Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่8..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่8..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 8
************************

.
.
.
.
.

เหล่านักรบผู้กล้าทั้งหลายที่เข้าสมัครร่วมออกล่าพิชิตมังกรร้ายกับกองทหารแห่งพระราชานาบีเวียร์ กำลังสุขสำราญกับอาหาร สุรา และนารี ที่องค์พระราชาทรงจัดเลี้ยงให้ในคืนก่อนออกเดินทาง

พระราชานาบีเวียร์ทรงนั่งทอดพระเนตรเหล่านักรบด้วยแววตาพึงพอใจ

เจ้าชายบาโอซีลอน เดินตรงเข้ามาหาพระบิดาด้วยตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อสักครู่

“ถวายบังคับพะยะค่ะ เสร็จพ่อ”
เจ้าชายผู้ทรงสง่าก้มคำนับพระราชานาบีเวียร์ผู้เป็นบิดา

พระราชานาบีเวียร์ทรงจ้องมองพระโอรสด้วยแววตาเป็นประกาย ก่อนจะผายมือรับการทำความเคารพจากเจ้าชายโอรสแห่งพระองค์

“ไปรับพรจากแม่เจ้ามารึ บาโอ”
ตรัสถามพระโอรสด้วยน้ำเสียงเมตตา

“พะยะค่ะ”
เจ้าชายผู้ทรงสง่า กล่าวรับด้วยท่าทีนอบน้อม ก่อนจะนั่งลงด้านข้างของพระราชา

“แม่เจ้า เป็นห่วงเจ้ามากนักบาโอ....”
พระราชานาบีเวียร์ตรัสด้วยแววตาเมตตาที่มีต่อพระโอรสคนเดียวของพระองค์

“ลูกทราบพะยะค่ะ”
เจ้าชายทรงยิ้มน้อยๆ เมื่อรับรู้ถึงความรักที่พระราชินีจัสมินทรงมีให้เสมอมา

“พรุ่งนี้เจ้าต้องเดินทางแต่เช้า ทุกอย่างจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วรึยัง”
พระราชานาบีเวียร์ทรงตรัสถามอย่างเป็นห่วง

“เรียบร้อยดีพะยะค่ะ เสร็จพ่อ”
เจ้าชายตอบน้ำเสียงนุ่มนวล รับในความห่วงใยแห่งพระราชาผู้ยิ่งใหญ่

“ดีแล้ว พ่อขอให้เจ้าเดินทางปลอดภัย ชนะภัยอันตรายทุกอย่าง และเอาชนะเจ้ามังกรร้ายนั่น” พระราชานาบีเวียร์กล่าวให้พรโอรสแห่งพระองค์

เจ้าชายบาโอซีลอน มองหน้าบิดาด้วยแววตาซึ้ง แต่ก็แฝงความเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยม

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ ลูกจะไม่ทำให้เสด็จพ่อผิดหวังเด็ดขาดพะยะค่ะ”
เจ้าชายบาโอซีลอน กล่าวน้ำเสียงหนักแน่น แววตามั่นคง

พระราชานาบีเวียร์ทรงจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาของพระโอรสแห่งพระองค์ รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของพระราชาผู้ยิ่งใหญ่ พระองค์เชื่อมั่นในตัวพระโอรสเหนืออื่นใด

++++++++++

พาทริส เดินลัดเลาะแนวพุ่มไม้ จนหลุดมาถึงเขตที่พัก ซึ่งพระราชาทรงให้จัดเตรียมไว้รับรองเหล่านักรบผู้กล้า

ร่างเล็กนั่งลงกับเก้าอี้ ริมหน้าต่างห้องพักของตน ดวงตาทั้งสองมองไปยังท้องฟ้ายามราตรี

“พ่อจ๋า...”
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาดูเศร้าสร้อยผิดไปจากที่เคย

ดวงดาวน้อยใหญ่ ต่างส่องแสงกระพริบระยิบระยับ เกลื่อนท้องฟ้า

“พ่อ ลูกจะได้ไปแก้แค้นเจ้ามังกรชั่วร้ายให้พ่อแล้ว...ขอให้ลูกทำให้สำเร็จทีเถอะ”
กล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า แต่แฝงด้วยความมุ่งมั่นที่มีเต็มเปี่ยม

มือน้อยจับคันศรแล้วลูบไล้ไปมา อาวุธในมือนี้คือสิ่งเดียวที่พ่อได้ทิ้งไว้ให้ และเป็นสิ่งเดียวที่จะนำไปปราบเจ้ามังกรชั่วร้ายนั่น.....แม้ลึกๆ จะรู้สึกไม่มั่นใจ แต่ก็ไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อความมุ่งมั่นที่มีได้

