ฉันรักกลางคืน
มีใครเป็นเหมือนฉันไหมคะ...หลงรักเวลากลางคืนอย่างจับใจ
ไม่ใช่เพียงแสงสีจากตึกรามบ้านช่องที่แสนตระการตา ไม่ใช่แค่เสียงความคึกคักตามท้องถนนของรถราที่เปิดไฟวิบวับ ไม่ใช่แค่พระจันทร์และแสงดาวที่สวยงามเป็นพิเศษยามมืดค่ำ แต่เหนืออื่นใดนั้น ฉันรักความสงบของมันเหลือใจ
เคยได้ยินจากที่ไหนสักแห่งบอกว่า เวลากลางคืน จะเป็นเวลาที่ด้านมืดของคนและสรรพสิ่งเคลื่อนไหวและเผยตัว...อย่างเช่น มนุษย์หมาป่าที่จะแสดงตัวออกมาเฉพาะยามคืนพระจันทร์เต็มดวง แวมไพร์หรือแดร็กคูล่าก็ออกมาเที่ยวเล่นตอนพระอาทิตย์ตกดิน...
ฉันไม่ใช่ทั้งมนุษย์หมาป่าและแดร็กคูล่านะคะ แต่ฉันต้องยอมรับว่า...ฉันก็มีด้านมืดที่ไม่ได้ถูกเปิดเผยยามกลางวันอยู่เหมือนกัน นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันรักยามค่ำคืนอย่างจริงจังละมั้ง
เวลากลางวัน...ฟ้าสว่าง เริ่มต้นวันใหม่ เสียงนกออกหากินร้องจิ๊บ ๆ เป็นสัญญาณ ชีวิตทุกชีวิตก็ต้องเริ่มต้นดิ้นรนกระเสือกกระสนหากินด้วยเช่นกัน ใครมีหน้าที่อะไรก็ทำไปตามจำเป็น ดำเนินชีวิตไปตามครรลองของตัวเอง ซึ่งบางทีอาจทำไปเพียงเพื่อหาเลี้ยงปากท้องและทำตามบทบาทหน้าที่ของสังคมเท่านั้น หาได้มีความสุขกับสิ่งที่ทำสิ่งที่เป็นอย่างจริงจังไม่
ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่ต้องสวมหน้ากากกลางวันแล้วทำหน้าที่ที่มีไปวัน ๆ
ยังดีที่มีเวลากลางคืนให้พักผ่อน เวลาที่ฉันได้ถอดหน้ากากบทบาทวางลง แล้วดื่มด่ำกับการเผยตัวของความเงียบสงบในยามฟ้ามืดลง
ความสงบเงียบของเวลาฟ้ามืดที่ผู้คนส่วนใหญ่นอนหลับพักผ่อน เป็นเวลาที่ฉันได้อยู่กับตัวเอง คุยกับตัวเอง ทบทวนกับตัวเองมากที่สุด ไม่มีใครรบกวนจิตใจ ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องคิดปวดหัว ไม่ต้องเครียดเรื่องน้ำมันแพง ข้าวสารราคาขึ้น ได้มองความคิดตัวเองอย่างไม่มีอะไรมาบดบัง ความรู้สึกทั้งด้านลบและด้านบวกเผยตัวออกมาให้ตัวฉันเองได้เห็น เป็นตัวของตัวเองอย่างไม่ต้องเสแสร้งใด ๆ...ฉันรักเวลากลางคืนอย่างจับใจ ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ
แม้ฉันจะถูกดุว่าเป็นประจำกับพฤติกรรมการนอนไม่เป็นเวลาจากแม่ และถึงจะรู้ว่ามันไม่ได้ดีต่อสุขภาพอะไรมากมายเท่าไหร่นัก แต่ก็ยังอดไม่ได้อยู่ดี ที่จะแอบอยู่ดึก ๆ เพื่อปล่อยให้อารมณ์ด้านลึกของฉันตีกลับและคุยกับตัวเอง ฉันว่ามันคุ้มค่ากันนะ แลกกับการโดนบ่นนิดหน่อย กับที่ตัวตนอีกด้านฉันไม่เคยถูกเปิดเผยในเวลาพระอาทิตย์ส่องสว่างและฟ้าสีขาว
...ระหว่างที่ฉันนั่งนิ่ง ๆ กับตัวเองมองแสงดาว จะมีใครเป็นเหมือนฉันบ้างไหมนะ...
