หัวใจว้าวุ่น! It's complicated! ตอนที่ ๑๒ (Yuri)

๑๒

“ตกลงเรื่องจ้างตะวันนาต่อลูกคิดว่ายังไง?” โยธินถามความเห็นของลูกสาว หลังทานอาหารค่ำเสร็จซึ่งวันนี้มีเพียงแค่สองคนเท่านั้น นึกดีใจที่จับตัวแฟนคลับที่ป่วนลูกสาวได้เสียทีส่วนหมอนั่นจะติดคุกหรือรับโทษอะไรค่อยว่ากันทีหลัง

ตอบอย่างไรดี?

ลูกสาวชั่งใจแม้จะมีคำตอบอยู่ในใจแล้วว่าตนปรารถนาอะไรแต่หล่อนต้องการเหตุผลประกอบที่ฟังดูมีน้ำหนักน่าเชื่อถือ

“หนูอยากจ้างตะวันนาต่อค่ะ”

นายตำรวจใหญ่ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนถามหาเหตุผล

“ทำไมล่ะ?”

“หนูไม่มั่นใจว่าหมอนั่นจะใช่คนร้ายตัวจริงค่ะ”นางแบบสาวตอบอย่างไม่ลังเล “จ้างต่ออีกสักเดือนถ้าไม่มีเรื่องอะไรค่อยยกเลิกก็ได้นี่คะ กันไว้ก่อนดีกว่าแก้ทีหลัง”

“งั้นก็ตกลงตามนี้”คนเป็นพ่อยิ้มน้อยๆ พยักหน้าตามใจลูกสาว หลังคิดสะระตะเรียบร้อยถึงข้อดีข้อเสียรอบด้านถึงแม้รมยากรไม่ตกลง เขาก็ยังคงจ้างการ์ดสาวต่อไป ด้วยคำนึงถึงความปลอดภัยของหล่อนมาเป็นอันดับแรก

...รวมถึงมีอีกเหตุผลสำคัญที่แอบแฝงอยู่อันเกี่ยวข้องกับรณชัชลูกชายของเขา

“ขอบคุณค่ะพ่อ”รมยากรยกยิ้มอย่างพอใจ ที่สามารถรั้งให้สาวเพรียวอยู่ข้างกายของตนได้อีกระยะหนึ่ง

...อย่างน้อยก็อีกหนึ่งเดือน

“ลูกคิดว่าตะวันนาเป็นคนยังไง?”โยธินเปลี่ยนเรื่องคุย

นางแบบสาวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนวิจารณ์ออกมา

“โดยรวมก็โอเคนะคะนิสัยใช้ได้ แต่ชอบพูดกวนประสาทขวานผ่าซากสุดๆ...ถ้าแก้เรื่องปากเสียได้ จะดีมากค่ะพ่อ”

กวนสุดๆคนอะไรก็ไม่รู้

นายตำรวจใหญ่หลุดหัวเราะออกมาดังลั่นกับคำนิยามของการ์ดสาว ซึ่งเขามองว่าเป็นเรื่องขำขันมากกว่าจริงจัง

โยธินหาเวลาไปคุยกับเจ้าหน้าที่หลายคนที่เคยร่วมงานกับบอดี้การ์ดสาวในอดีต ซึ่งทุกคนล้วนแล้วแต่เอ่ยชื่นชมตะวันนามากว่าเฉลียวฉลาดรอบคอบ และมีฝีมือ การลาออกจากราชการของเธอนับเป็นความสูญเสียของหน่วยงาน

ทว่าน้อยคนจะเข้าถึงเรื่องส่วนตัวของตะวันนา...มีแต่เจนจิราซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่รู้เรื่องมากที่สุดหากแต่เธอก็ไม่คิดจะบอกเขานัก

“ว่าซะเสียเลยนะลูก”คนเป็นพ่อหลุดปากบ่นออกมา

“ก็มันจริงนี่คะ”หญิงสาวพูดแบบสะบัดๆ “ต่อหน้าพ่อก็เรียบร้อยดีหรอกนะคะ แต่พออยู่กับหนูนี่ กวนได้กวนดีอวดดีเหลือเกินน่าหมั่นไส้จริงๆ”

ช่างว่าจริงๆเลยลูกคนนี้

โยธินส่ายศีรษะอ่อนใจที่ลูกสาวทำตัวเป็นไม้เบื่อไม้เมากับบอดี้การ์ดสาวอย่างแข็งขันทั้งที่อีกฝ่ายทำหน้าที่คุ้มครองอย่างเต็มที่ คุ้มค่าเงินค่าจ้างทุกบาททุกสตางค์

เขาหรี่ตาคิดก่อนตัดสินใจถามหยั่งเชิงออกไป

“แล้วถ้าหากว่าวันหนึ่งตะวันนาเปลี่ยนมาเป็นพี่สะใภ้ของลูก ลูกจะว่ายังไง?”

