๒

โดดเดี่ยว

ตะวันเอ๋ยตะวันนาช่างอับโชค

ลมเย็นโกรกหัวใจยิ่งหนาวสั่น

อยู่ลำพังโดดเดี่ยวไร้แสงจันทร์

เมื่อไหร่กันพบพานขวัญชีวา.

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

เสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นทำให้เธอดึงออกมาดูว่าใครโทรมา? ก่อนกดรับทันทีด้วยรู้ดีว่าอีกฝ่ายโทรมาต้องเป็นเรื่องสำคัญ

“ค่ะพี่คม”

“มีลูกค้าขอดูตัวมือดีสองคนเสาร์นี้ตะวันว่างไหม?” ปฏิคมเสนองานให้สาวร่างเพรียวนัยน์ตาคมเป็นคนแรกเสมอในฐานะบอดี้การ์ดสาวฝีมือดีหาตัวจับยากของ Special Guard ผู้ไม่เคยมีประวัติทำงานพลาดเลยสักครั้ง

“งานแบบไหนคะ?”ตะวันนาถามเหมือนเช่นทุกครั้ง ไม่เคยรับงานส่งเดชแต่จะพิจารณาถึงความเสี่ยงเป็นสำคัญ

“คุ้มครองนางแบบดังลูกสาวของคนใหญ่คนโตในกรมตำรวจ”

หืม?

หญิงสาวนึกสนใจในตัวผู้ว่าจ้างจึงซักต่อ

“ใครคะ?”

ชายหนุ่มเล่ารายละเอียดของงานให้อีกคนทราบพอสังเขปเขาเคารพทุกการตัดสินใจของลูกน้อง จะยอมรับหรือปฏิเสธก็ย่อมได้? หากไม่รับทำก็แค่หาคนอื่นมาทำงานแทน

“ตกลงว่าไง?”

“ได้ค่ะ” สาวผมสั้นตาคมรับปากในที่สุด

“โอเคงั้นเจอกันที่หน้าบ้านลูกค้าแปดโมงเช้าเดี๋ยวพี่ส่งแผนที่ไปให้ทางมือถือ” ปฏิคมนัดแนะ

“รับทราบค่ะ”เธอตอบ กดปุ่มเลิกสนทนา ถอนใจยาวๆ ออกมา สายตาเหม่อมองนอกระเบียงคอนโดเห็นยามเย็นที่มีพระอาทิตย์เป็นสีส้มใกล้จากลาลับฟ้าไปอีกวัน เป็นเวลาที่กรุงเทพฯพลุ่กพล่านอย่างที่สุด รถราเนืองแน่นเต็มท้องถนนทุกสาย

หากแต่ในใจขององครักษ์สาวกลับว่างเปล่าโดดเดี่ยว และโหยหาอะไรบางอย่างมาเติมเต็มชีวิตหญิงสาวยกน้ำอัดลมกระป๋องในมือขึ้นซดจนหมดทุกหยาดหยด ยืนเหม่อชมวิวไปรอบๆ จนกระทั่งแสงทองลับขอบฟ้าจึงกลับเข้าห้อง

...แม้เงินจะไม่ได้สำคัญที่สุดแต่ชีวิตก็ขาดเงินไม่ได้

มีงานที่ดีเงินเดือนสูง แล้วอย่างไร?

อดที่จะถามตัวเองแบบนั้นไม่ได้ก่อนสะบัดหัวขับความฟุ้งซ่านที่เริ่มเข้ามารบกวนระบบความคิดให้ออกไปเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมที่จะรับภารกิจใหม่

เช้าวันรุ่งขึ้นตะวันนาปรากฏตัวหน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ของโยธิน ก่อนเวลานัดยี่สิบกว่านาที ด้วยมอเตอร์ไซด์สีดำ BMW S1000RR ที่ซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรง เธอสวมหมวกกันน็อกเต็มใบสีดำ แจ็กเก็ตหนังสีเข้ม กางเกงยีนสีน้ำเงินแว่นกันแดด ถุงมือหนัง และรองเท้าหุ้มข้อ อันเป็นชุดทำงานมาตรฐานของบอดี้การ์ดสาวดูแล้วแทบไม่ต่างจากไบคเกอร์สาวเท่ๆ เลยทีเดียว

น่าจะเป็นที่นี่

เช็คที่อยู่ตามข้อมูลในมือถืออีกครั้งเพื่อป้องกันความผิดพลาด โดยจอดหลบประตูรั้วอัลลอยด์สีทอง ดับเครื่องยนต์แล้วโทรหาเจ้านายทันที

“ถึงหน้าบ้านแล้วค่ะ”

“รอแป๊บฉันใกล้จะถึงแล้ว”ปฏิคมที่กำลังขับรถอยู่ ตอบผ่านมือถือแล้วกดวางสาย

เธอกวาดตามองไปรอบรั้วตรงหน้าที่สูงเกือบสามเมตร ดูแน่นหนาไม่ต่างจากป้อมปราการเลยทีเดียวสังเกตเห็นกล้องที่ติดตั้งไว้หลายจุดบนกำแพงรั้ว

นี่มันบ้านคนหรือค่ายทหาร?

