Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๔ (YURI)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

สิงหาคม 2559

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31

13 สิงหาคม 2559

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๔ (YURI)

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๔ (YURI)

๑๔

เช้าวันจันทร์ อลิษาไปทำงานแต่เช้าพร้อมนายใหญ่เหมือนเช่นปกติ โดยอนันต์สอบถามความคืบหน้าเรื่องแบบคอนโดที่นำไปแก้ไข ซึ่งหล่อนก็รายงานตามความเป็นจริง

“อีกสองวันน่าจะเสร็จค่ะพ่อ” ตอบอย่างมั่นใจ เพราะตอนนี้เหลือแค่เก็บรายละเอียดของงานซึ่งเหลืออีกไม่มากนัก

นายใหญ่แย้มยิ้มอย่างพอใจ

“ถ้าอย่างนั้นพ่อจะเรียกประชุมวันศุกร์นี้ ลูกก็เตรียมตัวให้พร้อมนะอลิษา ถ้าผ่านที่ประชุมได้ ภายในอาทิตย์หน้าจะได้ขายซองประมูลหาผู้รับเหมา” เขากล่าวถึงงานขั้นต่อไป

กรีนไดมอนด์เป็นบริษัทพัฒนาอสังหาฯ ที่ไม่ก่อสร้างเอง แต่ใช้การทำซับคอนแทรคกับผู้รับเหมาสองหรือสามรายต่อหนึ่งโครงการ ซึ่งช่วยควบคุมต้นทุนทางธุรกิจได้ดีกว่า และยังได้ผลงานออกมาดีแบบมืออาชีพอีกด้วย

หมดสมัยการบริหารธุรกิจแบบดั้งเดิม ที่ต้องทำเองทุกขั้นตอน ...อนันต์เลือกจะคิดนอกกรอบ ทำนอกกรอบ

โชคดีที่เขาตัดสินใจแบบนั้น ทำให้ไม่ต้องแบกรับค่าจ้างแรงงานที่สูงขึ้นพรวดพราด จากนโยบายเพิ่มค่าแรงงานขั้นต่ำอีกด้วย ซึ่งนี่เป็นเหตุผลสำคัญทำให้บริษัทรับเหมาหลายแห่งล้มตายกันเป็นเบือ

อนันต์ใช้นโยบายการจ้างงานเฉพาะตำแหน่งที่จำเป็น ทำให้กรีนไดมอนด์มีพนักงานไม่มาก แต่ทำกำไรโตแบบก้าวกระโดดเลยทีเดียว

“ค่ะพ่อ” หญิงสาวรับปากหนักแน่น ไม่มีทางยอมให้ผิดพลาดซ้ำสองในเรื่องแบบเดียวกัน ผิดครั้งแรกเป็นครู แต่หากทำผิดซ้ำสองนั้นอาจจะกลายเป็นการบ่มเพราะนิสัยที่ไม่ดีไป

...หล่อนถูกสอนให้หาทางแก้ไข มากกว่าคิดคำพูดแก้ตัว

“กลางวันนี้พ่อมีนัดทานข้าวนะ ส่วนเย็นนี้พ่อจะให้ฟ้ามารับ” เขาบอกล่วงหน้า เพื่อสร้างโอกาสให้ลูกสองคนได้คุยกัน ไม่ใช่เอาแต่หลบหน้าทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน

อนันต์ถือว่า คนเราจะคิดต่างกันได้ มีปากเสียงกันได้ แต่อย่าถึงขั้นตัดเป็นตัดตาย เขาอยากให้ลูกๆ เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันที่สุด

“ค่ะ”

หญิงสาวจำใจตอบไปเช่นนั้น แม้จะยังไม่อยากเจอกับพี่สาวต่างแม่นักก็ตาม แต่รู้อยู่แก่ใจว่าทั้งหล่อนกับนายหญิงไม่ได้มีฝ่ายใดเป็นฝ่ายถูกซะทีเดียว ยังไงเสียก็คงต้องคุยกันอยู่ดี...ไม่ช้าก็เร็ว

เท่าที่จำได้ ร่างบางเคยไม่เปิดปากกับพี่สาวนานที่สุด ราวสองสัปดาห์ ซึ่งเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมากแล้ว น่าจะเป็นช่วงที่หล่อนเรียนมัธยมฯ ต้น แต่จำไม่ได้ว่าต้นเหตุมาจากเรื่องอะไร?

