อ๋อ! ฝรั่งฟังเราไม่เข้าใจ เพราะเราใส่ stress ผิดนั่นเอง

หายหน้าไปสักพัก กลับมาแล้ววววว...เลยเอาบทความมาฝากกันต่อ เป็นบทความเกี่ยวกับ “stress” ในภาษาอังกฤษ

การ stress คือ การเน้นเสียงหรือการลงเสียงหนัก ซึ่งคำในภาษาอังกฤษทุกคำจะมีการ stress หรือเน้นเสียงอย่างน้อย 1 พยางค์ หากพูดถึงความสำคัญของการลงเสียงหนักในภาษาอังกฤษ ผมอยากจะเปรียบเทียบความสำคัญของมันกับความสำคัญของวรรณยุกต์ในภาษาไทย การใช้วรรณยุกต์ผิด (เวลาฝรั่งหัดพูดภาษาไทย เค้ามักจะไม่มีวรรณยุกต์ หรือไม่ก็วรรณยุกต์ผิดเพราะในภาษาอังกฤษไม่มีวรรณยุกต์ครับ) จะทำให้ความหมายเปลี่ยนไป เช่นเดียวกันการที่คุณพูดภาษาอังกฤษโดยไม่มี stress หรือมีแต่ดันไป stress ผิดพยางค์ตามที่ควรจะเป็น ผู้ฟัง (โดยเฉพาะฝรั่ง) อาจจะฟังคุณไม่ออกเลยก็ได้ เพราะฝรั่งมักจะคุ้นเคยกับเสียงหนัก-เบาในคำต่างๆ มาตั้งแต่เกิด อยู่ดีๆ เสียงหนัก-เบานั้นหายไป ไม่คุ้นเคยกับสิ่งที่เค้าเคยได้ยิน เค้าก็ไม่เข้าใจเป็นธรรมดา

แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรหล่ะว่าจะลงเสียงหนักที่พยางค์ไหนดี?

ก่อนอื่นขอบอกข่าวร้ายก่อนแล้วกันครับว่าไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัวว่า ถ้าเป็น 2 พยางค์ต้อง stress พยางค์แรก ถ้าเป็น 3 พยางค์ต้อง stress พยางค์ที่ 2 ถ้าใครคิดว่าจะมีกฎแบบนี้หรือเคยเรียนมาแบบนี้ ต้องเสียใจด้วยครับ ที่คุณรู้มันผิด การจะรู้ตำแหน่งที่ลงเสียงหนักมี 2 วิธีครับ

วิธีแรกคือ เปิด dictionary ดูคำอ่าน (phonetics) จะเห็นสัญลักษณ์ ‘ ปรากฏอยู่เหนือพยางค์ที่จะต้องลงเสียงหนัก วิธีนี้ใช้ได้ดีในกรณีที่คุณสงสัยในคำศัพท์คำหนึ่งว่าควรจะเน้นเสียงหนักที่พยางค์ไหนดี แต่ให้มานั่งเปิดทุกคำก็คงไม่ไหว

อีกวิธีคือฟังเอาเองจากเจ้าของภาษาว่าการพูดคำๆ หนึ่ง เค้าลงเสียงหนักที่พยางค์ไหน พยางค์ที่คุณได้ยินชัดที่สุดหรืออาจจะมีเสียงสูงที่สุดนั่นแหละครับคือตำแหน่งที่ต้อง stress หล่ะ จะให้ดีให้คุณพูดทวนคำนั้น (รวมถึง stress ให้ถูกที่อย่างเค้าด้วย) สัก 20 – 30 เที่ยวจนจำได้ขึ้นใจ อีกหน่อยเวลาคุณจะพูดคำนั้นจะได้พูดได้อย่างถูกต้องเหมือนเจ้าของภาษา และจะทำให้การฟังของคุณพัฒนามากขึ้นอีกด้วย

