ไม่เป็นค่า.....

  

อย่ามาทำหน้าเขียวใส่นะยะ สงสัยเราเป็นคนเดียว

  

กลัวที่แคบเหมือนกันคะ
โดยเฉพาะ ถ้าอยู่ใกล้หนุ่มๆจะยิ่งกลั๊ว กลัว

  

^
^
555

  

ไม่ค่อยกลัวนะคะที่แคบ
แต่ถ้าใจแคบ น่ากลัว
^^

ป.ล.หนังสือยังไม่ได้ส่งให้เลยค่ะ
จะหาทางไปไปรษณีย์ให้ได้โดยเร็วที่สุดค่ะ

  

สายลมอิสระ โห เป็นโรคเดียวกัน อิอิ

~:พุดน้ำบุศย์:~ 55 ขำด้วยคน

I am just fine^^ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่รีบ

  

เราเองก็พยายามหลีกเลี่ยงอยู่ใกล้คนใจแคบค่ะ อยู่ใกล้แล้วอึดอัดค่ะ อยากอยู่ใกล้ๆ คนใจกว้าง เพราะอยู่ด้วยแล้วสบายใจน่ะค่ะ มีอะไรให้อ่าน หลังไมค์ไปแล้วค่ะ

  

กลัวที่แคบค่ะ (เพราะกลัวจิ้งจกและสัตว์เลื้อยคลานต่าง ๆ ที่อาจจะออกมาจ๊ะเอ๋) แต่ลิฟท์นี่โอเค

ส่วนคนใจแคบนี่ถ้าเจอจะวิ่งหนี

  

เป็นโรคเดียวกันเลยครับ ของผมกลัวคนใจแคบ 5555

  

Malee30 หลีกได้หลีกเลยค่ะ

unwell มีเพื่อนแล้ว

stawahna กลัวเหมือนกัน

  

มาทำงานตอนเช้าเห็นบัตรเชิญร่วมงานวางเพลิงคุณดำฮาเลยต้องรีบตามมา
มีเรื่องให้ขำแต่เช้าเลย ฮามาก
เอาอีกได้ป่ะ มาเร็ว ๆ นะคะ



โดย: กระปุกกลิ้ง



มีค่ะ คืนนี้

แต่ไม่ใช่แม่โสมแฉ

แต่ดำฮา จะแฉ แม่โส๊มมมมมมมมมม

  

เขาเรียก claustrophobia ค่ะ อ่านว่า คลอส-โตร-โฟ-เบี่ย เป็นโรคทางการแพทย์จริงๆ แต่ข้อสุดท้ายนี่สิ อึ้ง อันนี้ไม่ใช่โรคแล้วค่ะ ใครๆ เขาก็เป็นกั๊น

  

โรคกลัวที่แคบนี่มีจริงๆนะ เคยได้ยินที่เมืองนอกน่ะ ตามในหนังน่ะ แต่เมืองไทยยังไม่รู้ว่าเคยมีหรือเปล่า ส่วนตัวไม่กลัวที่แคบน่ะ แต่ไม่ชอบอยู่ที่แคบๆน่ะ

  

ไม่กลัวนะผมที่แคบอ่ะ
แต่กลัวคนใจแคบ
(มุกซ้ำกับข้างบนเพียบเลย )

  

โสมรัศมี เดี๋ยวตามไปค่ะ

ลูกสาวโมโจโจโจ้ อุ้ย สรุปเราเป็นจริง ๆ เหรอเนี่ย

joblovenuk ไม่ชอบอยู่ที่แคบ ไม่เรียกกลัวเหรอ

เจ้าชายไร้เงา 555 ลอกการบ้าน

  

พี่ชื่อน๊อบ (ผู้หญิง อายุ 28) ก็เป็นเหมือนกัน อาการกลัวที่แคบน่ะ มารู้ตัวตอนอยู่ ม.6 ตอนนี้เป็นหนักกว่าเดิม อาการเหมือนน้องทุกอย่าง แต่น่าจะเป็นน้อยกว่า เคยเป็นอาการนี้แบบสุดๆ คือ เป็นตอนบินไปเวียตนาม บินแค่ชม.ครึ่งเอง แต่ทนไม่ไหว แทบจะร้องไห้เลย เพราะถ้าเป็นบนรถเนี่ย ยังหาทางออกได้ แต่บนเครื่องออกไม่ได้ ทรมานมากกกกก มีอะไรปรึกษาคุยกันได้ พี่เล่น hi 5 ชื่อ nobnobi

  

เป็นโรคกลัวที่แคบเหมือนกันเลยคะ
ขึ้นลิฟต์ไม่ได้
โรคนี้ไม่ผิดปกติหรอกนะคะ
แต่มีคนเป็นน้อย เมืองไทยยิ่งหายาก

  

มีใครพอจะทราบไม้ค่ะว่า เป็นโรคนี้ หาหมอ บำบัดได้ที่ไหนค่ะ
ขอบคุณค่ะ

  

เป็นเหมือนกันอาการเดียวกัน นั่งรถใครก็ไม่ได้ รถทัวร์รถตู้หายใจไม่ออก ยิ่งอยู่ในลิฟ แล้วถ้าคิดถึงมันขึ้นมาเครียดเลย ใครรู้วิธีรักษาบอกผมหน่อยนะ 089-166-9000

  

