Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๓ (YURI)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

สิงหาคม 2559

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31

10 สิงหาคม 2559

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๓ (YURI)

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๓ (YURI)

๑๓

หลังยืนอยู่นอกห้องนานหลายนาที หากแต่สองสาวภายในห้องไม่เคลื่อนไหวอะไร เดาว่ากันทิมาคงแสร้งทำเป็นนอนหลับ รอจนกว่าเธอจะเข้าไป ละเอียดจึงได้แต่นึกบ่นคนเจ็บ

'ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ลูกฉัน'

มารดาเปิดเข้าไปในห้อง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วหันไปทักทายกับแขกพิเศษที่ก้มหน้างุดอ่านนิตยสารแฟชั่นที่วางอยู่

“อ้าว! อลิษามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”

“สวัสดีค่ะนม” หล่อนยกมือทำความเคารพอย่างนบน้อม ตามที่ถูกอบรมมาเป็นอย่างดี “เพิ่งมาถึงค่ะ” พลางหยิบถุงสามใบที่เอามาด้วยส่งให้คนตรงหน้า

“อะไรเหรอลูก?” นมเอียดถามอย่างสนใจ ขณะยื่นมือรับถุงนั้นมาถือไว้

“ขนมค่ะร้านโปรดของนมกับพี่มา กับนมหวานที่สั่งเมื่อวาน”

“ขอบคุณนะอลิษา” ละเอียดพูดอย่างซาบซึ้ง กับความอ่อนโยนของหญิงสาวที่ช่างเอาอกเอาใจ แม้บางครั้งจะแง่งอนเจ้าอารมณ์ไปบ้าง แต่โดยรวมคุณหนูผู้นี้เป็นผู้หญิงที่อัธยาศัยดีมากคนหนึ่ง

“พี่มาเป็นอย่างไรบ้างคะ?” หล่อนถาม หลังทรุดนั่งโซฟาตัวเดิม โดยอีกคนนั่งตัวยาว

“เมื่อเช้าหมอมาดูแล้ว บอกแต่ว่ารอผล CT สแกน ถ้าไม่มีอะไรก็น่าจะกลับบ้านได้”

“ดีจังค่ะ” อลิษาพึมพำด้วยสีหน้าผ่อนคลาย โล่งใจไม่น้อยที่คนเจ็บอาการไม่หนักหนาจนน่าหวั่นใจ

แต่ก่อนที่สาวสองวัยจะคุยอะไรกันต่อ กันทิมาที่นอนเงี่ยหูฟังอยู่ก็ขยับตัวทำงัวเงียเหมือนเพิ่งตื่น ทั้งที่ปกติเป็นคนที่หูไวตาไวมาก

“นะ น้ำ...” คนเจ็บร้องขอเบาๆ

'แสดงละครไม่เนียนเลยลูกฉัน'

คนเป็นแม่ขยับตัวไปรินน้ำใส่แก้วพร้อมหลอดให้คนเจ็บ ที่ค่อยๆ ขยับตัวลุกนั่ง แล้วรับแก้วไปดูดน้ำอย่างช้าๆ พร้อมทำหน้าบิดเบี้ยว ใจหนึ่งของละเอียดนึกสงสารลูก แต่อีกใจก็สมน้ำหน้าสะใจที่กันทิมาโดนดีเสียบ้าง

เธอพอเดาได้เจ็ดแปดส่วนว่า เหตุใดแองเจิลถึงได้ฉุนเฉียวถึงขั้นลงไม้ลงมือเมื่อวาน เป็นใครก็คงไม่อยากให้น้องสาวสุดที่รักคบหากับคนเจ้าชู้ประตูดินนัก

'ฉันผิดเองที่สอนลูกไม่ดี'

นึกกล่าวโทษตัวเองในใจ ที่ตามใจลูกสาวมาก และได้แต่หวังว่าอีกคนจะล้างภาพลักษณ์ที่ไม่ดีเรื่องเพลย์เกิร์ลได้ ไม่เช่นนั้นก็คงยากที่จะเจอคนรักดีๆ กับเขา