หญิงสาวอดที่จะเหน็บแนมในใจไม่ได้ขนาดบ้านของนายตำรวจใหญ่ยังรักษาความปลอดภัยขนาดนี้...ชาวบ้านตาดำๆคงต้องระมัดระวังตัวเองยิ่งกว่าเป็นสิบเท่า นับวันชีวิตคนเมืองหลวงอยู่ยากขึ้นทุกทีหลังมีข่าวโหดร้ายบนสื่อไม่เว้นแต่ละวัน

ขณะที่ตะวันนานั่งคร่อมสองล้อคันเก่งรอปฏิคมอย่างใจเย็นรถโตโยต้าคัมรี่สีขาวป้ายแดงก็เลี้ยวมาจ่อหน้ารั้วบ้านของโยธิน

ใคร?

รมยากรที่ขับรถอยู่เลื่อนกระจกลงต่ำด้วยความสงสัยจึงตะโกนถามหญิงสาวสวมแว่นดำที่มาจอดมอเตอร์ไซด์บริเวณหน้าบ้านของตน ดูลับๆล่อๆ ไม่น่าไว้ใจ

“มาหาใครที่นี่หรือเปล่าคะ?”

สาวเพรียวหันไปมองคนถามแล้วตอบไปว่า

“ฉันมีนัดตอนแปดโมงค่ะบังเอิญมาเร็วไปหน่อย”

ผู้หญิงคนนี้หน้าคุ้นๆ

ตะวันนาพยายามนึกหน้าว่าเคยเจอที่ไหนแต่ยามกะทันหันจึงยังนึกไม่ออก

“มีนัดกับใครคะ?”หล่อนถามต่อในฐานะเจ้าของบ้านที่ดี อย่างน้อยก็เพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนร้าย

“ผู้กองรณชัชค่ะ”เอ่ยชื่อพี่ชายอีกฝ่ายออกมา

อย่าบอกนะว่ายายคนนี้จะมาเป็นบอดี้การ์ดฉัน!

สาวสวยผมยาวนึกเดาในใจหลังรณชัชย้ำให้หล่อนมาเลือกการ์ดด้วยตนเองในเช้าวันนี้ โดยขู่ว่าถ้าหากไม่ยอมตกลงเขากับพ่อจะเลือกแทน แม้จะไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่หล่อนก็ต้องการเลือกเองมากกว่า

นางแบบสาวกวาดตามองผู้หญิงสวมแว่นตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยประเมินจากรูปร่างลักษณะภายนอกที่ไม่ได้มีกล้ามเนื้อใหญ่โตกว่าหล่อนนัก แอบนึกสบประมาทฝีมืออีกฝ่ายในใจ

ดูไม่เหมือนบอดี้การ์ดสักนิด...จะมีฝีมือจริงหรือเปล่า?

“เข้าไปรอในบ้านก่อนไหมคะ?”หล่อนชวนตามมารยาทเจ้าของบ้านที่ดี

เอาไงดี?

ตะวันนานิ่งคิดขยับข้อมือมองเวลา เหลืออีกสิบห้านาที

“ไม่เป็นไรค่ะฉันขอรอเจ้านายก่อน”

“งั้นก็ตามใจ” ร่างบางเลื่อนกระจกรถขึ้นกดรีโมทเปิดประตูรั้วแล้วแล่นรถเข้าไป ก่อนกดปิดประตูอัลลอยด์ตามเดิม ปล่อยให้อีกสาวนั่งรอปฏิคมนอกบ้านต่อไป

ผู้หญิงที่เดินชนในตลาดวันก่อนทำไมกรุงเทพฯ ถึงแคบนักนะ...จะซวยไหมฉัน?

สาวแกร่งนึกออกพลันรู้สึกหนักใจไม่น้อย แอบหวังว่าหล่อนจะไม่ใช่ผู้ที่เธอต้องคุ้มครอง

ไม่นานปฏิคมก็มาถึงพร้อมกับบอดี้การ์ดสาวชื่อฝ้ายซึ่งเป็นรุ่นน้องของตะวันนาทั้งสามจึงเข้าไปภายในบ้านของโยธินนายตำรวจใหญ่กับลูกทั้งสองอยู่พร้อมหน้ารอต้อนรับแขกที่ห้องโถงหลังทักทายกันตามสมควร การสนทนาแบบจริงจังก็เริ่มต้นขึ้น

“ผลงานสองคนนี้เป็นอย่างไรบ้างครับพี่คม?”รณชัชเปิดประเด็นการสัมภาษณ์ขึ้นทันที พลางชำเลืองมองบอดี้การ์ดทั้งสองอย่างสนใจ

...แต่ชายหนุ่มสะดุดตาที่วงหน้าคมสวยของตะวันนามากกว่า

คุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้จัง

เจ้าของบริษัท Special Guard หันมองลูกน้องสองคนที่ยืนสงบอยู่ก่อนหันกลับมาตอบคำถามของนายตำรวจหนุ่ม

“หากว่ากันตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายสองคนไม่เคยมีประวัติทำงานผิดพลาดสักครั้งครับ” ปฏิคมกล่าวตามข้อเท็จจริง “แต่...”