จำได้แต่ว่า แองเจิลง้อด้วยการกล่าวขอโทษ และเลี้ยงไอศกรีมสองถ้วยโตที่ร้านชื่อดัง สองพี่น้องนั่งทานกันจนพุงกาง

'หวังว่าคงไม่ใช้วิธีนี้หรอกนะ'

คุณหนูซ่อนยิ้มในหน้า เพราะรู้นิสัยนายหญิงดีว่า ง้อคนไม่ค่อยเป็นนัก แค่นั้นก็ถือว่า ‘อ่อนข้อ’ ให้น้องสาวมากแล้ว...มีไม่กี่คนหรอกที่ได้รับเกียรตินั้น

จนถึงตอนนี้ อลิษาอดสงสัยไม่ได้ว่า ยามพี่สาวออดอ้อนพี่สะใภ้นั้นทำอย่างไร? จะขี้อ้อนขนาดไหนกัน? เพราะเห็นณิชากรตามใจคนรักเหลือเกิน...คิดแล้วก็อยากเห็นไม่น้อย

'ทะลึ่งใหญ่แล้ว อลิษา!'

ตำหนิตัวเอง หน้าแดงเรื่อเมื่อคิดถึงคราหนึ่งที่แอบเห็นแองเจิลจูบกับณิชากรอย่างดูดดื่มภายในรถเก๋ง เป็นจุมพิตที่เร่าร้อนจนคนเห็นเผลอตาโตจ้องมองอย่างลืมตัว ด้วยไม่เคยดูหนังสดตำตาแบบนี้มาก่อน ทำเอาหัวใจเต้นรัวแรงไม่น้อย โชคดีที่หลบทันก่อนที่คู่รักจะรู้ตัว หากถูกเห็นเข้า คงขวยเขินจนเข้าหน้ากันไม่ติดแน่

อลิษาไม่เคยนึกรังเกียจความสัมพันธ์ ไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบใด การสูญเสียมารดาทำให้หล่อนมีความคิดว่า คนเราอายุสั้นเกินกว่าจะมานั่งคิดมาก ขอแค่สองคนรักกันจริงก็น่าจะพอแล้ว จะหญิงหรือชายก็คนไม่ต่างกัน

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ร่างบางเอาแต่เรียน ไม่เคยคบหาใครเป็นเรื่องเป็นราว ผู้ที่ทำให้เลือดสาวสูบฉีดแรงนั้น มีเพียงกันทิมาแค่คนเดียว แต่ยังไม่กล้าสรุปว่า...นั่นใช่ความรักหรือไม่? เกรงเป็นแค่ความเพ้อเจ้อของเด็กๆ มากกว่า

...แม้แต่ชานน รุ่นพี่คนสนิทก็ไม่อาจทำให้หัวใจสาวสั่นคลอนได้

ขณะที่อลิษานั่งคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อย สายตาเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง จนไม่ได้ยินเสียงเรียกของบิดา ก่อนสะดุ้งและหันมองเขาอย่างสงสัยเมื่อถูกเรียกชื่อเสียงดังกว่าเดิม

“คะ?”

“ใจลอยไปไหนลูก?” อนันต์บ่นแบบไม่จริงจัง

'ลอยไปหาพี่มาค่ะ'

คุณหนูได้แต่คิดแบบเขินๆ ไม่กล้าพูดออกมา

“แล้วช่วงนี้เป็นไงบ้าง พ่อหมายถึงกับเพื่อนร่วมงาน?”