เธœเธกเธเน‡เน€เธ›เน‡เธ™เธ„เธฑเธš เนเธ•เนˆเนƒเธ™เธฅเธดเธŸเธ•เนŒเธ™เธตเนˆเน„เธกเนˆเธ„เนˆเธญเธขเธ™เธฐ เธœเธกเธˆเธฐเน€เธ›เน‡เธ™เน€เธงเธฅเธฒเธ—เธตเนˆเธ„เธดเธ”เธงเนˆเธฒเน€เธฃเธฒเธญเธขเธนเนˆเนƒเธ™เธ—เธตเนˆเนเธ„เธšเน† (เนเธ„เนˆเธ„เธดเธ”เธ™เธฐ)เน€เธŠเนˆเธ™ เนƒเธ™เธ•เธนเน‰ เธญเธฐเน„เธฃเธญเธขเนˆเธฒเธ‡เธ™เธตเน‰เธญเนˆเธฐ เนเธ„เนˆเธ„เธดเธ”เธงเนˆเธฒเธญเธขเธนเนˆเนƒเธ™เธ•เธนเน‰เธเน‡เธˆเธฐเธซเธฒเธขเนƒเธˆเน„เธกเนˆเธ„เนˆเธญเธขเธญเธญเธเนเธฅเน‰เธงเธฅเธฐเธ„เธฑเธš เธกเธตเธญเธตเธเน† เธšเธฒเธ‡เธ—เธตเธ”เธนเธ‚เนˆเธฒเธงเธ—เธตเนˆเนเธœเนˆเธ™เธ”เธดเธ™เน„เธซเธง เธ•เธถเธเธ–เธฅเนˆเธก เธกเธฒเธ„เธดเธ”เธงเนˆเธฒเธ–เน‰เธฒเน€เธฃเธฒเธ•เธดเธ”เธญเธขเธนเนˆเนƒเธ•เน‰เธ‹เธฒเธเธ•เธถเธเธ™เธฑเน‰เธ™ เนเธ„เนˆเธœเธกเธ„เธดเธ”เธ™เธฐ เธฃเธนเน‰เธชเธถเธเธงเนˆเธฒเนเธ—เธšเธˆเธฐเธšเน‰เธฒเน€เธฅเธขเธฅเธฐเธ„เธฑเธš เธซเธฒเธขเนƒเธˆเน„เธกเนˆเธญเธญเธเน€เธฅเธขเธซเธฅเนˆเธฐ เธฃเธถเธงเนˆเธฒเธ•เธญเธ™เธ™เธญเธ™เธญเธขเธนเนˆ เธœเธกเน€เธœเธฅเธญเธ„เธดเธ”เธงเนˆเธฒเธ•เธดเธ”เธญเธขเธนเนˆเนƒเธ•เน‰เธ”เธดเธ™ (เน€เธซเธกเธทเธญเธ™เนƒเธ™เธซเธ™เธฑเธ‡เธญเธฐ) เธœเธกเธ•เน‰เธญเธ‡เธฅเธธเธเธ‚เธถเน‰เธ™เธกเธฒเธ™เธฑเนˆเธ‡เน€เธฅเธขเธญเธฐเธ„เธฑเธš (เธœเธกเน€เธ›เน‡เธ™เน‚เธฃเธ„เธˆเธดเธ•เน„เธ›เธฃเธถเธ›เนˆเธฒเธงเธซเธงเนˆเธฒ) เธซเธฃเธทเธญเธงเนˆเธฒเธ”เธนเธซเธ™เธฑเธ‡เธกเธฒเธเน„เธ› เน€เธฅเธขเธ„เธดเธ”เธ•เธฒเธก เธญเธขเธฒเธเธฃเธนเน‰เธงเธดเธ˜เธตเธฃเธฑเธเธฉเธฒเธ”เน‰เธงเธขเน€เธซเธกเธทเธญเธ™เธเธฑเธ™ เนƒเธ„เธฃเธฃเธนเน‰เธขเธเธกเธทเธญเธ‚เธถเน‰เธ™

  

ผมก็เป็นคับ แต่ในลิฟต์นี่ไม่ค่อยนะ ผมจะเป็นเวลาที่คิดว่าเราอยู่ในที่แคบๆ (แค่คิดนะ)เช่น ในตู้ อะไรอย่างนี้อ่ะ แค่คิดว่าอยู่ในตู้ก็จะหายใจไม่ค่อยออกแล้วละคับ มีอีกๆ บางทีดูข่าวที่แผ่นดินไหว ตึกถล่ม มาคิดว่าถ้าเราติดอยู่ใต้ซากตึกนั้น แค่ผมคิดนะ รู้สึกว่าแทบจะบ้าเลยละคับ หายใจไม่ออกเลยหล่ะ รึว่าตอนนอนอยู่ ผมเผลอคิดว่าติดอยู่ใต้ดิน (เหมือนในหนังอะ) ผมต้องลุกขึ้นมานั่งเลยอะคับ (ผมเป็นโรคจิตไปรึป่าวหว่า) หรือว่าดูหนังมากไป เลยคิดตาม อยากรู้วิธีรักษาด้วยเหมือนกัน ใครรู้ยกมือขึ้น

  

ผมก็เป็นคนหนี่งที่กลัวที่แคบ ยิ่งตอนที่จำเป็นต้องนั่งรถตู้แล้วได้ไปนั่งตอนท้ายสุด ยิ่งเกิดอาการหนักใหญ่เลย ไม่มีทางออก แถมโดนเบียดอีก นั่งได้ไม่กี่นาทีต้องขอลงเลย มันหายใจไม่ออก อึดอัด เหงื่อแตกทั่งที่แอร์ก็เย็น ผู้โดรสารคนอื่นมองก้นใหญ่ ต้องแก้ตัวว่าปวดท้องจะเข้าห้องน้ำกระทันหัน อายเค้าอยู่เหมือนกัน ผมก็ยังหาวิธีรักษาตัวเองยังไม่ได้ ถ้ามีวิธีช่วยแนะนำด้วยครับ

  

เป็นโรคกลัวที่แคบเหมือนกัน ตอนนี้รักษากับจิตแพทย์ที่ รพ.ศิริราช คุณหมอให้คำแนะนำที่ดี ให้ฝึกหายในเข้าและออก เวลาอยู่ในสถานการณ์ที่เราไม่ชอบ รักษามานานแล้ว มีอาการเหมือน ๆ กับที่พวานคุณเขียนมาทั้งหมด แต่ขณะนี้ก็ยังไม่หายเหมือนกัน

  

เป็นเหมือนกัน เป็นมานานเป็นสิบปีแล้ว ตอนแรกๆก็แค่กลัวลิฟมันไม่เปิด กลัวห้องแคบๆเพดานต่ำๆ แต่เดี๋ยวนี้ อากาศปิดท้องฟ้าเป็นที่เทาทุกวัน เงยหน้ามองที่ไรหายใจไม่ออก
หาหมอจิตเวชคะ เค้าบอกเป็น phobia วิธีรักษา 1.กินยา ยามี 2 ชนิด ชนิดกินตลอดไป จำชื่อยาไม่ได้ เลยขอเปลี่ยนเป็นยาประเภท ถ้ามีความจำเป็นต้องไปในสถานที่ที่แคบๆหรือไปเที่ยวเกาะ(ปกติคนกลัวที่แคบจะกลัวถูกปล่อยเกาะด้วย) ตอนนี้ได้ยาชื่อ lexapro 10 MG(ดูรายละเอียดจากgoogleนะ) แต่มีอาการข้างเคียง ง่วงแต่นอนไม่หลับ ว่าจะไม่ใช้แล้ว
อักวิธีคือใช้จิตบำบัด ต้องฝึกจิตให้ควบคุมตัวเองได้ ฝึกหายใจเข้าออกก่อน แล้วฝึกสั่งตัวเองให้ผ่อนคลาย ค่อนข้างยาก เปิดในเว็ปบางคนฝึกแล้วหายแต่ใช้เวลาเป็นปี ก็จะพยายามอยู่
ครั้งแรกๆควรไปรพ.เอกชน เพราะเค้าจะมีเวลาคุยกับเราอย่างน้อย ครึ่งถึง 1 ชั่วโมง เค้ารจะอธิบายสาเหตุของโรค ซักประวัติ ให้คำแนะนำเยอะมาก แล้วกลับมาเปิดเว็ปเพิ่มเติม ขอให้กำลังใจให้ค่ะ

