Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๔ (YURI)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กรกฏาคม 2559

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

21 กรกฏาคม 2559

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๔ (YURI)

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๔ (YURI)

๔

ระหว่างรับประทานอาหารมื้อเย็น บนโต๊ะยาวขนาดสิบกว่าที่นั่ง มีกับข้าวสี่อย่าง แต่มีผู้นั่งทานเพียงแค่สามคนเท่านั้น คือ อนันต์ที่นั่งหัวโต๊ะ อลิษานั่งซ้ายมือของเขา และกันทิมาที่นั่งตรงข้ามหล่อน

บรรยากาศระหว่างมื้อค่อนข้างเป็นกันเอง สำหรับคนอื่น นายใหญ่อาจดูเคร่งขรึมน่าเกรงขาม ดูยิ่งใหญ่จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แต่กันทิมารู้สึกเฉยๆ ไม่ตื่นเต้นอะไรนัก อาจเพราะความเคยชินที่รู้จักเขามานาน อนันต์เป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ และมีน้ำใจเป็นที่สุด ไม่เหมือนผู้ยิ่ง ใหญ่หลายคนที่พอได้สิ่งที่ตนต้องการก็ถีบหัวลูกน้องส่ง แล้วสร้างภาพเป็นคนดีคนใจกว้างดุจมหาสมุทร

...สังคมไทยมีมนุษย์จำพวกปากคัมภีร์ ใจปีศาจเยอะเหลือเกิน

“ต้มยำค่ะพี่มา” อลิษาส่งถ้วยแบ่งร้อนๆ ที่เพิ่งตัก ส่งให้หมอสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม หลังตักให้บิดาของตนหนึ่งถ้วย

“ขอบคุณค่ะ” กันทิมากล่าว พลางรับถ้วยนั้นมาวางใกล้กับจานข้าวของตน

แล้วสาวน้อยก็ตักถ้วยที่สามสำหรับตัวเอง

“ทานเถอะ เย็นจะไม่อร่อย” อนันต์เอ่ยชวนขึ้น หลังเห็นทุกคนพร้อมแล้ว

อาหารบนโต๊ะนั้นเป็นอาหารพื้นๆ อาทิ ต้มยำไก่ ผัดข้าวโพดอ่อน ไข่เจียวหมูสับ และปลานิลทอด แม้ดูธรรมดาแต่รสชาติอร่อยระดับภัตตาคารเลยทีเดียว

อลิษาทำหน้าที่ฝ่ายบริการ คอยแกะปลาทอดให้บิดากับหมอสาวอย่างคล่องแคล่ว

“ปลาอีกหน่อยนะคะพี่มา”

“พอแล้วล่ะอลิษา” แขกรีบห้าม เพราะเนื้อปลาที่แกะยังวางเรียงอยู่ในจานอีกเยอะพอสมควร

“ช่วยทานหน่อยสิคะ พี่มาผอมมากเลยรู้ไหม” สาวน้อยเริ่มออกอาการบ่นพึมพำอย่างไม่จริงจัง

กันทิมาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ให้อีกฝ่าย ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี ที่ช่วงนี้ผอมลงเป็นเพราะนอนน้อยมาก แต่ละวันนอนไม่กี่ชั่วโมง สาเหตุไม่ใช่จากทำงานหนัก แต่เพราะเป็นโรคนอนไม่หลับต่างหาก

“งานยุ่งเหรอมา?” อนันต์ถามไถ่อย่างสนใจ เขามองลูกสาวของประสงค์มือขวาเป็นเหมือนลูกคนหนึ่งของตน

“ค่ะมีลูกค้าตลอดทั้งวัน” หมอสาวตอบไปอย่างนั้น ซึ่งก็ไม่ได้เป็นการโกหกเสียเลยทีเดียว

“ตอนนี้ในร้านมีหมอกี่คนล่ะ?” เขาถามต่อ

“มาเพิ่งรับเพิ่มมาอีกคนค่ะ ตอนนี้ทำคนเดียวไม่ไหวแล้ว”

