หัวใจว้าวุ่น! It's complicated! ตอนที่ ๗ (Yuri)

๗

เธอ

เธอแสนกวนยวนยีเป็นที่หนึ่ง

สุดทะลึ่งตึงตังไม่เป็นสอง

มีฝีมือเก่งฉกาจไม่เป็นรอง

หลายคนปองหลงรัก...เธอไม่รู้

รมยากรนึกฟุ้งซ่านเรื่องของตะวันนาอยู่เกือบค่อนคืนด้วยแอบกังวลว่าบอดี้การ์ดสาวอาจจะกลายมาเป็นแฟนพี่ชายหรือถ้ามากกว่านั้นก็คือเป็น ‘พี่สะใภ้’ของตน

ไม่มีทาง! เป็นไปไม่ได้!

เป็นประโยคที่นางแบบสาวคิดถึงบ่อยที่สุดก่อนรีบนอนหลังมองเวลาอีกห้านาทีเที่ยงคืน ทั้งที่ปกติจะนอนไม่เกินสี่ทุ่มครึ่ง

เพราะเธอเลยยายตะวันอับแสง...ทำให้ฉันเป็นหมีแพนด้า

นึกต่อว่าต่อขานอีกคนก่อนล้มตัวลงนอน และเข้าสู่ภวังค์นิทราไปอย่างรวดเร็ว

วันรุ่งขึ้น สาวระหงมึนศีรษะอันเกิดจากการนอนน้อยกว่าปกติหล่อนทำหน้าตึงเมื่อเจอสาวผมสั้น ที่มาถึงก่อนเวลานัดเช่นทุกวันหญิงสาวรู้สภาพตัวเองดีว่า ขืนขับเองคงหลับในหรือไม่ก็จิ้มท้ายใครแน่ จึงยื่นกุญแจรถยนต์ให้อีกฝ่ายเป็นครั้งแรก

“ขับรถให้ทีสิ”นางแบบสาวเอ่ยเสียงเรียบราบเหมือนสั่งกลายๆ

มาแปลก!

ตะวันนานึกในใจแต่ก็ไม่แสดงอะไรผิดปกติออกมา นอกจากรับกุญแจไป แล้วนั่งประจำที่เป็นสารถีให้หล่อนแล้วสตาร์ทเครื่อง

“ไปไหนคะ?”

“VK” ร่างบางตอบสั้นๆ

“ค่ะ”สาวเพรียวรับคำ แล้วขับรถป้ายแดงนั้นอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้เกรงใจเจ้าของรถ

รมยากรซึ่งนั่งคู่คนขับคาดเข็มขัดนิรภัย แล้วปรับเอนเบาะหน้าให้เอียงพอเหมาะ ก่อนผล็อยหลับไปหลังรถออกได้เพียงไม่กี่นาที

ไปอดนอนที่ไหนมาล่ะเนี่ย?

องครักษ์สาวส่ายหน้ากับเด็กขี้เซาก่อนเลือกถนนที่น่าจะไปถึงปลายทางเร็วที่สุด เธอรู้จักทางลัดในเมืองหลวงเป็นอย่างดีจึงไปถึงบริษัท VKModels ในเวลาเพียงไม่นานนัก

การ์ดสาวเอียงคอมองเพื่อนนอนร่วมทางที่ยามนี้ดูไร้เดียงสาไม่มีพิษสง ไม่มีหน้ากากใดๆ...ต่างจากตอนตื่นลิบลับ โดยเฉพาะเรียวปากสีสวยได้รูปที่ดึงดูดสายตาให้ชวนลิ้มลอง

เวลาหลับดูไร้เดียงสามาก...ไม่น่ากลัวเหมือนตอนตื่น

สาวแกร่งเผลอชมในใจกับภาพลักษณ์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วตัดสินใจปลุกเจ้าหญิงนิทราให้ตื่นขึ้น

“คุณรม คุณรมคะถึง VK แล้วค่ะ”

หืม?