กันทิมาส่งแก้วน้ำที่เหลือน้ำติดก้นนิดหน่อยคืนมารดา แล้วเบนสายตามองไปยังอลิษาที่นั่งมองเธออยู่ก่อน อดไม่ได้ที่ใจจะสั่นไหว นึกอยากให้อีกฝ่ายมาใกล้ๆ แต่ไม่กล้าเอ่ยปาก

และเหมือนหล่อนจะรู้ใจ จึงลุกเดินมาข้างเตียง

“ยังเจ็บอยู่ไหมคะ?” น้ำเสียงถามอ่อนโยน

“อือ...” ครางรับคำเบาๆ ในลำคอ

สาวน้อยกลอกตาคิด เพื่อหาเรื่องชวนคุย

“ถ้างั้นก็ทานขนมที่เอามาฝากไม่ได้น่ะสิ แย่จัง!” แกล้งพูดยั่วเย้า

เจ้าของนัยน์ตาคู่สวยหรี่ตาเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ ด้วยรู้ว่าคนตรงหน้าเจตนาแกล้งเธอ จึงสะบัดหน้าหนี เอนตัวขยับลงนอนตามเดิม

'ไว้หาย พี่จะเอาคืน คอยดู'

อลิษาหัวเราะเบาๆ กับอาการปั้นปึ่งของคนเจ็บที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก แสดงว่าคราวนี้คงจนปัญญาจะเถียงจริงๆ ถึงได้ไม่ปริปาก

“แหม ล้อเล่นเองค่ะ อย่าโกรธเลยนะคะพี่มา ไว้หายแล้วอลิษาจะซื้อมาฝากอีกก็ได้” ง้องอนเสียงอ่อนหวาน

'ตกลงกี่ขวบกันนี่ ผลัดกันง้อผลัดกันงอน ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ'

ละเอียดนึกบ่นในใจ ก่อนทรุดตัวนั่งลงที่โซฟา หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน ปล่อยให้สองสาวเล่นหยอกล้อกันตามสบาย

กันทิมาชำเลืองมองไปทางมารดาแวบหนึ่ง ก่อนหันมายิ้มให้สาวน้อย นัยน์ตาคู่หวานเป็นประกายวิบวับ

“คนเจ้าเล่ห์” อลิษากระซิบต่อว่าให้ได้ยินกันแค่สองคน

หมอสาวแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

'ท่ามากนักใช่ไหม'

หล่อนเม้มริมฝีปากแทบเป็นเส้นตรง รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ จึงเอื้อมมือไปหยิกต้นแขนคนเจ็บ

“อะ โอ๊ย...” สาวร่างสูงหลุดครางเบาๆ ออกมา รีบคว้ามือบางของอีกคนเอาไว้ ก่อนที่จะโดนประทุษร้ายมากไปกว่านี้ พร้อมส่ายหน้าไปมาเป็นการห้ามปราม

การหยอกล้อหยุดกึกลง หล่อนมิได้ดิ้นรนหรือชักมือออก ปล่อยให้คนเจ็บลูบไล้มือของตนเองไว้ตามอัธยาศัย สายตาสองคู่สบกันนิ่งราวกับจะสนทนาภาษาใจ

'ใจเราตรงกันใช่ไหมคะ พี่มา?'

