คิดเอาความรู้สึกของคนอื่นมาอยู่เหนือความรู้สึกของตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ( T T )
เคยคิดกันมั่งมั๊ยว่า เราเอาความรู้สึกของคนอื่นมามีอิทธิพลเหนือตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่....
ถ้าให้ตอบกันจริง ๆ ตั้งแต่จำความได้เลยมั๊ง เพียงแต่ตอนเด็ก ๆ ความรู้สึกเหล่านั้น มันไม่ละเอียดอ่อนเท่านี้ มันเป็นเพียงการตอบสนองไปตามสัญชาติญาณของการกลัวถูกลงโทษเท่านั้น...เช่นเราไม่กล้าทำอะไรที่ไม่ดี เพราะกลัวพ่อแม่ตี เราไม่กล้าลืมทำการบ้าน เพราะเรากลัวครูตี เรากลัวการสอบตก เพราะพ่อแม่เราจะเทศนา อะไรพวกนี้ ซึ่งเด็กบางคนที่เรารู้จัก แทบไม่มีส่วนนี้เลย เพราะมันไม่กลัวพ่อแม่ มันจะกลัวก็ครูแค่บางคนเท่านั้น...แต่สมัยเด็กเรากลัวเยอะว่ะ
พอโตมา มันเริ่มกลับกลายเป็นว่า เราเอาความรู้สึกของคนอื่นที่ไม่ได้ให้คุณหรือโทษกับเราแต่อย่างใดมาอยู่เหนือความรู้สึกของตัวเอง
เราเริ่มแคร์ความรู้สึกเพื่อน ทั้ง ๆ ที่เพื่อนก็ไม่ได้ให้เงินเราใช้ (บางทีเราซะอีกที่ต้องเลี้ยงข้าวมัน) แต่เราก็เอาความรู้สึกของเพื่อนมาอยู่เหนือตัวเรา...ในบางที
เราแคร์ความรู้สึกคนที่เราชอบ ทำทุกอย่างให้ได้ ทั้ง ๆ ที่เราก็ไม่รู้ว่าจะได้คบกันเป็นแฟนมั๊ย...นั่งเบื่อ เซ็ง เครียด เศร้า บางคนก็ถึงกับร้องไห้ออกมา แต่ตอนเราเจ็บจนจะเป็นบ้า เขาไม่ได้มารับรู้ด้วยซักนิดว่าเรารู้สึกแย่แค่ไหน และเราคิดถึงเขามากเพียงใด
เราแคร์ความรู้สึกแฟน...ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะได้อยู่คู่กันจนตายมั๊ย นั่งตามหึงหวง จนตัวเองแทบเป็นบ้า ทั้ง ๆ ที่บางที มันก็ไม่มีอะไรซักนิด แต่คิดเตลิดไปไกลขนาดที่ว่าแฟนพร้อมจะทิ้งเราทุกเมื่อก็มี
และท้ายสุด แคร์ความรู้สึกคนรอบตัวเกินไป จนแทบไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเอง แคร์ไปหมดทุกคน กลัวว่าสังคมจะไม่ยอมรับ กลัวเพื่อนไม่ชอบ กลัวว่าจะต่ำต้อยกว่าคนอื่น กลัว ๆ ๆ ๆ ๆ สารพัด
แต่ถ้าเราพักซักนิด คิดซักหน่อย แคร์ความรู้สึกตัวเองซักเล็กน้อย อะไร ๆ มันจะดีขึ้น ทำตัวเองให้มีค่าเพราะตัวเองเป็นแบบนั้น ดีกว่าทำให้ตัวเองเหมือนจะมีค่าเพราะให้คนอื่นดู...บางทีกลับดูด้อยค่าไปซะงั้น
แต่พูดก็พูดเหอะ ไอ้ที่บ่น ๆ มา เราเองก็ทำไม่ค่อยได้เหมือนกันแหละ
บำรุงหัวใจด้วยเสียงหัวเราะอะยาง
ขอไพ่มังกร 1 ใบ อิๆๆๆ