หล่อนลืมตามองคนเรียกอย่างงงๆก่อนขยับตัวดูผ่านกระจกข้าง ก็จำได้ว่าเป็นลานจอดรถของบริษัทนางแบบ

“กี่โมงแล้ว?” ถามเสียงอู้อี้หาวหวอดๆ ยังไม่ถึงกับตื่นดีนัก

“แปดโมงยี่สิบนาทีค่ะ”สาวแกร่งตอบ หลังมองนาฬิกาข้อมือสายโลหะสีเงิน

“อืม...” นางแบบสาวขานรับในลำคอขยับตัวทำท่าจะเปิดประตู แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินบอดี้การ์ดสาวพูดขึ้น

“แต่งหน้าหน่อยดีกว่านะคะขืนคุณลงไปตอนนี้ ใครเห็นเข้าจะแตกตื่นได้” ตะวันนาเตือนอย่างตรงไปตรงมา

แตกตื่น!

รมยากรทำหน้าตื่นงงยกมือดึงที่กันแดดตรงหน้าลงมาดูกระจก เพื่อเช็คความเรียบร้อยของใบหน้าทันทีแล้วต้องตาโตกว้างหายง่วงเป็นปลิดทิ้งที่เห็นหน้าสดในเงาสะท้อน

ลืมแต่งหน้า...

“บ้าจริง!” หล่อนหลุดสบถออกมาอย่างลืมตัว ก่อนเปิดกระเป๋าสะพาย หยิบตลับแป้งแบรนด์เนมที่ผสมกันแดดมาตบที่แก้มทั้งสองข้างเบาๆปาดไม่กี่ทีก็เรียบเนียน แล้วคว้าลิปสติกสีสดมาป้ายเรียวปากบางทั้งบนล่าง

...ใช้เวลาแปลงร่างเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น

เร็วชะมัด!

ตะวันนาที่นั่งแอบดูอยู่ใกล้ๆจับเวลาในใจ ไม่คิดว่านางแบบสาวจะสามารถแต่งหน้าได้เร็วขนาดนี้ ขณะที่เธอต้องใช้มากกว่าห้านาทียังดูไม่ดีเท่านี้เลย

“เรียบร้อย”รมยากรพูดกับตัวเอง หลังเอียงหน้าซ้ายขวาแล้วดูดีไม่มีที่ติจึงเก็บอุปกรณ์แต่งหน้าลงกระเป๋า แล้วหันสบตากับการ์ดสาวที่จ้องหน้าหล่อนแบบอึ้งๆ “พอดูได้หรือยัง?”

ไม่ใช่แค่ดูได้หรอก...แต่สวยเหลือเกินต่างหาก

เธอแอบชมอีกฝ่ายในใจแต่ปากขยับตอบไปว่า

“อือ...พอดูได้แล้ว”

ปากเหรอนั่น!

“ขอบใจที่ชมชิส์” นางแบบสาวสะบัดหน้า ส่งค้อนให้ตะวันนาด้วยความหมั่นไส้นิดๆ ที่พูดจาไม่หวานเสนาะหูเอาเสียเลยก่อนก้าวลงจากรถอย่างสง่างาม แล้วสืบเท้าไปทันทีโดยไม่คิดรออีกคน

งอนอะไรอีกล่ะเนี่ย?

องครักษ์สาวทำหน้าไม่เข้าใจแล้วรีบตามสาวเจ้าอารมณ์ที่เดินลิ่วๆ ไปที่ตัวอาคารตรงหน้าอย่างว่องไว

เมื่อทั้งคู่ไปถึงหน้าตึกของVKModels ก็พบว่า พนักงานหลายสิบคนจับกลุ่มคุยกันแบบชวนสงสัย ยามรักษาการณ์หลายคนเข้ามายืนกันไม่ให้เข้าไปในตัวบริษัททั้งที่ได้เวลาเริ่มงานแล้วซึ่งนับเป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

แปลก?

ตะวันนาสังหรณ์ใจไม่ดีจึงสะกิดหล่อนให้หยุดเดิน

รมยากรหันสบตา ขมวดคิ้วเรียวขึ้นอย่างสงสัยไม่แพ้กัน

“มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย?”