  

ขอร่วมแชร์ประสบการณ์ของโรคกลัวที่แคบด้วยคนนะคะ ตอนนี้กลุ้มใจมากๆ ค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงดีกับเจ้าอาการกลัวเหล่านี้ ทำให้การใช้ชีวิตประจำวันของแคทมีปัญหามากๆ เลยค่ะ อาการใหญ่ๆ แล้วจะเหมือนกับเจ้าของกระทู้ไม่มีผิดเลยค่ะ ไม่ว่าจะขึ้นรถไปไหน ใกล้หรือไกล เจ้าอาการนี้มันจะคอยหลอกหลอนแคทให้ตายตรงนั้นเสียให้ได้ เวลานั่งรถต้องนั่งเฉพาะด้านซ้ายมือเท่านั้นตรงที่ติดกับประตูเพราะสมองคอยบอกตัวเองตลอดว่า ไม่เป็นไรๆ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเราสามารถลงรถได้ทันที แถมต้องคอยภาวนาอยู่ในใจตลอด ท่องพุทโธ พุทโธ เมื่อก่อนเคยใช้วิธีนี้ได้ผล แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าวิธีควบคุมจิตใจตัวเองแบบนี้ใช้ไม่ได้แล้วค่ะ ทรมานมากๆ ยิ่งถ้ามีอาการกำเริบอยู่แล้วมีอะไรมีโดนตัวเราเพียงแค่ผ้าผืนเล็กๆ หรือสร้อยคอที่เราสวมอยู่ พวกนาฬิกา เครื่องประดับทุกอย่างแทบอยากจะถอดทิ้งเดี๋ยวนั้นเลยล่ะค่ะ ยิ่งทรมานมากๆ เมื่อต้องใช้บริการรถแท็กซี่ที่คนขับชอบเปิดเพลงเสียงดังๆ โรคจะกำเริบขึ้นมากๆๆๆๆ จนหายใจไม่ออกและอยากจะไปจากตรงนั้นเสียให้พ้นๆ เมื่อก่อนเคยเสียใจค่ะเพราะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เข้าไปปรึกษาหมดในคลีนิคโรคทั่วไปเค้าก็ไล่ให้เราไปหาหมอโรคจิต ซึ่งตอนนั้นเราก็ทั้งโกรธหมอ และไม่เข้าใจว่าตัวเราเป็นอะไร ก็พยายามหาสาเหตุมาเรื่อยๆ แต่พอได้เห็นเพื่อนๆ มาโพสต์คุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ทำให้แคทรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนผิดปกติคนเดียวในโลก ทำให้มีกำลังใจมากๆขึ้นค่ะ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่ร่วมแชร์ประสบการณ์กันนะคะ หากเพื่อนท่านใดมีวิธีรักษาโรคนี้รบกวนบอกแคทด้วยนะคะ อยากหายจากโรคนี้เร็วๆ ค่ะ ทรมานมานานมากแล้ว ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

  

เป็นเหมือนกันค่ะ พึ่งเป็นมาประมาณ 2-3 วันนี่เเหละที่อาการหนักคือตื่นมาแล้วเห็นห้องประตูหน้าต่างปิดแล้วมีอาการอึดอัด หายใจไม่ออก ต้องรีบเปิดประตูหน้าต่างค่อยยังชั่ว แล้วที่น่ากลัวคือเวลาจะเข้าห้องน้ำนี่ไม่ได้เลยต้องทำธุระโดยเปิดห้องนำอ่ะ แล้วมีอีกอาการตามมาคือเวลาล้างหน้าแล้วเปิดฝักบัวใส่หน้าแล้วมี่อาการเหมือนจะจมน้ำทรมานมาก ทั้งที่ไม่ใช่คนที่กลัวน้ำมาก่อน และว่ายน้ำเป็นคิดว่าจะไปเจอจิตแพทย์ดีไหมเนี่ย

  

ขอแชร์ประสบการณ์อีกคนนะคะ ตอนแรกคิดว่าตัวเราคิดมากไปเอง ก่อนหน้านี้หลายปีมาแล้ว เวลาอากาศร้อนนอนในห้องแล้วตื่นมาตอนดึก รู้สึกร้อนหายใจไม่ออก คิดไม่ออกว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน ต้องกระเสือกกระสนไปเปิดประตูหรือหน้าต่างห้อง แต่ว่าเวลานั่งรถ รถไฟ หรือเครื่องบิน จะไม่เป็นนะ เพราะว่ามีแอร์ แต่ถ้ารถที่ไม่มีแอร์ก้อต้องเปิดหน้าต่าง กลัวเวลาที่อยู่ในที่แคบ ๆ อากาศถ่ายเทไม่สะดวก ล่าสุดนี้ไปเที่ยวฝรั่งเศสมาแล้วแฟนพาไปเที่ยวถ้ำ เราก้อไม่คิดว่าอาการนี้มันจะเป็นอีก ตอนแรกเดินเข้าไปตรงปากถ้ำ ก้อยังรู้สึกเฉย ๆ เพราะว่าอากาศจะชื้น ๆ เย็น ๆ แต่ตอนคนนำทางปิดประตูหน้าถ้ำ แล้วเดินนำเข้าไป เราก้อเดินตาม โดยเรากับแฟนเดินตามคนนำทาง ฝรั่งคนอื่น ๆ เดินตามหลัง กลุ่มนี้จะประมาณยี่สิบกว่าคนได้ เดินเข้าไปตอนแรกก้อยังดีอยู่ แต่พอถึงตอนที่เราต้องมุดเข้ารูเล็ก ๆ ที่ต้องก้มหัว ผ่านจากตรงนั้นแล้วก้อยืนขึ้นเดินต่อไปได้ แต่ทางเดินจะพอดีตัว คิดในใจก้อเริ่มจะรู้สึกไม่ดีแล้วแต่ก้อต้องเดินต่อไป จนกระทั่งไปถึงทางที่เป็นรู แล้วมีบันไดให้เราปีนลงไป เราชะโงกหน้าเข้าไปมองเราใจคอไม่ดี ไม่ได้กลัวที่จะปีนนะ แต่รู้สึกหายใจติดขัดอย่างแรง เราบอกแฟนว่าเราลงไปไม่ได้ ถ้าลงไปเราจะต้องตายในถ้ำอย่างแน่นอนเพราะว่าเราหายใจไม่ออก แฟนก้อเริ่มหน้าเสียเพราะเป็นห่วงเรา อีกอย่างเรารู้สึกเหมือนจะเป็นลมเพราะความกลัว โชคยังดีว่ายังพอมีทางหลบให้ฝรั่งคนอื่นปีนลงไป เค้าก้อทยอยลงไปกันหมด ส่วนคนนำทางตะโกนบอกแฟนเราว่าให้ไปรอตรงปากถ้ำตอนที่แฟนเราบอกว่ามีปัญหาไปต่อไม่ได้แล้ว สรุปงานนี้ฝรั่งก้องงกันว่าทำไม หลังจากนั้นเราก้อออกมารอตรงปากถ้ำรอให้เค้าขึ้นมากัน ฝรั่งกลุ่มใหญ่พอเห็นเราก้อยิ้มกันเหมือนจะขำเรา แต่แฟนเราก้อบอกว่าอะไรเป็นไงเค้าก้อเลยเข้าใจ น่ากลัวมากเลย นึกว่าจะเอาชีวิตไปทิ้งที่ต่างประเทศซะแล้ว อาการที่ว่ามันคืออะไร หลังจากอ่านของเพื่อน ๆ แล้ว มันเป็นอาการทางจิตจริงเหรอ แล้วต้องได้รับการเยี่ยวยาด้วยรึเปล่าเนี่ย แต่ว่ากลัวจิง ๆ นะ