กันทิมารู้กำลังตนเองดีว่า ‘แบ่งภาคไม่ได้’ ยิ่งเวลาเคสด่วนที่ต้องออกนอกสถานที่ บางวันเธอได้ทานข้าวแค่มื้อเดียวเท่านั้น จึงต้องหาหมอรุ่นน้องมาช่วยงานที่ร้านเพิ่ม แม้จะเป็นร้านเล็กๆ ในละแวกนั้น แต่เธอมีลูกค้าประจำเพิ่มมากขึ้นกว่าปีก่อน หลังบริการดีเยี่ยมจนลูกค้าติดใจ และช่วยแนะนำแบบปากต่อปาก

ร่างสูงมีความสุขกับอาชีพของตนมาก จะบอกว่าเป็น Passion ก็คงไม่ผิด แม้จะไม่ได้ทำให้ร่ำรวยเหลือเฟือระดับเศรษฐี แต่ก็มีเงินใช้จ่ายอย่างสบายๆ ไม่เดือดร้อนอะไร ตึกสองคูหาที่กู้ธนาคารก็ผ่อนหมดแล้ว จึงมีเงินเหลือเก็บแต่ละเดือนมากขึ้น

'ไม่เลวเลย'

อนันต์พยักหน้าอย่างพอใจ

“แล้วมาไม่คิดจะขยายร้าน เป็นโรงพยาบาลบ้างเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก และคิดค่ารักษาถูกลงด้วย”

นายใหญ่รู้เจตนาดีของร่างสูง ที่ไม่ยอมคิดค่ายากับค่ารักษาแพงเหมือนร้านอื่น แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยสังคมส่วนรวมมากขึ้นเท่าไหร่ เพราะกำลังของกันทิมาเพียงลำพังน้อยเกินไป

...หากคิดจะช่วยคนอื่น เราต้องโตพอ มีกำลังเยอะพอ มิฉะนั้นจะกลายเป็นเตี้ยอุ้มค่อม พากันเดือดร้อนไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ตัวเอง

กันทิมาอึ้งไปกับไอเดียของเขา ไม่ใช่ว่าหญิงสาวไม่เคยคิดเรื่องนี้ หากแต่ทุนทรัพย์คือปัญหายักษ์ที่ทำให้เธอไม่กล้าคิดการใหญ่ การสร้างโรงพยาบาลสักแห่งไม่รู้ต้องใช้กี่สิบล้าน...แค่คิดก็เครียดแล้ว

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนพูดออกไปอย่างเจียมตัว

“คิดค่ะคุณอา แต่มาเกรงว่า ความสามารถของตนเองจะไม่ถึง...มาเลยไม่กล้าคิดใหญ่”

'ถ่อมตัวเกินไปหรือเปล่า?'

อนันต์คิดในใจ ก่อนส่ายศีรษะอย่างไม่เห็นด้วย

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า หมอสาวเป็นคนแบบไหน เป็นพวกเชื่อมั่นในตัวเองสูง จนแทบจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใครง่ายๆ แม้แต่จากประสงค์พ่อของตัวเองที่มีฐานะการเงินระดับเศรษฐีคนหนึ่ง

นายใหญ่เคยได้ยินมือขวาของเขาบ่นกระปอดกระแปดอยู่บ่อยๆ ถึงกันทิมาว่า

“ลูกสาวผมมันหัวดื้อจริงๆ พูดอะไรไม่เคยจะฟังเลย ขนาดผมจะให้เงิน ก็ดันทำหยิ่งไม่ยอมรับซะงั้น”

แต่อนันต์กลับไม่คิดแบบนั้น เขามองว่า คนแบบกันทิมาหายากและน่าสนับสนุน เขาไม่ชอบคนใจเสาะอะไรนิดอะไรหน่อยก็ยอมแพ้ถอดใจ คนพวกนี้อีกสองชาติก็ไม่มีทางประสบความสำเร็จ

...มีงานในโลกนี้ที่สำเร็จง่ายๆ ด้วยหรือ?

เท่าที่ผ่านโลกมาเกินครึ่งศตวรรษ เขารู้คำตอบดีว่า มันไม่มีอยู่จริง เพียงแต่คนสำเร็จส่วนใหญ่ไม่พูดมาก จึงมีคนจำนวนไม่เยอะที่รู้ว่า คนพวกนั้นต้องผ่านความล้มเหลวมากขนาดไหน กว่าจะมายืนท่ามกลางแสงไฟได้

“ถ้ามีอะไรจะให้อาช่วยก็บอกนะไม่ต้องเกรงใจ อย่าลืมว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน” อนันต์พูดอย่างใจดี

กันทิมายิ้มน้อยๆ กับข้อเสนอของผู้ยิ่งใหญ่ตรงหน้า ที่เธอรู้ดีว่า ‘เขาพูดจริงทุกคำ’

“ขอบคุณค่ะคุณอา”

“อลิษาก็จะช่วยด้วยค่ะ” อีกคนที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ เสนอตัว

หมอสาวอมยิ้มในหน้ากับความมีน้ำใจของสาวน้อย แต่ก็อดที่จะหยอกเย้าไม่ได้...ผู้หญิงคนนี้น่าแกล้งน่ากระเซ้ามาก

“ช่วยให้ยุ่งเหรอคะ?”