“ลองถามพวกเขาสิคะ”องครักษ์สาวบุ้ยบ้ายให้หาข้อมูล ซึ่งคนอื่นพร้อมจะบอกหล่อนมากกว่าเธอ

นางแบบสาวพยักหน้าก่อนก้าวไปถามพนักงานสาวที่คุ้นหน้าคุ้นตากัน โดยบอดี้การ์ดสาวเดินตามไปด้วย

“มีอะไรเหรอคะ?ทำไมถึงมุงกันแบบนี้”

“มีพัสดุแปลกๆส่งมาเมื่อสักพักค่ะ” เธอเล่าด้วยอาการตื่นเต้นกว่าปกติ

“แปลกยังไงคะ?”หล่อนซักต่อด้วยความอยากสงสัยใคร่รู้

“มีเสียงติ๊กๆ ค่ะเหมือนเสียงนาฬิกาก็เลยสงสัยว่าจะเป็นระเบิดหรือเปล่า?” เธอคนนั้นขยายความ

ระเบิด!

รมยากรทำหน้าแตกตื่นตกใจขณะที่ตะวันนาเองเก็บความรู้สึกได้ดีกว่ามาก

“คุณวิเลยให้แจ้งความแล้วไล่ทุกคนออกจากตึกค่ะ รอให้ตำรวจมาเช็คก่อนว่า ตกลงเป็นอะไรแน่”

“แล้วจ่าหน้าพัสดุส่งถึงใครคะ?”บอดี้การ์ดสาวถามบ้าง ด้วยต้องการรู้ว่า ใครคือเป้าหมายของเรื่องนี้

“เอ่อของคุณรมค่ะ” พนักงานสาวตอบไม่เต็มเสียงนัก

หืม!

สาวแกร่งนิ่วหน้ากับคำตอบ

ร่างระหงหน้าซีดเผือดเหลือหนึ่งนิ้วไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับตัวเองเลย

“ขะ ของฉันเหรอ?”

ไม่จริงใช่ไหม?

“ใช่ค่ะไม่ผิดแน่พัสดุกล่องนั้นจ่าหน้าถึงคุณรม” พนักงานคนนั้นยืนยันหนักแน่น ก่อนเห็นเพื่อนร่วมงานโบกมือเรียกจึงเอ่ยขอตัวกับสองสาว “ขอตัวก่อนนะคะ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”นางแบบสาวกล่าวกับเธอคนนั้น ซึ่งผละไปแจมกับกลุ่มเพื่อนที่คุ้นเคยกัน

นี่มันกะเอาถึงตายหรือเป็นแค่เรื่องล้อเล่นกัน?

ตะวันนาทำหน้าเครียดครุ่นคิดหนักทว่าไม่กล้าสรุปอย่างใดลงไป ได้แต่รอทางตำรวจสรุปผลก่อน โดยหวังว่าจะมีหลักฐานบ่งชี้ชัดว่าใครเป็นคนลงมือ?

หล่อนตัวสั่นเทาตกใจไม่น้อยที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่เคยคิดเลยว่าตนต้องมาถูกใครสักคนหมายหัว...คิดว่ามีแต่ในหนังในละครเสียอีก

ใครกันทำแบบนี้?

“ตกลงมันตั้งใจจะเล่นงานฉันจริงๆใช่ไหม?” รมยากรเอียงหน้ากระซิบถามสาวแกร่ง หลังยืนกันอยู่แค่สองคน

“ไม่แน่หรอกมันอาจเป็นแค่เรื่องล้อเล่นก็ได้ อย่าเพิ่งกลัวไปนักเลย”สาวเพรียวปลอบโยนด้วยการมองโลกในแง่ดีสุดๆ ก่อนเอ่ยหนักแน่นออกมา“ฉันไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรแน่ ฉันสัญญา”

รมยากรเงยหน้าสบตากับคนข้างๆด้วยความรู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ทำไมความกระวนกระวายใจที่มีลดฮวบลงไป ความเชื่อมั่นที่หดหายเริ่มกลับคืนมามากกว่าครึ่ง

หล่อนสัมผัสได้ว่า...อีกคนพูดความจริง

ฉันเชื่อเธอตะวันนา

“ฉันมันคนโชคดีอยู่แล้วยังไงก็รอดตลอดเชื่อเถอะ” สาวระหงฝืนยิ้มกล่าวแบบเนือยๆเป็นไม่กี่ครั้งที่รู้สึกเหนื่อยล้าทั้งร่างกาย และจิตใจ แต่ยังไม่คิดจะถอดใจยอมแพ้ง่ายๆ

“ต้องแบบนี้สิถึงจะเป็นคุณรมยากรตัวจริง” ตะวันนาเอ่ยล้อๆ ก่อนหลิ่วตาให้อีกฝ่ายแบบกวนๆ

มันน่านัก!