“แต่อะไรคะ?”รมยากรถามขึ้นอย่างเร็ว

หล่อนนึกออกแล้วว่าเคยเจอกับตะวันนาที่ไหน และแน่นอนว่าไม่อยากได้อีกฝ่ายมาเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวด้วยไม่ถูกชะตาอย่างมาก เกรงจะเถียงกันทั้งวัน

ฉันคงอกแตกตายถ้าต้องอยู่ใกล้นานๆ หน้างอเป็นม้าหมากรุกเชียว...แถมชื่อก็เชยอีกต่างหาก

นางแบบสาวนึกค่อนขอดในใจอย่างหมั่นไส้

“ทั้งคู่มีประสบการณ์ในการทำงานต่างกันครับฝ้ายเพิ่งทำงานนี้ไม่นาน ส่วนตะวันนาทำงานนี้ตั้งแต่ผมเปิดบริษัทครับ...ประมาณสองปีกว่า”

“แล้วสองคนนี้ใครเก่งกว่า?”โยธินยิงคำถามตรงไปตรงมาใส่คนตรงหน้าซึ่งเขารู้จักสนิทสนมกับบิดาของอีกฝ่ายที่เป็นตำรวจรุ่นพี่ซึ่งเสียไปแล้วและเห็นชายหนุ่มไม่ต่างกับหลานชาย

“ตะวันนาครับ”ปฏิคมตอบอย่างไม่เสียเวลาขบคิด

หากจะบอกว่าสาวแกร่งเป็นมือหนึ่งของ SpecialGuard ก็คงไม่ผิด หลังประลองกับทุกคนในบริษัทก็ชนะลอยลำแม้กระทั่งตัวเขาเอง ไม่ว่าจะเป็นปืนผาหน้าไม้หรือต่อสู้ด้วยมือเปล่า

...ตะวันนาเป็นหนึ่งในลูกน้องเพียงไม่กี่คนที่ปฏิคมไม่เคยกังวลใจเวลามอบหมายงานให้

อันที่จริง ชายหนุ่มแอบมีใจให้ร่างเพรียวเชิงชู้สาวมานานทว่าไม่กล้าที่จะรุกคืบ หรือเผยความรู้สึกออกมา ด้วยเกรงจะเป็นการบีบให้เธอจากไปจึงเลือกที่จะเฝ้าดูอยู่ห่างๆ เป็นพี่ชายที่ดีให้อีกฝ่ายมาตลอดหลายปี

อาชีพบอดี้การ์ดไม่เหมาะที่จะมีครอบครัวหรือมีความผูกพันกับใครเป็นพิเศษ โดยเฉพาะการ์ดผู้หญิง ที่มักจะเปลี่ยนไปประกอบอาชีพอื่นหลังแต่งงาน

“งั้นก็ขอให้ตะวันนามาเป็นบอดี้การ์ดให้รมแล้วกัน” โยธินสรุปแบบรวบรัด

ไม่เอาคนนี้ค่ะ

รมยากรนึกในใจกับการตัดสินใจของบิดา รีบค้านออกมาก่อนทุกอย่างจะสายเกินแก้ไข

“แต่รมอยากได้คุณฝ้ายมากกว่านะคะพ่อ”

ว่าแล้วเชียว

สาวเพรียวลอบชำเลืองมองร่างระหงที่ดูจะไม่ชอบเธอเอามากๆ หลังสังเกตเห็นสายตาคู่หวานชำเลืองมองมาหลายหนแบบไม่ค่อยเป็นมิตรนัก คาดว่าคู่กรณีคงจำเธอได้เหมือนกันตะวันนาไม่ได้ซีเรียสกับงานนี้นัก ไม่ว่าได้ทำหรือไม่ได้ทำด้วยถือว่าเป็นการตัดสินใจของฝ่ายผู้ว่าจ้าง

...หากพร้อมจ่ายเธอก็ทำงานให้ง่ายๆ แค่นั้น

“ทำไมล่ะ?”คนเป็นพ่อเอียงหน้ามาถามลูกสาว “เวลาเลือกบอดี้การ์ด ต้องเลือกคนมีฝีมือดีที่สุดสิลูก”

“นั่นสิ”รณชัชเอ่ยเสริมขึ้น

จะพูดยังไงดี?