พี่สะใภ้!

รมยากรตาโต กับคำถามที่เหนือความคาดหมายประหนึ่งกำลังเผชิญหน้าภูตผีปีศาจที่น่าสะพรึงกลัว

“อะไรนะคะ!”

“ว่าไงคะพี่คม”สาวเพรียวทักทายตามสาย รับหลังเห็นชื่อปฏิคม เจ้านายโทรมาในช่วงหัวค่ำขณะนั่งดูซีรีย์หนังสืบสวนเรื่องโปรด CSI

“ตกลงท่านโยธินจะจ้างเธอต่ออีกเดือนนะ”ชายหนุ่มบอกตามที่ผู้ว่าจ้างสั่งไว้

“จริงอ่ะ! ทำไมคะ?” ทำเสียงประหลาดใจ นึกว่าอีกฝ่ายจะไม่คิดต่อสัญญาหลังจับ FuckMe ได้เสียอีก

“ท่านไม่แน่ใจว่าคนที่ถูกจับจะเป็นตัวจริง” ปฏิคมพูดเหตุผลของชายอาวุโส

เซ้นส์แรงชะมัด...สมแล้วที่เป็นนายตำรวจใหญ่

นึกชมโยธินในใจเพราะเธอเองก็สังหรณ์ใจแบบเดียวกัน ไม่เชื่อว่า คนที่ติดการพนันหนักขนาดนั้นจะมีศักยภาพพอที่จะมาป่วนรมยากรได้บ่อยๆ

...Fuck Me ที่จับได้ ต้องไม่ใช่คนร้ายตัวจริงแน่นอน น่าจะเป็นคนอื่นบงการ

“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับสั้นๆและอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของลูกค้าสาวแสนสวยคนนั้น

“แล้วเธอคิดยังไงกับเรื่องนี้ตะวัน?”ปฏิคมเอ่ยถามความเห็นของลูกน้องในฐานะองครักษ์มือหนึ่งของบริษัท Special Guard

“เขาต้องลงมืออีกค่ะน่าจะเร็วๆนี้” สาวผมสั้นตอบเสียงเรียบราบเย็นเยือก คุ้นชินกับพฤติกรรมคนร้าย ที่จะไม่ชอบให้ใครแย่งชิงผลงานของตนไปและเชื่อว่าหมอนั่นจะต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อเรียกร้องความสนใจจากหล่อนอีก

“เอาตัวหมอนั่นมารับโทษให้ได้ระวังรอบคอบให้มาก อย่าให้รมมีอันตรายนะ รวมถึงดูแลตัวเองดีๆ ด้วยมีอะไรจะให้พี่ช่วยก็บอก เข้าใจไหม?” เขาพูดขรึมๆ กึ่งออกคำสั่งด้วยความรู้สึกห่วงใยอีกคน...มากกว่าลูกน้องธรรมดา

“รับทราบค่ะพี่คม”ตะวันนารับปาก ในใจรับรู้ถึงความห่วงใยของผู้ชายคนนี้ดีว่า คิดอย่างไรกับตน?