นางแบบสาวนึกหมั่นเขี้ยวการ์ดสาวที่ทำเสียบรรยากาศจึงเอื้อมมือไปหยิกพุงกะทิของอีกฝ่าย

“เฮ้ย!” เธอสะดุ้งที่โดนประทุษร้าย โชคดีที่เสื้อแจ็กเก็ตหนาจึงไม่รู้สึกเจ็บอะไรสาวแกร่งคว้าข้อมือบางของอีกคนไว้ พร้อมส่งสายตาดุ แล้วเอ็ดเบาๆ ให้ได้ยินแค่สองคน“อย่าแกล้งสิ เดี๋ยวปืนลั่น”

ต้องพกด้วยเหรอ?

หล่อนทำหน้าประหลาดใจไม่คิดว่าภายใต้เสื้อคลุมสีดำที่การ์ดสาวสวมใส่จะมีอาวุธร้ายแรงซ่อนอยู่แต่พอคิดถึงอาชีพของคนตรงหน้า ที่มีความเสี่ยงสูง การมีปืนผาหน้าไม้ไว้ป้องกันตัวนับเป็นเรื่องปกติ

“โทษที...ก็ฉันไม่รู้นี่”รมยากรกล่าวเสียงอ่อยๆ ใบหน้าสวยสลดยอมรับผิดโดยดี

เฮ้อ! ทำหน้าหงอยแบบนี้ ใครจะไปโกรธลง

ตะวันนาถอนหายใจยาวเหยียดปล่อยข้อมือบาง โดยไม่ปริปากอะไรยามนี้ความสนใจของเธอไปอยู่ที่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์หลายนาย ที่แห่เข้าไปในอาคารเกิดเหตุรถดับเพลิงหนึ่งคันพร้อมพนักงานสิบกว่าคน และรถพยาบาลอีกสองคันมาจอดรออยู่

หนึ่งในนั้นเป็นบุคคลที่บอดี้การ์ดสาวสนิทสนมเป็นอย่างดีตั้งแต่ก่อนลาออกจากราชการ...ผู้กองเจนจิรา ผู้หญิงเก่งมือดีของกรมตำรวจที่สร้างผลงานไว้มากมายล่าสุดเธอนำลูกน้องกวาดล้างแก๊งค์ค้ายาเสพติดใหญ่ข้ามชาติสำเร็จ จนกลายเป็นข่าวใหญ่แห่งปีทีเดียว

พี่เจนมาเองแบบนี้น่าจะคุยง่ายหน่อย

เธอคิดขอความช่วยเหลือกับผู้กองสาวเรื่องพัสดุเจ้าปัญหาด้วยรู้ดีว่าอาชีพของตนจะฉายเดี่ยวไม่ได้ หลายครั้งที่ต้องการกำลังสนับสนุนซึ่งแน่นอนว่า เป็นการร่วมมือแบบลับๆ มากกว่าเปิดเผย

ทว่าหลังผู้รักษากฎหมายหายเข้าไปไม่กี่นาที

ตูม!

