Bloggang.com : DarthTrowa - ราคาของการเข้าสังคม ( T T )

ราคาของการเข้าสังคม ( T T )

บล๊อกนี้สืบเนื่องมาจากความงกของเราล้วน ๆ ...เฮ้ย ยังไงกัน

ก็ไม่ใช่อะไรหรอก พอดีมันมีอะไรเกิดขึ้นนิดหน่อย...พาลให้ความรู้สึกว่าเหมือนเกิดเดจาวู (ภาพซ้ำ) กับเมื่อตอนอยู่ปี 2

เรื่องของเรื่องของเรื่อง...หลายเรื่องจัง จริงๆ ก็มีแค่เรื่องเดียวแหละ คือว่าทางภาควิชาจะมีการจัดงานเลี้ยงคืนสู่เหย้า ซึ่งงานพวกนี้มันก็จะมีการจัดโต๊ะ แน่นอน เก็บตังค์....

จากตอนแรกที่บอกไว้ 350 พอจ่ายจริง ค่าอะไรก็ไม่รู้เบ็ดเสร็จ 600 บาท

ไม่ได้เสียดายเงิน 600 อะไรมากหรอก เพราะเราเองก็เอาเงินหลายร้อยไปกินข้าวกะเพื่อน เลี้ยงข้าวเพื่อนออกจะบ่อย...เลี้ยงหญิงอีกต่างหาก สมัยเรียนป.ตรี เลี้ยงข้าวซ้งทุกวันจนมันเรียนจบ ไปกินที่ไหน เพื่อนคนอื่นรู้หมดว่า...เก็บเงินของซ้งที่เรานะ (แฟนเราเองเรายังไม่เคยเลี้ยงขนาดนี้เลยนะเนี่ย...คือที่ผ่านมาในชีวิตมีแฟนคนเดียว ตอนเป็นแฟนกันเธออยู่เยอรมนีไม่เคยเจอกัน เพราะงั้นไม่เคยเลี้ยงข้าวแฟน ตอนเจอกันก็กลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิมแล้ว เพราะงั้นแชร์อย่างเดียว)

แต่เผอิญ...งานนี้เราไม่ไปแหง ๆ เท่ากะว่าเอาเงิน 600 โยนเข้างานไปฟรี ๆ โดยที่ไม่ได้อะไรตกถึงท้องเลย

อาจจะมีคนบอกว่า...ก็ไปกินสิ จะได้คุ้มเงินที่จ่ายไป...คือ เราเลี้ยงเด็กวันเสาร์ แล้วเวลาไปเลี้ยงเด็กช่วงปิดเทอมเนี่ย เราจะได้ตังค์ประมาณ 700-800 บางทีก็พันนึง พร้อมข้าวฟรี (แม่เค้าเลี้ยง) บางทีก็ไปหาไรกินข้างนอก ซึ่งปิดเทอมก็มักจะร่อนกันเสมอ ๆ เป็นปกติอยู่แล้ว

ถ้าไปกินงานนั้น มันก็ต้องเจอโต๊ะจีน...ซึ่งเราไม่ถูกโรคกะมันมาก ๆ เพราะโต๊ะจีนมันเลี้ยงแต่ของที่เราไม่กิน แถมของที่มันเอามาเลี้ยง...ห่วยแตกซะส่วนใหญ่ จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ไม่เคยเจอโต๊ะจีนที่กินแล้วอิ่มของกินเลย อิ่มโค๊กตลอด แถมต้องแย่งกิน น่าเบื่อมาก เพราะงั้นกินไม่คุ้ม 600 แน่ ๆ 200 จะถึงป่าวเหอะ

ถ้าไปกินโต๊ะจีน...600-200 เท่ากะขาดทุน 400 บวกกับเงินจากการเลี้ยงเด็ก 700 แล้วของกินที่เรารู้สึกว่าดีกว่าโต๊ะจีนเป็นไหน ๆ เบ็ดเสร็จ...ขาดทุนไปพันกว่า ไม่อิ่มท้องด้วย...แสรดดดดดดดดดด ม่ายปายแน่นอน