หล่อนนึกถามในใจ

มีคนเคยพูดว่า ‘ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ’ แต่อลิษายังไม่อาจเข้าใจความหมายของนัยน์ตาคู่สวยตรงหน้าชัดเจน หล่อนต้องการคำอธิบายที่ตรงไปตรงมา และเรียบง่ายกว่านี้ ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แล้วมาเสียใจภายหลัง

แต่แล้วเวลาแห่งความสับสนก็ยุติลง เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

อลิษารีบชักมือออกจากอุ้งมือของกันทิมา เอี้ยวตัวมองผู้มาใหม่แวบหนึ่ง ก่อนปรายตามองไปยังหมอสาวอีกครั้งด้วยความไม่สบอารมณ์ แล้วเดินไปนั่งโซฟาข้างละเอียด

แขกสาวหน้าตาดีที่บังเอิญเจอกันคราวก่อน ผู้หญิงที่อลิษาไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น...เอ๋

“เป็นไงบ้างคะพี่มา? เอ๋รีบมาทันทีที่รู้ข่าวเลยนะคะ” อดีตคนเคยคบของกันทิมาจีบปากจีบคอถามอย่างห่วงใย ทันทีที่ถลามาถึงข้างเตียงคนเจ็บ ใช้มือเรียวลูบไล้ปลายคางของกันทิมาอย่างรักใคร่

ละเอียดส่ายหน้า หลังเห็นอากัปกิริยาของแขก ที่ดูจะสนิทสนมกันเกินงามไปสักนิด ถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ คงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแน่

'ตอนนั้นหลับตาคว้า ใช่ไหมลูกขา?'

คนเป็นแม่นึกประชดลูกสาวในใจ

เธอไม่ได้พิจารณาคนที่ฐานะทางสังคมเป็นสำคัญ หากแต่มองที่การแสดงออกมากกว่า พฤติกรรมจะบ่งบอกธาตุแท้ตัวตนของบุคคลนั้นได้ดีที่สุด

'ผู้หญิงคนนี้คุ้นๆ เคยเห็นที่ไหนนะ?'

ยามกะทันหันละเอียดกลับนึกไม่ออก

กันทิมาได้แต่ฝืนยิ้มรักแขกอย่างกระอักกระอ่วนใจ เอ๋เป็นกลุ่มคนชุดสุดท้ายในโลกที่เธอคิดจะกลับไปคบหาด้วย ผู้หญิงสวย รวยทรัพย์แต่จูบไม่หอม ขืนใจอ่อนมีหวังเธอคงมีสภาพไม่ต่างจากนักโทษชั้นดีสักเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนี้เป็นพวกถูกเลี้ยงแบบตามใจมาก อารมณ์แปรปรวนขึ้นลงเร็ว หรือที่เรียกว่า ‘ไบโพล่า’ และขี้หึงแบบไม่มีเหตุผล

'รู้จากใครล่ะเนี่ย? สงสัยโทรไปที่ร้าน'

หมอสาวนึกเดาแหล่งข่าว น่าจะมาจากผู้ช่วยคนใดคนหนึ่งของตน และได้แต่หวังว่า คงไม่มีแขกมาเยี่ยมเพิ่มอีก

“หนูเป็นเพื่อนมาเหรอคะ?”

ละเอียดลุกมาทักทายกับแขกของลูกสาวตามมารยาท หลังเห็นว่า แขกสาวไม่สนใจอะไรนอกจากคนเจ็บ ประหนึ่งว่า โลกนี้มีแค่เราสองเท่านั้น

หญิงสาวใบหน้าสะสวย แต่งหน้าเข้มแบบจัดเต็ม รูปร่างสูงโปร่งแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดหันไปมองคนถาม แล้วรีบยกมือทำความเคารพ พร้อมฉีกยิ้มให้ หวังได้คะแนนเพิ่มจากกันทิมา

“สวัสดีค่ะคุณแม่ เอ๋ค่ะ”

“สวัสดีค่ะคุณเอ๋” ผู้อาวุโสรับไหว้ ขณะสำรวจคนตรงหน้าไปด้วย และยอมรับว่าเธอคนนี้ชวนมองไม่น้อย “เราเคยเจอกันไหมคะ?”

