยังมีชีวิตอยู่ โอว์...ดีใจมากมายที่กลับมาทักทายกัน รออ่านเรื่องใหม่อยู่นะคะ ที่ทำงานใหม่สาวๆน่ารักเยอะเหรอคะ งานหนักก็ยอมๆเถอะ ขอบคุณค่ะคุณโก้ ไหนบอกออกไซด์งานไง รักษาสุขภาพนะคะทุกท่าน ขอบคุณที่แวะมาทักทายกัน มิตรภาพกลิ่นหอมเนอะ   โดย: สิงห์อมบ๊วย 10 สิงหาคม 2551 8:54:05 น.

มายืนยันอีกรอบ ว่า หวานนนนนนนนนน คิดถึงพี่เข้ม (นามสมมุิติ) จัง อ้อ คุณกานต์กับคุณทศด้วย อิๆ (คิดถึงทุกคนเยย)   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 10 สิงหาคม 2551 12:45:18 น.

... ชอบทานของหวาน ยกเว้นอย่างเดียว...กาแฟ..ขม มีเพื่อนยุให้เขียนตอนที่สาม ไม่สิไม่ใช่ยุ สั่งให้เขียนตอนที่สาม เอากะเธอสิ ตกลงต้องเขียนตามสั่งเพื่อพี่เข้ม พี่กานต์และคุณทศ ส่วนจิราน่ะ..ช่างเธอเถอะ..เนอะ คุณพีท.. :-p   โดย: สิงห์อมบ๊วย 11 สิงหาคม 2551 8:15:39 น.

แปะชื่อไว้จ้า...เม้นท์ก็ติดไว้ก่อนนะจ๊ะ....^.^ (อีกสักครั้งเถอะจ๊ะ)   โดย: REAL_IN_MIND IP: 58.8.229.27 11 สิงหาคม 2551 16:36:52 น.

สนุกดีออกฮะ...แถมผมได้เทคนิกใหม่ๆไปใช้ขอเบอร์สาวด้วย อิอิ เสร็จโจร 555+ ^ ^   โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.122.210.59 12 สิงหาคม 2551 16:32:00 น.

คิดตึ๋งเจ๋ยๆ เลยเข้ามาเยี่ยม อ้าวๆๆ ช่างจิราได้ไง เพราะจิราต้องหวานกับพี่เข้ม อิๆ ส่วนพี่กานต์พี่ทศมาหวานกับป๋ม (อ้าว มือที่สามมาแล้ว) คุณตอย ไม่เชื่อหรอก ว่าขอไม่เก่ง อิๆๆ (ถ้าทวงละมุนซีรี่ส์ตรงนี้ คุณสิงห์จะเขกหัวมั้ยเนี่ย)   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 13 สิงหาคม 2551 20:34:09 น.

.. ทวงเม้นต์ค่ะคุณ REAL_IN_MIND อ่านแล้วไม่เม้นต์ระวังจู๊ดๆ อิอิ คุณยางมะตอยฯ ดีจังที่สนุก กลัวฝืด อ้อ..กขอเบอร์โทร.ก้อ...ตามใจคุณโจรเถอะค่ะ... คุณพีทจ๋า คิดถึงเหมือนกันค่ะ ยังคิดตอนที่สามไม่ออก อีตาพี่เข้มยังหาร้านกาแฟไม่เจอง่ะ คุณยางมะตอยฯ ทวงด้วยคนค่ะ...( ใครจะกล้าเขกหัวคุณพีท )   โดย: สิงห์อมบ๊วย 14 สิงหาคม 2551 18:10:49 น.

ร่วมด้วยช่วยทวง ไม่รู้ทวงใครเหมือนกัน โฮ่ๆ   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 15 สิงหาคม 2551 20:56:04 น.

คิดถึง .. คำซึ้งๆ แค่ 2 คำ   โดย: teansri 17 สิงหาคม 2551 1:50:41 น.

ไม่คิดตึ๋ง แค่... อยากรู้เท่านั้นเอง ว่าตอนใหม่มารึยัง (ปากแข็งมาก โฮ่ๆๆ)   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 17 สิงหาคม 2551 20:00:20 น.