เสียงระเบิดดังขึ้นหนึ่งครั้งฝุ่นควันมากมายตลบฟุ้งออกมาผ่านประตูทางเข้าออกของบริษัท

“ว้าย!” หลายสิบชีวิตที่อยู่นอกตึกกรีดร้องออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย อกสั่นขวัญผวาบางคนถึงกับเข่าอ่อนทรุดไป หัวใจหล่นไปกองกับพื้น

รมยากรหน้าซีดเหลือไม่ถึงหนึ่งนิ้วตื่นตระหนกยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ในใจนึกห่วงความปลอดภัยของผู้คนที่อาจจะมารับเคราะห์แทนกับพัสดุบ้าๆ ที่จ่าหน้าถึงตน

คุณพระ! อย่ามีใครเป็นอะไรเลย...ได้โปรด

ตะวันนาทำหน้าเครียดขึ้งนัยน์ตาคมเพ่งมองไปที่ประตูที่มีควันลอยจางลง ประสาทตื่นตัวพร้อมจะพุ่งเข้าไปช่วยเหลือหากเห็นความไม่ชอบมาพากล

เกิดอะไรขึ้น?

แต่ก่อนที่พนักงานดับเพลิงหรือใครจะทันทำอะไรผู้กองเจนจิราที่วิ่งนำพร้อมลูกน้องหลายคนออกมาจากตึกนั้น ทุกคนไอจนตัวโยน หลังสำลักควันเข้าไปพอสมควร

“มะ ไม่มีอะไร! แค่ควัน” ตำรวจสาวบอกเสียงกระท่อนกระแท่นกับลูกน้องคนอื่นที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ด้านนอก

หลังลูกน้องคนสนิทรับอาสาเสี่ยงตายเปิดกล่องพัสดุเจ้าปัญหา ทันทีที่เปิดฝาเจ้าตัวตลกก็ทะลึ่งพรวดออกมาจ๊ะเอ๋ให้ตกอกตกใจพร้อมกับเสียงตูมดังขึ้นหนึ่งครั้ง ควันจำนวนมากพวยพุ่งออกมาจนเต็มชั้นล่าง ซึ่งควันเหล่านี้ทำให้แสบตาแสบจมูกไปหมดเธอจึงสั่งให้ทุกคนล่าถอยออกมาด้านนอก

“พอควันจางก็ให้คนไปเช็คลายนิ้วมือที่กล่องทีอาจจะได้เบาะแสอะไรบ้าง” ผู้กองสาวกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจามอีกชุดใหญ่

“ครับผู้กอง”

“แล้วก็แจ้งไปกับหน่วยงานอื่นด้วยว่าไม่มีอะไรร้ายแรง” เธอบอกกับลูกน้อง

“ครับ”ลูกน้องรับคำเข้มแข็ง โบกมือชวนเพื่อนร่วมงานเตรียมเข้าไปเก็บหลักฐานภายในตัวอาคารหลังควันจางกว่านี้

“เดี๋ยวมานะคะ ขอไปทักทายคนรู้จักก่อนเผื่อจะได้ข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์บ้าง” ตะวันนาเอ่ยกับนางแบบสาวที่มียุพามาสมทบอย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้เป้าหมายอยู่เพียงลำพัง สาวร่างเพรียวไม่ได้ประมาทเลินเล่อแต่ไม่คิดว่าจะมีใครกล้าจู่โจมหล่อนท่ามกลางฝูงชน และตำรวจทั้งสถานีแบบนี้แน่...ยกเว้นคนร้ายนั้นสติไม่ดีจริงๆ

“อือ” รมยากรอนุญาตคลายใจที่ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นจริงๆ กล่องพัสดุวันนี้ดูแล้วน่าจะเป็นการขู่ขวัญมากกว่าเป็นภัยคุกคามนับเป็นเหตุการณ์รุนแรงที่สุดตั้งแต่หญิงสาวเข้าสู่อาชีพนางแบบ

...สิ่งที่หล่อนอยากรู้มากตอนนี้คือใครเป็นคนส่งมา? ใครที่ชิงชังกันถึงขนาดนี้?

นี่ฉันไปสร้างศัตรูตอนไหน?

นึกตั้งคำถามที่ยังคงไร้คำตอบกับตัวเอง

บอดี้การ์ดสาวก้าวเท้ายาวๆไปหาเจนจิราที่ยังคงหายใจขัดออกอาการฟึดฟัด คาดว่ากลิ่นควันยังคงติดจมูกอยู่อีกหลายวันเธอหยิบยาดมหลอดออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“ยาดมไหมคะ?น่าจะช่วยให้ดีขึ้นบ้าง”

“ขอบคุณค่ะ”ผู้กองสาวเอื้อมมือรับ ก่อนเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายแล้วยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นใบหน้าคมชัดๆ “เฮ้ย! ตะวัน!”