“อืม เคยค่ะ เจอกันตอนไปช็อปปิ้งที่ห้างฯ มั้งคะ ถ้าเอ๋จำไม่ผิด” ทำท่าคิดที่ดูแล้วไม่ต่างจากการโพสท่าเท่าไหร่ ก่อนแนะนำตัวเอง “เอ๋เป็นลูกคุณพ่อแม่ทัพค่ะ”

“มิน่าหน้าตาคุ้นๆ” ละเอียดพูดอย่างเป็นกันเอง เธอรู้จักบิดาของหญิงสาวว่าเป็นระดับบริหารของกรีนไดมอนด์ ซึ่งออกรอบตีกอล์ฟกับนายใหญ่และสามีเธอบ่อยๆ จึงต้องถามไถ่ตามมารยาท “คุณพ่อสบายดีนะคะ?”

“ค่ะสบายดี” สาวเปรี้ยวยิ้มกว้างที่อีกคนจำเธอได้ ก่อนถามต่อถึงอาการของคนไข้ “หมอว่าอย่างไรบ้างคะ?”

“อาการโดยรวมดีค่ะ วันนี้ไม่ก็พรุ่งนี้ น่าจะกลับบ้านได้”

“เป็นข่าวดีสุดๆ เลยค่ะ” เอ๋พูดอย่างยินดี หันมองคนเจ็บที่นอนตาแป๋วด้วยสายตารักใคร่ปานจะกลืนกิน

'ลูกฉันนี่มีเสน่ห์เกินไปหรือเปล่า?'

ละเอียดบอกไม่ถูกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องดีหรือไม่ดี? ที่มีสาวๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตกันทิมาเยอะ หากแต่เจ้าตัวไม่เคยพามาให้ดูตัวหรือแนะนำเป็นกิจจะลักษณะเลยสักคน เหมือนยังไม่เจอ ‘คนที่ใช่’

เธอพอรู้ว่า ลูกสาวคบหาใครไม่ทน แต่ไม่รู้ว่าต้นสายปลายเหตุเป็นเพราะอะไรกันแน่? หากแต่ก็ไม่ไปเซ้าซี้ซักถาม เกรงจะเป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเกินไป ไม่อยากให้ลูกต้องอึดอัดรำคาญใจ

อันที่จริง กันทิมานับเป็นลูกที่ดีจนเกือบสมบูรณ์แบบ ยกเว้นแต่ในเรื่องคู่ครองเท่านั้น ซึ่งเป็นข้อบกพร่องเดียวที่เด่นชัดที่สุด ถ้าหากกริชมีสาวๆ ตอมสักครึ่งหนึ่งของลูกสาว ละเอียดจะรู้สึกดีกว่านี้

คนเป็นแม่ไม่ค่อยเข้าใจเลยว่า ทำไมจู่ๆ โลกถึงได้กลับตาลปัตรซะอย่างนั้น...แม่เหล็กไม่ดึงดูดขั้วตรงข้าม หากแต่ดึงดูดขั้วเดียวกัน

อลิษาได้แต่นั่งนิ่งตัวตรงเหมือนรูปสลัก สายตาคู่คมจ้องเอ๋เขม็งขณะที่แขกหยอกล้อจับมือถือแขนกับคนเจ็บอย่างชิดเชื้อ เผลอจิกปลายเล็บที่อุ้งมืออย่างแรง ไม่รู้ทำไมภาพที่เห็นถึงได้รบกวนความรู้สึกให้เจ็บแปลบ ไม่ต่างจากโดนมีดปักลงกลางหัวใจ

'ฉันจะอยู่ต่อทำไมอีก?...อยู่ก็เกะกะลูกตาพี่มาเปล่าๆ'

เมื่อคิดแบบนั้น คุณหนูจึงลุกขึ้นเต็มความสูง ก้าวไปหาละเอียดเพื่ออำลา

“นมคะ อลิษาของตัวกลับก่อนดีกว่า ว่าจะไปทำงานต่อให้เสร็จ” ยกเรื่องงานมาอ้าง เพื่อจะได้ดูไม่เสียมารยาทจนเกินไป

