Bloggang.com : ปอมปอมเกิร์ล : พูดกับบ้าน

พูดกับบ้าน - 'รงค์ วงษ์สวรรค์

พอดีได้เข้าไปร่วมโครงการแรลลี่อ่านหนังสือที่โต๊ะห้องสมุด ด้วยอารมณ์อยากกระตุ้นตัวเองให้อ่านหนังสือที่ดองไว้หลายเล่ม ซึ่งก็ช่วยได้มาก เพราะตอนนี้อย่างน้อยอ่านหนังสือจบอาทิตย์ละ 1 เล่มเป็นอย่างน้อย และได้เอารีวิวที่เขียนไว้ในกระูทู้มาลงบล็อกด้วย

10-10 [อั๊งอังอา] อ่านหนังสือที่เกี่ยวกับหนังสือหรือนักเขียน

ชื่อหนังสือ : พูดกับบ้าน: เรื่องของบ้านและเพื่อนพ้องในความถวิลหา
ผู้เขียน : ’รงค์ วงษ์สวรรค์
สำนักพิมพ์ : มติชน

รูปหนังสือจากเวบ //www.tuneingarden.com ค่ะ

ตามข้อมูลจากเวบ tuneingarden.com หนังสือเล่มนี้เป็นรวมบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกแบบรายสัปดาห์ต่อเนื่องในนิตยสารฟ้าเมืองไทย ระหว่างเดือนมิถุนายน 2525 ถึงสิงหาคม 2526

งานเขียนเล่มนี้บันทึกถึงชีวิตการเป็นนักเขียนของคุณ’รงค์ วงษ์สวรรค์ รวมทั้งเขียนถึงเพื่อนในวงการนักเขียน คุณ’รงค์เริ่มต้นด้วยการเอ่ยถึงบ้านแต่ละหลังที่เคยอยู่ เล่าถึงการสร้างบ้านของตัวเองที่สร้างเองออกแบบเอง วัสดุก่อสร้างแต่ละชิ้นก็ได้มาจากงานเขียนหนังสือ นอกจากจะเล่าถึงตัวเองแล้วก็ยังเล่าถึงนักเขียนร่วมสมัยท่านอื่น ๆ บรรณาธิการ นักหนังสือพิมพ์ ทั้งด้านการงาน อุดมการณ์ และมิตรภาพ

บอกตามตรงว่าอ่านจบแล้วไม่รู้จะรีวิวอย่างไร ไม่ใช่ว่าหนังสือไม่ดี เป็นหนังสือที่ดีมาก อ่านสนุกโดยส่วนตัวแล้วชอบงานของนักเขียนท่านนี้อยู่แล้ว พออ่านหนังสือจบก็ยิ่งศรัทธาท่านมากขึ้น หนังสือเรื่องนี้สะท้อนให้เห็นตัวตนของท่าน (แต่ไม่ใช่การยกย่องตัวเอง) ความมีระเบียบวินัยในการทำงาน ความรักในงาน อุดมการณ์ในการทำงาน การต่อสู้เพื่อที่จะเลี้ยงชีพด้วยอาชีพนักเขียน (รวมทั้งบ่นเรื่องค่าต้นฉบับด้วย)

มีหลายบทที่ประทับใจ แต่บทหนึ่งที่ชอบมากและคิดว่าเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับการเป็นนักเขียน (พอดีลืมจดหน้าไว้ ขอสรุปตามความจำนะคะ) คุณ’รงค์ เขียนไว้ว่า ในแต่ละปีท่านต้องวางแผนว่าปีนั้น ๆ จะเขียนเรื่องอะไรบ้าง โดยต้องปรับให้เข้ากับแต่ละยุคแต่ละสมัย เพราะสังคมเปลี่ยนแปลงตลอด และมีผู้อ่านใหม่ ๆ เกิดขึ้นเสมอ

หนังสือเล่มนี้อ่านสนุกมาก ๆ สำนวนการเขียนก็ยังเป็นสไตล์ของคุณ’รงค์ แต่ในความเห็นของตัวเองว่าอ่านง่ายกว่าพวกนิยายที่สำนวนจะสวิงสวายมากกว่า มีตอนหนึ่งที่กล่าวถึงการเล่นคำผวนของคนไทย ไม่ได้ทะลึ่ง แต่ท่านว่าเป็นเอกลักษณ์ทางภาษาที่ชาติอื่นอาจจะไม่มี แล้วก็จะเล่าถึงเพื่อนในวงการนักเขียนที่อำกันด้วยคำผวน แต่ละคนมีฉายา การตอบโต้ด้วยคำผวนระหว่างคุณอาจินต์ ปัญจพรรค์ กับ ม.ร.ว. ถนัดศรี สวัสดิวัฒน์ ตลกมาก ๆ