...เพียงแต่เธอไม่อาจตอบแทนความรู้สึกของเขาได้เกินกว่านี้

ขอโทษนะคะสำหรับฉัน พี่คมก็ไม่ต่างกับพี่ชายคนหนึ่ง

วันรุ่งขึ้น ตะวันนาไปหารมยากรที่บ้านโยธินตามปกติซึ่งวันนี้เธอถูกชวนให้ทานอาหารเช้าร่วมโต๊ะกับสามพ่อลูก โดยที่ไม่อาจปฏิเสธได้ โดยหญิงสาวถูกเชื้อเชิญให้นั่งเก้าอี้ข้างรณชัชด้วยความรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

“ตอนเช้าก็แวะมาทานที่นี่พร้อมกันสิฉันถือว่าหนูเป็นครอบครัวเดียวกันนะ” โยธินในชุดเต็มยศเอ่ยชวนการ์ดสาว

“เอ่อ...”อึกอักไม่รู้จะตอบรับหรือปฏิเสธดี รู้สึกเกรงใจที่ต้องมารบกวนเกินไปด้วยตนเองเป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย

“อย่าไปทำให้ตะวันนาลำบากใจเลยค่ะพ่อถ้าเขาไม่อยากทานก็ช่างเถอะ” หล่อนรีบพูดแก้ตัวแทนสาวแกร่ง

“งั้นตามใจแล้วกัน”นายตำรวจใหญ่ตามใจลูกสาว

เฮ้อ! ค่อยยังชั่วหน่อย

ตะวันนาโล่งอกกับคำเอ่ยชวนของโยธิน

“ว่าแต่หนูมีชื่อเล่นไหมเรียกตะวันนาดูจะเป็นทางการเกินไปนะ” เจ้าของบ้านต้องการที่จะสนิทสนมกับอีกฝ่าย

“เอ่อเรียกตะวันก็ได้ค่ะ”

“อืม ตะวัน”ชายสูงวัยยิ้มอย่างเอ็นดู

มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย?

เธอสังหรณ์ใจแบบแปลกๆเมื่อเห็นสองหนุ่มของบ้านสบตากัน

รณชัชในชุดเครื่องแบบนายร้อยส่งสายตากับพ่อแวบหนึ่ง ก่อนเอี้ยวคอมาคุยกับแขกสาวโดยเจตนาเกี้ยวพาราสีหลังบิดายอมเปิดทางให้หากเขาเลือกเธอคนนี้เป็นภรรยา

“เสียดายมากที่วันนี้ผมไม่ว่างเลยไม่งั้นได้นั่งคุยกับตะวันนานๆ” ชายหนุ่มเริ่มปฏิบัติการขายขนมจีบเอ่ยชื่ออีกฝ่ายแบบไม่ขัดเขิน

“ไว้วันอื่นก็ได้ค่ะคุณชัช”สาวหน้านิ่งตอบเสียงเรียบ ไม่ถึงกับชื่นชมคำพูดชวนคิดไปไกลของนายตำรวจหนุ่มนัก

หญิงสาวสนทนากับเขาผ่านโปรแกรมไลน์รวมถึงโทรคุยเกือบทุกวัน ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของนางแบบสาว โดยเลี่ยงจะพูดเรื่องส่วนตัวของตน

บอดี้การ์ดสาวฉลาดพอที่จะหลบเลี่ยงด้วยรู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไร จึงไม่เปิดโอกาสให้เขาจีบมากนัก ไม่อยากให้ความหวังลมๆแล้งๆ กับใคร ด้วยเหตุผลคือรณชัชไม่ใช่สเปคคนรักที่ปรารถนา แต่นายตำรวจเนื้อหอมก็ยังคงขยันตื้อไม่เลิก

...ถ้าไม่ติดว่าต้องทำงานนี้ต่อเธอคงปฏิเสธเขาชัดเจนไปแล้ว

เกรงใจกันหน่อยได้ไหม?

รมยากรนึกหมั่นไส้พี่ชายที่จีบสาวต่อหน้าต่อตาจึงหาทางไล่เขาทางอ้อม

“เกือบแปดโมงแล้วนะคะพี่ชัชวันนี้มีประชุมเช้าไม่ใช่เหรอ?”

“ลืมไปเลย”เขาหันมองนาฬิกาข้างฝา ก่อนลุกพรวดพราดขึ้นยืนเต็มความสูง “งั้นไปก่อนนะครับไว้ค่อยคุยกันใหม่” ก้าวยาวๆ ออกจากโต๊ะอาหารทันที เพื่อไปทำงาน

“พ่อก็ควรต้องไปแล้วเหมือนกันตามสบายนะตะวัน ขอบคุณที่ดูแลลูกฉันเป็นอย่างดี” โยธินพูดยิ้มๆ อย่างเป็นมิตร มองหญิงสาวเป็นลูกหลานคนหนึ่ง...หรืออาจจะเป็นมากกว่านั้นในอนาคตอันใกล้

“ค่ะท่าน”เธอยกมือทำความเคารพเขาเหมือนทุกครั้ง

นายตำรวจใหญ่พยักหน้าให้บอดี้การ์ดสาวก่อนหันมากำชับลูกสาวอย่างเป็นห่วง

“วันนี้ลูกอยู่บ้านทั้งวันใช่ไหม?”