ร่างบางหุบยิ้มทันที แล้วทำหน้าม้าหมากรุกใส่คนอายุมากกว่า

“โหย! ดูถูกกันจริงๆ”

อนันต์หลุดขำออกมาอย่างอารมณ์ดี ชินกับการแสดงออกของลูกสาวทั้งคู่ ที่ดูอลิษาจะแพ้ทางกันทิมาเสมอ เจอหน้าก็ปะทะคารมกันจนเป็นเรื่องปกติ

“พี่ไม่กล้าดูถูกอลิษาหรอกค่ะ ทำไมถึงมองพี่ในแง่ลบแบบนั้น...พี่เสียใจนะคะ” สัตวแพทย์สาวพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน พลางยักคิ้วหลิ่วตาให้ด้วย

'กวนจริงๆ'

สาวน้อยได้แต่บ่นกระปอดกระแปดในใจ ค้อนให้คนขี้แกล้ง ซึ่งเป็นคนเดียวที่กล้าป่วนประสาทต่อหน้าบิดาของหล่อน ที่กำลังนั่งอมยิ้มให้ท้ายหมอสาว ทำให้หล่อนไม่กล้าเสียมารยาทด้วย ยังไงเสียกันทิมาก็อาวุโสกว่ามาก

“ไม่เชื่อหรอกค่ะ”

'ขี้งอนไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ ใครมาเป็นแฟนด้วยคงเหนื่อยแน่'

สาวร่างสูงคิดในใจ คุ้นเคยกับอากัปกิริยาของหญิงสาวที่งอนเธอมานับครั้งไม่ถ้วน...ดีกรีความขี้งอนระดับ ๘.๕ จัดว่าสูงมาก

เมื่อบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบเกิน เจ้าของบ้านจึงกล่าวขึ้นอย่างเป็นงานเป็นการ

“แล้วตกลงเรื่องโปรเจคคอนโด ลูกจะทำอย่างไรต่อ?”

หล่อนเอียงคอมองบิดา แล้วตอบหลังไตร่ตรองเพียงชั่วครู่

“คืนนี้อลิษาคิดว่า จะโทรปรึกษากับพี่ฟ้าค่ะ อยากให้พี่ฟ้าแนะนำสถาปนิกเก่งๆ ให้ช่วยดูโปรเจคนี้อีกที จะได้แก้ให้เสร็จก่อนการประชุมครั้งหน้า”

อนันต์พยักหน้าเห็นด้วยกับไอเดียของหล่อน

“แต่ถ้าจะให้ดี พ่อว่าลูกอาจต้องลงไปดูพื้นที่เองด้วย แค่คำนวณในกระดาษอย่างเดียว ยังไงซะก็ไม่มีทางถูกหรอก”

'จริงสินะ'

อลิษาคล้อยตามข้อเสนอของเขา ผู้บริหารโครงการควรรู้จักพื้นที่ที่จะก่อสร้างด้วย ไม่ใช่แค่นั่งจินตนาการ แล้วสร้างคอนโดในอากาศ

“ไว้แก้แบบเสร็จ อลิษาจะไปพัทยาค่ะ”

คนเป็นพ่อยกยิ้มอย่างพอใจ ที่เห็นลูกสาวคนเล็กเอาการเอางานกว่าที่คิด

'ใจสู้ไม่แพ้พี่สาวเลยนะเนี่ย...น่าภูมิใจจริงๆ ลูกสาวฉัน'

เขาหันมองไปยังกันทิมาที่นั่งทานผลไม้เงียบๆ

“ถ้ามาว่าง ก็ไปเป็นเพื่อนน้องหน่อยนะ ไปนอนเล่นที่พัทยาสักคืนสองคืน ถือว่าไปพักร้อนก็ได้”

'หืม?'