คุณ’รงค์ เล่าถึงนักเขียน นักหนังสือพิมพ์ในยุคนั้น เช่น บรรณาธิการ ประหยัด ศ.นาคะนาท, อบ ไชยวสุ, สุวรรณี สุคนธา, รัตนะ ยาวะประภาษ, อาจินต์ ปัญจพรรค์ พออ่านแล้วก็อยากอ่านงานของนักเขียนรุ่นเก่า ๆ หลายท่านที่คุณ’รงค์เอ่ยถึง (แต่คาดว่าคงหาอ่านได้ยากแล้ว) เล่าที่มาถึงนามปากกาของนักเขียน ที่ลงท้ายนามสกุลว่า “บางกอก” อ่านหนังสือเล่มนี้เลยทำให้รู้ว่า ในยุคโน้น คุณวาทิน ปิ่นเฉลียว หรือ ต่วยตูน ได้รับค่าต้นฉบับการ์ตูนตอนละ 15 บาท (น้อยมาก เมื่อเทียบว่าค่าต้นฉบับของคุณรงค์จะอยู่ในราว 120 – 150 บาท และรู้ว่าคุณ’รงค์ เป็นผู้ตั้งชื่อนิยาย “ทองประกายแสด” ให้คุณสุวรรณี สุคนธา

ขำตอนที่คุณ’รงค์ เล่าว่าไม่ชอบต้อนรับเพื่อนที่มาเยี่ยมบ้านโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า เพราะว่าแต่ละวันคุณ’รงค์ จะมีกำหนดเวลาทำงาน ซึ่งบางครั้งมาขณะที่กำลังทำงาน มีอยู่บ้างต้องแอบไปหลบเพื่อนในบ้านของตัวเอง

เป็นหนังสือที่อยากแนะนำให้อ่านอีกเล่มหนึ่งนะคะ (บางตอนอาจจะมีภาษาที่ค่อนข้างถึงลูกถึงคนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับรับไม่ได้นะคะ กลับอ่านสนุกเสียอีก) ไม่ทราบปัจจุบันนี้ยังหาซื้อได้อีกหรือเปล่า เพราะเล่มที่มีนี่ก็เป็นฉบับพิมพ์ครั้งที่สอง ตั้งแต่ปี 2540 (ซื้อมาดองไว้ร่วม 10 ปี แหะ ๆ พอดีเพิ่งกลับบ้านที่เมืองไทยปีนี้แล้วไปค้นเจอในหิ้งหนังสือ ได้ฤกษ์หิ้วเอามาอ่านซะเลย ไม่ผิดหวังจริง ๆ)

สุดท้ายขอคัดลอกข้อความที่คุณ'รงค์ เขียนไว้ว่าได้พูดกับคุณไพลิน รุ้งรัตน์ เกี่ยวกับวงการนักเขียนไว้ว่า

"...นักเขียนที่เรามีกันเพียงไม่กี่คน เราอย่าพยายามสร้างความบาดหมางให้มันเกิดขึ้น เราควรผูกพันกัน และมองกันในแง่ดี สนับสนุนกัน ให้กำลังใจกัน แม้ว่าอุดมการไม่ตรงกันก็ไม่เป็นอุปสรรคที่คุณจะเป็นเืพื่อนกันไม่ได้-ใช่ไหม? เราต้องมองอะไรให้มันกว้าง ๆ ผมถือว่าวงการนี้ทั้งเล็กทั้งแคบ และนักเขียนต้องทำงานหนักกันทุกคน ไหนจะต้องเขียนให้ดีจริง ไหนจะต้องต่อสู้ให้ฐานะของนักเขียนดีขึ้นบ้าง ไหนจะต้องขยายแวดวงให้กว้างขึ้นอีกซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ทั้งนั้น คุณจะต้องสร้างทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกัน สร้างนักเขียนและสร้างผู้อ่าน..."

ข้อความข้างบนนี้ต่อเนื่องมาจากที่คุณ'รงค์ กล่าวถึงว่าท่านวางกฎไว้ว่าจะไม่ปฎิเสธการเชิญอภิปราย สัมมนาหรือเป็นผู้บรรยายรับเชิญในสถาบันการศึกษาที่มีคำถามเกี่ยวกับงานเขียน ไม่ว่าจะมีค่าตอบแทนหรือไม่ เพราะท่านถือว่าเป็นภาระกับสังคม ที่ท่านพยายามชดใช้หนี้สังคมที่อนุญาตให้ท่านมีชีวิตด้วยความรู้และประสบการณ์

Create Date : 09 สิงหาคม 2552

Last Update : 9 สิงหาคม 2552 21:18:20 น.

1 comments

Counter : 956 Pageviews.

เฮ้......เรื่องนี้สะกิดกระเป๋าตังค์อีกแล้ว

โดย: ตาพรานบุญ

วันที่: 12 สิงหาคม 2552 เวลา:1:51:33 น.