คราวนี้มาฟังข่าวดีบ้าง ความง่ายของ stress คือตำแหน่งที่ต้องลงเสียงหนักจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงตามอารมณ์เหมือนโทนเสียงขึ้นลง (intonation) คำแต่ละคำจะ stress ณ ตำแหน่งเดิมตลอด พอเรารู้ตำแหน่งที่ stress แล้ว การใส่เสียง stress ให้คุณขึ้นเสียงสูงๆ เข้าไว้ ณ ตำแหน่งนั้น ถ้าจะเทียบกับวรรณยุกต์ไทย เสียงวรรณยุกต์ที่สูงสุดคือเสียงตรีครับ ฉะนั้นง่ายที่สุดสำหรับคนไทยคือใส่เสียงวรรณยุกต์ตรีตรงตำแหน่งที่ stress ก็ใช้ได้แล้ว ส่วนพยางค์อื่นๆ ต้องพยายามกดเสียงต่ำ (เสียงวรรณยุกต์เอก) เข้าไว้ และพยางค์อื่นๆ ที่ไม่ได้ stress มักจะมีเสียงสระที่กร่อนลงไปเหลือแค่ อิ, อึ, อะ เสียงมันจะไม่ชัดเหมือนเดิมอีกต่อไป เราลองมาดูคำบางคำที่คนไทยมัก stress ผิดที่กันดีกว่าครับ

1) Development คนไทยมักอ่านว่า “เด๊บ-เว-ล็อบ-เม็นท” อ่านผิดกันค่อนประเทศ จริงๆ แล้วคำนี้ต้อง stress พยางค์ที่ 2 ครับ ไม่ใช่พยางค์แรก ดังนั้นที่ถูกต้องควรจะอ่านว่า “ดิ-เว้-ลึบ-มันท” เห็นมั้ยครับว่าใส่เสียงสูงเสียงตรี (แต่รูปเป็นไม้โท) ส่วนพยางค์ที่เหลือ เสียงสระจะกร่อนลงเหลือ อิ, อึ, อะ

2) Temperature คนไทยส่วนใหญ่อ่านว่า “เทม-เผอะ-เร้-เจอร์” ดันไปเน้นพยางค์ที่ 3 ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว พยางค์ที่ 3 จะถูกกร่อนจนแทบไม่เหลือเลยด้วยซ้ำไป ต้องเน้นพยางค์แรกครับ เป็น “เท้ม-เผอะ-ระ-เจอะร์” ถ้าไม่เชื่อ..แนะนำให้ไปฟังเพลง El Nin Yo ของ Tata Young จะมีคำว่า temperature เต็มไปหมดครับ ถ้าทาทาออกเสียงผิดแบบไทยๆ (หรือสำเนียงไทยๆ) ผมว่าคงขายเทปในต่างประเทศไม่ได้หรอกเพราะไม่มีฝรั่งคนไหนเค้าจะซื้อไปฟังคนไทยร้องเพลงฝรั่งสำเนียงไทยๆ หรอก ใช่มั้ยครับ? (เห็นมั้ยครับว่า นอกจาก pronunciation แล้ว สำเนียงก็สำคัญนะ)

3) Chocolate คนไทยเรียกจนติดปากว่า “ช็อค-โค-แล้ต” เสียงพยางค์สุดท้ายสูงปรี๊ดขึ้นมาให้หูฝรั่งจับได้ทันที แต่คำๆ นี้ที่ถูกต้องหูฝรั่งควรจะได้ยินพยางค์แรกชัดที่สุดไม่ใช่พยางค์สุดท้าย จึงออกว่า “ช้อค-คลิด” อันนี้ผมรับรองได้ ถ้าคุณไปเมืองนอกแล้วพูดถึง ช็อคโกแลตแบบไทยๆ ไม่มีทางได้กินแน่นอน เพราะฝรั่งฟังไม่ออกครับ แล้วเวลาฝรั่งพูดว่า “ช้อค-คลิด” คุณก็คงช็อค!สมชื่อ เพราะไม่รู้ว่าเค้าพูดถึงอะไรอยู่ (เห็นความสำคัญของการ stress แล้วหรือยังหล่ะครับ)

ต่อไปถ้าคุณพูดภาษาอังกฤษออกไปแล้วฝรั่งทำหน้างง เรื่องของ “stress” อาจจะเป็นจำเลยที่หนึ่งก็ได้นะ ไม่ใช่ไวยากรณ์อย่างที่คนไทยส่วนใหญ่คิดหรอกครับ

Create Date : 10 มกราคม 2551 Last Update : 11 มกราคม 2551 4:46:13 น. Counter : 3381 Pageviews.		8 comments
Share Tweet