... ซึ้งใจมากค่ะคุณเทียนสี ส่วนคุรพีทน่ะจัดอยู่ในประเภท ปากแข็งใจอ่อน เรื่องราวของจิรากับพี่เข้ม ตอนนี้นอนสนิท ....   โดย: สิงห์อมบ๊วย IP: 119.42.82.134 18 สิงหาคม 2551 13:06:07 น.

นอนไม่ว่า เพราะรู้ว่า ตื่นมาเมื่อไหร่ ก็หวานสนิทเหมือนเคย เอิ๊ก   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 18 สิงหาคม 2551 20:24:06 น.

มาขอบคุณที่สั่งหนังสือเผื่อนะคร้าบ คราวนี้กำลังหาวิธีส่งตังค์และรับหนังสือ อิๆๆ   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 19 สิงหาคม 2551 17:20:40 น.

.... มาเมื่อไหร่ค่อยรับละกันนะคุณพีท   โดย: สิงห์อมบ๊วย 20 สิงหาคม 2551 18:37:07 น.

คุณสิงห์ฯ ครับ รักออกแบบไม่ได้ เป็นนิยายหรือเรื่องสั้น? (เห็นมีสองตอน) และจบหรือยัง? ผมยังมะได้อ่านเนื่องจากเห็นว่ายาว ฮี่ๆๆๆๆ เวลามีน้อย เดี๋ยวเยี่ยมไม่ครบคน แต่สัญญาด้วยเกียรติว่าจะเข้ามาอ่านจนจบแน่นอน ไม่เกินวันพรุ่งครับ ถ้าไม่ทำตามสัญญาขอให้คุณสิงห์ฯ เตะตาพีทได้เลยครับ   โดย: วรบรรณ 20 สิงหาคม 2551 18:37:14 น.

... โครม..หงายหลังล้มก้นกระแทก โอ๊ย...เจ็บก้น จริงๆจะเขียนตอนเดียว แต่ยังไงไม่รู้โผล่มาอีกตอน และ..อาจจะมีอีกตอนและอีกตอน เอ..จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ นิยายก็ไม่ใช่ เรื่องสั้นก็แปลกๆ ไม่มีตอนจบ " มีเริ่มต้นแต่ไม่มีตอนจบ " เรียกว่า " เรื่องสั้น " ไปก่อนละกัน ถ้ามันยาวเมื่อไหร่ค่อยเรียก"นิยาย" คนเขียนเรื่องนี้ไม่มีการวางพล็อตไม่มีการวางแผนค่ะ ว่างเมื่อไหร่ คิดได้เมื่อไหร่ค่อยว่ากัน ไม่ดีเลยนิสัยไม่ดี ดีจังคุณวรฯแวะมาเยี่ยม ถ้าไม่อ่านและไม่เม้นต์ ขอให้จู๊ดๆ คุณพีทเธอน่ารัก เตะเธอไม่ลงหรอกถ้าอย่างอื่นละไม่แน่...เอิ้กกกกก   โดย: สิงห์อมบ๊วย 20 สิงหาคม 2551 18:46:06 น.

ตามหนุ่มตาคมหน้าเข้มมาที่นี่ค่ะ เอ๊ะ...หรือตามกลิ่นกาแฟกรุ่นควันหอมๆมาก็ไม่รู้แฮะ คือระหว่างหนุ่มหล่อกับของกินเนี่ย พลอยดันให้คะแนนสูสีซะด้วยสิคะ 55+   โดย: ploy666 IP: 124.157.237.21 20 สิงหาคม 2551 19:18:17 น.

คุณสิงห์จาทำอารายคร้าบ เอิ๊ก (ผมจะได้ไปทำตาวอฯ ต่ออีกทอด ฮ่าๆๆ) ตกลงหนังสือให้ฝากไว้ก่อนเหรอครับ อีกตั้งปีนึงง่ะ เกรงใจ เดี๋ยวคุณสิงห์ไม่มีตังค์กินบาริสต้า เอ๊ย กินกาแฟ (มันเหมือนกันตรงไหนนะคุณพีท สองอย่างเนี้ย) เรื่องสั้นที่มีหลายๆ เรื่อง แต่ละเรื่องจบในตัวเอง อ่านเรียงกันได้ อ่านแยกกันก็ได้แบบนี้ ผมเรียกของผมเองว่า เรื่องสั้นชุดครับ เคยเขียนอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ยังไม่จบชุดซะที มีแต่ตอนเริ่ม ยังไม่มีตอนจบจริงๆ ด้วยแหละ ฮ่าๆๆ มะพลอยตามหนุ่มเข้มมาเหยอ เหอๆๆ   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 20 สิงหาคม 2551 20:19:50 น.