รมยากรทำหน้าลำบากใจจนปัญญาจะเถียงด้วย ไม่กล้าโต้แย้งแบบข้างๆ คูๆ ออกมาให้อับอายขายขี้หน้า โดยเฉพาะยามมีสาวเพรียวอยู่ด้วย

“ถ้ายังไงจะทดสอบฝีมือตะวันนาก่อนก็ได้นะครับ น้องรมจะได้มั่นใจ” ปฏิคมเสนอทางออก

โยธินรีบโบกมือห้ามก่อนที่ลูกสาวจะเอ่ยปากอะไรออกมา ไม่อยากให้เข้าใจผิดกันด้วยเรื่องเล็กน้อย

“ไม่ต้องหรอกคมอาเชื่อฝีมือคนของหลาน” นายตำรวจใหญ่มองไปยังบอดี้การ์ดสาว และเอ่ยปากฝากฝัง“ถ้าไงก็ฝากดูแลยายรมด้วยนะตะวันนา”

เลือกฉันเหรอ?

สาวแกร่งทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยปรายตามองนางแบบสาวที่นั่งหน้าไม่รับแขก แม้เธอจะไม่เต็มใจรับงานนี้เท่าไหร่แต่ทว่าโยธินเป็นผู้อาวุโสที่ปฏิคมเกรงใจ และรู้กิตติศักดิ์มาบ้างว่าชายคนนี้เป็นตำรวจมือสะอาดที่น่าเคารพ จึงไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะปฏิเสธ

หญิงสาวเลือกช่วยเหลือคนดีมากกว่าขยะสังคม แม้ว่าหล่อนอาจจะไม่ชอบหน้าเธอนัก...ก็คงได้แต่อดทนให้ถึงที่สุด

“ค่ะท่าน ดิฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด”ตะวันนาค้อมศีรษะต่ำให้เขาเป็นการแสดงความเคารพ

“ขอบใจนะหนู”นายตำรวจใหญ่พูดอย่างใจดี เอียงคอมองปฏิคม “ถ้างั้นก็เซ็นสัญญาเลย จะได้จบ”

“ครับคุณอา”เจ้าของบริษัทกางแฟ้มสัญญายื่นให้โยธิน

ชายอาวุโสรับแฟ้มไปอ่านอย่างละเอียดเมื่อไม่มีข้อสงสัยจึงลงลายมือชื่อไว้เป็นหลักฐานสองแห่ง

“เรียบร้อยไหม?”

“ครับ”ปฏิคมตอบหลังตรวจทานอีกครั้ง เก็บต้นฉบับไว้หนึ่งชุด ส่งสำเนาให้อีกฝ่ายหนึ่งชุด

“นี่ครับค่าจ้าง”รณชัชยื่นซองเงินก้อนแรกที่ตกลงกันไว้ให้รุ่นพี่

เขานับเงินต่อหน้าลูกค้าเพื่อความบริสุทธิ์ใจก่อนพยักหน้า

“ครบครับ”

“วันจันทร์เจ็ดโมงเช้าที่นี่นะตะวันนา” โยธินกล่าวกับบอดี้การ์ดคนใหม่ของลูกสาว

“ค่ะท่าน”แม้จะหนักใจกับงานนี้ แต่สาวเพรียวก็รับคำหนักแน่น

ฝ้ายที่ยืนเป็นไม้ประดับผิดหวังไม่น้อยที่พลาดงานนี้ในใจอดที่จะอิจฉาสาวแกร่งไม่ได้ ที่เจ้านายค่อนข้างโปรดปรานถือหางตลอดจนแทบจะมองข้ามหัวเธอไป ทั้งที่เธอแสดงท่าทีมีใจให้กับปฏิคมแต่เขากลับทำเป็นไม่รู้

ฉันจะพิสูจน์ให้พี่คมเห็นว่าฉันไม่ด้อยกว่าพี่ตะวัน คอยดูสิ!

รณชัชลอบมองตะวันนาหลายครั้งด้วยความรู้สึกแปลกๆชนิดที่ไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

ไม่ยักรู้ว่าพี่คมมีบอดี้การ์ดสวยขนาดนี้ด้วย...เสียดายจริงที่รู้จักช้าไป

ขณะที่รมยากรเกิดอาการเขม่นเหม็นหน้าการ์ดสาวมากมายทั้งที่เพิ่งเจอกันแค่สองครั้งเท่านั้น

อยากรู้จริงว่าคนอย่างเธอจะอึดแค่ไหนเชียว เชอะ!

OoXoO

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 13 กรกฎาคม 2560
Last Update : 18 กรกฎาคม 2560 17:42:32 น.		1 comments
Counter : 883 Pageviews.
Share Tweet