  

พอได้อ่านกระทู้ก็รู้สึกว่าเราไม่ได้มีอาการกลัวที่แคบเพียงคนเดียวยังมีคนอื่นๆอีกที่เป็นเหมือนเรา ฉันก็รู้สึกเป็นเหมือนกันเวลา อยุ่ในแค๊ปรถข้างหลัง ในรถทัวร์ที่นั่งไปไหนใกลๆเพราะเหมือนว่าเราโดนขังลงไปไหนก็ไม่ได้ อยุ่ในห้องที่เพดานต่ำและอยู่ใกล้จากประตุ รุ้สึกเหมือนหายใจไม่ออกอึดอัด เหงือออกสับสนทรมานมากอยากจะร้องไห้ อยากจะรู้ว่ามีวิธีไหนที่พอจะรักษาให้หายมั่งไหมใครพอรู้มั่งช่วยบอกทีน้า

  

เป็นเหมือนกันเด๊ะเลยค่ะ...เริ่มครั้งแรกตอนนั่งแคปในรถเพื่อนแล้วหายใจไม่ออกต้องขอออกไปนั่งกระบะหลัง(ทั้งที่รถติดและเหม็นควันมาก) นั่งเครื่องบินก็ทรมานมากๆ ต้องวิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้า แล้วขอไปยืนตรงท้ายเครื่องที่แอร์เค้าเตรียมอาหาร(มันโล่งหน่อย) และวันแม่ปีที่แล้วไปกินข้าวบนตึกใบหยกแล้วขึ้นลิฟท์ไปชั้นเจ็ดสิบกว่าๆ..โหย...แทบตาย..ต้องอมลูกอมกับดมยาดมตลอด..แย่มากๆ...ตอนนี้เริ่มอยากไปพบจิตแพทย์แล้วค่ะ..กลัวเป็นมากกว่านี้...กลุ้มจัง

  

มีอาการกลัวอึดอัด หายใจไม่สะดวกเช่นกันค่ะเวลาคิดว่าตัวเองอยู่ในที่แคบ อยู่ในที่ปิดไม่มีประตู หน้าต่าง กลัวจมน้ำ ไม่กล้าดำน้ำ จะกลัวมาก แม้ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เป็นความคิดหรือไปพบเห็นเหตุการณ์อะไร ก็จะคืดตามเหมือนตนเองเจออย่างนั้น มันทรมานมากเลย ทำให้เราไม่มีความสุข แต่เราไม่สามารถขจัดมันออกไปได้เพราะมันอยู่ในสมองของเรา ช่วยแนะนำวิธีรักษาหน่อย จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง ขอบคุณมากๆนะคะ

  

เป็นเหมือนกัน
ตั้งแต่ดูหนังเรื่อง Sanctum อาการกำเริบแบบ มากๆ ต้องเดินออกมาจากโรงหนังคนเดียว

มีคนบอกว่าให้เบี่ยงเบนประเด็นความคิด เวลาอยู่ในสถานการณ์ที่แคบ อึดอัด

  

อาการอึดอัดทุกครั้งที่เข้าไปนั่งรถยนต์หรือที่ต่ำอย่างแค็บ
มีอาการอีดอัดลมอัดหูอย่างไงบอกไม่ถูกเหมือนกัน
เมื่อก่อนไม่เป็นนะเดี๋ยวนี้อาการหนักไม่อยากนั้งรถยนต์เลยค่ะ มันรู้สึกว่าอีดอัด

  

ไม่คิดว่าจะมีคนเป็นโรคนี้เยอะเหมือนกันนะ ตอนนี้วิธีรักษาของ รพ. รามา แผนกจิตเวช ก็คือให้กินยา lexapro 10 MG ซึ่งเป็นยาคลายเครียด ซึ่งอาจจะต้องกินยานี้ไปตลอดเพื่อสร้างความสมดุลในสมอง หากหยุดกินยาสัก 2-3 วันก็จะมีอาการกำเริบขึ้นมาอีก ส่วนวิธีบำบัดอย่างอื่นไม่ทราบแน่ชัด อาการนี้อาจเกิดจากระบบการทำงานในสมองผิดปกติ หรือความวิตกกังวลแล้วเกิดความเครียดสะสมจนเราไม่รู้ตัว จนเกิดอาการดังกล่าว หากมีอาการดังกล่าวควรไปพบแพทย์จะดีที่สุดไม่ควรอายหรือกลัวคนอื่นมองไม่ดี เพราะโรคนี้เป็นแล้วทรมานมากและโรคนี้อาจสามารถถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์ได้ด้วย

  

เป็นด้วยคน

  

เราเคยเป็นๆหายๆ แต่ตอนนี้อายุ28 เป็นถาวร อาการรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ขึ้นลิฟท์ไม่ได้เลย นั่งรถเมล์ รถตู้ไม่ได้ แท็กซี่ขอเป็นข้างหลังชิดขวา เครื่องบินชาตินี้ไปฟรีก็อย่าหวัง ถ้าเป็นรถตัวเองหรือคนขับที่สนิทมากๆก็โอ ที่เราจะสามารถบอกให้เขาจอดรถหรืออะไรได้ รถติดมากๆก็เคยเป็น เข้าถ้ำ มุดท่อยาวๆก็ไม่ได้ กลัวใครเอาอะไรมาปิดแล้วออกไม่ได้ เคยไปบ้านพี่สาว มีบานชัตเตอร์หน้าบ้าน 2 บาน พอฝนตกเขาก็เอาประตูลง เท่านั้นแหล่ะ เราก็กลัวลนลาน รีบเปิดหน้าต่าง เพื่อจะดูว่าสามารถออกไปได้ไหม เป็นความทรมานปนความลำบาก ที่อยากจะออกไปจากจุดนั้น จะไปไหนทำอะไรก็ไม่สะดวก แต่ปัจจุบันน่าจะรักษาได้โดย การรักษาจิตใต้สำนึกของคุณอ้อย ฐิตินาถ ณ พัทลุง ลองเข้าไปอ่านดู//www.compassnlp.com
ขอให้ทุกคนหายจากอาการนี้