+++++++++++

แสงแดดสีทองยามเช้า ปรากฏขึ้นที่ปลายยอดหญ้าริมเนินเขา

กองทัพแห่งพระราชานาบีเวียร์ ซึ่งมีเจ้าชายบาโอซีลอนนำทัพ ได้เคลื่อนตัวออกจากประตูเมือง เหล่าประชาชนต่างพากันมาอำลา และอวยพรขอให้มีชัยกลับมา

เจ้าชายผู้งามสง่า ทรงอยู่บนหลังม้าสีขาวสะอาด นำทัพออกเดินทางไปทางทิศเหนือของเมือง เพื่อมุ่งหน้าไปยังทุ้งหญ้ามังกรปีศาจ ที่ซึ่งเจ้ามังกรร้ายอาศัยอยู่

เหล่าประชาชนต่างร้องเฮให้กำลังใจผู้ที่ยอมเสียสละเดินทางไปกับเจ้าชายเพื่อปราบมังกรชั่ว เสียงสรรเสริญเจ้าชายบาโอซีลอนดังกระหึ่ม ช่วยปลุกเร้าให้กำลังใจของทหารผู้ร่วมเดินทาง ฮึกเหิมตามไปด้วย

พระราชานาบีเวียร์ และพระราชินีจัสมิน ทรงออกมาลาเหล่ากองทัพ ที่ยอดปราสาท...

พาทริส ที่ร่วมเดินทางไปกับกองทัพ เหลียวชำเลืองมองไปทางกลุ่มชาวบ้าน สายตาสอดส่องหาใครบางคนในกลุ่มชาวบ้านเหล่านั้น แต่ก็ต้องรู้สึกผิดหวัง เมื่อไม่พบกับบุคคลที่คาดหวังไว้ หนุ่มน้อยบนหลังม้าสีเทารู้สึกเสียใจอยู่ในที เมื่อต้องผิดหวังกับสิ่งที่คิด...พลางควบม้าเดินตามกองทัพไปอย่างหงอยๆ

กองทัพ เคลื่อนพล จนเลยเขตเมืองหลวง และกำลังเคลื่อนออกไปยังชายป่าทางเหนือของเมือง เสียงของประชาชนที่มาให้กำลังใจ ขาดหายไปจนเกือบเงียบสนิท...

ที่เนินเขาลูกน้อยนั้น มีร่างของสตรีนางหนึ่ง กำลังยืนจ้องมาทางกองทัพ นางมองผ่านผู้กล้ามากมาย คนแล้ว คนเล่า จนกระทั่งสายตาของนางไปหยุดอยู่ที่หนุ่มน้อยคนหนึ่งที่อยู่ร่วมในกองทัพ

“พาทีเซียลูกแม่”
น้ำเสียงที่เปล่งออกมา ดูเศร้า ดวงตาของนางเริ่มเป็นสีแดง

“แม่ขอให้ลูกเดินทางปลอดภัย รักษาตัวด้วยนะลูก”

+++++++++++

กองทหารหลายร้อยชีวิต กำลังเดินทางมุ่งไปทางเหนือ

“นี่เจ้าชื่ออะไร เจ้าหนุ่มน้อย”
แล้วความเงียบสงบในการเดินทางก็หยุดลง เมื่อนักรบรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้ามีแผลเป็นที่หน้าผาก ควบม้ามาเทียบข้างๆ หนุ่มน้อยพาทริส

“ข้าชื่อพาทริส”
หนุ่มน้อย ตอบกลับสีหน้าเรียบเฉย

“พาทริสหรือ...เอออ ชื่อเจ้าดูเหมือนผู้หญิงเลยนะ อืมม หน้าตาเจ้าก็ดูเหมือน 5555”
นักรบเดนตายหัวร่อขบขันออกมาเมื่อจ้องใบหน้าที่ละอ่อนของหนุ่มน้อยพาทริส

“เฮ้ยยย นั่นซิ นี่เราจะไปล่ามังกรกันนะ ไม่ใช่ไปเก็บดอกไม้”
แล้วนักรบรูปร่างผอมสูง ก็ควบม้ามาพูดคุยด้วยอีกคน

“.......”
พาทริสเงียบฟังสองนักรบที่กำลังพูดจาถากถางตน แต่การใหญ่รอเค้าอยู่ เค้าจะไม่ยอมเสียเวลาให้กับคำพูดพล่อยๆ ของคนทั้งคู่แน่

“อ้าว ข้าพูดด้วยทำไมทำเฉยเล้า เจ้าหนุ่ม”
นักรบรูปร่างผอมกล่าวขึ้นด้วยแววตาไม่พอใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่นิ่ง

“........”
พาทริส ยังคงเงียบนิ่ง ไม่สนใจคำพูดของคนทั้งคู่

“เฮ้ยยย ไอ้หนู ไม่ได้ยินที่ท่านซาเบียพูดหรือไง”
นักรบหน้าแผลเป็นกล่าวขึ้น ดูท่าทางเค้าจะเคารพนักรบตัวผอมมิใช่น้อย