“เพื่อนร่วมงานคนไหนคะ?” หญิงสาวย้อนถาม

อนันต์หัวเราะเสียงต่ำในลำคอ

“วีระศักดิ์น่ะ” เอ่ยชื่อหัวหน้าโครงการของกรีนไดมอนด์ออกมา

'หมอนั่นเหรอ?'

หล่อนยิ้มเนือยๆ ก่อนตอบแบบกลางๆ

“ก็ดีนี่คะ คุณวีระศักดิ์มาช่วยแนะนำแบบให้อลิษาอาทิตย์ที่แล้วด้วยค่ะ”

นายใหญ่พยักหน้า

“ลูกควรเรียนรู้จากเขาให้มาก จะได้เก่งเร็วๆ”

แม้จะอึดอัดใจ แต่หล่อนยังคงเลือกจะทำตามคำสั่งของบิดา

“เข้าใจแล้วค่ะ”

หล่อนทราบดีว่า ในช่วงแรกของการทำงาน จำเป็นต้องเรียนรู้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...ใครจะรักจะชัง ค่อยว่ากันทีหลัง

การเป็นทายาทของเศรษฐีไม่ใช่เรื่องสนุกเลย ไปทางไหนก็มีแต่สายตาจับจ้องจับผิด และกล่าววาจาที่ไม่เป็นมิตรลับหลัง

“สายวันนี้มาคงจะกลับบ้านแล้วนะ อลิษาก็ลองชวนฟ้าไปเยี่ยมซะหน่อย...ยังไงก็พี่น้องกัน”

คนฟังอึ้งกับคำว่า ‘พี่น้อง’ ด้วยความรู้สึกแสบเสียวใจอย่างบอกไม่ถูก เจ็บจุกจนแทบพูดไม่ออกกับความสัมพันธ์นั้น

'ฉันคงเป็นได้แค่ ‘น้องสาว’ แค่นั้นสินะ'

“บ้านนั้นเขาดีกับเราเสมอนะลูก” อนันต์กล่าวต่อโดยไม่ได้สังเกต เห็นอากัปกิริยาเงียบงันของลูกสาว “ในโลกนี้น่ะ เพื่อนแท้หายากยิ่งกว่าเพชรเสียอีก”

สำหรับนายใหญ่ ประสงค์ไม่ได้เป็นแค่มือขวาธรรมดา หากแต่เป็นเพื่อนตายคนหนึ่งเลยทีเดียว การที่ธุรกิจเครือไดมอนด์กรุ๊ปเติบโตมาได้ขนาดนี้ อนันต์กล้าพูดได้เลยว่า ประสงค์มีส่วนช่วยเหลือเขาไม่น้อย

อลิษาหาได้สนใจฟังคำตักเตือนของบิดาไม่ ในใจหล่อนยามนี้ได้แต่กล้ำกลืนและพยายามหักห้ามใจ ไม่ให้สนใจกันทิมาอีก

หญิงสาวเม้มริมฝีปากบางแทบจะเป็นเส้นตรง และเชิดหน้าสวยสูงขึ้น ด้วยท่าทีไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ หล่อนจะไม่ยอมให้น้ำตาไหลรินออกมา หากแต่จะให้หยาดน้ำตาไหลย้อนกลับเข้าไปในทรวงแทน กับประสบการณ์ ‘อกหักครั้งแรก’...อกหักตั้งแต่ไม่ทันจะเอ่ยปากเลยด้วยซ้ำ

'แค่ผิดหวังครั้งหนึ่ง...ก็เท่านั้น'

หล่อนปลอบใจตัวเอง สูดหายใจลึกๆ เพื่อสงบจิตใจให้กระเพื่อมน้อยลง และหวังว่า ‘เวลา’ จะช่วยรักษาแผลใจได้แบบที่เขาพูดๆ กัน