“สวัสดีค่ะพี่เจน”เรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างคุ้นเคย

“ไม่ได้เจอกันตั้งนานคิดถึงอ่ะ” เจนจิรารั้งร่างเพรียวมาสวมกอดแน่น โดยลืมไปเสียสนิทว่าอยู่ท่ามกลางสายตาของผู้คนร่วมร้อย ก่อนคลายแขนออก แล้วสนทนาอย่างสนิทสนม“ตกลงแค่ผ่านมาแถวนี้หรือมาทำงาน?”

ผู้กองสาวรู้อยู่ว่าสาวรุ่นน้องลาออกจากตำรวจไปทำงานอะไร กับใคร รวมถึงสาเหตุแท้จริงที่อีกคนลาออกเธอยังนึกเสียดายมากที่เสียลูกน้องมือดีไป ถ้าหากตอนนี้ตะวันนายังรับราชการอยู่คงมียศเป็นร้อยตำรวจโทแล้ว

“ทำงานค่ะ”

“ดูแลใครอยู่?”

“คุณรมยากรนางแบบที่นี่ค่ะ”บอดี้การ์ดสาวตอบตรงๆ ด้วยรู้ดีว่าถ้าคิดจะขอความช่วยเหลือไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะปิดบังผู้กองสาว

“ลูกสาวท่านโยธิน?”

“ใช่ค่ะ”เธอพยักหน้า

เชื่อมือเอกชนมากกว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐ...เยี่ยมมากรู้ถึงไหนอายถึงนั่น!

เจนจิราขมวดคิ้วแทบชนกันเดาได้ทันทีว่า นายตำรวจใหญ่คงมอบงานนี้ให้คนตรงหน้า จึงอดที่จะประชดในใจไม่ได้แต่ก็ไม่คิดหงุด หงิดแต่อย่างใด อย่างน้อยการกระทำแบบนี้ก็ดีกว่าการที่ผู้มียศใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ส่วนตัวจนกลายเป็นข่าวฉาวโฉ่ให้อับอายประชาชี

“ท่าทางจะแฟนคลับเยอะนะคนนี้ดีแค่ไหนไม่ส่งระเบิดมาจริงๆ...ให้ตายเถอะ!”ตำรวจสาวหลุดบ่นปนสบถออกมาอย่างขุ่นเคืองรู้ว่าใครเป็นผู้รับพัสดุเจ้าปัญหาในวันนี้

“หึหึ” ตะวันนาหัวเราะเบาๆกับคำชมแกมประชดของรุ่นพี่ที่ปากกับใจตรงสุดๆ นิสัยไม่เคยเปลี่ยนก่อนพูดแบบขอร้องออกมาตรงๆ “ถ้าพี่เจนรู้อะไร รบกวนบอกตะวันด้วยนะคะ”

“โอเค”ผู้กองสาวรับคำ ไม่อยากให้นางแบบสาวชื่อดังต้องพบกับเรื่องร้าย โดยไม่ได้สนใจว่า หล่อนจะเป็นลูกคนใหญ่คนโตหรือดังขนาดไหนด้วยเธอถือว่าหน้าที่ตำรวจคือการดูแล คุ้มครองและอำนวยความสะดวกให้ประชาชนทุกคนอย่างเท่าเทียม

“ขอบคุณค่ะพี่”คนอายุน้อยกว่าพูดอย่างยินดี

“ยังไงก็บอกให้คุณคนสวยไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยนะบ่ายๆ ก็ได้ วันนี้พี่เข้าเวร”

“ได้ค่ะพี่เจน”บอดี้การ์ดสาวรับคำ เธอรู้ขั้นตอนทางกฎหมายเป็นอย่างดีว่าต้องทำอะไรบ้าง

“ผู้กองครับเก็บหลักฐาน และถ่ายรูปเรียบร้อยแล้วครับ” จ่าคนเดิมกลับมารายงานความคืบหน้า