หมอสาวทำหน้างงงัน ที่จู่ๆ ก็ได้รับคำสั่งให้ไปกับอลิษา ทั้งที่ไม่ใช่ธุระของตนเลยสักนิด

แต่เมื่อสาวร่างสูงสบตากับนายใหญ่ ก็เข้าใจทันทีว่า เขาต้องการให้เธอทำหน้าที่เป็นองครักษ์ให้กับหล่อน ด้วยเกรงว่า อลิษาจะออกต่าง จังหวัดเพียงลำพัง ซึ่งดูจะอันตรายเกินไป หรือถึงแม้จะมีผู้ติดตาม แต่คนเป็นพ่อก็ไม่ค่อยไว้ใจใครนัก

'งานเข้าแล้วสิฉัน!'

กันทิมารู้ดีว่า ตนไม่ควรปฏิเสธหน้าที่นี้ เพราะหากสาวน้อยเกิดเป็นอะไรไป เธอจะรู้สึกผิดมากมาย

“ค่ะคุณอา” สาวร่างสูงรับคำ ก่อนหันไปมองหญิงสาวที่นั่งตรงข้าม “จะไปเมื่อไหร่ก็บอกพี่นะอลิษา? พี่ไม่ได้ไปทะเลนานแล้ว”

'พ่อนี่จริงๆ เลย'

นึกบ่นคนเป็นพ่อในใจ ที่ไปเอ่ยปากกึ่งบังคับให้กันทิมาต้องไปกับหล่อนอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“อลิษาเกรงใจพี่มานะคะ ถ้าไม่ว่างอลิษาไปคนเดียวได้ค่ะ ไม่งั้นก็จะชวนพี่ฝนไปเป็นเพื่อน” หล่อนพูดอย่างตรงไปตรงมา

“พี่ฝน?” กันทิมาทวนชื่ออย่างสงสัย

“สายฝนอดีตเลขาฯ ของพี่ฟ้าค่ะ ตอนนี้เธอย้ายมาเป็นเลขาฯ ให้อลิษา”

“อ๋อ! จำได้แล้ว” คนฟังพยักหน้า

หมอสาวจำผู้หญิงสวมแว่นสายตาคนนั้นได้ เคยได้ยินกริชบอกไว้เหมือนกันว่า สายฝนฝีมือไม่ธรรมดาเลย แต่เธอไม่เคยเห็นสักครั้ง

“มีคนรู้งานช่วย อลิษาจะได้ไม่หนักเกิน” อนันต์กล่าวเสริม

เขาต้องการให้ลูกสาวเป็นผู้บริหารระดับสูงของไดมอนด์กรุ๊ป จึงคัดเอาแต่คนเก่งมาช่วยงาน และเขาคือคนขอร้องให้แองเจิลช่วยพูดกับสายฝน

“ค่ะ” กันทิมาผงกหัวอย่างเข้าใจ

เวลายี่สิบสี่ชั่วโมงไม่เยอะเลยสำหรับผู้บริหารธุรกิจใหญ่ๆ หากไม่มีผู้ช่วยเก่งๆ คงเหนื่อยตายกันพอดี ยามนี้หมอสาวเกิดสนใจใคร่รู้จักเลขาฯ ของหล่อนมากเลยทีเดียว

'อยากรู้จังว่า สายฝนจะเก่งขนาดไหน?'

หลังทานจนอิ่มหนำสำราญ และสนทนากันต่ออีกนิดหน่อย หมอสาวก็ขอตัวกลับ โดยมีอลิษาตามออกมาส่งที่รถยุโรปที่จอดอยู่

“พี่มาไม่ต้องไปพัทยาก็ได้นะคะ อลิษาเกรงใจ” กล่าวออกมาอีกครั้ง หลังสบโอกาสอยู่ตามลำพังกับอีกฝ่าย ไม่ชอบที่จะให้สาวร่างสูงต้องฝืนใจทำอะไรให้ตน

กันทิมายิ้มจางๆ สายตาจับจ้องสาวน้อย แล้วส่ายศีรษะ

“พี่อยากไปค่ะ อยากไปพักผ่อน ไม่ได้ไปทะเลเป็นปีแล้ว” เธอกล่าวเสียงนุ่มชวนฟัง “และพี่ก็เป็นห่วงอลิษาด้วย”

'เป็นห่วง?'