หลังหญิงสาวเข้าไปยังห้องทำงานไม่ถึงห้านาที ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญปรากฏตัวขึ้น ทำให้อลิษาต้องสนทนาด้วยอย่างจำใจ ด้วยเขาเป็นหัวหน้างานโดยตรง

“แบบเกือบเสร็จหรือยังครับ?” วีระศักดิ์ถามด้วยสุ้มเสียงนุ่มทุ้มที่ทำเอาใจสาวหลายคนแกว่งไกวมาแล้ว

“เกือบแล้วค่ะ” ตอบเสียงใส

'และจะเสร็จเร็วขึ้น หากคุณไม่มารบกวนฉัน'

หล่อนนึกต่อในใจ

“ดีครับ โครงการนี้มีคนสนใจเยอะมากเลยนะครับ น่าจะขายหมดเร็ว” ชายหนุ่มพูดในแง่ดีสุดๆ

หากแต่อลิษาก็จับกระแสไม่พอใจบางอย่าง ที่ซ่อนในน้ำเสียงนั้น...เหมือนอิจฉา

“แต่คงเร็วสู้ โครงการที่คุณวีระศักดิ์รับผิดชอบไม่ได้หรอกมั้งคะ” คุณหนูเปลี่ยนประเด็นไปสนทนาเรื่องของอีกฝ่ายบ้าง คนส่วนใหญ่ชอบคำหวานหูและการยกยอปอปั้น โดยเฉพาะคนที่หยิ่งทะนง

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ดูภูมิใจกับผลงานของตัวเองเหลือเกิน แต่ก็ยังกล่าวแบบถ่อมตัว

“ผมก็แค่ทำงานตามสั่งน่ะครับ”

'ไม่ยักรู้ว่า พูดแบบนี้ก็เป็นเหมือนกัน'

อลิษาซ่อนยิ้ม ลึกๆ ในใจแอบยอมรับฝีมือการออกแบบของคนตรงหน้าไม่น้อย...เรียบง่าย หรูหรา และลงตัว เก่งสมกับเป็นมือหนึ่งของกรีนไดมอนด์

แต่เมื่อเทียบกับนัทชา...หล่อนคิดว่า เขายังเป็นรองนิดหน่อย

“ฉันไม่แปลกใจเลย ที่พ่อชอบชมคุณบ่อยๆ”

'จริงเหรอนั่น!'

วีระศักดิ์เลิกคิ้วหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวที่เรียงเป็นระเบียบ

“จริงเหรอครับรู้สึกเป็นเกียรติมากจริงๆ” เขาขยับข้อมือมองเวลา ๐๘.๐๒ น. “ถ้ายังไงผมขอตัวก่อน แล้วว่างๆ ทานข้าวด้วยกันนะครับ”

“ค่ะ” ตอบรับคำชวนของเขาตามมารยาท

อลิษาคิดว่าการทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานเป็นเรื่องปกติ แต่หากอีกฝ่ายขอเดทสองต่อสอง คงต้องขอเวลาคิดสะระตะนานหน่อย เพราะไม่อยากเป็นศัตรูกับสาวที่เป็นแฟนคลับของเขา

ถึงไม่บอกหล่อนก็พอเดาได้ว่า หัวหน้าโครงการคนนี้คงมีสาวๆ เพียบ ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ฐานะดี แถมมีชื่อเสียง...ย่อมเป็นที่หมายปองของเหล่าอิสตรี

...แต่ไม่รวมถึงคุณหนูของไดมอนด์กรุ๊ปผู้นี้แน่นอน

“ไว้ค่อยคุยกันนะครับ” วีระศักดิ์แย้มยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดให้หญิงสาว ก่อนหายออกจากห้องไป

'เฮ้อ! ไปเสียที...แทบแย่'

