เมื่อวานนี้
ขบวนการปราบหมา
ได้เริ่มขึ้นเวลาประมาณ 11 โมง

เล่าย้อนนิดหนึ่ง
คือมีหมาตัวหนึ่งสีน้ำตาลครีม มันมาอยู่ที่บ้านได้ประมาณอาทิตย์กว่า ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน
เนื่องจากประตูที่บ้านเป็นประตูอัลลอยด์โปร่ง ๆ แล้วตรงล็อคประตูมันเสีย พวกเราในบ้านก็จะงับปิดไว้เฉย ๆ
หมาตัวนี้มันฉลาดมาก ตอนแรกพวกเราก็สงสัยกันว่ามันเข้ามาได้ยังไง แต่ปรากฏว่ามันเอาหัวชนประตูให้เปิดแล้วเข้ามา
มันจะมาตอนดึก ๆ ตอนที่คนนอนแล้ว พอตอนเช้าตื่นมามันก็ไม่อยู่แล้ว แต่ที่รู้ว่ามันมีตัวตนเพราะมันกัดรองเท้า ไป 3 คู่
ไม่เข้าใจว่าทำไมมันกัดแต่รองเท้าเรา ของพี่มันไม่กัดเลย น่าโมโหจริง ๆ

นานเข้าก็มีคนเอาข้าวมาให้มัน ที่หน้าบ้านเลย เขาบอกว่าสงสาร (อ้าวสงสารแล้วมาทำสกปรกหน้าบ้านเราเนี่ยนะ)
จะว่าเป็นคนโหดร้ายก็ยอมรับเพราะมันทำความเดือดร้อนให้
แม้มันจะแค่มาอาศัยนอนตอนกลางคืน และไม่ถ่ายทุกข์ไว้ให้รำคาญตา แต่มันสร้างความเสียหายให้กับเรา
น้าบอกว่าให้เอารองเท้าตีปากมัน
เอ่อ จะไปตีตอนไหนล่ะ ก็มันไม่อยู่ให้ตีนี่ เห็นแต่ก้นมันไว ๆ ตอนวิ่งหนีเขาใต้ถุนบ้าน

ในที่สุด จึงเกิดขบวนการปราบหมาขึ้น
มีแม่ ยาย และ น้า เป็นสามสาวดาวเต้นอยู่
แม่หาแผ่นไม้ยาว ๆ มามัดไว้ใต้ประตูกันมันมุดรอดเข้ามา
และเอาตะแกรงมาปิดตามช่องโหว่
แถมด้วยเอาโซ่คล้องประตูไว้กับเสาและคล้องด้วยสายยูอีกที
(อะไรจะขนาดนั้น กลับถึงบ้านตอนเย็นตกใจเลย ประตูอัลลอยด์อันงดงาม กลายเป็น เอ่อ...)
พอทำประตูกันเสร็จแล้วก็เกิดปฏิบัติการไล่หมาออกจากบ้าน
ตอนแรกมันไม่ยอมออก ยายเลยต้องมุดเข้าไปใต้ถุน เพื่อไปไล่มันออกมา หัวโขกกับไม้เลย (อะไรจะลงทุนขนาดนั้น)

พอไล่มันออกไปได้ ก็ปิดประตู ล็อคอย่างดี ไม่รู้กันหมาเข้าหรือกันคนออก เพราะดูแน่นหนาเกินความจำเป็น

ตอนมืด หมาตัวนั้นมันก็ยังป้วนเปี้ยนอยู่แถวบ้าน พอมีคนเข้าบ้านมันก็จ้องหน้า คอยแต่จะวิ่งเข้าบ้าน
มันมาร้องงื้ด..งื้ด เอาหัวชนประตู เพื่อให้เปิดออกเหมือนอย่างทุกวัน
น่าสงสารมันอย่างมาก แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร
เพราะบ้านเราจะไม่มีคนอยู่ และไม่สะดวกที่จะเลี้ยงมันไว้ได้
เปิดประตูออกไปก็จะเห็นมันนั่งอยู่หน้าประตู เฝ้าอยู่อย่างนั้น
เอาหัวชนประตูนาน ๆ ครั้ง

เนื่องจากพี่เรายังไม่กลับบ้าน พอมีเสียงที่หน้าประตูก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร
ยายเลยต้องคอยถามว่า
"หมาหรือคน" อยู่อย่างนั้นจนพี่กลับ
บ่อยครั้งไม่มีเสียงตอบ
กลัวมันจะตอบว่า "หมา เปิดประตูที" เหมือนกัน


ท้ายสุดเราได้ปรึกษากันว่าอาจจะต้องรับมันไปเลี้ยงที่บ้านที่ต่างจังหวัด เพราะทนการนั่งตาละห้อยเอาหัวชนประตูไม่ไหว