“ค่ะ”

“ถ้ามีอะไรก็โทรบอกพ่อนะรม”

“ค่ะพ่อ” รมยากรรับคำซาบซึ้งกับความรักความห่วงใยของชายสูงวัยเป็นอย่างดี

โยธินส่งยิ้มให้สองสาวแล้วออกจากบ้านไปทำงานเหมือนปกติ

หลังในห้องเหลือกันแค่สองคนนางแบบสาวเรียกสาวใช้มาเก็บโต๊ะอาหาร ส่วนตัวเองลุกไปยังห้องรับแขก โดยมีอีกคนตามไปเงียบๆ

จ้องกันแบบนี้...มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย?

ตะวันนาเห็นความผิดปกติหลังนั่งเก้าอี้ว่างตรงข้ามกับหล่อนที่นั่งจ้องหน้าเขม็งเหมือนจะหักคอเธอ...ถ้าทำได้

“หน้าฉันมีอะไรติดเหรอคะ?”เธออดที่จะถามออกไปไม่ได้

“เปล่า”เสียงไพเราะเปล่งออกมาแบบห้วนๆ นัยน์ตาคู่สวยตวัดมองไปทางอื่น

ส่งค้อนให้วงเบ้อเริ่มแต่บอกไม่มีอะไรช่างเป็นผู้หญิงที่เข้าใจยากจริงๆ...เฮ้อ!

บอดี้การ์ดสาวบ่นกับตัวเองอย่างอ่อนใจไม่เคยที่จะเจอลูกค้าเจ้าปัญหาแบบนี้ จึงเผลอยกมือเกาหัว ก่อนตัดสินใจลุกเดินไปทรุดนั่งโซฟายาวข้างกายหล่อน

“ถ้าคุณรมอยากรู้อะไรก็ถามมาเถอะค่ะ ฉันพร้อมจะตอบคุณทุกอย่างที่ฉันรู้” กล่าวเสียงจริงจัง ไม่อยากให้หล่อนมีอะไรค้างคาใจและนี่ก็เป็นโอกาสเหมาะมากที่จะเคลียร์

รมยากรเอียงหน้าจ้องอีกฝ่ายเขม็งเหมือนจะจับผิด

“แน่ใจนะ?”

“ค่ะ” คนตรงหน้ารับปากหนักแน่น

สาวสวยไม่พบสัญญาณความโป้ปดในสีหน้าแววตาจึงตัดสินใจถามออกไป

“ฉันอยากรู้ว่าเธอคิดยังไงกับพี่ชายฉัน?”

หืม!

ตะวันนาทำหน้างงงันกับคำถามแรกไม่น้อย

“คิดอะไรคะ?”

ตกลงไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันเนี่ย?

ร่างระหงหรี่ตาคู่สวยก่อนเปลี่ยนคำถามให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

“เธอชอบพี่ฉันบ้างหรือเปล่า?”

บอดี้การ์ดสาวกลอกตาไปมาเพื่อคิดหาคำตอบ

ตอบยากชะมัด!

“ว่าไง?”รมยากรคาดคั้น หลังอีกฝ่ายนิ่งนานเกินไป

“ชอบค่ะ”สาวหน้านิ่งหลุดปากตอบออกไป

จริงหรือเนี่ย!...ทำไมต้องเป็นพี่ชัชด้วย?

นางแบบสาวรู้สึกหงุดหงิดแบบไม่มีเหตุผลเม้มริมฝีปากเรียวจนแทบเป็นเส้นตรง ไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ ทั้งที่ในใจแอบคาดหวังผลลัพธ์อีกอย่างแต่แล้วก็แอบตกใจกับความคิดของตัวเอง ที่ทำตัวเป็นมารคอหอยในเรื่องความรักของพี่ชายกับการ์ดสาวคนนี้

นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่!