  

ขอแชร์ด้วยคน เราก็เป็นเหมือนกันคิดว่าเราบ้าเป็นคนเดียวหรือเปล่า
แต่เมื่ออ่านประสบการณ์จากพวกคุณแล้ว ก็รู้สึกว่าก็มีคนเป็นเหมือนเรานะ เราเป็นมานานมากแล้ว แก้ไม่หายไม่รู้จะทำอย่างไร นั่งรถตรงแค็บก็ไม่ได้ถ้าไม่คิดก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเกิดสมองคิดขึ้นมาล่ะก็แย่มาก ๆ อยากจะตาอยากจะบ้าเลยจะหาทางออกให้ได้ จะทำอย่างไรดีช่วยบอกหน่อยค่ะ

  

เป็นเหมือนกันค่ะ เมื่อต้นปีไปเที่ยวที่เวียดนามมา และมีโอกาสไปเที่ยวอุโมงค์กุจี เหมือนจะสนุกนะคะในช่วงแรก ตอนนั่งรถไปก็เป็นรถทัวร์คันเล็กๆ ที่ต้องนั่งเบียดกัน ทางเดินก็ถูกเอาเก้าอีมาวาง เหมือนเก้าอีเสริม เราก็นั่งชิดหน้าต่างแล้วก็มีพี่อีกคนนั่งถัดออกไป รู้สึกเริ่มอึดอึดมากๆ ลุกไม่ได้ ต้องอาศัยการหลับช่วย พอมาถึงที่หมาย ไกด์เค้าก็สาธิตวิธีการลงไปในรูเล็กๆ ขนาดตัวคนพอดีๆ เราก็ไม่เอาไม่ลง ต่อมาให้ทุกคนทยอยเดินลงไปในรูอุโมงค์ ทางเดินยาวๆ ตอนแรกก็นึกสนุก เออ น่าลอง คนสมัยก่อนเค้าหลบสงคราม หลบระเบิด เรียนหนังสือ คือใช้ชีวิตอยู่ข้างในตลอดเวลา เราก็อยากรู้ เอา ลงก็ลง คนอื่นๆ ทยอยลงไปเรื่อยๆ เราก็อยุ่กลางๆ เริ่มก้าวขาลงไป เดินไปได้สักระยะ ต้องก้มตัวลงๆ ทางแคบลงเรื่อยๆ จนกระทั่งต้องคลาน แถมยังต้องปีนลงทางต่างระดับ ต้องหย่อนตัวลงไปด้วย โอย เท่านั้นแล่ะ ไม่เห็นอะไรแระ ตะโกนโวยวายเลย ไม่ไปแล้วค่ะ ไม่ไปแล้ว พี่ที่เค้ามาด้วยกันที่ไปคนแรกก็บอกว่า จะถึงแล้วๆ เราก็ไม่เอาแระ คนที่ตามเรามาข้างหลัง ก็เลยถอยกันหมด ดีนะ ที่รู้จักกันหมด ไม่งั้นตายแน่ๆ ยังดีที่ทุกคนทยอยถอยหลังให้ ไม่งั้นต้องเป็นลมตายในนั้นแน่ รู้สึกกล้วที่แคบมาตลอด เวลาขึ้นลิฟท์ก็กลัวคนเบียดเยอะๆ หายใจไม่ออก แย่มากค่ะ เลยมาแชร์ให้ฟัง

  

เป็นเหมือนกันค่ะ แต่ก่อนหน้านี้ไม่กลัวแต่เคยโดนเพื่อนแกล้งตอนนั้นเขาไปทำงานในที่ที่มันค่อนข้างทึบไม่มีหน้าต่างมีทางออกทางเดียวและเพื่อนก็แกล้งปิดประตูเปิดยังไงก็เปิดไม่ออกตอนนั้นกลัวมากและสักพักก็เปิดให้ตั้งแต่นั้นก็กลายเป็นคนกลัวที่แคบและทึบเวลาเข้าไปอยู่แล้วเหมือนหายใจไม่ออกต้องออกจากที่นั่นให้ได้ ขนาดรถทัวร์ที่ไม่มีหน้าต่างยังไม่กล้านั่งเลยหล่ะ เวลาปิดประตูห้องยังกลัวเปิดไม่ได้เลยตอนนี้แย่มากเลยค่ะอยากได้วิธีรักษาอยากกลับไปใช้ชีวิตตามปกติแบบแต่ก่อนหน่ะค่ะแบบนี้รำบากค่ะไปไหนไม่ค่อยได้

  

แนวทางแก้ไขของผมคือเข้าสมาธิ หรือหาอะไรมาทำคือถ้าอ่านหนังสือได้ก็อ่านหรือถ้ามีโทรศัพท์ที่เปิดดูวีดีโอหรืออ่านmail ไปจะช่วยได้ หลักการคือต้องไม่คิดถึงเรื่องที่แคบหรือที่ที่อึดอัดในสถานการณ์นั้น พูดง่าย ๆคือต้องทำจิคไปเรื่องอื่น ไม่คิดถึงสถานการณ์ที่กำลังเผชิญที่แคบหรือที่อึดอัดครับ จะช่วยได้ วิธีล้างหน้าก็ช่วยได้นะครับ

  