“น่ารำคาญ...”
กล่าวสั้นๆ ก่อนจะควบม้าหนีห่างออกมา

ทั้งสองนักรบต่างมองหน้ากันก่อนจะมองไปทางร่างเล็กของหนุ่มน้อยพาทริส ด้วยแววตาขุ่นเคือง ที่บังอาจมาพูดจากไม่เข้าหู แถมควบม้าหนีเอาดื้อๆ แบบนี้

“หน่อยยย ไอ้นี่”
ซาเบียนักรบร่างผอม ขบกรามจ้องมองพาทริส ทางด้านหลังอย่างไม่พอใจ

“มันไม่รู้แล้วว่ากำลังคุยกับใคร”
นักรบตัวอ้วนใหญ่ หน้าแผลเป็นกล่าวขึ้น แววตาอาฆาต

“แล้วมันจะได้รู้....หึหึหึ...”
ซาเบียขบกรามแน่น แววตาเป็นประกาย เค้ายิ้มที่มุมปากเมื่อมีแผนร้ายในใจ

“หึหึ.....ใช่ แล้วมันจะต้องรู้สึก”
นักรบตัวใหญ่เองก็ไม่ต่างกัน เค้ายิ้มมุมปากจ้องมองหนุ่มน้อยจากด้านหลัง

“นี่...นี่...”
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านข้าง ก่อนที่ม้าจะถูกควบมาขนาบข้าง

“......”
หนุ่มน้อยพาทริส ชำเลืองมองผู้ที่ควบม้ามาใกล้ๆ แล้วให้รู้สึกหงุดหงิดใจ..... ไม่รู้ทำไม ต้องมีใครต่อใคร ชอบเข้ามาวุ่นวายกับตน

“นี่เจ้าไม่กลัวหรือไง”
นักรบอ้วนเตี้ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่า พาทริสกล้าที่จะไม่สนใจซาเบีย

“กลัว...กลัวอะไร”
หนุ่มน้อยกล่าวถาม

“ก็ซาเบียไง ไอ้นั่นมันร้ายกาจนัก เจ้าไม่กลัวหรือ” นักรบผิวเข้มตัวเตี้ย ซักถามอีก

“ทำไมข้าต้องกลัวด้วย”
พาทริสถามอย่างสงสัย

“ก็ซาเบีย เค้าเป็นถึงลูกคณบดีที่ปรึกษาพระราชา เจ้าไปขัดใจ เดี๋ยวได้โดนดี”
นักรบอ้วนเตี้ย กล่าวสีหน้าระแวง

“หึ...ขนาดมังกรข้ายังไม่กลัว แล้วทำไมต้องไปกลัวเจ้านั่นด้วย”
พาทริสกล่าวสีหน้าเรียบเฉย จนทำเอานักรบผู้หวังดีรู้สึกแปลกใจ

“เจ้านี่กล้านะ ผิดกับรูปร่างหน้าตาของเจ้า”
นักรบอ้วนเตี้ย กล่าวอย่างทึ้งๆ

“เจ้าเองก็ไม่ต่างกันหรอก ดูเหมือนพวกพ่อค้าขายของมากกว่านักรบ”
พาทริส กล่าวไปพลางชำเลืองมองรูปลักษณ์ของนักรบข้างๆ ไปพลาง

“ข้าก็แค่อยากทำอะไรที่เป็นเกรียติแก่ครอบครัวข้างบ้างก็แค่นั้น”
นักรบอ้วนเตี้ยยิ้มเขินๆ กับคำชม

“อืมม ยังไงเจ้าก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ซาเบียมันร้าย”
นักรบอ้วนเตี้ยกำชับเตือนภัยให้แก่พาทริสด้วยความหวังดี

“อืมมม ขอบใจเจ้ามาก”
พาทริส กล่าวขอบคุณ ในความหวังดีที่ได้รับ

“ข้าไปล่ะ ไม่อยากโดนลูกหลง”
กล่าวจบ นักรบอ้วนเตี้ย ก็รีบปลีกตัวออกห่างจากพาทริส ด้วยเกรงว่าจะโดนซาเบีย นักรับอัธพาลหมายหัวอีกคน

หนุ่มน้อย มองนักรบผู้หวังดีควบม้าห่างไปทางด้านกองทหาร แล้วให้ยิ้มน้อยๆ ออกมา แล้วพาลชำเลืองมองไปทาง นักรบหัวโจกที่ควบม้าอยู่ด้านข้าง ซึ่งตอนนี้พวกเค้าก็กำลังจ้องมองมาทางตนเช่นกัน

“.......”
หนุ่มน้อย ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่ใส่ใจอะไรเช่นเดิม

************

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 4 ธันวาคม 2552 19:18:44 น.

0 comments

Counter : 321 Pageviews.