“แต่จริงๆ แล้วฉันชอบคุณรมมากกว่านะคะ” องครักษ์สาวกล่าวเสียงเรียบเหมือนเป็นประโยคบอกเล่าธรรมดา

อะไรนะ!

หล่อนเงยหน้าสบตากับคนพูดอย่างไม่เข้าใจที่จู่ๆ มาบอกชอบกันแบบไม่มีปี่มีกลอง ใบหน้าสวยร้อนวูบ

“ยะอย่าบอกนะว่า เธอเป็นไบ?” เอ่ยตะกุกตะกักกับรสนิยมของคนตรงหน้า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ตะวันนาหัวเราะลั่นจนท้องแข็ง กับการคาดเดาของคนตรงหน้าจนต้องยกมือปาดน้ำตาที่ไหลซึมขอบตาทั้งสองข้าง เหมือนฟังตลกคาเฟ่อยู่

หัวเราะอะไรกันนักหนา!

นางแบบสาวหมั่นไส้มากมายที่อีกฝ่ายทำราวกับว่าตนถามเรื่องไร้สาระขำขันเหลือเกิน อดที่จะลงไม้ลงมือไม่ได้ จึงหนีบเข้าที่ต้นแขนของอีกฝ่ายเต็มแรง

“โอ๊ย!” องครักษ์สาวร้องลั่น คว้ามือนิ่มๆ ไปกุมเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ทำร้ายกันอีก “มือไวไปนะ ฉันเจ็บนะคะ”

“สมน้ำหน้า ก็เธออยากหัวเราะเยาะฉันทำไม?”หล่อนตัดพ้อต่อว่าทำเสียงกระเง้ากระงอด แต่ไม่คิดจะชักมือบางที่ถูกเกาะกุมไว้ให้เป็นอิสระ

คนอะไรชอบหัวเราะเยาะกันจริงๆ

“ฉันไม่ได้หัวเราะเยาะนะคะ”ตะวันนารีบปฏิเสธ ไม่อยากเหนื่อยง้ออีกฝ่ายด้วยรู้ถึงความเจ้าแง่แสนงอนของอิสตรีตรงหน้าดีว่า งอนเก่งขนาดไหน

...แต่หากสตรีเลอโฉมใดไร้ซึ่งมารยาร้อยเล่มเกวียน คงไม่ต่างจากกุหลาบงามที่ไร้หนามหรือพิซซ่าแสนอร่อยที่ไร้เครื่องปรุงรส

“ชิส์ ไม่เชื่อหรอก”สาวสวยเบ้ปากย่นจมูกใส่อีกคน ด้วยท่าทีแบบเด็กๆ

น่ารักไปนะหุหุ

เธอนึกชมในใจนัยน์ตาคู่คมจับจ้องใบหน้าสวยหวานซึ้งแทบไม่กระพริบตาเหมือนกับเจอะเจอของเล่นต้องตาโดนใจอย่างที่สุด

“ฉันแค่ขำที่คุณรมคิดว่าฉันเป็นไบน่ะค่ะ”

“แล้วไม่ใช่เหรอ?”หล่อนอดที่จะถามออกมาไม่ได้ ด้วยความใคร่รู้เต็มเปี่ยมหัวใจ

“ไม่ใช่ค่ะ”ตะวันนายืนยัน พร้อมยกยิ้มน้อยๆ มุมปาก ยกมือนิ่มของรมยากรที่จับไว้ขึ้น ก้มลงบรรจงจูบเบาๆที่หลังมือเนียนนั้น “ความจริงคือฉันไม่เคยชอบผู้ชายเกินเพื่อน ฉันชอบเฉพาะผู้หญิงค่ะแต่ชอบแค่บางคน...ไม่ใช่ทุกคน” นัยน์ตาคู่คมจ้องหน้าสวยของรมยากรอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

ยะอย่าบอกนะว่า เธอชอบฉัน...แบบนั้น

หล่อนนิ่งงันไปกับคำสารภาพของการ์ดสาวหัวใจแทบหลุดลอยไปกองที่ตาตุ่ม ยามที่นิ้วเรียวยาวของอีกคนถือวิสาสะลูบไล้ปลายคางมนของตนอย่างถือวิสาสะบอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้ไม่ถอยหนี หรือปัดป้องสัมผัสนั้นแม้แต่น้อย ทว่าหญิงสาวกลับเหม่อลอยเคลิบเคลิ้มเหมือนต้องมนตร์สะกด

“คุณสวยมากรู้ตัวไหมสวยวัวตายควายล้มเลยทีเดียว” สาวหน้านิ่งเอ่ยชมเสียงแหบพร่า ก่อนโน้มตัวไปบดเบียดครอบครองเรียวปากอุ่นของคนตรงหน้าอย่างอดใจไว้ไม่ไหว

อุ๊ย!