เจ้าของเป่าลมออกปากด้วยความโล่งใจ ที่อีกฝ่ายไปเสียที ไม่รู้ทำไมถึงได้อึดอัดยามอยู่ใกล้กับเขา ทั้งที่หล่อนไม่ได้เป็นพวกรังเกียจรังงอนผู้ชายสักหน่อย คิดแล้วก็ไม่เข้าใจตัวเอง ก่อนหันไปสนใจเขียนแบบที่ค้างต่อ

“เป็นไงบ้าง?” เสียงผู้ชายในสายถามความคืบหน้า

“ไม่น่ามีปัญหาครับ หล่อนเริ่มไว้ใจผมมากขึ้นเรื่อยๆ” วีระศักดิ์ตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ ขณะนั่งอยู่ในห้องทำงานของตน โดยไม่ลืมกดล็อคประตู

“อย่าให้หลุดมือไปซะล่ะ นั่นบ่อขุมทรัพย์เชียวนะ กินทั้งชาติก็ไม่หมด” เสียงนั้นย้ำถึงมูลค่าของอีกฝ่าย

“ผมไม่เคยพลาด” หัวหน้าโครงการพูดอย่างรัวเร็ว ด้วยความไม่พอใจนัก

“ฉันจะคอยดู” คนในสายกล่าวเยาะน้อยๆ เหมือนปรามาส

วีระศักดิ์หรี่ตาสีเข้ม ที่เป็นประกายดุดัน

“ถ้ามีอะไรให้ช่วย ผมจะบอกไป แค่นี้นะครับ” กดวางสายทันทีอย่างไม่สบอารมณ์

ถ้าหากบอกว่า อิสตรีมีมารยาหลายเล่มเกวียน วีระศักดิ์ก็มีเล่ห์เพทุบายไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันนัก การจีบสาวต้องมีชั้นเชิง เทคนิค และแนบเนียน มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกที่ชอบผู้ชายหน้าโง่ เว้นแต่เอาไว้สนตะพายเท่านั้น

ชายหนุ่มกลอกตาไปมาครุ่นคิดหาแผนเด็ดๆ เพื่อเอาชนะใจแม่สาวน้อยคนนั้น เขาไม่เคยพลาดในเรื่องแบบนี้ เอานิ้วเคาะโต๊ะไม่กี่ครั้ง แล้วหน้าหล่อก็ผุดรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

'เชอะ! กะอีแค่เด็กจบใหม่ จะมีเขี้ยวเล็บอะไร'

ตอนสาย วีระศักดิ์แวะหมายสร้างสัมพันธไมตรีกับสายฝน ด่านหน้าของอลิษา แต่ได้ผลลัพธ์ที่ไม่น่าประทับใจนัก เสน่ห์ของเขาใช้การไม่ได้เลย ด้วยเลขาฯ สาวผู้นี้นิ่งเกินไป และพูดตรงไปตรงมา ทำให้เขาหน้าม้านกลับไปตั้งหลักแทบไม่ทัน

'บ้าเอ๊ย!'

หัวหน้าโครงการรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน เป็นเสือติดจั่นอยู่ในห้องทำงาน ที่คุณหนูกับเลขาฯ มีภูมิต้านทานฮอร์โมนหนุ่มหล่อของเขา

แม้หล่อนจะลงไปทานอาหารกลางวันกับพนักงานคนอื่น หากแต่เว้นระยะห่างกับเขาอย่างเห็นได้ชัด ด้วยการเรียก ‘คุณวีระศักดิ์’ ทุกคำ

แต่คนอย่างเขาไม่คิดจะยอมรามือง่ายๆ ยิ่งจีบยาก ยิ่งเล่นตัว เขายิ่งชอบ เพราะดูว่ามีค่ามีราคา แม้ว่าภายหลังชายหนุ่มจะเบื่อหน่ายสาวเหล่านั้นและทิ้งขว้างไม่ต่างกันก็ตาม

วีระศักดิ์ถือคติที่ว่า…‘เกิดเป็นผู้ชายทั้งที ต้องใช้ชีวิตให้คุ้ม’ ซึ่งรวมถึงการมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาด้วย

“พรุ่งนี้เย็น คุณอลิษาว่างไปทานเลี้ยงกับพวกเราไหมครับ” เขายังไม่หมดความพยายาม

“เนื่องในโอกาสอะไรคะ?”