“ส่งไปตรวจลายนิ้วมือกับDNAเลยนะจ่า จะได้รู้ว่าใคร”เจนจิราออกคำสั่งกับลูกน้องถึงขั้นตอนต่อไป ซึ่งกินเวลาเนิ่นนานเป็นสัปดาห์หรือมากกว่านั้น

“ครับ”เขาผงกหัวรับ แล้วก้าวไปทำตามสั่ง

“ไปก่อนนะมีอะไรค่อยโทรคุยกัน”ผู้กองสาวเอ่ยร่ำลากับรุ่นน้องคนสนิท ยกยาดมในมือขึ้นตรงหน้า “ขอนะอันนี้”

“ค่ะพี่เจนขอบคุณค่ะ” สาวร่างเพรียวยกมือไหว้อีกฝ่าย

ผู้กองสาวผงกหัวแล้วก้าวไปสนทนากับวิรากรเจ้าของค่าย VK Models โดยรับปากว่าจะพยายามหาคนก่อกวนมาให้โดยเร็ว บอสใหญ่สบายใจขึ้นหลังได้ยินแบบนั้นแล้วผู้กองสาวก็ลากลับ เพื่อไปสะสางงานต่อที่สถานี

ท่าทางจะงานยุ่งนะเนี่ย

ตะวันนาเดาแบบนั้นด้วยเห็นรุ่นพี่ต้องรับสายโทรเข้าเป็นระยะ คาดว่าผู้บังคับบัญชาคงเร่งรัดคดีกับเจนจิราอยู่นึกดีใจที่ตนเองหลุดพ้นจากวงจรหนูถีบจักรมาได้ ...อย่างน้อยงานบอดี้การ์ด ก็มีอิสระในการทำงานระดับหนึ่งไม่ต้องคอยประจบเอาใจเจ้านาย เพื่อขั้นหรือตำแหน่งเหมือนระบบราชการ แถมมีรายได้ต่อเดือนสูงกว่าเป็นเท่าตัว

ทว่าหากเปรียบเทียบกันแล้วงานของเธอมีความเสี่ยงและความรับผิดชอบสูงกว่าตำรวจมาก อาจเจ็บตายได้ทุกเมื่อ

ไม่ว่าอาชีพอะไรล้วนมีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับความถนัดและความชอบของแต่ละบุคคลเป็นสำคัญ ถ้ารู้ว่าอะไรเหมาะสมกับตัวเองที่สุด...ก็ควรจะเลือกแบบนั้น

ฉันไม่มีทางกลับไปรับราชการอีกแน่

รมยากรที่ยืนสังเกตสาวแกร่งอยู่ห่างๆนึกใคร่รู้ที่เห็นคนของตนสนิทสนมกับผู้กองคนดังเหลือเกินดูแล้วไม่น่าจะใช่คนรู้จักธรรมดา จึงอดที่จะไม่พอใจไม่ได้

กอดกันกลมแบบนี้...แค่คนรู้จักเหรอ?

หลังรู้ว่ารณชัชมีใจให้ตะวันนาทำให้หญิงสาวยิ่งอยากรู้เรื่องของการ์ดสาวมากขึ้น โดยเฉพาะนิสัยใจคอและความประพฤติจึงจับตาดูเป็นพิเศษด้วยเจตนาให้พี่ชายได้ผู้หญิงที่เหมาะสมมาเป็นพี่สะใภ้ของตน

ฉันไม่ยอมให้เธอมาหลอกพี่ชายฉันหรอกนะ

OoXoO

เรื่องนี้หนังสือสั่งจองได้ถึง 13 สิงหาคม 60 นะคะ ที่เพจ นิ้วนาง

ส่วน E-book ซื้อได้ที่ MEB ลิงค์ขวามือค่ะ

...ถ้าชอบอย่าลืมบอกต่อด้วยนะคะ

ขอบคุณที่กรุณาติดตาม

นาง

OoXoO

Create Date : 30 กรกฎาคม 2560		1 comments
Last Update : 30 กรกฎาคม 2560 11:48:53 น.
Counter : 1229 Pageviews.
Share Tweet