ก็ไปเจอเพื่อนไง...ทำ Thesis แล้วก็ไม่ค่อยได้เจอเพื่อน ๆ ... เพื่อนน้อยครับ เรามันพวกแปลกแยก กับพวกในห้องไม่ค่อยคบไปคบกับพวกอีกห้องนึง ถ้าไปก็ไปนั่งกับพวกพี่ ๆ เขานั่นแหละ ไม่นั่งกับพวกห้องตัวเองแน่นอน

บวกลบคูณหารแล้ว มีแต่เสียกะเสีย ปิดโทรศัพท์หนีไม่ให้ใครโทรตามแน่นอน

ตรงนี้แหละที่เป็นประเด็นที่เราเรียกว่า ราคาของการเข้าสังคม

การจะทำอะไร แน่นอว่า เราไม่มีทางที่จะได้อะไรมาฟรี ๆ โดยไม่เสียอะไรไป นี่คือ "กฏของการแลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียม"

เพราะงั้นการจะเข้าสังคม ก็จำเป็นจะต้องเสียค่าเข้าสังคมกันบ้าง อย่างของเรางวดนี้ก็ 600 อีกแล้ว สำหรับคนอื่นเงิน 600 อาจจะไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าคุณต้องทำงาน 2-3 อย่างพร้อมกันเพื่อให้ได้เงินมาให้พอใช้ในชีวิตประจำวัน คุณจะเข้าใจ...

ลองคิดดูสิ ถ้าคุณทำงานได้เงินมาจำนวนนึงแล้วเงินจำนวนนั้นหายวับไปเพียงเพื่อเป็นค่าของการเข้าสังคมที่คุณก็ไม่ได้รู้สึกว่าคุณอยากอยู่ในนั้น คุณจะรู้สึกเซ็งมั๊ย

สมัยปี 2 เรารับงานพิเศษจากอาจารย์คือช่วยพิมพ์หนังสือคณิตศาสตร์ อาจารย์ให้เราหน้าละ 5 บาท เราทำงานเกือบ 3 เดือน ได้เงินมาเบ็ดเสร็จ 500 บาท

รับเงินจากอาจารย์ เดินลงมาชั้น 1 เจอหน้าเพื่อน...ค่าบายเนียร์ 500 บาท เงินที่ทำงานมา 3 เดือน อดหลับอดนอน เหนื่อยแทบตาย หายแว๊บ...

ปีนี้ ไปเลี้ยงเด็ก ติวหนังสือเด็ก รบกับเด็ก ได้มา 600...ค่างานคืนสู่เหย้า 600 หายแว๊บ...

แดกก็ไม่ได้แดกทั้ง 2 งานเลย จ่ายเงินฟรีให้คนอื่นไปแดกแทน นี่แหละราคาของการเข้าสังคม ยิ่งโตขึ้นนะ จะยิ่งเจอแสบ ๆ แปลก ๆ แต่เราแสบกว่า ไม่จ่าย...

ตอนเราอยู่ปี 1 ป.โทนี่แหละ เพื่อนในห้องเขาจัดรวมไปเที่ยวเกาะช้าง ไปกันหมด...ยกเว้นข้าพเจ้าอีกแหละ ก็ไม่อยากไปอ่ะ

พอพวกเขาไปกันเสร็จสรรพเรียบร้อย ก็มีตัวแทนมาบอกว่า ค่าที่ไปเที่ยวเนี่ย หารจำนวนตามคนในห้อง คนละราว ๆ 500 มั๊ง สรุปคือ ถึงไม่ไป ก็ต้องจ่าย

งานนี้มีเรอะข้าพเจ้าจะจ่าย แค่เงียบ ๆ ไป พวกก็ลืมไปเองแหละ

มัน non sense สิ้นดี พวกท่านไปกันเอง ข้าพเจ้าไม่ได้รับรู้อะไร แล้วทำไมข้าพเจ้าต้องไปช่วยออกค่าที่พวกท่านไปเที่ยวตั้ง 500 ด้วยล่ะ

เนี่ยแหละ ราคาของการเข้าสังคม มาไม่มา...กินไม่กิน...ก็ต้องจ่าย ไม่งั้นก็ลาออกจากสังคมไปซะ

ว่าแล้วก็ไปฟาดบุฟเฟต์ที่โนโวเทลกะเพื่อนดีกว่าวุ๊ย มา 8 จ่าย 4 กินฟรี คุ้ม ๆ