(คลิกที่รูปนะคะ จะได้ดื่มด่ำกับตอนกลางคืนไปด้วยกัน)
ไปแฟรงเฟิร์ต 4 วันนะคะ
กลับมาแล้วจะตามไปหาทุกคนค่ะ
มีความสุขมาก ๆ น้า...
Create Date : 17 พฤษภาคม 2551 |
|
33 comments |
Last Update : 18 พฤษภาคม 2551 3:47:47 น. |
Counter : 2571 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: nikanda 18 พฤษภาคม 2551 4:43:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 18 พฤษภาคม 2551 7:38:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: ๋ำJewnid IP: 202.149.25.241 18 พฤษภาคม 2551 13:10:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: little_fuku ((ไม่ได้ล๊อกอิน)) IP: 202.91.18.206 18 พฤษภาคม 2551 16:46:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: มุกสีทอง 18 พฤษภาคม 2551 21:51:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hobbit 19 พฤษภาคม 2551 12:50:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: Hobbit 19 พฤษภาคม 2551 12:51:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: BeCoffee 19 พฤษภาคม 2551 13:11:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) 19 พฤษภาคม 2551 15:22:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: sailamon 19 พฤษภาคม 2551 16:04:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: วนิส 20 พฤษภาคม 2551 22:09:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: BeCoffee 20 พฤษภาคม 2551 22:15:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 21 พฤษภาคม 2551 17:54:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: หนูหล่อ IP: 124.120.230.154 22 พฤษภาคม 2551 17:09:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: รู้มั้ยว่าสุขใจเพียงใด... IP: 203.131.217.34 26 พฤษภาคม 2551 11:57:22 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
จะรอฟังเรื่องเล่าจาก..แฟรงเฟิร์ต
วันนี้..ก็ไม่ได้เข้าบล็อกเหมือนกัน
ข้ามไปฝรั่งเศสกับเพื่อนจ้ะ
แต่ไม่ได้ถ่ายรูป..อะไรเลย
ไปหาซื้อของ แล้วก็กลับ
วันนี้..ยุ่งนิดหน่อย..แวะเข้าเนทแป๊บเดียว
ไม่ได้ไปเยี่ยมบ้านใครเลย..วันนี้
แวะบ้านนี้..บ้านเดียว..เลยนะ..ซึ้งป่ะ?..ฮา ฮา
ภาพสวย...ได้อารมณ์เหงาๆจัง
ปอยเขียนบทความเก่งนะ...อ่านแล้วเข้าถึงอารมณ์เลย
รักเวลากลางคืนเหรอ...เราก็คล้ายกันนะ
เวลากลางคืน...เป็นช่วงที่เราปล่อยวางมากที่สุด
นางฟ้าน้อยก็นอนแล้ว..เป็นช่วงที่มีเวลาเป็นของตัวเองที่สุด
เล่นคอมบ้าง อ่านหนังสือบ้าง ดูซีรี่ย์บ้าง บ้างครั้งก็เขียนอะไรไปเรื่อย
สมองมันจะวิ่ง..ช่วงนี้แหล่ะ
พูดถึงกลางคืนแล้ว...คิดถึงบ้านนอกของเราจัง
ค่ำหน่อย ดึกหน่อย...นอนไม่หลับ
ก็ออกไปนั่งดูเดือน ดูดาว...ที่นอกบ้านได้
อยู่นี่..ไม่ค่อยเห็นเดือน เห็นดาวเลย
บางครั้งมองเห็น..ก็มองไปด้วยความรู้สึก...ที่แตกต่าง..
คิดถึงน้ำคลอง...คิดถึงถนนลูกรัง...คิดถึงกลิ่นดินหลังฝนตก
คิดถึงโค้งแยกขวา..เข้าบ้านตัวเอง...คิดถึงร้านค้าที่เคยนั่งรอรถเวลาไปโรงเรียน
คิดถึงไปทุกๆอย่าง....แต่ก็เอานะ...ความสุขที่แตกต่าง
เคยอ่านมาจากที่ไหนนะ จำไม่ได้แล้ว
เค้าว่ากันว่า...บ้านอยู่ที่ใจ ใจอยู่ที่ไหน บ้านอยู่ที่นั่น
คนเรา...ไม่ว่าจะก้าวไปข้างหน้า...ไกลซักแค่ไหน
ซักวัน...ก็จะดั้นด้น ดิ้นรน...กับไปหาบ้าน..เองนั่นแหล่ะ
ซักวัน...คงที่วัน..ที่เราสองคน จะได้กลับบ้านบ้าง...เนาะ