... คุณพลอยมาๆๆๆ ดีจัง ตกลงตามหนุ่มหรือตามกรุ่นกลิ่นกาแฟมาคะ :-) คุณพีทอ่ะคิดไปถึงไหน เค้าจะเลี้ยงกาแฟกับเค้ก ต่างหาก เรื่องหนังสือจะให้ส่งไปไหนยังไงเมล์มาละกันนะคะ cnuntiya@hotmail.com เรื่องสั้นชุด เหรอคะ อืมม... ..   โดย: สิงห์อมบ๊วย 20 สิงหาคม 2551 23:41:31 น.

ง่า...   โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 58.181.141.208 21 สิงหาคม 2551 7:47:08 น.

ฮ่าๆๆๆๆๆ อ่านแล้วฮาอะครับ (กรุณาอย่าตกใจ) จิรายังคงมีความคิดทะเล้นอยู่ในหัวเสมอ อกหักยังไม่ทันไรเลย ดูท่าจะมีคนมาสมานแผลให้เสียแล้ว อยากรู้เรื่องราวต่อไปอ่ะ เร่งวันเร่งคืนเร่งมือหน่อยนะครับ คนคอยตามอ่านอยู่เน้อ... ปล.มาตามสัญญาแล้ว อย่าไปชี้โพรงให้ตาพีทนะครับ... ผมเสียวลำใส้... หยึย...   โดย: วรบรรณ 21 สิงหาคม 2551 8:30:52 น.

มากินบาริสต้า... เอ๊ย มาขอกาแฟกับเค้กคุณสิงห์กิน อิๆๆ เรื่อง "ของเรา" เดี๋ยวเมลไปคุยนะครับ ส่วนตาวอ... ผมไปทำไรลำไส้คุณฮึ แง่งๆๆ ป.ล. คุณตอยฯ แกเป็นไรของแกง่ะ   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 21 สิงหาคม 2551 16:36:02 น.

... ผมได้เทคนิกใหม่ๆไปใช้ขอเบอร์สาวด้วย เสร็จโจร 555+ ^ ^ คุณตอยฯว่ามาอย่างนั้น คุณสิงห์เลยบอกตามใจคุณโจร.. เธอก็เลยออกอาการอย่างนั้นกระมัง ขอบคุณค่ะที่ฮา ชอบจังใครอ่านแล้วฮานี่ ยัยจิราดูต๊องๆหน่อยๆเหมือนคนเขียน เอ้ย...ม่ายช่ายยยย ตอนที่ 3 คิดไว้แล้วค่ะแต่ยังไม่ลงมือ ยิ่งเขียนยิ่งกลัว คุณพีทคุณวรฯเป็นหรือเปล่า พอเราเขียนเรื่องไปมีคนมาให้กำลังใจ เราก็เกิดอาการ"กลัว" ขึ้นมา กลัวเขียนแล้วไม่ดีเท่าเดิม คุรพีทง่ะ จ้อง"บาริสต้า"อย่างเดียวเลย สวัสดีทุกท่านค่ะ มิตรภาพมีกลิ่นหอม   โดย: สิงห์อมบ๊วย 21 สิงหาคม 2551 16:58:51 น.

เวียนเข้ามาดูหลายรอบไม่เห็นตาพีทมาตอบสักที ขอผมตอบในส่วนของผมละกันนะครับ ก็เป็นเหมือนกันนะครับ แต่ผมเชื่ออยู่อย่างนึงว่า หากเราทำเต็มที่แล้วแม้จะผิดพลาดไปบ้าง เพื่อนๆ ก็คงจะเข้าใจและยินดีที่จะให้กำลังใจเราเสมอ   โดย: วรบรรณ (ลายปากกา ) 23 สิงหาคม 2551 7:47:35 น.