เป็นเหมือนกันค่ะ อาการเหมือนเจ้าของกระทู้ทุกประการ เลยขอร่วมแชร์ประสบการณ์..อาการอึดอัดทุกทีเวลาอยู่ในที่แคบๆ เช่นลิฟท์ รถตู้ รถไฟฟ้า ห้องที่คนมากๆ สาเหตุเกิดเมื่อประมาณ 4-5 ปีที่ผ่านมา ตอนนั้นต้องเดินทางไปประชุมที่เชียงใหม่ บังเอิญอาศัยนั่งรถไปกับคนที่ไปประชุมด้วยกัน เป็นรถกะบะที่มีแคป ไปกัน 5 คนรวมคนขับ แล้วเราได้นั่งตรงแคป ซึ่งตอนนั้นนั่งตรงแคปกัน 3 คน แล้วพอดีวันนั้นเป็นหวัด คัดจมูกอย่างแรงเลย หายใจลำบาก ตอนนั้นออกเดินทางประมาณ 3 โมงเช้า พอเข้าไปนั่งในแคป รถออกได้ไม่ถึง 5 นาที..รู้สึกหายใจไม่ออก เหมือนจะตายเสียให้ได้ ทนไม่ไหว เลยขอให้เขาจอดทันที และบอกว่าเราไม่ไปแล้ววันนี้ไปไม่ได้ พรุ่งนี้จะตามไปตอนเช้าเลย โดยเอารถส่วนตัวไปเอง....ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เวลาต้องอยู่ในที่แคบๆ จะพยายามหลีกเลี่ยงค่ะ ..ทีนี้เมื่อปีที่ผ่านมา ได้ไปประชุมที่กรุงเทพฯ นั่งเครื่องบินไป ขาเดินทางไป เกือบจะเป็นลม ได้พยายามเบนความสนใจ ด้วยการอ่านหนังสือที่เขาจัดไว้ไห้ นึกถึงที่กว้างๆโล่งๆ สัก 5 นาทีผ่านไปอาการก้อเกือบปกติค่ะ และบังเอิญมีสิ่งที่มีเบนความสนใจอีกอย่างคือ มีน้องนั่งข้างๆตรงด้านใน(เราได้ที่นั่งตรงกลางค่ะ) คิดว่าเขาน่าจะมีอาการกลัวที่แคบเหมือนเรา เพราะสังเกตุเห็นตั้งแต่น้องเขามานั่ง เขาจะค้นของในกระเป๋าถือสลับกับ เอายาดมขึ้นมาดม และเอาโลชั่นทาแขนทามือ.เราเลยคอยชำเลืองดู ในใจคิดว่าถ้าเขาเกิดเป็นลม หรือเป็นอะไร เราจะได้ช่วยได้..ซึ่งอาการที่เราเป็นอยู่ เคยปรึกษาคุณหมอที่รู้จักกัน เขาแนะนำให้สะกดจิตตนเอง ดังนั้นตอนขานั่งเครื่องกลับอีก 2 วันถัดมา ก่อนนอนคืนนั้น เลยลองสะกดจิตตนเองดูค่ะ ด้วยการท่องคำว่า ไม่เป็นไร ไม่กลัว ไม่กลัว ..ท่องไปเรื่อยจนหลับ..ปรากฎว่าตอนนั่งเครื่องกลับเชียงใหม่ ไม่มีอาการผิดปกติค่ะ..คิดว่าวิธีนี้น่าจะได้ผลนะคะ..ลองทำดูนะคะ

  

ขอแชร์ประสบการณ์ด้วยคนค่ะ ไม่รู้ว่าเขาเรียกโรคอะไร อาการครั้งแรกที่เกิดเมื่อ2เดือนที่แล้ว เพิ่งทานสเต็กมาอิ่มๆ ขณะที่นั่งรถกลับ ใจตัวเองคิดว่าเรากินเยอะอย่างนี้ คงต้องเป็นโรคคอเรสตอรอล ไขมันอุดตันหลอดเลือดในหัวใจ และมันคงอุดเส้นเลือดทำให้เส้นเลือดแตก เป็นอัมพฤกษ์ ชอบคิดว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจ ระหว่างที่คิดอยู่นั้นรู้สึกไปเองว่าขาเบาๆ เหมือนไม่มีความรู้สึก(จิงๆแล้วมันก็ขยับได้ปกติแต่ใจคิดว่า มันเบาไปเอง)แล้วก็รู้สึกเสียววูบ จากปลายเท้าวิ่งขึ้นหัวใจเลย เหมือนคนใจหาย ใจเต้นแรงมาก เหนื่อยๆ เลยบอกคนขับรถให้พาไปร.พ.ใกล้ๆ เขาห้องฉุกเฉินตรวจความดัน ตรวจคลื่นหัวใจ หมอมาตรวจบอกว่าปกติดี อาจจะเกิดจากพักผ่อนน้อย..ให้ยาบำรุงวิตามินบีรวมมาทาน และยาคลายกังวล ..ก็ไม่หายหรอกค่ะ หลังจากนั้นถึงปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ ถ้านั่งเฉยๆ ก็จะรู้สึกตัวเบาๆ หวิวๆ ถ้าวันไหนต้องเดินทางนั่งรถ จะกังวลมาก อาการหวิวๆ วูบๆ ขาเบาๆเด๋วนี้เลยมีอาการนิ้วโป้งเท้าต้องขยับให้มีความรู้สึกตลอดเวลา ถ้าจิตใจไม่คิดอาการก็ไม่เกิดนะคะ เวลาประชุมในห้องประชุมที่นั่งร่วมกันผู้ใหญ่เยอะๆ ออกไปไหนไม่ได้ อึดอัดมาก ต้องคอยขยับตัวตลอดเวลา กลัวจะวูบ เคยไปตรวจเกี่ยวกับโรคหัวใจที่ศิริราช หมอบอกว่าไม่มีความเสี่ยงที่จะเป็น แต่ในใจไม่เชื่อหมอหรอกค่ะ คิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคหัวใจแน่ๆ เลยเกิดความกังวลตลอดเวลา บันทอนจิตใจมากๆ ตอนนี้กำลังคิดว่าจะไปตรวจโรคหัวใจให้ละเอียดให้มั่นใจว่าตัวเองไม่เป็นอะไร หรือจะไปพบจิตแพทย์ดี แนะนำด้วยนะคะ สำหรับคนที่เคยรักษาจิตแพทย์ ผลการรักษาหายไหมคะ น่ากลัวไหม ขอให้ทุกคนมีจิตใจที่เข้มแข็ง นะคะ หายจากโรคนี้ไวๆ ผ่านพ้นมันไปด้วยกันนะคะ เพราะมันเป็นโรคที่รบกวนการดำเนินชีวิตของพวกเรามาก:)

  

ขอบคุณเพื่อนๆ ที่โพสให้อ่าน ทำให้ไม่รู้ว่าอยู่คนเดียว เพราะกลัวมากเหมือนจะตายจริงๆ ไม่ต้องเจอที่แคบจริงๆ แค่เห็นที่แคบ คิดถึงที่แคบๆ ก็กลัวตัวสั่นใจสั่นหายใจไม่ออก

มีอยู่ครั้งหนึ่งนั่งรถสองแถว ทั้งโล่งทั้งสบายลมโกรกดี แต่สายตาไปเห็นท่อน้ำที่กลางถนนฝั่งตรงข้างเขาสร้างให้น้ำไหลผ่านได้ ก็หลงคิดว่าตัวเองอยู่ในนั้น หายใจไม่ออก อึดอัด หน้ามืด ดิ้นรน เหมือนจะตายจริงๆ