ผู้อาวุโสอึ้งไปนิดหนึ่ง ปรายตามองหมอสาวที่หันขวับมองมาที่หล่อนตาละห้อย เธอมองออกว่า คนเจ็บไม่ได้พึงใจเอ๋นัก หากแต่การเอ่ยปากไล่แขกไม่ใช่เรื่องสมควรทำ

'ไอ้ที่อยากให้อยู่ก็จะไป ไอ้ที่อยากให้ไปก็ตื้อจะอยู่...สนุกจริงๆ'

“ไปทำงานให้เสร็จเถอะค่ะ ทางนี้คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะ” คนเป็นแม่นมเอ่ยอย่างเข้าใจ หล่อนคงไม่อยากทนดูภาพกระจู๋กระจี๋ของกันทิมากับคนอื่นนัก ขนาดเธอเห็นแล้วยังไม่ชอบเลย
“ถ้ามีอะไรคืบหน้า นมจะโทรไปบอก”

“ค่ะนม สวัสดีค่ะ”

หล่อนทำความเคารพละเอียด แล้วออกไปโดยไม่เหลียวมองคนเจ็บเลยสักแวบเดียว

'ซวยแล้วฉัน!'

กันทิมาสบถในใจ หน้าซีดเผือด เดาได้ว่า คุณหนูคนนั้นงอนเธอไปเรียบร้อยแล้ว

“เมื่อกี้ใช่น้องอลิษา ที่พี่มาไปทานข้าวด้วยวันก่อนหรือเปล่าคะ?” เอ๋แกล้งถามขึ้น หลังจากหล่อนพ้นประตูไปแล้ว

คนเจ็บได้แต่ถอนหายใจเฮือก แล้วปิดเปลือกตาลง ไม่อยากจะสนใจคนมาเยี่ยมอีกต่อไป

'ร้ายจริงๆ ขนาดเอ๋ลงทุนมาง้อขนาดนี้ ยังทำเป็นเย็นชาใส่อีก'

สาวเปรี้ยวได้แต่คิดโวยวายในใจ ไม่กล้าหลุดปาก กลัวคะแนนตกฮวบ โดยเฉพาะต่อหน้าแม่ของอีกฝ่าย

“ให้พี่มาเขาพักเถอะค่ะ สงสัยจะง่วงน่ะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ มานั่งคุยกับแม่ตรงโน่นดีกว่า” ละเอียดแก้แทนลูกสาว พลางชวนอีกฝ่ายไปนั่งคุยที่โซฟา ซึ่งแขกก็จำใจทำตาม

'ขอบคุณค่ะแม่'

กันทิมานึกขอบคุณมารดาในใจ ก่อนผล็อยหลับไปจริงๆ โดยไม่คิดสนใจแขกเลยสักนิด

เอ๋นั่งตัวเกร็งคุยกับละเอียดไม่นานก็ลากลับ คนเป็นแม่ได้แต่โล่ง อกเพราะพิจารณาดูสาวเปรี้ยวแล้ว ก็มั่นใจกว่า ๘๐% ว่า ไม่ใช่สเปคของกันทิมาแน่ ผู้หญิงคนนี้ดูเปรี้ยวเกินไป ดูหยิบโหย่งไม่ติดดิน ดูไม่จริงใจ หากคบกันคงราบรื่นไม่นานนัก

'สงสัยหลังออกจากโรงพยาบาล ต้องพาไปทำบุญสะเดาะเคราะห์กันหน่อยแล้ว'

ละเอียดคิดวางแผน หลังมองไปยังหมอสาวที่หลับสนิท

อลิษาขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ภาพที่เอ๋หยอกล้อกับกันทิมายังคงตามวนเวียนไม่รู้จบในสมอง ทำให้เผลอเหยียบคันเร่งเร็วกว่าปกติ

เอี๊ยด!