นางแบบสาวนึกตกใจในตอนแรกผงะไปนิดเดียว แต่แล้วแน่นิ่งเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านทั่วร่าง จุมพิตแผ่วเบาแปรเปลี่ยนเป็นบดเบียดลึกซึ้งหล่อนลืมตัวยกมือขยุ้มไหล่แข็งแรงอีกฝ่ายไว้แน่น ลืมสิ้นว่าต้องผลักไสคนตรงหน้า ทั้งคู่จูบเนิ่นนานจนลมหายใจเริ่มขาดห้วงบอดี้การ์ดสาวจึงเป็นฝ่ายผละออกห่างก่อน

“เป็นจูบที่หวานมากมากกว่าที่คิดไว้ ขอบคุณนะคะ” ตะวันนากล่าวยิ้มๆ เหมือนล้อเลียน

“คนฉวยโอกาส!” ร่างบางค้อนขวับ เขินอายจนอยากจะหายไปจากตรงนั้นที่ดันเผลอไผลไปกับสัมผัสของอีกฝ่ายไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะจูบได้เก่งกาจขนาดนี้

คงฝึกบ่อยล่ะสิเชอะ!

รมยากรยกหลังมือขึ้นคลึงริมฝีปากที่ถูกขโมยจูบเงื้อมือเรียวสูงหมายจะตบหน้าอีกฝ่าย

แต่บอดี้การ์ดสาวรู้ทันจึงเอ่ยปากดักทางเอาไว้ก่อน

“ถ้าคุณรมทำร้ายฉันอีกฉันจะจูบนะคะ ตบหรือหยิกหนึ่งที ก็จะจูบเท่านั้นครั้ง โอเคไหมคะ?”

“บ้าสิ! พูดเองเออเอง ใครจะไปโอเคด้วย เธอมันน่าหมั่นไส้มากรู้ตัวหรือเปล่า”สาวสวยโวยวายกับข้อเสนอมัดมือชกที่เสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่อง ได้แต่ลดมือลงกลัวใจอีกคนไม่น้อย...เกรงจะทำตามที่บอก

“เผื่อคุณอยากจูบฉันอีกจะได้ไม่ต้องมีข้ออ้าง” สาวผมสั้นกล่าวหน้าตาเฉย

“หลงตัวเอง!”

“ฉันไม่ได้หลงตัวเองหรอกค่ะแต่ฉันจะทำให้คุณหลงรักฉัน”

“ฝันไปเถอะ” รมยากรตวาดแวดให้องครักษ์สาวเหมือนไม่แยแส ก่อนสะบัดหน้าขึ้นห้องนอนตัวเอง

ตะวันนายิ้มเจ้าเล่ห์กับตัวเองคิดจะเอาชนะคำสบประมาทของเจ้าหล่อน ติดใจกับกลีบปากนุ่มนิ่มคู่นั้นเหลือเกินและอยากจะเชยชิมอีกบ่อยๆ

เดี๋ยวก็รู้ค่ะว่าฉันจะทำได้ไหม

หลง

หลงเสน่ห์แม่คุณแล้วหรือเนี่ย

ใจอ่อนเพลียเกินกว่าจะต้านไหว

หล่อนสะคราญผุดผาดน่าเคลียไคล้

อยากคว้าไขว้คนสวยมาแนบกาย.

OoXoO

ขอบคุณที่กรุณาติดตาม ถ้าชอบอย่าลืมบอกต่อนะคะ

นาง

OoXoO

Create Date : 13 สิงหาคม 2560		1 comments
Last Update : 13 สิงหาคม 2560 22:10:22 น.
Counter : 823 Pageviews.
Share Tweet