“อ๋อ วันเกิดผมน่ะครับ”

“เอ่อ คงไม่ได้ค่ะ บังเอิญว่าฉันมีนัดแล้ว” อลิษาตอบไม่เต็มเสียง แต่ในใจนึกโล่งอกที่มีข้ออ้างไม่ไปกับอีกฝ่าย

“แย่จัง!” ชายหนุ่มทำหน้าเสียดาย

“ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” หล่อนกล่าวอย่างสุภาพ แล้วเดินแยกไปห้องทำงานพร้อมกับสายฝนทันที

วีระศักดิ์ได้แต่ยืนเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเย็นชากับเขาถึงขนาดนี้

'จะเก่งสักกี่น้ำเชียว'

“พี่คิดว่าคุณวีระศักดิ์จีบคุณอลิษาอยู่นะคะ” สายฝนเปรยขึ้น หลังอยู่กันตามลำพังกับคุณหนูแห่งไดมอนด์กรุ๊ปภายในห้องทำงาน

“อลิษาก็คิดแบบนั้นค่ะ” พูดตอบเสียงเนือยๆ

เลขาฯ สาวเลิกคิ้วเรียวขึ้นน้อยๆ

“ไม่ชอบคุณวีระศักดิ์เหรอคะ?”

หล่อนถอนหายใจทิ้ง ส่ายศีรษะ

“รำคาญมากกว่าค่ะ”

สายฝนยิ้มมุมปากกับคำตอบอันแสนตรงไปตรงมา ชนิดที่หนุ่มหล่อคนนั้นหากได้ยินเข้าคงแทบคลั่ง เป็นคำตอบที่เหนือความคาดหมายไม่น้อย

'เหมือนคุณฟ้าจริงๆ'

คนอายุน้อยกว่าจ้องหน้าเลขาฯ ของตนอย่างสงสัย และอดที่จะถามไม่ได้

“ยิ้มทำไมคะพี่ฝน?”

“พี่ก็แค่คิดว่า คุณตอบได้คล้ายกับคุณฟ้ามาก เท่านั้นเองค่ะ”

“เหรอคะ” อลิษาพูดแบบไม่มีความหมาย หล่อนรู้อยู่แล้วว่ามีคนปลื้มนายหญิงไม่น้อย แต่ FC ของพี่สาวส่วนใหญ่เป็นหญิงมากกว่าชาย “แล้วพี่ฟ้าทำอย่างไรคะเวลาโดนตื้อมากๆ?”

“เฉยค่ะ ไม่แยแสเลยด้วยซ้ำ รำคาญมากๆ เข้าก็เดินหนี” อีกคนตอบด้วยใบหน้านิ่งๆ ที่ซ่อนยิ้มเอาไว้

“สงสัยอลิษาคงต้องเลียนแบบบ้างแล้ว” สาวน้อยหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดถึงพี่สาวเวลาทำหน้าขรึมน่าสะพรึงกลัวมากมาย ขนาดหล่อนยังแอบหวาดบ้างเหมือนกัน

'อยากรู้จริงๆ ว่าใครกล้าตอแยพี่ฟ้า...ใจกล้าน่าดู?'