วันนี้เป็นวันที่หญิงสาวเบรกดังสนั่นหวั่นไหว เกือบจะจิ้มท้ายรถคันหน้าอยู่หลายหน โชคดีที่รอดปลอดภัยถึงจุดหมายโดยปราศจากรอยขีดข่วน

'ฟู่ ถึงเสียที'

หล่อนพ่นลมหายใจแรงๆ ออกทางปาก ก่อนลงจากรถ ก้าวขายาวๆ เข้าไปในบ้าน พอพ้นประตูก็เจอกับสาวใช้ที่ชื่อก้อยยืนสงบเสงี่ยมอยู่ หล่อนแค่เหลือบมองแวบหนึ่ง ไม่มีอารมณ์จะสนทนาด้วย

“คุณอลิษาคะ”

เสียงเรียกทำให้คุณหนูชะงักฝีเท้า หันกลับมามองด้วยสายตาคมกริบที่ชวนให้คนถูกมองใจสั่นไม่น้อย

“มีอะไรเหรอ?”

ก้อยรวบรวมความกล้าที่มีไม่มาก พูดอย่างเกรงอกเกรงใจ

“หนูอยากจะถามว่า คุณมาเธอเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

“ไม่เป็นไรมากแล้วล่ะ ไม่เกินพรุ่งนี้คงกลับบ้านได้”

“เหรอคะ” คนฟังยิ้มเผล่ ดูร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ขอบคุณค่ะคุณอลิษา”

“ไม่เป็นไรหรอก” คุณหนูของบ้านพูดอย่างอ่อนโยน ก่อนถามต่อ “แล้วมีใครอยู่บ้านบ้างเนี่ย?”

“ไม่มีใครอยู่เลยค่ะ นายใหญ่ออกไปหลังคุณอลิษาสักพัก ส่วนคุณฟ้ากับคุณณิ เพิ่งออกไปสักชั่วโมงหนึ่งค่ะ” ก้อยตอบอย่างแคล่วคล่องรู้งาน “คุณอลิษาจะรับอะไรกลางวันไหมคะ?”

“ก็ดี บะหมี่หมูแดงหน้าปากซอย แห้งหนึ่งน้ำหนึ่ง กับโอเลี้ยงถุงหนึ่ง” หล่อนสั่งของโปรด

“ได้ค่ะ” สาวใช้รับคำ พลางรับแบงค์สีแดงสองใบที่หล่อนยื่นมาให้

“ที่เหลือไม่ต้องทอน ฉันให้”

“ขอบคุณค่ะ” ก้อยยิ้มแฉ่ง ด้วยรู้ว่า เจ้านายบ้านนี้ใจกว้างเสมอ เวลาใช้งานพิเศษจะให้ทิปเป็นประจำ

“เสร็จแล้วก็เรียกฉันด้วยล่ะ ฉันอยู่ที่ห้อง”

“ได้ค่ะ” สาวใช้รีบแจ้นออกไปทำธุระตามบัญชาทันที

อลิษาส่ายหน้ากับท่าทางคล้ายลิงทโมนของอีกฝ่าย ก่อนก้าวขึ้นห้องของตนเอง แค่ทรุดตัวลงนั่งไม่ทันหายเหนื่อย

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

เสียงริงโทนของมือถือดังขึ้น จึงหยิบอุปกรณ์สื่อสารออกมาดูชื่อผู้โทรเข้า แล้วอดยิ้มน้อยๆ ออกมาไม่ได้ ก่อนกดรับสาย

“สวัสดีค่ะพี่นน”

“สวัสดีครับ ว่างคุยกับพี่ไหม?”

