เหตุต่อเนื่องจากที่ไปนอนโรงพยาบาลมาค่ะ
คือมันยังไม่หายดีไง ยังเจ็บคออยู่ เสียงก็แหบเป็นเป็ดปักกิ่งเลย
ก่อนออกจากโรงพยาบาลคุณหมอคมสัน ผู้น่ารักยังกำชับไว้ว่า
"ออกไปนี่ สัปดาห์แรกขอให้ทานอาหารอ่อน ๆ พักผ่อนเยอะ ๆ และงดของเย็นนะครับ"
มีหรือที่เราจะปฏิเสธ พยักหน้าแข็งขัน ก็มันอยากออกแล้วนี่

แต่ก็ยังไม่เจียม ปฏิบัติตามหมอสั่งได้แค่วันแรกเอง
ก็อยู่โรงพยาบาลกินได้แต่ข้าวต้มกับโจ๊กทุกมื้อนี่ เบื่อจะตาย

เมื่อวานก็เลยนัดกับกิ๊บเพื่อนเลิฟว่าจะไปหาอะไรกินกัน
มันอยากกินไปหมดทุกอย่างเลยอ่ะ

แต่สุดท้ายก็มาสรุปได้ที่ส้มตำสุดนัวรสเด็ด รวมถึงคอหมูย่าง ข้าวเหนียว และเนื้อนรก(ใครไม่เคยกินต้องลอง)
สุด ๆ แห่งความเผ็ด กินส้มตำไปกินน้ำไป แต่ก็อร่อย เผ็ดได้ใจมาก น้ำตาไหลเลย (ทรมานตัวเองทำไมเนี่ย)

เสร็จจากส้มตำรสเด็ด ก็คิดว่าอยากกินอะไรหวาน ๆ ดับความเผ็ด
ก็เลยไปต่อกันที่ไอศกรีมช็อคโกแลต
หูย พอตักเข้าปากคำแรกนะ ชื่นใจมาก เหมือนห่างหายกันไปนาน
แล้วกลับมาเจอกันยังไงยังงั้น
เลยกินซะหมดถ้วย แหะแหะ

วันนี้ ตื่นมาตอนเช้าพร้อมกับเสียงที่แหบยิ่งกว่าเดิม
แถมยังไออีกด้วย

แต่ตั้งใจว่าจะไม่ไปหาหมอหรอก เดี๋ยวหมอรู้ ฮิฮิ
ก็เลยต้องทนกินยาที่หมอให้มาต่อไป

ขอยกเอาประโยคหนึ่งจากเรื่อง "บรรจบหัวใจด้วยกลิ่นไอความรัก ตอนที่ 4" ของพี่เปี๊ยก อุรัสยามาอ้างอิงนะคะ

"มีแต่เด็กๆ เท่านั้นแหละที่มักจะแอบทานในสิ่งที่รู้ว่าตนเองไม่ควรทาน แต่คุณก็ไม่เด็กแล้วนี่"

แป่ว!