ทางแก้ที่ตัวเองทำตอนนี้คือ ดึงความรู้สึกตัวเองขณะนั้นมาดูจิต ตามสภาวะจิตให้ทัน ไม่ให้หลงไปดูในสิ่งที่คิดจิตนาการถึงที่แคบ ดูลมหายใจเข้า-ออกไป ก็ช่วยให้ดีขึ้น แต่ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะบางทีก็ตามจิตไม่ทัน ว่ากำลังหลงคิดจิตนาการอยู่ แต่เมื่อรู้่ว่ากลัวมากๆๆๆๆ ก็หาทางออกกลับมาดูลมหายใจอีกก็จะดูขี้นคะ อาการที่รู้ว่าเป็นมากขึ้นก็ตอนอายุ 43 แล้วคะ พยายามฝึกจิตให้แข้มแข็ง ดูจิตตัวเองให้ทันอยู่ก็คิดว่าเป็นทางออกที่ดีอย่างหนึ่งคะ....ขอบคุณคะ

  

เป็นเหมือนกันค่ะ แต่รุสึกว่าจะเยอะกว่าคนอื่นมากๆๆๆ...
ที่จำความได้ครั้งแรกที่เป็นคือตอนเข้ามหาลัยปีหนึ่ง นั่งในแค๊ปรถของเพื่อนเป็นรถ mazda family แค๊ปเล็กๆ...อัดกันเข้าไป เริ่มรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก รีบตะเกียกตะกายออกมาเลย หลังจากนั้นก็นั่งในแค๊บรถไม่ค่อยได้อีก อยู่ในสถานที่ที่คนแน่นมากๆก็ไม่ได้ หรือถ้าจินตนาการว่าถูกมัดมือ มัดเท้า จะกลัวมาก...เมื่อก่อนก็เป็นแค่ตอนที่อยู่ในสถานการณ์นั้นๆ...แต่ตอนนี้อายุ 31 อาการเริ่มจะหนักมาก คืออยู่ดีๆก็จะหายใจไม่ค่อยออก จะทานข้าวเยอะก็กลัวอึดอัด จะทำอะไรหรือไปไหนก็กลัว กลัวกระดูกจะหักจะได้เข้าเฝือก ล่าสุดไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล เค้าเอาที่วัดความดันแบบรัดแขนมารัดแน่นมาก รีบบอกให้พยาบาลเอาออกทันที เพราะรู้สึกอึดอัดมาก ไปหาหมอฟันอ้าปากค้างไว้นานๆ หมอฟันเอาโน่นยัดนี่ยัดในปากก็อึดอัด นั่งๆอยู่ก็รู้สึกเหมือนเสื้อชั้นในมันรัดทรมาณมากๆต้องรีบปลดตะขอออก แฟนนี่อยู่ใกล้เราไม่ได้เลยนะ ต้องให้อยู่ห่างๆ ประมาณว่าใครอย่าเข้าใกล้ คือตอนนี้ทำอะไรก็กลัวไปหมด นั่งรถไปถ้ารถชนเราติดอยู่ในซากรถกว่าคนจะช่วยออกได้เป็นชั่วโมงเราจะทำยังไง ถ้าวันนึงเราโดนโจรจับมัดมือมัดเท้าจะทำยังไง ถ้าวันนึงเราโดนยิงตายหรือโดนแทงตาย หรือจมน้ำ ถ้าหายใจไม่ออกจะทำยังไง จะทรมาณมากแค่ไหน บางทีถ้าเกิดอาการอึดอัดขึ้นมา อยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด ทรมาณที่สุด ใครมีวิธีช่วยบอกหน่อยนะคะ คิดซะว่าทำบุญทำทาน เพราะตอนนี้ชีวิตไม่มีความสุขเลยค่ะ kayypr@gmail.com

  

ต้องเลิกคิดว่าเรากลัวที่แคบ ต้องไมนึกถึงมัน ต้องหากิจกรรมอย่างอื่นทำ ที่สบายใจและลืม ถ้าต้องนั่งเครื่องบินก็กินยานอนหลับ หรืออ่านหนังสือที่สนุกสนาน เล่นเกมส์ คุยๆๆ ส่วนถ้ำ ไม่ไปก็ได้นะคะ ไปเที่ยวสถานที่อื่นก็ได้ค่ะ

  

ตอนทำฟัน ให้นึกถึงเรื่องอื่นๆ ที่เรามีความสุข สนุกสนาน แทนเรื่องฟัน ออ แบบว่าหมอฟันหล่อ อะไรแบบเนี้ย ก็ช่วยได้นะ
ส่วนที่คิดเยอะแยะ อาจต้องงดดูหนังโหด เป็นดูหนังฮาแทน แล้วก็งดดูข่าวที่ไม่สบายตาอ่ะ เด่วนี้เยอะ เยอะ ไม่ชอบดูอ่ะ มีแต่ข่าวอุบัติเหตุ ซ้ำๆ ข่าวฆ่ากัน เลิกดูเลย

  

เป็นเหมือนกันค่ะ นั่งในแค๊ปรถก็ไม่ได้ ก็จะคิดว่าเราหายใจไม่ออก จะกระวนกระวาย ต้องหาทางออกให้ได้ ต้องลุกไปจากตรงนั้น ในทันทีไม่งั้นก็จะบ้าแน่ ๆๆ ใจเต้นระส่ำระส่าย พยายามไม่คิด แต่พอถึงเวลานั้นแล้วทำไม่ได้จริง ๆ และตอนนี้มีอีกอาการคือ กลัวกินอะไรแล้วมีความรู้วึกว่ามีเศษเล็ก ๆ เช่น เศษพริก ไปติดที่ลำคอแล้วไ่ม่สามารถเอาออกมาได้ กลืนน้ำก็ไม่หาย คลายก็ไม่ออก แล้วก็คิดทำให้ใจเต้นระส่ำ แทบบ้าให้ได้เลย พยายามจะเอาออกให้ได้ ทุกวิธี จนต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เป็นมานานแล้วเรื่องกลัวที่แคบ ทำอย่างไรถึงจะหาย จำเป็นต้องพบหมดไหม มันทรมานเวลาที่เป็น

  

ขอ Share บ้างครับ

เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นเมื่อประมาณไม่กี่ปีนี้เอง

เหตุการณ์แรกที่รู้ว่าเป็นคือขึ้นไปนั่งรถตู้โดยสาร แถวแรกหลังคนขับติดหน้าต่าง รถติดอยู่ก็ไม่ได้คิดอะไร มองรอบๆไปดูคนนั่งในรถ เท่านั้นแหละ อยากจะกระโจนออกจากรถเลย บอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ถึง พอรถจะเลี้ยวขึ้นทางด่วน มองไปข้างหน้า เห็นรถติดยาวเหยียด รีบบอกคนขับให้จอด บอกว่าเจ้านายโทรมา ให้รีบตัวกลับมาที่ทำงานด่วน