คนฟังยืนอึ้งไป กับคำอธิบายประโยคสุดท้าย ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงรัวขึ้นจนรู้สึกได้ เมื่อสบตาคู่สวยของหมอสาว

“ขอพี่ไปด้วยได้ไหมคะ?” กันทิมาถามเสียงอ่อนหวาน ยกสองมือเรียวขึ้นประคองแก้มเนียนนุ่มของหล่อนไว้

อลิษาตัวแข็งทื่อเหมือนถูกมนตร์สะกด ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงจนกระแทกซี่โครงแทบร้าว

ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!

'นี่ฉันเป็นอะไรไป?'

หล่อนถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่กันทิมาก็ไม่ได้สัมผัสแบบนี้เป็นครั้งแรกสักหน่อย หากแต่ทำอยู่บ่อยๆ จนแทบเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

แต่ที่ผ่านมาสาวน้อยไม่เคยหวั่นไหวหรือมีอาการแปลกๆ แบบคราวนี้ ไม่เข้าใจเลยว่า หัวใจของตนเกิดผิดปกติอะไรขึ้นมา หรือเหนื่อยเกินไปกับการทำงานวันแรก

“ว่าไงคะ?” ถามซ้ำ หลังเห็นอีกคนยืนจ้องหน้าตนนิ่งๆ นิ่งเกินไปจนผิดสังเกต

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ” อลิษากลั้นใจตอบเสียงแผ่ว เริ่มมีอาการวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม

หมอสาวฉีกยิ้มร่าอันแสนจะมีเสน่ห์ออกมา หลังได้รับคำตอบที่ต้องการในที่สุด

“จะไปวันไหนกี่โมง ก็โทรบอกพี่ล่วงหน้าสักวันสองวัน พี่อาสาเป็นพลขับให้”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” หล่อนตอบรับน้ำใจของสาวร่างสูง “ฝันดีค่ะพี่มา”

“กู๊ดไนท์ค่ะเจ้าหญิง”

กันทิมากล่าวอำลา โน้มตัวไปจุมพิตหน้าผากมนของอลิษาเบาๆ หนึ่งครั้ง ก่อนเข้าไปในรถเก๋งคันหรู แล้วเคลื่อนออกไปจากเขตบ้านหลังใหญ่

ร่างบางยกมือขึ้นทาบเหนือตำแหน่งหัวใจของตน ที่ยามนี้เต้นกระหน่ำแรงจนน่าตกใจ

'นี่ฉันควรจะไปเช็คสุขภาพหน่อยน่าจะดี'

สามทุ่มเศษ ภายในห้องนอน ณ อาคารชุดสุดหรูของนายหญิง ที่มีเพียงแสงไฟส่องสว่างจากโคมหัวเตียง แองเจิลในชุดนอนยาวบางเบาสีอ่อน นั่งเอนหลังคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียงใหญ่นุ่มนานเกือบสิบนาที ด้วยใบหน้าขรึมๆ

“ไว้พรุ่งนี้พี่จะลองถามให้ ได้ผลยังไงแล้วจะโทรบอกนะ บาย”

หลังวางสาย นายหญิงแห่งไดมอนด์กรุ๊ปก็ต้องถอนหายใจยาวเหยียดออกมา

ณิชากรที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ มองคนรักที่ทำท่าไม่สบายใจ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จึงวางหนังสือที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนเอ่ยถามเสียงนุ่ม

“มีอะไรเหรอคะพี่ฟ้า?”

“โปรเจคที่อลิษาเสนอวันแรกมีปัญหาน่ะ ก็เลยโทรมาปรึกษา”

“แล้ว?”

“พี่คิดว่าพรุ่งนี้จะโทรคุยกับนัทชา สถาปนิกของ Finest Corp. ดูค่ะ” แองเจิลตอบ หลังคิดว่าใครเหมาะสมจะช่วยน้องสาวของตน

นักข่าวสาวทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย

“พี่ฟ้ารู้จักคุณนัทชาด้วยเหรอคะ?”

“ค่ะ อาคารส่วนใหญ่ของไดมอนด์กรุ๊ป ออกแบบและคุมงานโดยบริษัทนี้ น้องนัทเป็นคนรักของชนากานต์ รุ่นน้องสมัยเรียนมัธยมฯ น่ะ”

“คุณชนากานต์!”