“ก็ลองดูสิคะ น่าจะได้ผล” สายฝนกล่าวแล้วยิ้มออกมา หลังเห็นหญิงสาวผ่อนคลายขึ้น เธอถือว่าการทำให้เจ้านายอารมณ์ดี เป็นหนึ่งในภารกิจของการเป็นเลขานุการที่ดีด้วย

'หมอนั่นคงไม่ได้มีแผนอะไรประหลาดๆ หรอกนะ'

เลขาฯ สาวแอบกังวล เมื่อหวนคิดถึงวีระศักดิ์ที่มีประวัติไม่ดีกับผู้หญิงยาวเป็นหางว่าว

เย็นนั้น แองเจิลมารอรับอลิษากลับบ้านตามคำสั่งบิดา โดยไม่มีบุคคลที่สามในรถเบนซ์คันงาม

กว่าสิบนาทีที่ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันเลยสักคำ น้องสาวนั่งนิ่งไม่ต่างจากรูปปั้น เหม่อมองออกนอกหน้าต่าง

“พี่ขอโทษ” นายหญิงเป็นฝ่ายเปิดปากขึ้นก่อน

อลิษาหันมองคนขับ ก่อนถามเสียงเย็นเยือก

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องหมอมา” คนเป็นพี่ตอบเสียงราบเรียบ โดยไม่ได้ละสายตาจากถนนตรงหน้า

“พี่ฟ้าควรจะขอโทษพี่มาต่างหาก มาขอโทษอลิษาทำไม?”

นายหญิงเอี้ยวคอไปมองน้องสาวด้วยสายตาที่ยากจะอ่าน

“งั้นพี่ขอโทษที่เข้าไปขัดจังหวะ” ตอบกึ่งประชดประชัน

“พี่ฟ้า!” หล่อนเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง อายจนหน้าชา เมื่อคิดถึงเรื่องตอนนั้น...ตอนที่กำลังจะจูบกับกันทิมา

“พี่รู้ว่าพี่ทำไม่ถูกที่ทำแบบนั้น แต่พี่ไม่ต้องการให้เราเลือกหมอมา เข้าใจไหม?”

“ไม่เข้าใจ” คุณหนูสวนกลับทันควัน ก่อนจ้องหน้าคนขับรถ “พี่มาไม่ดีตรงไหนคะ? พี่ฟ้าถึงได้ลงไม้ลงมือขนาดนั้น”

'ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กัน?'

แองเจิลจ้องหน้าคุณหนูเขม็ง นึกอยากจะจับทุ่มสักหลายหนให้หายดื้อรั้น เผื่อเลือดจะไหลเวียนไปเลี้ยงระบบสมองมากขึ้น จะได้ไม่ถามคำถามงี่เง่าแบบนี้ออกมา

“พี่ไม่อยากให้เราเสียใจกับคนพรรค์นั้น”

หล่อนเลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อย

“เพราะพี่มาเจ้าชู้?”

“เจ้าชู้มาก ระดับเสือผู้หญิงตัวแม่”

อลิษาค้อนพี่สาวปะหลักปะเหลือก ก่อนเฉสายตามองออกนอกหน้าต่างด้วยสายตาปวดร้าว

'รู้มาตั้งนานแล้ว ชิส์'

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ อลิษารู้เรื่องนั้นดี” น้ำเสียงเศร้าปานจะร่ำไห้ออกมา แต่ฝืนเก็บน้ำตาเอาไว้อย่างเต็มที่ ด้วยไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอออกมาให้พี่สาวได้เห็น ได้สมน้ำหน้า

“ตัดใจเสียเถอะ คนดีๆ มีให้เลือกอีกมากนะเด็กน้อย” นายหญิงกล่าวอย่างอ่อนโยนกว่าเดิม

อลิษาเงียบไม่ตกปากรับคำ เพราะไม่แน่ใจว่า จะทำได้ตามนั้นหรือไม่?

...เรื่องบางอย่างก็ยากเกินไป ยากอย่างที่สุด

OoXoO

หนังสือยังจองได้เรื่อยๆ จนกว่าจะครบจำนวนสั่งพิมพ์ค่ะ