“ค่ะ” หล่อนตั้งใจฟัง

“พี่เพิ่งถูกโปรโมตให้เป็นผู้ช่วยของพี่นัทครับ” ชายหนุ่มเพิ่งรู้ข่าวนี้ หลังนัทชาโทรมาบอกเมื่อสักครู่ จึงรีบโทรบอกอลิษาเป็นคนแรก คนที่เขาอยากให้ร่วมยินดีด้วยที่สุด

“จริงเหรอคะ ยินดีด้วยนะคะพี่นน”

หญิงสาวรู้ว่าเขาทึ่งสถาปนิกสาวผู้นี้ไม่น้อย ปลื้มมากพอๆ กับหล่อนชื่นชม การได้ร่วมงานกับไอดอลของตัวเองนับเป็นเรื่องน่ายินดียิ่ง และเป็นประสบการณ์ที่หาได้ยากมาก

...ชนิดที่เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม

“และที่พี่โทรหาก็เพื่อจะคอนเฟิร์มว่า วันอังคารจะพาคุณอลิษาไปทานอาหารแบบหรูสักหน่อย ฉลองเรื่องน่ายินดีของเราพร้อมกันเลย”

หล่อนแย้มริมฝีปากน้อยๆ ที่ได้ยินเขาพูดจาหวานหู

“ที่ไหนคะ?”

“สถานที่ขออุบไว้ก่อน แต่พี่ขอเปลี่ยนจากมื้อกลางวันเป็นมื้อเย็นแทนได้ไหมครับ? เราจะได้มีเวลาคุยกันนานๆ”

'เอาไงดี?'

อลิษากลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิด

“ก็ได้ค่ะ แต่ขออลิษาขับรถไปเองนะคะ ไม่อยากรบกวนพี่นนค่ะ ...บ้านเราสองคนอยู่คนละทางกัน” เอ่ยปากต่อรองอย่างมีศิลปะ แต่จริงๆ เพื่อจะได้ไม่เถลไถลกลับค่ำจนเกินไป การกลับบ้านดึกไม่ใช่เรื่องดีงามที่ควรทำ หากเลี่ยงได้หญิงสาวก็จะเลี่ยง

ชายหนุ่มถอนใจเบาๆ รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายยังคงเว้นระยะห่างกับเขาเสมอ แม้จะรู้จักกันมาหลายปีแล้วก็ตาม

“ก็ได้ครับ งั้นห้าโมงเย็นพี่จะนั่งรอที่ชั้นล่างกรีนไดมอนด์ แล้วเราขับรถตามกันไป”

“ค่ะพี่นน”

“งั้นแค่นี้นะครับ วันอังคารเจอกัน”

“สวัสดีค่ะ” แล้วทั้งคู่ก็วางสาย

อลิษาอมยิ้ม เมื่อนึกถึงชายหนุ่มที่คงจะมีความสุขไม่น้อย ก่อนมองมือถืออย่างลังเลใจว่า ควรจะโทรหานมเอียดดีหรือไม่? แต่สุดท้ายใบหน้าของเอ๋ก็ลอยเด่นขึ้นมา ทำให้หล่อนเปลี่ยนใจวางมือถือบนโต๊ะ

'เขามีคนห่วงอยู่แล้ว จะมาสนใจเด็กน้อยอย่างฉันทำไม?'

หญิงสาวนึกตัดพ้อกึ่งน้อยใจ ก่อนเดินไปเปลี่ยนชุด เพื่อเตรียมตัวลงไปทานอะไรกลางวัน เพื่อจะได้มีแรงทำงานต่อ

แอบรัก
เมล็ดต้นรักงอกเงยมิทันรู้
หยั่งรากอยู่เนิ่นนานมิทันเห็น
แอบรักเธอแอบทุกข์ใจซ่านเซ็น
ทำใจเย็นหน้าชื่นอกตรอมตรม.

OoXoO

หนังสือเรื่อง Why Love? ยังสั่งได้นะคะ สั่งพิมพ์เกินไว้นิดหน่อยค่ะ

แต่เรื่อง MayDay! หมดแล้วนะคะ หากต้องการบอกไว้ที่ เพจนิ้วนาง นะคะ หากจำนวนมากพออาจจะสั่งพิมพ์รอบสองค่ะ

https://www.facebook.com/Nuinang321/

ขอบคุณที่กรุณาติดตาม