ณิชากรเบิกตาโตกับข่าวที่เพิ่งได้ยิน เพราะก่อนหน้ามักจะเห็นแต่ข่าวซุบซิบว่า ผู้บริหารสาวของเลิฟ ริเวอร์ไซด์คบหากับชายหนุ่มมากหน้าหลายตา

...แต่ที่ไหนได้ ‘ตัวจริง’ กลับเป็นสาวเท่ซะงั้น

แองเจิลพลิกตัวนอนตะแคงจ้องคนรักด้วยสายตาสงสัย ก่อนพูดเสียงเย็นออกมาแบบหวงๆ

“อย่าบอกนะว่า น้องณิเป็นแฟนคลับของสองคนนี้ด้วย”

'ขี้หึงที่สุดในสามโลก...แฟนใครเนี่ย'

ณิชากรคิดในใจ ก่อนพูดเอาใจคนฟังออกมา

“เคยเป็นค่ะ แต่ตอนนี้เป็นแฟนคุณฟ้าเลยไม่ได้สนใจสองคนนั้น และไม่สนใจใครเลย”

เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยยิ้มกว้างอย่างพอใจ ก่อนพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างของคนรัก แล้วโน้มใบหน้าต่ำลงจนเกือบชิดอีกฝ่าย

“น่ารักซะขนาดนี้ พี่ควรให้รางวัลน้องณิหน่อยแล้ว”

นักข่าวสาวดันร่างขึ้นจูบคนตรงหน้าเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วเอนตัวลงนอนตามเดิม พลางยกยิ้มยั่วเย้าเหมือนท้าทาย

“แบบนี้หรือเปล่าคะ?”

“เดี๋ยวนี้ยั่วเก่งนะคะ” นายหญิงพูดกลั้วหัวเราะ รู้สึกดีที่อีกคนกล้าเป็นฝ่ายเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“แฟนณิสอนเก่งค่ะ”

“เก่งขนาดไหนกัน ขอพี่ทดสอบหน่อยนะคะ” แองเจิลก้มหน้าลงจูบริมฝีปากสวยได้รูปดูดดื่มเร่าร้อนหิวกระหาย ขณะที่มือซนเริ่มทำงานโหมดอัตโนมัติ ละโบมไปบนทรวงอกพอดีมือ บีบเคล้นหนักเบาสลับไปมา จนได้ยินเสียงครางเบาๆ

“อ่า...พี่ ฟ้า”

นายหญิงยกยิ้มอย่างพอใจ ขยับตัวแทรกร่างเข้ายังระหว่างขาของคนรัก เมื่อทุกอย่างลงตัวพอเหมาะ การเคลื่อนไหวก็เริ่มต้นขึ้น แม้จะสวมเสื้อผ้าครบก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อบทรักนี้แต่อย่างใด

สองสาวหายใจดังหอบแรง พร้อมกับครางต่ำๆ ดังเป็นระยะ โดยไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร

แล้วกรีดร้องดังลั่น เมื่อทั้งสองไปแตะยังจุด สูงสุดแห่งความสุขในเวลาไล่เลี่ยกัน

หลังจากพักหายใจไม่กี่นาที แองเจิลขยับตัวไปปิดโคมไฟ ก่อนถอดชุดนอนของตนและณิชากรออก จนเปลือยเปล่าเท่าเทียมกัน เพื่อบรรเลงบทรักบทต่อไป

สำหรับแองเจิล ความรักคือการเติมเต็มความสุขทั้งร่างกายและจิตใจ ซึ่งนายหญิงไม่เคยเบื่อที่จะบอกรักซ้ำๆ

หลังผ่านไปเกือบครึ่งคืน สองสาวหมดแรงจนลืมตาไม่ขึ้น จึงบอกรักกันอีกครั้งแทนคำราตรีสวัสดิ์

“รักพี่ฟ้านะคะ”

“รักน้องณิมากกว่าค่ะ”

แล้วทั้งคู่ก็หลับใหลอย่างมีความสุขในวงแขนของกันและกัน

OoXoO

หนังสือจองได้ถึง ๘ สิงหาคมนะคะ ใครสนใจรายละเอียดอยู่หน้าจองหนังสือค่ะ ส่วนอีบุคคาดว่าจะเสร็จในปลายเดือนนี้ค่ะ