เป็นมากเลยง่ะ ตอนนี้ก็กำลังเป็นอยู่ ไม่ใช่เรื่องไอ้โต๊ะนะครับ อีกเรื่องในถนนฯ เขียนจบไปแล้วสี่ กำลังเขียนเรื่องที่ห้า พอมีคนถูกใจ เราก็กลั๊วกลัว ว่าไอ้ที่เขียนออกมาใหม่ มันจะไม่ถูกใจคนอ่านเหมือนที่ผ่านๆ มา ช่วงที่เริ่มเขียนบทแรกน่ะ เครียดจนเกร็งทุกทีเลย นี่ผมพักไปเดือนนึง (เขียนไอ้โต๊ะ ต้องสลับกันเขียน ไม่งั้นมันตีกันในหัว) อาทิตย์ที่แล้วกลับมาเขียนเรื่องนี้ต่อ โอ้... ชะงัก เขียนไม่ออกไปสามวัน วันพุธเขียนออกมาหน้าเศษๆ แล้วต้องหยุด เพราะรู้สึกว่ามันไม่สนุกเลย แว้ก ดีที่วันพฤหัสฯ ศุกร์ อารมณ์เริ่มกลับมา ไม่งั้นแย่แน่ (ต้องลงวันอังคารง่ะ) สรุปว่า สู้ๆ นะครับ ยังไม่มีข้อเสนอแนะอื่น แต่ของผมนี่ ถ้าจังหวะดี มีอารมณ์ แล้วมันจะเขียนได้เอง ถ้าไม่มีอารมณ์ ก็แย่เลย เขียนไม่ออก ถ้าคุณสิงห์เป็นแบบเดียวกัน ก็ขอให้อารมณ์มาไวๆ นะ อ้อ ลงแรลลี่มั้ยครับ รับสมัครถึงวันจันทร์นะ   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 23 สิงหาคม 2551 21:26:38 น.

... ขอบคุณค่ะคุณวรบรรณ จะพยายามค่ะ คุณพีท ไม่ลงแรลลี่บ้างล่ะ จะไปนั่งข้างสนามเชียร์เป็นพิเศษ ส่วนสิงห์อมบ๊วย ชื่อก็บอกอยู่แล้ว แข่งอะไรไม่ได้หรอกค่ะเพรา"อมบ๊วย" ตลอด เอาชนะตัวเองยังยาก ลงแข่งไม่ได้หรอกค่ะ ยิ่งต้องเขียนตามอารมรืยิ่งแย่ใหญ่ "ไม่มีอารมณ์"ก็เขียนไม่ออกซะงั้น แต่ยังไงก็" สู้โว๊ย...เอ๊ย..ค่ะ " ขอบคุณคุณวรฯ คุณพีทมากๆค่ะ   โดย: สิงห์อมบ๊วย 24 สิงหาคม 2551 0:57:17 น.

สามเดือนผมเขียนไม่ทันอะครับ เรื่องนึงผมเบาะๆ ก็สี่เดือนห้าเดือนง่ะ พยายามยังไงก็ไม่ทันแรลลี่แน่ๆ แล้วจังหวะเริ่มก็ไม่ตรงกันด้วยสิ เลยขอช่วยวิธีอื่น (เป็นนักข่าว) ดีกว่า อิๆ สู้โว้ย... เอ๊ย ขอให้อารมณ์มาไวๆ ว่าแต่ มีแผนจะเขียนนิยายเรื่องยาวมั่งมั้ยครับเนี่ย   โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) 24 สิงหาคม 2551 20:31:11 น.

... วางตอนที่ 3 แล้วค่ะคุณพีท เรียบเรื่อย เฉื่อย เอื่อย สไตล์คุณสิงห์   โดย: สิงห์อมบ๊วย 25 สิงหาคม 2551 4:54:46 น.

Sing, it is all your fault..I couldn't stop reading your story..hehehe..It passed mid-night..12:44 am Sunday 5555..it was soooo gooddd..um now I believe love at first sight..oyy nor..how romantic..I loved it soooo much, next one I hope it will be better..!! urghhhh..its too late to read the next one..I will read 2morrow..!!......:)   โดย: PiCorn (Camille) IP: 71.81.178.101 12 มิถุนายน 2553 12:47:53 น.

... โถๆๆๆ พี่คอน สิงห์ขอโทษ...555 พี่คอนเป็นนักให้กำลังใจ อ่านแล้วหัวใจชื้นค่ะ   โดย: สิงห์อมบ๊วย 12 มิถุนายน 2553 17:13:15 น.

ตอนนี้สนุกค่ะ เขาคนนั้นดูน่ารักดี   โดย: นู๋แดง IP: 223.206.189.163 25 พฤศจิกายน 2553 15:50:13 น.