ต่อมา คือ ไปเที่ยวต่างประเทศ เจอ Flight เหมาลำ เครื่องรุ่นเก่ามาก ได้ที่นั่งริมสุดหน้าต่าง โดยเป็นแถวละ 3 และ 4 คน อึดอึดมาก รีบลุกออกมาก่อนเครื่องออกจากแอร์โฮสเตสตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ยอมที่จะทิ้งสัมภาระที่โหลดเข้าเครื่องไปแล้ว ไม่ไปแล้ว จนน้องเรียกเข้าไปและให้หลับตา เอามือมาลืบแขนเราจนหลับไป

ดูหนังก็อีกอย่าง เวลาจองตั๋วจะต้องดูให้มั่นใจเลยว่า จะไม่มีคนมานั่งข้างทั้งซ้าย-ขวา หรือ ด้านหน้า จนเต็มทุกที่นั่ง และจะไม่นั่งตรงกลางเด็ดขาดหากทุกที่เต็มหมด ยอมนั่งริมสุด
เวลาเจอฉากประเภท คนถูกขังในกรง อยู่ในที่ปิด หรือ อยู่ในโลงโดนปิดล็อก โอ๊ย! อึดอัดมากแทบขาดใจ ต้องปิดตา สั่งสมองไม่ให้คิด เอามืออุดหูไม่อยากฟังเสียงอะไรเลย

นั่งรถปิกอัพที่เป็น Cap ก็ไม่ได้ เคยบอกคนขับว่ายอมนั่งกระบะหลัง ของเต็มหรือเลอะเทอะก็ไม่เป็นไร หรือ เวลานั่งรถเก๋งที่มีขนาดเล็กและต้องนั่งข้างหลังตรงกลาง พระเจ้าช่วย!!!! อยากจะกระโจนออกไปจากรถเลย ต้องขอขับเอง หรือ นั่งหน้าเท่านั้น

ไปเที่ยวเจอถ้ำ ถ้าลงไปโล่งๆไม่เป็นไร แต่ถ้ามีมุดรูถ้ำที่พอดีกับตัว ต้องถามคนข้างหน้าว่า ไปอีกไกลหรือไม่ และจะให้ Clear พื้นที่ข้างหน้าให้โล่งก่อน เคยเข้าไปแล้วติดอยู่ตรงกลางเพราะรอให้ข้างหน้าค่อยๆเคลื่อนที่ไป เท่านั้นแหละ คุณเอ๊ย ถอยออกมาจนคนที่อยู่ข้างหลังตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ขึ้นลิฟท์ยังไม่เป็นไร เคยลิฟท์ค้างก็ไม่รู้สึกอะไร

เคยครั้งหนึ่ง รถติดมาก จู่ๆรู้สึกอึดอัดมาก อยากจะจอดรถทิ้งไว้ตรงนั้น แล้วออกมายืนข้างนอกเลย พยายามเปิดเพลงและร้องตามดังๆ

บางครั้ง นอนตอนกลางคืน เหมือนมีอะไรมาติดคอ (จริงๆไม่มี) ต้องรีบลุกออกจากเตียงเดินลงมาหายใจข้างนอก หายใจเข้า-ออก ลึกๆ

ห้องใต้บันไดตามตึกแถวหรือ Townhouse บางแห่งเหมือนกัน เคยเดินไปดูโครงการแล้วเปิดดู เท่านั้นแหละ อึดอัดขึ้นมาในบัดดล

ทรมานมาก อยากจะหายเหมือนกัน
น้องเขาบอกว่าให้ลองเรื่องฝึกลมหายใจดู
ไม่อยากกินยา เพราะเชื่อว่าเป็นการรักษาที่ไม่ยั่งยืน

เพื่อนๆมีคำแนะนำอะไรดีๆ ช่วย share ด้วยครับ
b_mi_guest@yahoo.com

  

เราก็เป็นเหมือนกัน นังรถแอร์ไม่ได้ หายใจไม่ออก อึดอัด ในโรงหนังก็เหมือนกันใจจะขาเตายหายใจไม่ออกจนต้องเดินออกมาคนเดียว อยากไปให้พ้นจากตรงนั้นเลย

  

เราก็เป็นเหมือนกัน นังรถแอร์ไม่ได้ หายใจไม่ออก อึดอัด ในโรงหนังก็เหมือนกันใจจะขาเตายหายใจไม่ออกจนต้องเดินออกมาคนเดียว อยากไปให้พ้นจากตรงนั้นเลย

  

ผมก็มีอาการ ส่วนมากจะเกิดในห้องน้ำ เวลาที่นึกถึงความหลังในอดีตที่อยากให้มันย้อนกลับคืนมา ผมจะเริ่มแน่นหน้าอก หายใจไม่ออก ขึ้นเรื่อย ๆ ของผมมีทางแก้2ทางคือ ผมจะต้องหยุดคิดตั้งแต่แรก ไม่งั้นก็ต้องรีบออกมาจากห้องน้ำ มันน่าจะเป็นโรคแพนิคหละมั้ง

  

เรากะเป็นเหมือนกันครับเวลานั่งรถตู้ สักพักจะมีอาการคัดจมูก เวียนหัว ตาลายคลื่นไส้ อยากจะลงจากรถทันที รถแท็กซี่กะเป็นครับ

  

คิดว่าโลกนี้จะมีเราคนเดียวที่เป็น ... ถ้ามีความจำเป็นที่จะต้องนั่วรถทัวร์อะไรประมาณนี้ ... ต้องพึ่งยาขยายหลอดเลือดเลยค่ะ... ไม่งั้นต้องมีขอลงกลางทางแน่นอน...มันอึดอัดหายใจไม่ออก...เหมือนจะขาดใจตาย...ทุกวันนี้ยังเป็นอยู่..ไมรชอบเลย 😢😢😢😢

  

น่าเห็นใจมากครับบอกใครพูดเล่าให้ใครฟังก็ไม่เข้าใจอาการผมเองก็เป็นเหมือนกันถ้านั่งรถแอร์ที่แน่นบางครั้งพอนึกแทบจะตัองลงเลยมันหายใจอึดอัดขึ้นมาทันที.ยิ่งถ้ำหรืออุโมงค์เข้าไม่ได้เลยกลัวกังวลไปก่อนว่าจะเป็นอย่าโน้นอย่างนี้ทั้งๆที่รู้ว่าปลอดภัยแต่บังคับใจไม่ได้เข้าลิปพอลิปเปิดโล่งใจทันที